Woensdag 11 augustus 2010 - Mañana, mañana!
Na het wederom uitgebreide ontbijt en de bagage goed over de tassen te hebben verdeeld en te hebben ingepakt, checken we uit. Om 12.00 uur nemen we afscheid van de "conserje" van het hotel, Xavier, en fietsen we in ca. 10 minuutjes naar terminal T2B van het vliegveld.
We zijn ruim op tijd, onze vlucht vertrekt -pas- om 15.15 uur. Maar we willen op deze laatste dag van de vakantie vooral geen gestress. We nemen de tijd om de fiets voor zover nodig te ontmantelen: lucht uit de banden laten lopen, pedalen eraf, zadels eraf, de verlichtingsdraadjes worden aan het frame vastgetaped. Zo zou het goed moeten zijn.
Vier fietstassen doen we twee aan twee in een grote vuilniszak, die we vervolgens goed dicht tapen. Dan hebben we nog de twee "rack packs" (de tassen die dwars over de achterbagagedrager liggen) over die ook zullen worden ingecheckt. We houden twee kleine fietstassen, een rugzak en de helmen over als handbagage. Overal nog naam- en adreslabels aan en klaar is Klara.
We staan als derde in de rij voor de incheckbalie, balie nummer 3. Als we aan de beurt zijn, is er geen enkel probleem. De in plastic gehulde fietstassen en de twee "rack packs" verdwijnen met vluchtlabel via de rolband uit het zicht. We krijgen onze instapkaarten en de man achter de balie gaat een mannetje bellen die zal helpen met de fietsen. Gaat bellen? Na diverse pogingen meldt hij ons dat de betreffende persoon de telefoon niet opneemt. Zit zeker al siësta te houden of zo. Na drie verzoeken van onze kant om een statusupdate en een uur verder, komen er eindelijk twee mannen. Er wordt weer eens op het hoofd gekrapt? Waar hadden we dat ook alweer eerder gezien (bij de trein in Beaune)? De mannen spreken geen woord Engels. Er meldt zich een vrouw, we begrijpen het is de cheffin. Ze spreekt Engels en het eerste wat ze zegt is dat het achterwiel eruit gehaald moet worden. Wij zeggen haar dat de fiets daar niet (veel) korter van wordt. Immers, de bagagedrager en het spatbord mogen erop blijven.
Na wat heen en weer gepraat door een semafoon gebaart de dame dat we met de twee mannen mee moeten naar een scanner, waar de fietsen doorheen moeten en die zich bevindt achter incheckbalie nummer 21. Daar gaan we. Komen we bij de scanner aan, staat daar een aantal "groenhemden" van de douane. De eerste fiets gaat schuin op z'n kant maar het blijkt dat ie niet in de scanner past. We hebben ook geen gereedschap meer bij ons, omdat dat is ingecheckt, dus we kunnen niet helpen om -zou het al toereikend zijn- het stuur verder naar binnen te draaien. Zouden we het gereedschap in de handbagage hebben gelaten, dan zal het waarschijnlijk bij de röntgencheck toch door de douane eruit zijn gehaald en waren we het kwijt geweest.
Er onstaat een hevige discussie tussen met name één man van de douane met een aantal "withemden" van het overig beveiligingspersoneel. Wie heeft de meeste strepen om op te staan? De klok tikt verder....
Uiteindelijk komt er een andere man aan en die gebaart ons hem te volgen naar de cargo afdeling waar een grotere scanner staat. We verlaten terminal T2B en gaan naar T2C. Het is ondertussen iets over half drie. Hoe laat gaat ons vliegtuig ook maar weer? Juist ja, 15.15 uur. We krijgen een licht gevoel van gaan we dit allemaal wel redden of niet. Bij de deur naar de cargo afdeling houdt de man zijn pas voor een sensor, maar kennelijk hebben we hier met een lichtgewicht te maken, want de autorisatie wordt geweigerd. Hij bellen...na een paar pogingen krijgt hij iemand aan de lijn. "Vale, vale" (uitgesproken "bale, bale") klinkt het. OK dus en we wachten totdat iemand van de douane achterlangs komt en de deur voor ons opent...... Ons horloge laat zien dat het over 14.40 uur is. Boarding van ons vliegtuig is begonnen en dit begint wel a-relaxed te worden. We brengen dit (nogmaals) bij de man onder de aandacht en verbeelden wij het ons of krijgt deze heer toch wat lichte rode vlekken in zijn nek? Ons bekruipt het gevoel dat hij ook niet meer helemaal zeker is van deze zaak. De telefoon gaat en nadat er opgelegd is, zegt de man dat we weer terug moeten naar de scanner waar we vandaan zijn gekomen. De fietsen zijn niet kleiner geworden en ze zullen er echt niet nu opeens wel doorheen kunnen, hoor.
Daar zijn we weer en een intensief overleg tussen groenhemden enerzijds en withemden anderzijds is (nog steeds) in volle gang. Volgens het opperhoofd van de groenhemden moeten de fietsen door de scanner. Zo niet, dan kunnen ze niet mee in het vliegtuig. Het is 15.00 uur en de dame die ons eerder onder haar hoede nam, zegt gedecideerd dat de fietsen niet mee kunnen in het vliegtuig. Ze laat weten dat ze de fietsen morgen zullen nasturen, als ze door een andere, grotere scanner zijn gegaan. Wij snappen dat het nu kiezen of delen is, wij willen op deze vlucht en we vertrouwen er maar op dat de fietsen inderdaad morgen op Schiphol zullen aankomen. We wijzen er overigens op dat er om 21.35 uur nog een vlucht naar Schiphol gaat. Kunnen de fietsen dan niet mee met die vlucht? Nee, het antwoord is -wie herkent dit niet?- "Mañana", morgen.
We zeggen de mensen gedag en -omwille van het scheppen van een vriendelijke sfeer- bedanken hen voor de getoonde moeite. Rennend begeven wij ons naar de gate. Eerst nog even -tergend langzaam- door de douane. Fietssandalen met metalen SPD clicks meteen uitgedaan, anders weten we zeker dat het poortje afgaat. Helaas toch weer vertraging. De douanier verzoekt ons de rugzak leeg te halen en hij geeft aan dat de twee kettingsloten niet door mogen. Die laten we bij hem achter met het vriendelijke verzoek, als ie tijd heeft, om ze op de twee beneden staande tandems te klikken. Zijn blik wekt de indruk dat we daar niet te veel op moeten rekenen. Jammer dan. Overigens mogen de zadel, inclusief zadelpennen, en pedalen wel door. Dat zijn toch op zijn minst ook "gevaarlijke items vergeleken met een kettingslot, nietwaar?
We zetten de sprint weer in en komen, pareltjes zwetend, bij de gate aan, waar het grondpersoneel al op ons staat te wachten. Zij waren al ingelicht door de beveiligingsmensen. Door de slurf het vliegtuig in en we laten ons zakken in onze stoelen op rij 3. Snel voor de start sms'en we nog even naar Bart (vader van Pieter) die ons komt ophalen van Schiphol dat de bus niet nodig is nu de fietsen niet meekomen. Een auto is voldoende.
We stijgen op en kijken elkaar aan. Deze vlucht blijkt toch wel het moeilijkste van de hele reis. Op 10 km hoogte komt de stewardess, met wie wij de hele gang van zaken al hebben doorgenomen (onze namen waren tijdens het boarden al drie keer omgeroepen maar dat bereikte ons niet toen wij bij de fietsscanner stonden), naar ons toe met de mededeling dat de captain op het allerlaatste moment nog twee rode fietsen in het ruim heeft zien verdwijnen. Nou breekt onze klomp. Die scanner is echt niet groter geworden, dus welke security check zal er nu feitelijk zijn verricht? En wij hebben net die bus afgezegd.....!
De vlucht gaat voorspoedig en meteen na de landing bellen we met het thuisfront om ze op de hoogte te stellen van het feit dat de fietsen wel mee zijn. Kan die bus alsnog komen? Met grote dank aan Michelle, komt zij met de bus naar Schiphol.
De bagage rolt van de band, zo ook de fietsen. Schade: één handgrip is eraf en één ventiel is afgebroken. Voor ons in ieder geval de bevestiging dat we er goed aan hebben gedaan om van huis naar Barcelona te fietsen en niet andersom. Anders moet je aan het begin van de reis eerst nog je fiets gaan repareren. Dat is overigens niet onoverkomelijk, maar wel vervelend.
Bij terugkomst in Baarn worden we opgewacht door familie, buren en vrienden die ons met prachtige spandoeken en vlaggen welkom thuis heten. De champagne staat klaar, alsook een prachtige taart met foto van ons vieren. Uit de boxen klinken Franse chansons.
Bart heeft een grote verrassing. Tim en Daan ontvangen een reuze "Pino-on-tour 2010" beker en wij (Anique en Pieter) krijgen een kleintje. De rolverdeling was vooraf al duidelijk: Tim en Daan kopman en wij knecht.
Familie, buren, vrienden: heel erg bedankt voor deze ontvangst en jullie belangstelling. Dat is de slagroom op de reis en maakt het geheel helemaal af! Dank ook voor de cadeaus!
Hiermee is deze reis tot een einde gekomen en gaan we ons beraden over een volgende tocht.
Pino-on-tour
14 augustus 2010
10 augustus 2010
Barcelona
Dinsdag 10 augustus 2010 - Dagje Barcelona, de fietsen staan op stal!
We slapen lekker uit, doen ons te goed aan het uitgebreide ontbijt en de Spaanse lekkernijen die bij tijd en wijle worden klaargezet. We vinden het eigenlijk wel lekker om, na het harde werken, even niets te doen en ons te baden in luxe. Voor Tim en Daan is zo'n hotel ook feest en ze zijn constant in de weer met de elektronische kamersleutels en de liften. Dus wordt het lezen en onze blog bijwerken. Voor meer duidelijkheid hebben de foto's nu veelal een onderschrift gekregen.
In de middag gaan we met de bus en de metro naar het Camp Nou stadion. Hier zijn we wel even zoet mee en hangen daar lang genoeg rond om rond 20.00 uur weer bij het hotel terug te zijn. Mede vanwege de hitte laten we de Ramblas voor wat ie is (wij kennen het al en we doen Tim en Daan met veel slenteren geen plezier).
Kids gaan spelletjes doen en wij gaan onze fietsen voor zover nodig demonteren om morgen op het vliegveld hier zo min mogelijk aan te hoeven doen. Even testen of de pedalen makkelijk los kunnen. Da's maar goed ook, want één pedaal heeft er weinig zin en we moeten een beroep op de technicien van het hotel doen om een grote bahco te regelen. Uiteindelijk lukt het hiermee om het onwillige pedaal los te krijgen. Morgen zullen de pedalen er namelijk waarschijnlijk af moeten. Verder halen we uitstekende en breekbare delen als bar ends, kilometertellers, sloten, gereedschapstasje, bidons, spiegel eraf. Die stoppen we apart in een tas. Morgen zullen we ook de zadels eraf halen. Het zou zonde zijn als daar iets mee zou gebeuren.
Het is allemaal eigenlijk zo gepiept en we gaan weer verder met relaxen.
Kids gaan nu in het bubbelbad, 'ns kijken of we de kamers droog kunnen houden....
Morgen vliegen we terug naar Schiphol en verwachten rond 17.35 uur te landen.
Foto's zie http://picasaweb.google.nl/101557355369808177134/PinoOnTourBlogspotCom#
We slapen lekker uit, doen ons te goed aan het uitgebreide ontbijt en de Spaanse lekkernijen die bij tijd en wijle worden klaargezet. We vinden het eigenlijk wel lekker om, na het harde werken, even niets te doen en ons te baden in luxe. Voor Tim en Daan is zo'n hotel ook feest en ze zijn constant in de weer met de elektronische kamersleutels en de liften. Dus wordt het lezen en onze blog bijwerken. Voor meer duidelijkheid hebben de foto's nu veelal een onderschrift gekregen.
In de middag gaan we met de bus en de metro naar het Camp Nou stadion. Hier zijn we wel even zoet mee en hangen daar lang genoeg rond om rond 20.00 uur weer bij het hotel terug te zijn. Mede vanwege de hitte laten we de Ramblas voor wat ie is (wij kennen het al en we doen Tim en Daan met veel slenteren geen plezier).
Kids gaan spelletjes doen en wij gaan onze fietsen voor zover nodig demonteren om morgen op het vliegveld hier zo min mogelijk aan te hoeven doen. Even testen of de pedalen makkelijk los kunnen. Da's maar goed ook, want één pedaal heeft er weinig zin en we moeten een beroep op de technicien van het hotel doen om een grote bahco te regelen. Uiteindelijk lukt het hiermee om het onwillige pedaal los te krijgen. Morgen zullen de pedalen er namelijk waarschijnlijk af moeten. Verder halen we uitstekende en breekbare delen als bar ends, kilometertellers, sloten, gereedschapstasje, bidons, spiegel eraf. Die stoppen we apart in een tas. Morgen zullen we ook de zadels eraf halen. Het zou zonde zijn als daar iets mee zou gebeuren.
Het is allemaal eigenlijk zo gepiept en we gaan weer verder met relaxen.
Kids gaan nu in het bubbelbad, 'ns kijken of we de kamers droog kunnen houden....
Morgen vliegen we terug naar Schiphol en verwachten rond 17.35 uur te landen.
Foto's zie http://picasaweb.google.nl/101557355369808177134/PinoOnTourBlogspotCom#
9 augustus 2010
Figueres - Barcelona
Maandag 9 augustus 2010 - Met de trein van Figueres naar Barcelona
Niet heel lekker geslapen, want het was bloedheet vannacht. De tent hebben we zo veel mogelijk opengezet. Was de temperatuur net draaglijk geworden, begon het verkeer op de langs de camping liggende N-II de nodige geluidsoverlast te veroorzaken.
Desalniettemin breken we rustig op en gooien we weg wat we niet meer nodig hebben of niet meer willen bewaren zoals onderzeil voor de tent, de voetbal (we hebben er thuis al genoeg), de hamer, het koeltasje, theedoek. De benzinebrander is leeggebrand. Zo weten we het aantal tassen van 10 naar 6 te reduceren.
Via de bakker, waar we ons ontbijt en eten voor onderweg kopen, komen we klokslag 11 uur aan bij het station. Lang leve de GPS die ons hier weer prima naar toe heeft geleid.
We kopen vier kaartjes enkele reis vliegveld Barcelona. De fietsen kunnen gratis mee. De vriendelijke meedenkende loketbeambte adviseert niet op het centraal station van Barcelona (Sants) over te stappen op de trein naar het vliegveld maar op een station eerder zodat we op hetzelfde perron kunnen blijven. Kijk, dat stellen we op prijs!
De trein van 11.47 uur arriveert en met hulp van twee Nederlandse jongens zetten we de fietsen en bagage in de trein. Weer ruimte zat en 220 V aan boord.
We krijgen geen blik op de zee te zien en om 13.35 uur bereiken we het ondergrondse station van Barcelona waar we uitstappen. Ondertussen hebben we al gezien dat de temperatuur is opgelopen tot wel 35 graden.
Dit station is druk en we moeten maar even zien hoe we (in alle rust) de fietsen en bagage aan boord gaan krijgen. We moeten 20 minuten wachten en dan komt de trein naar het vliegveld.
In de verte verschijnt de koplamp van de trein en we staan klaar voor een snelle actie. Iedereen moet maar even aan de kant gaan. De fietsen gaan snel de trein in, de tassen volgen en dan wij met ons vieren. De fietsen staan lekker onhandig dwars op het gangpad bij de deuren. Het is niet anders nu een fatsoenlijke ruimte voor fietsen ontbreekt. In het begin is het in de trein nog wel rustig en blijkt het mee te vallen als iedereen zit, maar bij de drie tussenliggende stations komen er meer en meer mensen naar binnen en natuurlijk willen ze allemaal door de deuren waar onze fietsen voor staan.
Op het station (=eindstation) van het vliegveld aangekomen, laten we rustig iedereen voor ons de trein uitgaan, maar dit genereuze gebaar wordt door de op het perron wachtende zo geinterpreteerd dat zij er meteen in willen. Op vriendelijke Hollandse (directe) wijze geven wij aan dat wij er toch eerst met onze fietsen en bagage uit willen. Dat lukt.
Op het perron wordt ons meteen gevraagd naar welke terminal wij willen. Wij antwoorden dat wij naar het Renaissance Hotel willen. Wij hoeven geen gebruik te maken van de terminalbus dus, wij zetten onze helmpies op en installeren de GPS. We kiezen voor de kortste weg en niet de (langere) weg die waarschijnlijk over de snelweg gaat.
Het wordt wat avontuurlijk omdat we, over stoepranden van op- en afritten klauterend, ook nog eens op de vluchtstrook tegen het verkeer (op de grote weg) ingaan. Op een punt waar we via een afrit en een oprit kunnen oversteken rijden we weer met het verkeer mee. We zien het hotel al liggen en rijden er zo naar toe. Geen zorgen, het was echt, echt niet gevaarlijk ;-)
Bij aankomst worden de piccolo's razend enthousiast (een paar fietsende Hollanders is weer eens wat anders dan zakenlui strak in het pak) en moeten er direct foto's worden genomen en websites worden uitgewisseld. De fietsen worden gestald in een aparte ruimte en wij checken in.
Heerlijk om toch na een maand kamperen op een waanzinnig dik bed te kunnen liggen en te kunnen genieten van het bubbelbad en de Elite Zone in het hotel waar eten (tapas) en drinken onbeperkt voor ons klaarstaat. Dit beetje luxe wordt nu extra gewaardeerd. Vanavond gaan we hier ook lekker eten. Complimenten voor Anique die dit op de haar bekende manier weer eens goed heeft geritseld!
Morgen gaan we waarschijnlijk de stad in.
Op veler verzoek en jullie geduld wordt beloond ;-), er zijn weer een boel foto's (sinds Beaune) aan de diavoorstelling toegevoegd.
Niet heel lekker geslapen, want het was bloedheet vannacht. De tent hebben we zo veel mogelijk opengezet. Was de temperatuur net draaglijk geworden, begon het verkeer op de langs de camping liggende N-II de nodige geluidsoverlast te veroorzaken.
Desalniettemin breken we rustig op en gooien we weg wat we niet meer nodig hebben of niet meer willen bewaren zoals onderzeil voor de tent, de voetbal (we hebben er thuis al genoeg), de hamer, het koeltasje, theedoek. De benzinebrander is leeggebrand. Zo weten we het aantal tassen van 10 naar 6 te reduceren.
Via de bakker, waar we ons ontbijt en eten voor onderweg kopen, komen we klokslag 11 uur aan bij het station. Lang leve de GPS die ons hier weer prima naar toe heeft geleid.
We kopen vier kaartjes enkele reis vliegveld Barcelona. De fietsen kunnen gratis mee. De vriendelijke meedenkende loketbeambte adviseert niet op het centraal station van Barcelona (Sants) over te stappen op de trein naar het vliegveld maar op een station eerder zodat we op hetzelfde perron kunnen blijven. Kijk, dat stellen we op prijs!
De trein van 11.47 uur arriveert en met hulp van twee Nederlandse jongens zetten we de fietsen en bagage in de trein. Weer ruimte zat en 220 V aan boord.
We krijgen geen blik op de zee te zien en om 13.35 uur bereiken we het ondergrondse station van Barcelona waar we uitstappen. Ondertussen hebben we al gezien dat de temperatuur is opgelopen tot wel 35 graden.
Dit station is druk en we moeten maar even zien hoe we (in alle rust) de fietsen en bagage aan boord gaan krijgen. We moeten 20 minuten wachten en dan komt de trein naar het vliegveld.
In de verte verschijnt de koplamp van de trein en we staan klaar voor een snelle actie. Iedereen moet maar even aan de kant gaan. De fietsen gaan snel de trein in, de tassen volgen en dan wij met ons vieren. De fietsen staan lekker onhandig dwars op het gangpad bij de deuren. Het is niet anders nu een fatsoenlijke ruimte voor fietsen ontbreekt. In het begin is het in de trein nog wel rustig en blijkt het mee te vallen als iedereen zit, maar bij de drie tussenliggende stations komen er meer en meer mensen naar binnen en natuurlijk willen ze allemaal door de deuren waar onze fietsen voor staan.
Op het station (=eindstation) van het vliegveld aangekomen, laten we rustig iedereen voor ons de trein uitgaan, maar dit genereuze gebaar wordt door de op het perron wachtende zo geinterpreteerd dat zij er meteen in willen. Op vriendelijke Hollandse (directe) wijze geven wij aan dat wij er toch eerst met onze fietsen en bagage uit willen. Dat lukt.
Op het perron wordt ons meteen gevraagd naar welke terminal wij willen. Wij antwoorden dat wij naar het Renaissance Hotel willen. Wij hoeven geen gebruik te maken van de terminalbus dus, wij zetten onze helmpies op en installeren de GPS. We kiezen voor de kortste weg en niet de (langere) weg die waarschijnlijk over de snelweg gaat.
Het wordt wat avontuurlijk omdat we, over stoepranden van op- en afritten klauterend, ook nog eens op de vluchtstrook tegen het verkeer (op de grote weg) ingaan. Op een punt waar we via een afrit en een oprit kunnen oversteken rijden we weer met het verkeer mee. We zien het hotel al liggen en rijden er zo naar toe. Geen zorgen, het was echt, echt niet gevaarlijk ;-)
Bij aankomst worden de piccolo's razend enthousiast (een paar fietsende Hollanders is weer eens wat anders dan zakenlui strak in het pak) en moeten er direct foto's worden genomen en websites worden uitgewisseld. De fietsen worden gestald in een aparte ruimte en wij checken in.
Heerlijk om toch na een maand kamperen op een waanzinnig dik bed te kunnen liggen en te kunnen genieten van het bubbelbad en de Elite Zone in het hotel waar eten (tapas) en drinken onbeperkt voor ons klaarstaat. Dit beetje luxe wordt nu extra gewaardeerd. Vanavond gaan we hier ook lekker eten. Complimenten voor Anique die dit op de haar bekende manier weer eens goed heeft geritseld!
Morgen gaan we waarschijnlijk de stad in.
Op veler verzoek en jullie geduld wordt beloond ;-), er zijn weer een boel foto's (sinds Beaune) aan de diavoorstelling toegevoegd.
8 augustus 2010
Maureillas-las-Illas - Figueres
Zondag 8 augustus 2010 - Fietsfinish bereikt!
Maureillas-las-Illas (Frankrijk) - Figueres (Spanje) 49 km
Om 8.30 uur beginnen we aan onze laatste fietsetappe van deze reis. Op naar de Col de Manrell om daar de grens met Spanje over te gaan.
We weten wat ons te doen staat: klimmen van 150 m naar (dat weten we nu exact) 724 m hoogte over een afstand van 16 km.
Na het verlaten van het dorpje Maureillas-las-Illas begint de smalle, rustige weg direct al goed te stijgen. We hebben geluk dat we in de schaduw fietsen. Dat maakt de beklimming absoluut draaglijker. De bergen waar we doorheen snijden zijn niet meer kaal of rotsachtig. Integendeel, ze zijn dichtbegroeid en groen en dat geeft een "gezellig" gevoel.
Rustig aan vinden we ons ritme. Met 6 a 7 km/u gaan we langzaam omhoog. Af en toe wordt de weg steiler en neemt de snelheid af tot 5 km/u. Maar er zitten ook een paar vlakkere stukken tussen zodat de spanning even van de benen is en de snelheid iets kan worden opgevoerd.
Na 12 km bereiken we het laatste dorpje voor de grens, Las Illas. Hier gaan we naar het - voor zover wij hebben kunnen zien - enige hotel-restaurant waar we ons tegoed doen aan koffie en fris.
De laatste 4 km worden het bekende toetje. Via een heel klein weggetje gaan we met een paar snel op ellkaar volgende haarspeldbochten de Route de Manrell in. Dit gaat steiler dan steil en Tim en Daan gaan een stukje lopen. Dit minder gewicht is voor ons duidelijk voelbaar.
Verderop gaan kunnen Tim en Daan weer op de fiets maar dan komen we er weer vier haarspeldbochten. Tim en Daan moeten weer afstappen en vinden een slimme oplossing om zo min mogelijk te lopen. Terwijl wij de haarspeldbochten nemen, snijden Tim en Daan de bochten af door recht omhoog te klauteren.
De laatste 1400 m wordt de weg onverhard, terwijl we links van ons al een eerste blik naar beneden op Spaans grondgebied kunnen werpen. Eerst bestaat de weg uit aarde, boomwortels en stenen. Later wordt de ondergrond kiezels en gravel. Een waar "smokkelpad".
Dan bereiken we om 12.15 uur de top: een onverhard plateautje met een monument ter ere van de stroom vluchtelingen die in 1939 over dit pad van Spanje naar Frankrijk overstaken.
We nemen de tijd om van dit moment, de rust en het uitzicht te genieten. We eten en drinken wat en praten met een groep Spanjaarden. Het is even omschakelen van Frans naar Engels en een paar woordjes Spaans.
We maken ons klaar voor de afdaling. De helmen (overigens verplicht in Spanje) gaan op en we suizen in grote vaart naar beneden. Een geweldige afdaling en de snelheid loopt op tot richting 55 km/u (11 km in minder dan 20 min.). De bochten nopen ons tot regelmatig remmen en dat voel je na een tijdje wel in de handen. Achter ons worden bergen al snel kleiner en verdwijnen naar de achtergrond.
Na 49 km door glooiend landschap (is het hier nu nog warmer dan in Frankrijk?) bereiken we de grote plaats Figueres, eindstation voor wat betreft het fietsen.
We zijn lekker op tijd, zetten de tent op, verfrissen ons en gaan de stad in. Alvast kijken welke trein we morgen naar Barcelona kunnen nemen. Op de Rambla (van Figueres uiteraard) gaan we eten en baren onze fietsen veel opzien. We overwegen Tim en Daan erop te laten zitten en een pet omgekeerd ervoor te leggen. Extra betalen voor het aanraken van de fiets.
Nu het mag voelen we de vermoeidheid over ons neerdalen. Het is mooi geweest zo. Een prachtige tocht waar we nog lang met veel mooie herinneringen op terug zullen kijken.
Morgen treinen naar Barcelona, twee nachten in een hotel met kamer met bubbelbad, bezoek aan de stad brengen en dan woensdag terug met het vliegtuig.
We zullen in Barcelona proberen weer nieuwe foto's (sinds Beaune)te uploaden. Dan hebben we als het goed is weer internet.
Bij deze alvast dank voor alle belangstelling van degenen die ons gevolgd hebben. Dat heeft er natuurlijk ook aan bijgedragen om de dagverslagen er elke dag (mits we bereik hebben ;-)) en met enthousiasme op te zetten.
Ook dank aan onze Garmin Dakota GPS die ervoor gezorgd heeft dat we niet verkeerd zijn gereden op de kaart en die ons - met name - in de plaatsjes feilloos overal doorheen heeft geloodst en ons makkelijk bij campings en winkels bracht. Uiteraard hadden we alleen op de kaart kunnen rijden maar dan waren we zeker een aantal keren verkeerd gereden. Dit stukje techniek heeft voor de nodige comfort gezorgd.
Ook zijn we blij dat de Pino's geen mankementen hebben vertoond en wij geen pech onderweg hebben gehad.
Dag, au revoir, adios!
Maureillas-las-Illas (Frankrijk) - Figueres (Spanje) 49 km
Om 8.30 uur beginnen we aan onze laatste fietsetappe van deze reis. Op naar de Col de Manrell om daar de grens met Spanje over te gaan.
We weten wat ons te doen staat: klimmen van 150 m naar (dat weten we nu exact) 724 m hoogte over een afstand van 16 km.
Na het verlaten van het dorpje Maureillas-las-Illas begint de smalle, rustige weg direct al goed te stijgen. We hebben geluk dat we in de schaduw fietsen. Dat maakt de beklimming absoluut draaglijker. De bergen waar we doorheen snijden zijn niet meer kaal of rotsachtig. Integendeel, ze zijn dichtbegroeid en groen en dat geeft een "gezellig" gevoel.
Rustig aan vinden we ons ritme. Met 6 a 7 km/u gaan we langzaam omhoog. Af en toe wordt de weg steiler en neemt de snelheid af tot 5 km/u. Maar er zitten ook een paar vlakkere stukken tussen zodat de spanning even van de benen is en de snelheid iets kan worden opgevoerd.
Na 12 km bereiken we het laatste dorpje voor de grens, Las Illas. Hier gaan we naar het - voor zover wij hebben kunnen zien - enige hotel-restaurant waar we ons tegoed doen aan koffie en fris.
De laatste 4 km worden het bekende toetje. Via een heel klein weggetje gaan we met een paar snel op ellkaar volgende haarspeldbochten de Route de Manrell in. Dit gaat steiler dan steil en Tim en Daan gaan een stukje lopen. Dit minder gewicht is voor ons duidelijk voelbaar.
Verderop gaan kunnen Tim en Daan weer op de fiets maar dan komen we er weer vier haarspeldbochten. Tim en Daan moeten weer afstappen en vinden een slimme oplossing om zo min mogelijk te lopen. Terwijl wij de haarspeldbochten nemen, snijden Tim en Daan de bochten af door recht omhoog te klauteren.
De laatste 1400 m wordt de weg onverhard, terwijl we links van ons al een eerste blik naar beneden op Spaans grondgebied kunnen werpen. Eerst bestaat de weg uit aarde, boomwortels en stenen. Later wordt de ondergrond kiezels en gravel. Een waar "smokkelpad".
Dan bereiken we om 12.15 uur de top: een onverhard plateautje met een monument ter ere van de stroom vluchtelingen die in 1939 over dit pad van Spanje naar Frankrijk overstaken.
We nemen de tijd om van dit moment, de rust en het uitzicht te genieten. We eten en drinken wat en praten met een groep Spanjaarden. Het is even omschakelen van Frans naar Engels en een paar woordjes Spaans.
We maken ons klaar voor de afdaling. De helmen (overigens verplicht in Spanje) gaan op en we suizen in grote vaart naar beneden. Een geweldige afdaling en de snelheid loopt op tot richting 55 km/u (11 km in minder dan 20 min.). De bochten nopen ons tot regelmatig remmen en dat voel je na een tijdje wel in de handen. Achter ons worden bergen al snel kleiner en verdwijnen naar de achtergrond.
Na 49 km door glooiend landschap (is het hier nu nog warmer dan in Frankrijk?) bereiken we de grote plaats Figueres, eindstation voor wat betreft het fietsen.
We zijn lekker op tijd, zetten de tent op, verfrissen ons en gaan de stad in. Alvast kijken welke trein we morgen naar Barcelona kunnen nemen. Op de Rambla (van Figueres uiteraard) gaan we eten en baren onze fietsen veel opzien. We overwegen Tim en Daan erop te laten zitten en een pet omgekeerd ervoor te leggen. Extra betalen voor het aanraken van de fiets.
Nu het mag voelen we de vermoeidheid over ons neerdalen. Het is mooi geweest zo. Een prachtige tocht waar we nog lang met veel mooie herinneringen op terug zullen kijken.
Morgen treinen naar Barcelona, twee nachten in een hotel met kamer met bubbelbad, bezoek aan de stad brengen en dan woensdag terug met het vliegtuig.
We zullen in Barcelona proberen weer nieuwe foto's (sinds Beaune)te uploaden. Dan hebben we als het goed is weer internet.
Bij deze alvast dank voor alle belangstelling van degenen die ons gevolgd hebben. Dat heeft er natuurlijk ook aan bijgedragen om de dagverslagen er elke dag (mits we bereik hebben ;-)) en met enthousiasme op te zetten.
Ook dank aan onze Garmin Dakota GPS die ervoor gezorgd heeft dat we niet verkeerd zijn gereden op de kaart en die ons - met name - in de plaatsjes feilloos overal doorheen heeft geloodst en ons makkelijk bij campings en winkels bracht. Uiteraard hadden we alleen op de kaart kunnen rijden maar dan waren we zeker een aantal keren verkeerd gereden. Dit stukje techniek heeft voor de nodige comfort gezorgd.
Ook zijn we blij dat de Pino's geen mankementen hebben vertoond en wij geen pech onderweg hebben gehad.
Dag, au revoir, adios!
7 augustus 2010
Ille-sur-Tet - Maureillas-las-Illas
Zaterdag 7 augustus 2010 - De generale repetitie!
Ille-sur-Tet - Maureillas-las-Illas 42 km
Een woelige nacht gehad. Tim reist in zijn slaap 's nachts door de hele tent, en bokst ons af en toe een blauw oog (dat doet ie overigens de hele vakantie al hoor). Het is warm 's nachts en dan toch wel benauwd met z'n vieren in de tent. Het wordt er niet beter op als vroeg in de ochtend de trein voorbij raast, hemelsbreed 20 meter van ons vandaan. Gevoelsmatig lagen we op het spoor. Overigens gisteren gooide Daan de frisbee over een hele hoge confiferenheg net langs het spoor en die (de frisbee) moeten we hier achterlaten.
Vandaag een korte etappe met een serieus te noemen col van 314 m (komend van het laagste punt vlak voor Thuir van 90 m). Maar we kunnen rustig aandoen en slaan goed in bij de bakker waar het storm loopt. We gaan op het terras zitten en drinken koffie erbij.
Eerst ca. 10 km vlak tot licht dalend door perzik- en nectarineboomgaarden. Uiteraard proeven we een perzik. Daarna de volgende 8 km licht stijgen en dan aan de Col de Llauro beginnen, 8,5 km lang tot de top van 314 m hoog.
Onderweg stoppen er twee busjes Fransen en stappen 10 mensen uit die ons spontaan een staande ovatie geven. Bravo! Bravo!
Dit deel van de rit gaat door een gebied met kurkeiken. Van de onderste helft van de stam van de eikenbomen wordt het schors eraf gehaald. Wel een apart gezicht die gescalpeerde bomen.
Het is een hele warme dag, de wind is verdwenen en er valt geen wolkje aan de lucht te bespeuren. Onderweg ruilen we met een paar andere Nederlanders die met de auto reizen en over een koelbox beschikken een fles lauw water tegen een fles koel water. De fonteinen in de dorpen lijken opgedroogd en kunnen ons de gewenste koeling niet geven.
We ontmoeten nog een Nederlands stel op de fiets dat ook vandaag naar Maureillas gaat en morgen de oversteek naar Spanje gaat maken. Op een pleintje in het dorpje Vives blijven we in de schaduw van de bomen even staan kletsen en hebben hier onze lunch.
Om 14.00 uur komen we op de camping aan en hebben nog de hele middag voor zwemmen, spelen, rustig zitten, boodschappen doen, voor de tent hangen, koken etc. etc. Lekker relaxen en ons langzaam mentaal klaarmaken voor de Pyreneeenetappe van morgen naar 715 m. Maar ook dat zullen we wel voor elkaar krijgen. Morgen de laatste fietsdag.
Ille-sur-Tet - Maureillas-las-Illas 42 km
Een woelige nacht gehad. Tim reist in zijn slaap 's nachts door de hele tent, en bokst ons af en toe een blauw oog (dat doet ie overigens de hele vakantie al hoor). Het is warm 's nachts en dan toch wel benauwd met z'n vieren in de tent. Het wordt er niet beter op als vroeg in de ochtend de trein voorbij raast, hemelsbreed 20 meter van ons vandaan. Gevoelsmatig lagen we op het spoor. Overigens gisteren gooide Daan de frisbee over een hele hoge confiferenheg net langs het spoor en die (de frisbee) moeten we hier achterlaten.
Vandaag een korte etappe met een serieus te noemen col van 314 m (komend van het laagste punt vlak voor Thuir van 90 m). Maar we kunnen rustig aandoen en slaan goed in bij de bakker waar het storm loopt. We gaan op het terras zitten en drinken koffie erbij.
Eerst ca. 10 km vlak tot licht dalend door perzik- en nectarineboomgaarden. Uiteraard proeven we een perzik. Daarna de volgende 8 km licht stijgen en dan aan de Col de Llauro beginnen, 8,5 km lang tot de top van 314 m hoog.
Onderweg stoppen er twee busjes Fransen en stappen 10 mensen uit die ons spontaan een staande ovatie geven. Bravo! Bravo!
Dit deel van de rit gaat door een gebied met kurkeiken. Van de onderste helft van de stam van de eikenbomen wordt het schors eraf gehaald. Wel een apart gezicht die gescalpeerde bomen.
Het is een hele warme dag, de wind is verdwenen en er valt geen wolkje aan de lucht te bespeuren. Onderweg ruilen we met een paar andere Nederlanders die met de auto reizen en over een koelbox beschikken een fles lauw water tegen een fles koel water. De fonteinen in de dorpen lijken opgedroogd en kunnen ons de gewenste koeling niet geven.
We ontmoeten nog een Nederlands stel op de fiets dat ook vandaag naar Maureillas gaat en morgen de oversteek naar Spanje gaat maken. Op een pleintje in het dorpje Vives blijven we in de schaduw van de bomen even staan kletsen en hebben hier onze lunch.
Om 14.00 uur komen we op de camping aan en hebben nog de hele middag voor zwemmen, spelen, rustig zitten, boodschappen doen, voor de tent hangen, koken etc. etc. Lekker relaxen en ons langzaam mentaal klaarmaken voor de Pyreneeenetappe van morgen naar 715 m. Maar ook dat zullen we wel voor elkaar krijgen. Morgen de laatste fietsdag.
5 augustus 2010
Villeneuve-lès-Béziers - Durban-Corbières
Donderdag 5 augustus 2010 - Gevecht tegen de natuur!
Villeneuve-lès-Béziers - Durban-Corbières 81 km
Hard, zacht,
Rukkend, vierend,
Beukend, aaiend,
Onzichtbaar, voelbaar,
Gierend, stil,
Onze vriend, verkoelend,
Onze vijand, uitputtend,
Ontembare natuurkrachten.
Mogen wij hem aan jullie voorstellen: wind.
Vanochtend beginnen we vroeg. Om half negen zitten we, het ontbijt verorberd, op de fiets. We hebben gemerkt dat het elke dag hier zeer hard waait. De wind gaat 's avonds liggen en begint dan weer de volgende dag. Om zo veel mogelijk wind tegen (tenminste kracht 5 uit het noordwesten) te vermijden beginnen we dus vroeg. We moeten vandaag een stuk in (zuid)westelijke richting en krijgen de wind steeds maar net niet een beetje in de rug. Het blijft hoofdzakelijk bij zij- en tegenwind.
Het eerste deel gaat weer langs het Canal du Midi. Het fietspad is eerst nog mooi geasfalteerd maar wordt na een paar kilometer onverhard. Dat blijft zo. Het wordt zelfs zo erg dat we op een gegeven moment alleen maar boomstronken en grote stenen aan het ontwijken zijn. Ondertussen hebben we de wind vol in de rechterzij en je moet goed rekening houden met stevige rukwinden. Je kunt nauwelijks rustig om je heen kijken. Misschien is die Fransman die we gisteren spraken hier wel de plomp ingegaan.
Bij Béziers gaan wij over een oude brug waarmee het Canal du Midi over de rivier de Orb gaat. Wel bijzonder om deze kruising van twee waterstromen te zien.
Even verderop passeren we de Ecluses de Foncerannes, 9 sluisjes die direct achter elkaar liggen om een hoogteverschil van enkele tientallen meters te overbruggen. Het is al vroeg in beide richtingen file met door toeristen gehuurde boten die veelal op onkundige wijze (het liefst als het kan overdwars en de kade vol rammend) door de sluizen worden geloodst.
Bij Poilhes verlaten we het Canal du Midi en komen weer in heuvelachtig terrein. Opeens duiken in het westen en (nog) ver weg in het zuiden de bergen op. Alvast een opwarmertje voor wat nog komen gaat. Vandaag hebben we twee lichte beklimminkjes over kleine, rustige wegen door wijngaarden en een soort niemandsland. De (soms kale) rotsachtige bergen imponeren. Ook zien we verschillende chateaus hoog bovenop de bergtoppen liggen.
Langzaam draaien we van (zuid)westelijke richting naar zuidelijke richting en slaan we op een T-spitsing linksaf om een heerlijke geleidelijke afdaling met rugwind in te zetten. Eindelijk. Het landschap ziet er wildwestachtig uit, zo ruig als het is. De weg gaat langs steile rotswanden en we arriveren eind van de middag op een camping municipal die prettig aandoet. Tim en Daan spelen al snel met andere kinderen en wij zitten even lekker bij te komen. Door de wind hebben we het gevoel minstens 100 km te hebben gereden. De tent wordt goed verankerd, andere tenten hangen er al bij alsof nog maar een haring voorkomt dat ze vliegend de grens met Spanje overgaan.
Het aftellen van de fietsetappes is begonnen. Nog drie fietsdagen tot Figueres. Van Figueres naar Barcelona willen we de trein nemen om het alternatief van de grote, drukke en dus onaantrekkelijke wegen te vermijden.
Villeneuve-lès-Béziers - Durban-Corbières 81 km
Hard, zacht,
Rukkend, vierend,
Beukend, aaiend,
Onzichtbaar, voelbaar,
Gierend, stil,
Onze vriend, verkoelend,
Onze vijand, uitputtend,
Ontembare natuurkrachten.
Mogen wij hem aan jullie voorstellen: wind.
Vanochtend beginnen we vroeg. Om half negen zitten we, het ontbijt verorberd, op de fiets. We hebben gemerkt dat het elke dag hier zeer hard waait. De wind gaat 's avonds liggen en begint dan weer de volgende dag. Om zo veel mogelijk wind tegen (tenminste kracht 5 uit het noordwesten) te vermijden beginnen we dus vroeg. We moeten vandaag een stuk in (zuid)westelijke richting en krijgen de wind steeds maar net niet een beetje in de rug. Het blijft hoofdzakelijk bij zij- en tegenwind.
Het eerste deel gaat weer langs het Canal du Midi. Het fietspad is eerst nog mooi geasfalteerd maar wordt na een paar kilometer onverhard. Dat blijft zo. Het wordt zelfs zo erg dat we op een gegeven moment alleen maar boomstronken en grote stenen aan het ontwijken zijn. Ondertussen hebben we de wind vol in de rechterzij en je moet goed rekening houden met stevige rukwinden. Je kunt nauwelijks rustig om je heen kijken. Misschien is die Fransman die we gisteren spraken hier wel de plomp ingegaan.
Bij Béziers gaan wij over een oude brug waarmee het Canal du Midi over de rivier de Orb gaat. Wel bijzonder om deze kruising van twee waterstromen te zien.
Even verderop passeren we de Ecluses de Foncerannes, 9 sluisjes die direct achter elkaar liggen om een hoogteverschil van enkele tientallen meters te overbruggen. Het is al vroeg in beide richtingen file met door toeristen gehuurde boten die veelal op onkundige wijze (het liefst als het kan overdwars en de kade vol rammend) door de sluizen worden geloodst.
Bij Poilhes verlaten we het Canal du Midi en komen weer in heuvelachtig terrein. Opeens duiken in het westen en (nog) ver weg in het zuiden de bergen op. Alvast een opwarmertje voor wat nog komen gaat. Vandaag hebben we twee lichte beklimminkjes over kleine, rustige wegen door wijngaarden en een soort niemandsland. De (soms kale) rotsachtige bergen imponeren. Ook zien we verschillende chateaus hoog bovenop de bergtoppen liggen.
Langzaam draaien we van (zuid)westelijke richting naar zuidelijke richting en slaan we op een T-spitsing linksaf om een heerlijke geleidelijke afdaling met rugwind in te zetten. Eindelijk. Het landschap ziet er wildwestachtig uit, zo ruig als het is. De weg gaat langs steile rotswanden en we arriveren eind van de middag op een camping municipal die prettig aandoet. Tim en Daan spelen al snel met andere kinderen en wij zitten even lekker bij te komen. Door de wind hebben we het gevoel minstens 100 km te hebben gereden. De tent wordt goed verankerd, andere tenten hangen er al bij alsof nog maar een haring voorkomt dat ze vliegend de grens met Spanje overgaan.
Het aftellen van de fietsetappes is begonnen. Nog drie fietsdagen tot Figueres. Van Figueres naar Barcelona willen we de trein nemen om het alternatief van de grote, drukke en dus onaantrekkelijke wegen te vermijden.
4 augustus 2010
Villeneuve-lès-Béziers
Woensdag 4 augustus 2010 - Rustdag in Villeneuve-lès-Béziers
Opstaan
Ontbijt
Batterijen opladen
Sudoku maken, boekje lezen
Balletje trappen
Het plaatsje in, leuk plein
Terrasje pakken voor koffie en fris, uitgebreid met andere fietsers praten
Ondertussen is de supermarkt dichtgegaan, dus uitgebreide lunch in restaurant met salades en pizza's (laatstgenoemde voor Tim en Daan)
Terugslenteren en blijven hangen bij de sluis om de vele (huur)boten (met amateurstuurmannen en -vrouwen) te zien passeren. Sneu om te zien dat iemand die voor de foto staat te poseren zijn Ipod in het kanaal ziet verdwijnen, het kabeltje waar ie aan hing laat los. De foto werd op het moment suprême genomen en de jongeman staat er wel erg beteuterd op. Er drijft wel meer in het water zoals hele meloenen, lege wijnflessen en waterkaarten.
Het barst hier van de fietsers die in beide richtingen langs het kanaal fietsen.
Weer een poging tot vissen met als enig resultaat dat de lijn in een tak/wortel op de bodem komt vast te zitten en we die moeten prijsgeven, maar we houden nog wat tuig over.
Terug op de camping het zwembad in
Weer balletje trappen
Koken en avondeten
Gedurende de dag ervaringen uitwisselen met andere (vele) fietsers. Van een stel Fransen heeft een iemand het gepresteerd met fiets en bagage het kanaal in te rijden. Alle spullen liggen voor de tent te drogen. Vandaar dat de man wat nors kijkt, maar stel het je maar eens voor...het zou een goede voor funniest home videos zijn geweest.
Gedurende de dag weer een stevige mistral die 's avonds gaat liggen. Het is een warme zwoele avond.
Heerlijk genoten van deze rustdag.
Morgen op tijd op om hopelijk niet te veel last van de mistral te krijgen.
Opstaan
Ontbijt
Batterijen opladen
Sudoku maken, boekje lezen
Balletje trappen
Het plaatsje in, leuk plein
Terrasje pakken voor koffie en fris, uitgebreid met andere fietsers praten
Ondertussen is de supermarkt dichtgegaan, dus uitgebreide lunch in restaurant met salades en pizza's (laatstgenoemde voor Tim en Daan)
Terugslenteren en blijven hangen bij de sluis om de vele (huur)boten (met amateurstuurmannen en -vrouwen) te zien passeren. Sneu om te zien dat iemand die voor de foto staat te poseren zijn Ipod in het kanaal ziet verdwijnen, het kabeltje waar ie aan hing laat los. De foto werd op het moment suprême genomen en de jongeman staat er wel erg beteuterd op. Er drijft wel meer in het water zoals hele meloenen, lege wijnflessen en waterkaarten.
Het barst hier van de fietsers die in beide richtingen langs het kanaal fietsen.
Weer een poging tot vissen met als enig resultaat dat de lijn in een tak/wortel op de bodem komt vast te zitten en we die moeten prijsgeven, maar we houden nog wat tuig over.
Terug op de camping het zwembad in
Weer balletje trappen
Koken en avondeten
Gedurende de dag ervaringen uitwisselen met andere (vele) fietsers. Van een stel Fransen heeft een iemand het gepresteerd met fiets en bagage het kanaal in te rijden. Alle spullen liggen voor de tent te drogen. Vandaar dat de man wat nors kijkt, maar stel het je maar eens voor...het zou een goede voor funniest home videos zijn geweest.
Gedurende de dag weer een stevige mistral die 's avonds gaat liggen. Het is een warme zwoele avond.
Heerlijk genoten van deze rustdag.
Morgen op tijd op om hopelijk niet te veel last van de mistral te krijgen.
Canet - Villeneuve-lès-Béziers
Dinsdag 3 augustus 2010 - Niets is wat het lijkt!
Canet - Villeneuve-lès-Béziers 72 km
Vandaag staan we op met het beeld om vanmiddag op tijd aan het strand aan de Middellandse Zee (officieel de Golfe du Lion) te liggen en morgen daar een rustdag te houden.
Om bij de track te komen moeten we eerst een paar kilometer pal tegen de wind in. Harde windkracht 5 vanuit het noordwesten. Daarna buigen we af en hebben we de wind vol in de rug. Vliegend ruiken we de zeewind al. Met een maximumsnelheid (dit keer geen foutje) van 63,2 km/u in een lange lichte afdaling! De uitgestrekte wijngaarden flitsen voorbij en zo dalen we af naar zeeniveau.
Vroeg in de middag komen we aan in Vias(-Plage) en gaan we op zoek naar een camping die zo dicht mogelijk bij het strand ligt. Er zijn hier wel minstens 30 campings, maar het schrikbeeld van al de duizenden aanwezige toeristen in dit deel bevestigt dat, ook na hulp van een aardige baliemedewerkster die een belrondje naar andere campings maakt, er zelfs geen plekje is voor ons en onze kleine tent. Teleurstelling natuurlijk en we zijn gedwongen een camping meer landinwaarts te vinden. Maar we schakelen snel om en pakken het jaagpad langs het Canal du Midi op waar veel fietsers te bekennen zijn. Nu wel met volle tegenwind, maar het valt uiteindelijk mee als we een kleine 15 km later bij de camping in Villeneuve-lès-Béziers aan. Deze camping is weliswaar ook vol, maar heeft altijd een strookje gras beschikbaar om de hier regelmatig aankloppende fietsers een plekje voor de nacht te bieden. Lekker plekje en morgen blijven we hier ook (echt waar).
Verder het gebruikelijke ritueel: zwembad, voetballen, eten (direct aan het kanaal), etc.
Canet - Villeneuve-lès-Béziers 72 km
Vandaag staan we op met het beeld om vanmiddag op tijd aan het strand aan de Middellandse Zee (officieel de Golfe du Lion) te liggen en morgen daar een rustdag te houden.
Om bij de track te komen moeten we eerst een paar kilometer pal tegen de wind in. Harde windkracht 5 vanuit het noordwesten. Daarna buigen we af en hebben we de wind vol in de rug. Vliegend ruiken we de zeewind al. Met een maximumsnelheid (dit keer geen foutje) van 63,2 km/u in een lange lichte afdaling! De uitgestrekte wijngaarden flitsen voorbij en zo dalen we af naar zeeniveau.
Vroeg in de middag komen we aan in Vias(-Plage) en gaan we op zoek naar een camping die zo dicht mogelijk bij het strand ligt. Er zijn hier wel minstens 30 campings, maar het schrikbeeld van al de duizenden aanwezige toeristen in dit deel bevestigt dat, ook na hulp van een aardige baliemedewerkster die een belrondje naar andere campings maakt, er zelfs geen plekje is voor ons en onze kleine tent. Teleurstelling natuurlijk en we zijn gedwongen een camping meer landinwaarts te vinden. Maar we schakelen snel om en pakken het jaagpad langs het Canal du Midi op waar veel fietsers te bekennen zijn. Nu wel met volle tegenwind, maar het valt uiteindelijk mee als we een kleine 15 km later bij de camping in Villeneuve-lès-Béziers aan. Deze camping is weliswaar ook vol, maar heeft altijd een strookje gras beschikbaar om de hier regelmatig aankloppende fietsers een plekje voor de nacht te bieden. Lekker plekje en morgen blijven we hier ook (echt waar).
Verder het gebruikelijke ritueel: zwembad, voetballen, eten (direct aan het kanaal), etc.
2 augustus 2010
St. Hippolyte-du-Fort - Canet
Maandag 2 augustus 2010 - Bobsleeend uit de bergen!
St. Hippolyte-du-Fort - Canet 70 km
We staan vandaag bijtijds op, 7.00 uur. De eigenaar van de camping doet zijn broodbezorgronde maar vergeet ons. Zijn broodreserveringssysteem werkt niet feilloos. Maar hij heeft nog genoeg achter de hand. Voordat we vertrekken komt hij nog met zijn fotocamera aansnellen om op de valreep nog een foto van ons te maken.
Een groot deel relatief rustig klimmen, zo'n 25 km, met af en toe een pittig hellinkje. Voordat we de rotsachtige bergen van de Cevennen de rug toekeren, kunnen we nog van mooie vergezichten genieten. Het is een bewolkte, maar benauwde dag. Enkele bergtoppen prikken door de laaghangende bewolking. Prachtig gezicht.
We verlaten de Cevennen en komen nu aan in de Languedoc met haar uitgestrekte wijngaarden.
Als door een bobsleebaan uitgesneden in de rotsen dalen we als een speer af. Flink remmen omdat er af en toe scherpe bochten genomen moeten worden. We ontmoeten de Herault en rijden door het dal verder. Onderweg maken we een uitgebreide stop bij en in het water. Tim en Daan proberen staand tot hun knieen in het water op alternatieve wijze met hun petten vissen te vangen. Weer zijn de vissen ons te snel af.
We passeren bij St. Guilhem-le-Desert een drukte van toeristen die de nabije grotten van Herault bezoeken.
De rit wordt vlakker en we knallen door de wijnstreek naar de camping in Canet.
De camping heeft een zwembad met drie glijbanen dus da's groot feest!
's Avonds spelen Tim en Daan met (en tegen) Franse kinderen jeu de boules. Leuk om te zien hoe fanatiek en sportief iedereen is.
Terwijl de karaoke aan de gang is houden wij het voor deze dag voor gezien.
St. Hippolyte-du-Fort - Canet 70 km
We staan vandaag bijtijds op, 7.00 uur. De eigenaar van de camping doet zijn broodbezorgronde maar vergeet ons. Zijn broodreserveringssysteem werkt niet feilloos. Maar hij heeft nog genoeg achter de hand. Voordat we vertrekken komt hij nog met zijn fotocamera aansnellen om op de valreep nog een foto van ons te maken.
Een groot deel relatief rustig klimmen, zo'n 25 km, met af en toe een pittig hellinkje. Voordat we de rotsachtige bergen van de Cevennen de rug toekeren, kunnen we nog van mooie vergezichten genieten. Het is een bewolkte, maar benauwde dag. Enkele bergtoppen prikken door de laaghangende bewolking. Prachtig gezicht.
We verlaten de Cevennen en komen nu aan in de Languedoc met haar uitgestrekte wijngaarden.
Als door een bobsleebaan uitgesneden in de rotsen dalen we als een speer af. Flink remmen omdat er af en toe scherpe bochten genomen moeten worden. We ontmoeten de Herault en rijden door het dal verder. Onderweg maken we een uitgebreide stop bij en in het water. Tim en Daan proberen staand tot hun knieen in het water op alternatieve wijze met hun petten vissen te vangen. Weer zijn de vissen ons te snel af.
We passeren bij St. Guilhem-le-Desert een drukte van toeristen die de nabije grotten van Herault bezoeken.
De rit wordt vlakker en we knallen door de wijnstreek naar de camping in Canet.
De camping heeft een zwembad met drie glijbanen dus da's groot feest!
's Avonds spelen Tim en Daan met (en tegen) Franse kinderen jeu de boules. Leuk om te zien hoe fanatiek en sportief iedereen is.
Terwijl de karaoke aan de gang is houden wij het voor deze dag voor gezien.
1 augustus 2010
Attuech - St. Hippolyte-du-Fort
Zondag 1 augustus 2010 - Kink in de kabel maar uiteindelijk rust in de tent!
Attuech - St. Hippolyte-du-Fort 20 km
Gisteren schreven we nog lekker een rustdag op de camping in Attuech te houden. Helaas loopt het anders. Een licht baalmoment, want wat anders nooit een probleem is, we kunnen niet een tweede nacht op dezelfde staplaats blijven. Die is namelijk gereserveerd en de camping is kennelijk helemaal vol. Opties: of verkassen naar een plek in de volle zon of iets meer in de schaduw maar wat meer op een parkeerplaats lijkt. In geen van beide hebben we trek en de moeite om op te breken en op te bouwen op deze camping is even groot om elders op een andere camping neer te strijken, ca. 20 km verderop. Het is een gok of het goed uitpakt, want nu weten we dat we een zwembad hebben en we weten niet wat we bij de volgende camping zullen aantreffen.
We kiezen er voor om die 20 km te gaan fietsen naar de volgende camping. Het is even moeilijk voor Tim en Daan (en in iets mindere mate voor ons) om deze teleurstelling te verwerken. Het is intussen al 12 uur, want uitgeslapen hebben we wel.
Het is meteen goed warm en het eerste stuk fietsen we op de GPS naar de route, waar we gisteren van zijn afgeweken, toe. Survivallen over een klein weggetje door een wijngaard, waar we de fietsen even over een kleine barricade moeten duwen, en vervolgens via een steil weggetje door het gehucht Massilargues om op de track te komen.
Het is alleen maar stijgen in de zinderende hitte. Overigens hebben Tim en Daan geen last van de hitte. Wij ook niet (altijd), maar als je stilstaat druipt het zweet van je af.
Er worden liedjes gezongen en moppen getapt onderweg en zo klimmen we verder. In het plaatsje Durfort drinken we bij een bar en krijgen Tim en Daan een reuze Mr. Freeze (je kent ze wel, van die waterijsjes waarvan je het plastic zakje aan de bovenkant moet openknippen).
Nog even door en dan dalen we een steil weggetje naar beneden af (morgenochtend weer naar boven) naar de ingang van een fantastisch gelegen, rustige camping MET ZWEMBAD! Een plek om nog een keer terug te komen.
Prima! Dit geeft weer een lekker gevoel en de middag brengen we in het zwembad door. Ook wordt de wasmachine ingeschakeld. Eind goed al goed van deze dag.
Attuech - St. Hippolyte-du-Fort 20 km
Gisteren schreven we nog lekker een rustdag op de camping in Attuech te houden. Helaas loopt het anders. Een licht baalmoment, want wat anders nooit een probleem is, we kunnen niet een tweede nacht op dezelfde staplaats blijven. Die is namelijk gereserveerd en de camping is kennelijk helemaal vol. Opties: of verkassen naar een plek in de volle zon of iets meer in de schaduw maar wat meer op een parkeerplaats lijkt. In geen van beide hebben we trek en de moeite om op te breken en op te bouwen op deze camping is even groot om elders op een andere camping neer te strijken, ca. 20 km verderop. Het is een gok of het goed uitpakt, want nu weten we dat we een zwembad hebben en we weten niet wat we bij de volgende camping zullen aantreffen.
We kiezen er voor om die 20 km te gaan fietsen naar de volgende camping. Het is even moeilijk voor Tim en Daan (en in iets mindere mate voor ons) om deze teleurstelling te verwerken. Het is intussen al 12 uur, want uitgeslapen hebben we wel.
Het is meteen goed warm en het eerste stuk fietsen we op de GPS naar de route, waar we gisteren van zijn afgeweken, toe. Survivallen over een klein weggetje door een wijngaard, waar we de fietsen even over een kleine barricade moeten duwen, en vervolgens via een steil weggetje door het gehucht Massilargues om op de track te komen.
Het is alleen maar stijgen in de zinderende hitte. Overigens hebben Tim en Daan geen last van de hitte. Wij ook niet (altijd), maar als je stilstaat druipt het zweet van je af.
Er worden liedjes gezongen en moppen getapt onderweg en zo klimmen we verder. In het plaatsje Durfort drinken we bij een bar en krijgen Tim en Daan een reuze Mr. Freeze (je kent ze wel, van die waterijsjes waarvan je het plastic zakje aan de bovenkant moet openknippen).
Nog even door en dan dalen we een steil weggetje naar beneden af (morgenochtend weer naar boven) naar de ingang van een fantastisch gelegen, rustige camping MET ZWEMBAD! Een plek om nog een keer terug te komen.
Prima! Dit geeft weer een lekker gevoel en de middag brengen we in het zwembad door. Ook wordt de wasmachine ingeschakeld. Eind goed al goed van deze dag.
Gagnières - Attuech
Zaterdag 31 juli 2010 - Venijnig door de wijngaarden!
Gagnières - Attuech 64 km
We denken dat het vandaag een over het algemeen makkelijke, vlakke etappe zal worden met een paar kleine, korte klimmetjes (waar we onze handen niet meer voor omdraaien).
We doen daarom lekker rustig aan van de camping, via het ontbijt bij de bakker (wel knetterhard stokbrood) in het dorp tot aan de eerste, lange tussenstop op een alleraardigst terrasje in St. Julien-de-Cassagnas.
De rit is echter daarna venijnig te noemen, omdat een deel gaat over weliswaar prachtige smalle weggetjes tussen de uitgestrekte wijngaarden door, maar het directe gevolg is dat er een niet te tellen hoeveelheid afdalinkjes en klimmetjes zijn. Niet lang, maar wel behoorlijk steil. Afdalen gaat snel en onderaan in de kom is meteen de snelheid er weer uit en gaan we in de eerste versnelling omhoog. Uiteindelijk verstrijken de kilometers.
Het is overigens weer een hete dag en het boerenlandschap doet intussen mediterraan aan. In meerdere mate zien we cipressen en constant zijn we in gezelschap van de vele tjirpende krekels.
Rond 18.00 uur komen we op een verrassend aangename camping in Attuech aan. Een duik in het zwembad en pizza eten. Daarna frisbeeënd naar het vismeer en de rivier lopen en met platte stenen over het water scheren. Daar zijn Tim en Daan wel even zoet mee. We zijn getuige van een prachtige zonsondergang met in de verte de donkere contouren van bergen. Vlak voor het slapen schijnen Tim en Daan met de zaklamp in de lucht op zoek naar de rondvliegende vleermuizen.
We besluiten hier morgen ook te blijven. We hebben immers nog een paar rustdagen op de plank liggen.
Gagnières - Attuech 64 km
We denken dat het vandaag een over het algemeen makkelijke, vlakke etappe zal worden met een paar kleine, korte klimmetjes (waar we onze handen niet meer voor omdraaien).
We doen daarom lekker rustig aan van de camping, via het ontbijt bij de bakker (wel knetterhard stokbrood) in het dorp tot aan de eerste, lange tussenstop op een alleraardigst terrasje in St. Julien-de-Cassagnas.
De rit is echter daarna venijnig te noemen, omdat een deel gaat over weliswaar prachtige smalle weggetjes tussen de uitgestrekte wijngaarden door, maar het directe gevolg is dat er een niet te tellen hoeveelheid afdalinkjes en klimmetjes zijn. Niet lang, maar wel behoorlijk steil. Afdalen gaat snel en onderaan in de kom is meteen de snelheid er weer uit en gaan we in de eerste versnelling omhoog. Uiteindelijk verstrijken de kilometers.
Het is overigens weer een hete dag en het boerenlandschap doet intussen mediterraan aan. In meerdere mate zien we cipressen en constant zijn we in gezelschap van de vele tjirpende krekels.
Rond 18.00 uur komen we op een verrassend aangename camping in Attuech aan. Een duik in het zwembad en pizza eten. Daarna frisbeeënd naar het vismeer en de rivier lopen en met platte stenen over het water scheren. Daar zijn Tim en Daan wel even zoet mee. We zijn getuige van een prachtige zonsondergang met in de verte de donkere contouren van bergen. Vlak voor het slapen schijnen Tim en Daan met de zaklamp in de lucht op zoek naar de rondvliegende vleermuizen.
We besluiten hier morgen ook te blijven. We hebben immers nog een paar rustdagen op de plank liggen.
Gagnières
Vrijdag 30 juli 2010 (aanvulling)
Tim wees er terecht op dat de volgende punten nog vermeld dienen te worden (hoe kon ik ze vergeten).
Onderweg, terwijl wij laag door de wijngaarden fietsen, zien wij links van ons met op de achtergrond bergen met steile wanden wel twintig roofvogels gebruikmakend van de thermiek rondzweven op zoek naar een lekker hapje.
Daar het vissen op de traditionele manier tot dusverre niet succesvol is geweest, gaat Tim over op wat hij op de Kung Fu (Panda) school heeft geleerd: focus op de vissen in het water en het blokkeren van de vis (om met de woorden van Tim te spreken). Zo vangt Tim een gigantische vis van wel 4 cm met zijn handen! We zijn van die vervelende nul af.
Tim wees er terecht op dat de volgende punten nog vermeld dienen te worden (hoe kon ik ze vergeten).
Onderweg, terwijl wij laag door de wijngaarden fietsen, zien wij links van ons met op de achtergrond bergen met steile wanden wel twintig roofvogels gebruikmakend van de thermiek rondzweven op zoek naar een lekker hapje.
Daar het vissen op de traditionele manier tot dusverre niet succesvol is geweest, gaat Tim over op wat hij op de Kung Fu (Panda) school heeft geleerd: focus op de vissen in het water en het blokkeren van de vis (om met de woorden van Tim te spreken). Zo vangt Tim een gigantische vis van wel 4 cm met zijn handen! We zijn van die vervelende nul af.
30 juli 2010
Vogüé - Gagnières
Vrijdag 30 juli 2010 - Rotsen en rivieren!
Vogüé - Gagnières 54 km
We staan een uur later op omdat we gisteren wat later waren aangekomen. Rustig ontbijten, balletje trappen en de boel inpakken. Het wordt een mooie en warme dag.
Vandaag een relatief makkelijke rit (alles lijkt makkelijk na de koninginnenrit van gisteren) die door oude plaatsjes als Ruoms en Banne gaat. De weg volgt slingerend de rivier de Ardèche, die we vlak naast ons zien en dan weer ver onder ons. Zo gaan we de kloof door. Aan ons voorbij glijden de wijngaarden, appelbomen, perzikenbomen, tomatenplanten.
Deels rijden we over smalle weggetjes dwars door de wijngaarden. Hier even niet veel verkeer te bekennen, want een aantal wegen hier in de Ardèche is behoorlijk druk (met toeristen). We hebben dit keer wel de wind in de rug, dus we schieten lekker op.
Onderweg stoppen we uitgebreid langs en in de rivier Ardèche. Een moment voor verkoeling en waterpret.
Opeens zien we vanuit de lagergelegen wijngaarden boven op de berg een plaatsje tegen de wand geplakt. Daar moeten wij toch niet heen? En ja hoor, een klim van anderhalve kilometer, maar op het eind zo steil dat het de benen wel even pijn doet. Maar we redden het en moeten dan nog een paar kilometer iets makkelijker klimmen over prachtig verlaten weggetje die ons midden door ruige rotspartijen leidt met uitzicht over de bomen op de andere bergen en dalen.
Uiteindelijk komen we vandaag op 317 m. hoogte uit waarna weer een prettige afdaling door de bossen volgt naar Gagnières waar we rond 15.45 uur aankomen op de kleine rustige camping direct aan de rivier. Een contrast met de overvolle camping van afgelopen nacht. Dat wordt zwemmen, sluizen bouwen met de stenen, en vissen (veel sabbelaars maar geen bijters).
We krijgen een lift van een Franse buurman om met de auto in het dorp wat boodschappen te doen.
Als de losgebroken schapen ons met rust laten zullen we heerlijk slapen.
Vogüé - Gagnières 54 km
We staan een uur later op omdat we gisteren wat later waren aangekomen. Rustig ontbijten, balletje trappen en de boel inpakken. Het wordt een mooie en warme dag.
Vandaag een relatief makkelijke rit (alles lijkt makkelijk na de koninginnenrit van gisteren) die door oude plaatsjes als Ruoms en Banne gaat. De weg volgt slingerend de rivier de Ardèche, die we vlak naast ons zien en dan weer ver onder ons. Zo gaan we de kloof door. Aan ons voorbij glijden de wijngaarden, appelbomen, perzikenbomen, tomatenplanten.
Deels rijden we over smalle weggetjes dwars door de wijngaarden. Hier even niet veel verkeer te bekennen, want een aantal wegen hier in de Ardèche is behoorlijk druk (met toeristen). We hebben dit keer wel de wind in de rug, dus we schieten lekker op.
Onderweg stoppen we uitgebreid langs en in de rivier Ardèche. Een moment voor verkoeling en waterpret.
Opeens zien we vanuit de lagergelegen wijngaarden boven op de berg een plaatsje tegen de wand geplakt. Daar moeten wij toch niet heen? En ja hoor, een klim van anderhalve kilometer, maar op het eind zo steil dat het de benen wel even pijn doet. Maar we redden het en moeten dan nog een paar kilometer iets makkelijker klimmen over prachtig verlaten weggetje die ons midden door ruige rotspartijen leidt met uitzicht over de bomen op de andere bergen en dalen.
Uiteindelijk komen we vandaag op 317 m. hoogte uit waarna weer een prettige afdaling door de bossen volgt naar Gagnières waar we rond 15.45 uur aankomen op de kleine rustige camping direct aan de rivier. Een contrast met de overvolle camping van afgelopen nacht. Dat wordt zwemmen, sluizen bouwen met de stenen, en vissen (veel sabbelaars maar geen bijters).
We krijgen een lift van een Franse buurman om met de auto in het dorp wat boodschappen te doen.
Als de losgebroken schapen ons met rust laten zullen we heerlijk slapen.
29 juli 2010
Le Cheylard - Vogúë
Donderdag 29 juli 2010 - Nog gaver, nog cooler, nog vetter: Pino in de bolletjestrui!
Le Cheylard - Vogúë 70 km
Het heeft vannacht aardig geregend. De tent wordt dus nat ingepakt. Jammer dat extra gewicht, maar het is niet anders. Vandaag staat de Koninginnerit (vooralsnog) op het programma. We weten wat ons te doen staat.
Kopje koffie met de buren gedronken, stokbrood en croissants gegeten.
De start is om 9.15 uur. We dalen 2 km het steile weggetje (mochten we wat vergeten zijn, we gaan niet meer omhoog) af vanaf de camping naar het al levendige centrum van Le Cheylard. Hier slaan we af richting het volgende plaatsje Dornas. De 12 km tot aan Dornas is het rustig klimmen. Daarna zal het zwaardere klimwerk gaan beginnen.
Na 7 km fietsen bereiken we het punt van 1000 gefietste kilometers de reis (en 430 km getreind), aldus het thuisfront dat zich met de statistieken bezighoudt.
In Dornas kopen we wat krachtvoer en -drinken en begeven we ons richting de echte berg die voor ons de dood of de gladiolen zal zijn.
Na Dornas komt Sardige vanwaar de echte bergetappe losbarst. 8 km steil omhoog met haarspeldbochten. Ook weer een deel van de Tour de France geweest. Elke kilometer staat op het wegdek geschreven zodat we ze aftellen naar de top die zich op 1119 m bevindt. Ook op het wegdek staat een afbeelding van een bolletjestrui met de naam Pineau erbij. Wat aardig van die Fransen om ons aan te moedigen ondanks dat het Pino had moeten zijn ;-) We stijgen in totaal vandaag (gerekend vanaf Le Cheylard) 770 m.
Het gaat eigenlijk boven verwachting. Het is wel zwaar maar we houden het goed vol. Af en toe even pauzeren om de benen weer op kracht te laten komen. Tim en Daan trappen goed mee en een klein deel lopen ze zelfs even naast de fiets. We merken dat ze toch niet hun eigen gewicht wegtrappen.
Het fascinerend te zien als we achterom en naar beneden het dal in kijken wat we afleggen. Dat geeft wel een kick. Daar, dat kleine, slingerende streepje weg, daar komen we vandaan. Om ons heen alleen hoge bergen.
Naarmate we dichterbij de top komen, wordt het iets kaler. Af en toe komt er een stevige dwarrelwind om de (haarspeld)bocht waaien.
Eindelijk, om 13.30 uur en met 24 km op de teller, staan we op de top van Col de Mezilhac en doen we een dansje. We duiken de bar in en bestellen drinken met taart. Intussen verzamelen de wielrenners die ons passeerden zich rond onze fietsen en wordt er met de handjes gekeken. Weer gaan de duimen naar ons omhoog.
Na het schieten van de nodige foto's trekken we onze windjacks aan. Het zal wel fris zijn in de afdaling. Ook de helmen gaan op.
Daar gaan we. 23 km afdalen naar Vals-les-Bains. Wat een FANTASTISCH gevoel!!! Goed geconcentreerd en in balans. Op tijd remmen voor de bochten en kat en muis spelletjes met de auto's spelen. Wees gerust, het gaat niet onverantwoord, maar we weten niet hoe de maximumsnelheid van 60.8 km op de teller komt....(foutje?). Onderweg worden we door iemand gefilmd maar we zijn al te ver beneden om hem te vragen of ie de film kan mailen.
Na Vals-les-Bains gaat de afdaling in mindere steilheid door en jagen we er nog wat kilometers doorheen.
Bij Aubenas een weggetje door de wijngaarden om vervolgens bij de rivier de Ardèche aan te komen die we stroomafwaarts volgen.
Een eerste camping die we proberen heeft alleen stacaravans en geen plaatsen voor tenten/caravans. Dus we moeten nog even 10 km verder in het karakteristieke -en heel toeristische- plaatsje Vogúë een camping zien te vinden. Dat lukt en de tent wordt snel opgezet. Daarna een snelle hap en het zwembad in. De avond wordt afgesloten met een bezoek aan de Ardèche. Daan presteert het om tijdens het lopen en springen over de stenen lekker in het water te vallen. Daarna basketballen, volleyballen en frisbeeën.
Omdat we vandaag wat later zijn binnengekomen, zullen we morgen iets later gaan vertrekken.
Le Cheylard - Vogúë 70 km
Het heeft vannacht aardig geregend. De tent wordt dus nat ingepakt. Jammer dat extra gewicht, maar het is niet anders. Vandaag staat de Koninginnerit (vooralsnog) op het programma. We weten wat ons te doen staat.
Kopje koffie met de buren gedronken, stokbrood en croissants gegeten.
De start is om 9.15 uur. We dalen 2 km het steile weggetje (mochten we wat vergeten zijn, we gaan niet meer omhoog) af vanaf de camping naar het al levendige centrum van Le Cheylard. Hier slaan we af richting het volgende plaatsje Dornas. De 12 km tot aan Dornas is het rustig klimmen. Daarna zal het zwaardere klimwerk gaan beginnen.
Na 7 km fietsen bereiken we het punt van 1000 gefietste kilometers de reis (en 430 km getreind), aldus het thuisfront dat zich met de statistieken bezighoudt.
In Dornas kopen we wat krachtvoer en -drinken en begeven we ons richting de echte berg die voor ons de dood of de gladiolen zal zijn.
Na Dornas komt Sardige vanwaar de echte bergetappe losbarst. 8 km steil omhoog met haarspeldbochten. Ook weer een deel van de Tour de France geweest. Elke kilometer staat op het wegdek geschreven zodat we ze aftellen naar de top die zich op 1119 m bevindt. Ook op het wegdek staat een afbeelding van een bolletjestrui met de naam Pineau erbij. Wat aardig van die Fransen om ons aan te moedigen ondanks dat het Pino had moeten zijn ;-) We stijgen in totaal vandaag (gerekend vanaf Le Cheylard) 770 m.
Het gaat eigenlijk boven verwachting. Het is wel zwaar maar we houden het goed vol. Af en toe even pauzeren om de benen weer op kracht te laten komen. Tim en Daan trappen goed mee en een klein deel lopen ze zelfs even naast de fiets. We merken dat ze toch niet hun eigen gewicht wegtrappen.
Het fascinerend te zien als we achterom en naar beneden het dal in kijken wat we afleggen. Dat geeft wel een kick. Daar, dat kleine, slingerende streepje weg, daar komen we vandaan. Om ons heen alleen hoge bergen.
Naarmate we dichterbij de top komen, wordt het iets kaler. Af en toe komt er een stevige dwarrelwind om de (haarspeld)bocht waaien.
Eindelijk, om 13.30 uur en met 24 km op de teller, staan we op de top van Col de Mezilhac en doen we een dansje. We duiken de bar in en bestellen drinken met taart. Intussen verzamelen de wielrenners die ons passeerden zich rond onze fietsen en wordt er met de handjes gekeken. Weer gaan de duimen naar ons omhoog.
Na het schieten van de nodige foto's trekken we onze windjacks aan. Het zal wel fris zijn in de afdaling. Ook de helmen gaan op.
Daar gaan we. 23 km afdalen naar Vals-les-Bains. Wat een FANTASTISCH gevoel!!! Goed geconcentreerd en in balans. Op tijd remmen voor de bochten en kat en muis spelletjes met de auto's spelen. Wees gerust, het gaat niet onverantwoord, maar we weten niet hoe de maximumsnelheid van 60.8 km op de teller komt....(foutje?). Onderweg worden we door iemand gefilmd maar we zijn al te ver beneden om hem te vragen of ie de film kan mailen.
Na Vals-les-Bains gaat de afdaling in mindere steilheid door en jagen we er nog wat kilometers doorheen.
Bij Aubenas een weggetje door de wijngaarden om vervolgens bij de rivier de Ardèche aan te komen die we stroomafwaarts volgen.
Een eerste camping die we proberen heeft alleen stacaravans en geen plaatsen voor tenten/caravans. Dus we moeten nog even 10 km verder in het karakteristieke -en heel toeristische- plaatsje Vogúë een camping zien te vinden. Dat lukt en de tent wordt snel opgezet. Daarna een snelle hap en het zwembad in. De avond wordt afgesloten met een bezoek aan de Ardèche. Daan presteert het om tijdens het lopen en springen over de stenen lekker in het water te vallen. Daarna basketballen, volleyballen en frisbeeën.
Omdat we vandaag wat later zijn binnengekomen, zullen we morgen iets later gaan vertrekken.
28 juli 2010
Tournon - Le Cheylard
Woensdag 28 juli 2010 - Gaaf, cool, vet! Tournon - Le Cheylard 57 km
We staan lekker op. De tent is droog. Je merkt dat het hier toch een ander klimaat is dan de paar honderd kilometer noordelijker. Was alweer een tijdje geleden dat we de tent echt droog konden inpakken.
We ontbijten en gaan aan de etappe van vandaag beginnen. We weten dat we twee cols moeten nemen. De eerste klim is 24 km. Maar de klim is een prettige klim. Ja, dat kan ook. Hij is lang maar nooit echt steil. Rustig kachelen we omhoog, genietend van de prachtige vergezichten. Zweten geblazen, maar niet erg. Ver onder ons gaat de rivier en we steken een hoge oude brug over (met van die bogen). We rijden kennelijk op het parcours van de Tour de France van dit jaar, getuige de namen van coureurs die op het wegdek staan geschreven. Onze namen zien we er niet tussen staan ;-) Een boel wielrenners fietsen hier ook en iedereen steekt de duim naar ons op en klinkt het "Bravo!"
Bovenaan komen we op een soort plateau waar het vals plat omhoog gaat. Het uitzicht vergoedt veel en het is wel warm maar er staat een verkoelend briesje.
Op de top, 505 m, in het dorpje Le Crestet gaan we naar de bakker annex epicerie en kopen proviand. In de bar verderop gaan we wat drinken.
Een heerlijke afdaling van 7 km tot in Lamastre volgt. We zien de perziken aan de bomen hangen en we moeten ons inhouden om niet hard in de remmen te knijpen om er een paar te plukken. We vinden Lamastre wel een vies stadje en we verlaten het en maken ons op voor de volgende klim. 11 km klimmen en daarna 10 km afdalen hebben we uitgerekend.
Tijdens de klim, 4 km onder de top waar het net iets steiler wordt, draait Tim (die last heeft van het feit dat ie gisteren te laat is gaan slapen) zich eens lekker op zijn zij en valt uiteindelijk licht snurkend in slaap waarmee het ritme voor het ronddraaien van de pedalen wordt aangegeven. Daan en Anique hebben tijd om de delen van het menselijk lichaam door te nemen.
Uiteindelijk komen aan op de Col des Nonieres van 671 m, waar we vers drinkwater uit een fontein tappen. Nu begint de afdaling naar Le Cheylard, heerlijk!!
In Le Cheylard volgen we de bordjes naar de camping die we hebben uitgezocht. Onverwacht toetje van de dag: nog anderhalve kilometer steil omhoog om aan te komen bij een kleine terrascamping rondom een oud chateau. Mooi uitzicht en de insecten lijker hier ook wat groter dan we gewend zijn. Zo zien we een kever met grote "scharen" die wel 8 cm is.
Potje gekookt en naar bedje toe. Morgen staat ons nog een forse klim te wachten.
We staan lekker op. De tent is droog. Je merkt dat het hier toch een ander klimaat is dan de paar honderd kilometer noordelijker. Was alweer een tijdje geleden dat we de tent echt droog konden inpakken.
We ontbijten en gaan aan de etappe van vandaag beginnen. We weten dat we twee cols moeten nemen. De eerste klim is 24 km. Maar de klim is een prettige klim. Ja, dat kan ook. Hij is lang maar nooit echt steil. Rustig kachelen we omhoog, genietend van de prachtige vergezichten. Zweten geblazen, maar niet erg. Ver onder ons gaat de rivier en we steken een hoge oude brug over (met van die bogen). We rijden kennelijk op het parcours van de Tour de France van dit jaar, getuige de namen van coureurs die op het wegdek staan geschreven. Onze namen zien we er niet tussen staan ;-) Een boel wielrenners fietsen hier ook en iedereen steekt de duim naar ons op en klinkt het "Bravo!"
Bovenaan komen we op een soort plateau waar het vals plat omhoog gaat. Het uitzicht vergoedt veel en het is wel warm maar er staat een verkoelend briesje.
Op de top, 505 m, in het dorpje Le Crestet gaan we naar de bakker annex epicerie en kopen proviand. In de bar verderop gaan we wat drinken.
Een heerlijke afdaling van 7 km tot in Lamastre volgt. We zien de perziken aan de bomen hangen en we moeten ons inhouden om niet hard in de remmen te knijpen om er een paar te plukken. We vinden Lamastre wel een vies stadje en we verlaten het en maken ons op voor de volgende klim. 11 km klimmen en daarna 10 km afdalen hebben we uitgerekend.
Tijdens de klim, 4 km onder de top waar het net iets steiler wordt, draait Tim (die last heeft van het feit dat ie gisteren te laat is gaan slapen) zich eens lekker op zijn zij en valt uiteindelijk licht snurkend in slaap waarmee het ritme voor het ronddraaien van de pedalen wordt aangegeven. Daan en Anique hebben tijd om de delen van het menselijk lichaam door te nemen.
Uiteindelijk komen aan op de Col des Nonieres van 671 m, waar we vers drinkwater uit een fontein tappen. Nu begint de afdaling naar Le Cheylard, heerlijk!!
In Le Cheylard volgen we de bordjes naar de camping die we hebben uitgezocht. Onverwacht toetje van de dag: nog anderhalve kilometer steil omhoog om aan te komen bij een kleine terrascamping rondom een oud chateau. Mooi uitzicht en de insecten lijker hier ook wat groter dan we gewend zijn. Zo zien we een kever met grote "scharen" die wel 8 cm is.
Potje gekookt en naar bedje toe. Morgen staat ons nog een forse klim te wachten.
27 juli 2010
Beaune - Tournon
Dinsdag 27 juli 2010 - Treinen van Beaune naar Tain-l'Hermitage, 9 km gefietst naar Tournon
We kunnen rustig aandoen, om 11.53 uur gaat de trein van Beaune naar Lyon. De dag begint druilerig. Op de camping hebben ze nog wat brood en croissants voor ons, dat was gisteren namelijk uitverkocht. We breken op en ontbijten.
Op het station aangekomen vragen we aan het stationspersoneel hoe we met onze fietsen aan de overkant op perron 2 moeten komen. Twee mannen krabben vertwijfeld op hun hoofd. Dat zijn wel lange fietsen he? Die passen nooit in de trein. Lekker dan, maar we laten ons niet zomaar aan de kant zetten. Nota bene is een van de mannen degene die ons gisteren de kaartjes verkocht en aan wie we expliciet hebben gemeld dat we twee tandems bij ons hebben. "Kan het nou wel of kan het nou niet?", vroegen we toen de mannen over het officiele reglement begonnen en het niet zou mogen. Waarschijnlijk door onze stelligheid (we moesten deze trein wel nemen om geen onoverkomelijke reisachterstand op te lopen) zette een van de mannen zijn pet op en gebaarde ons hem te volgen, helemaal naar het eind van perron 1 om daar het spoor over te steken en bij perron 2 aan te komen. Er werd een belletje naar de trein gepleegd. We moeten de achterste wagon van de trein proberen.
De trein arriveert en we tillen eerst de fietsen erin en daarna de bagage. Tim en Daan zoeken al een plaatsje. In de trein is het helemaal niet druk en we belanden in een ruimte die zo groot is als een balzaal. Hoezo onze fietsen zouden niet in de trein passen? Geen enkel probleem. Zelf gaan we in een 8-persoonscoupe zitten, voorzien van 220 V zodat de accu weer opgeladen kan worden. Luxe hoor.
Circa 1 uur en 40 minuten later bereiken we Lyon en ervaren we weer eens de drukte van een grote stad. We hebben een klein uur overstaptijd. De trein naar Tain-l'Hermitage is nog makkelijker om de fietsen in te krijgen omdat deze gelijkvloers is met het perron. 50 minuten duurt dit deel van de reis.
Aangekomen in Tain zien we de beperking van een klein station. Er is geen lift en geen mogelijkheid om de rails over te steken met de fietsen. Dat wordt vijf keer heen en weer lopen, trap af en trap op. Zweten we toch nog een beetje, want van het druilerige weer zitten we nu (opeens) in het warme weer.
We doen bij de eerste supermarkt die we tegenkomen boodschappen en fietsen de brug over de Rhone naar Tournon over. Welkom in de Ardeche.
Een paar kilometer verder bevindt zich een aantal campings langs het riviertje le Doux. We pakken de eerste die een zwembad heeft. Meteen bij het regelen van de slaapplaats koop ik die (noodzakelijke) strakke zwembroek die aan een rekje hangt, omdat ook hier de zwemboxer een verboden middel is. We laten nog maar even in het midden of een foto geupload wordt... In ieder geval nemen we een frisse duik in het zwembad.
We eten vervolgens in het restaurant van de camping en gaan daarna naar de rivier om over de in het water liggende stenen te klauteren. Daan ligt als eerste met zijn gat in het water en de waterpret wordt hierdoor alleen maar vergroot.
Hoewel we een groot deel van de bergen van het Centraal Massief hebben weten te omzeilen, ontkomen we er niet aan om tenminste een paar "colletjes" te nemen. We zijn tot de conclusie gekomen dat niet alle spullen die we mee hebben zijn gebruikt, zoals lange broek, dichte schoenen, aantal spelletjes. Ook hebben we een paar boekjes uitgelezen of niet meer nodig. Met dank aan de familie Krijnen die zo aardig is twee plastic tasjes met spullen van ons mee te nemen naar Nederland, kunnen wij enkele kilo's lichter de volgende etappes rijden.
We genieten van de afwisseling om nu in het wat ruigere landschap van Zuid-Frankrijk te zijn. Het geluid van de vele krekels is ook weer terug.
We kunnen rustig aandoen, om 11.53 uur gaat de trein van Beaune naar Lyon. De dag begint druilerig. Op de camping hebben ze nog wat brood en croissants voor ons, dat was gisteren namelijk uitverkocht. We breken op en ontbijten.
Op het station aangekomen vragen we aan het stationspersoneel hoe we met onze fietsen aan de overkant op perron 2 moeten komen. Twee mannen krabben vertwijfeld op hun hoofd. Dat zijn wel lange fietsen he? Die passen nooit in de trein. Lekker dan, maar we laten ons niet zomaar aan de kant zetten. Nota bene is een van de mannen degene die ons gisteren de kaartjes verkocht en aan wie we expliciet hebben gemeld dat we twee tandems bij ons hebben. "Kan het nou wel of kan het nou niet?", vroegen we toen de mannen over het officiele reglement begonnen en het niet zou mogen. Waarschijnlijk door onze stelligheid (we moesten deze trein wel nemen om geen onoverkomelijke reisachterstand op te lopen) zette een van de mannen zijn pet op en gebaarde ons hem te volgen, helemaal naar het eind van perron 1 om daar het spoor over te steken en bij perron 2 aan te komen. Er werd een belletje naar de trein gepleegd. We moeten de achterste wagon van de trein proberen.
De trein arriveert en we tillen eerst de fietsen erin en daarna de bagage. Tim en Daan zoeken al een plaatsje. In de trein is het helemaal niet druk en we belanden in een ruimte die zo groot is als een balzaal. Hoezo onze fietsen zouden niet in de trein passen? Geen enkel probleem. Zelf gaan we in een 8-persoonscoupe zitten, voorzien van 220 V zodat de accu weer opgeladen kan worden. Luxe hoor.
Circa 1 uur en 40 minuten later bereiken we Lyon en ervaren we weer eens de drukte van een grote stad. We hebben een klein uur overstaptijd. De trein naar Tain-l'Hermitage is nog makkelijker om de fietsen in te krijgen omdat deze gelijkvloers is met het perron. 50 minuten duurt dit deel van de reis.
Aangekomen in Tain zien we de beperking van een klein station. Er is geen lift en geen mogelijkheid om de rails over te steken met de fietsen. Dat wordt vijf keer heen en weer lopen, trap af en trap op. Zweten we toch nog een beetje, want van het druilerige weer zitten we nu (opeens) in het warme weer.
We doen bij de eerste supermarkt die we tegenkomen boodschappen en fietsen de brug over de Rhone naar Tournon over. Welkom in de Ardeche.
Een paar kilometer verder bevindt zich een aantal campings langs het riviertje le Doux. We pakken de eerste die een zwembad heeft. Meteen bij het regelen van de slaapplaats koop ik die (noodzakelijke) strakke zwembroek die aan een rekje hangt, omdat ook hier de zwemboxer een verboden middel is. We laten nog maar even in het midden of een foto geupload wordt... In ieder geval nemen we een frisse duik in het zwembad.
We eten vervolgens in het restaurant van de camping en gaan daarna naar de rivier om over de in het water liggende stenen te klauteren. Daan ligt als eerste met zijn gat in het water en de waterpret wordt hierdoor alleen maar vergroot.
Hoewel we een groot deel van de bergen van het Centraal Massief hebben weten te omzeilen, ontkomen we er niet aan om tenminste een paar "colletjes" te nemen. We zijn tot de conclusie gekomen dat niet alle spullen die we mee hebben zijn gebruikt, zoals lange broek, dichte schoenen, aantal spelletjes. Ook hebben we een paar boekjes uitgelezen of niet meer nodig. Met dank aan de familie Krijnen die zo aardig is twee plastic tasjes met spullen van ons mee te nemen naar Nederland, kunnen wij enkele kilo's lichter de volgende etappes rijden.
We genieten van de afwisseling om nu in het wat ruigere landschap van Zuid-Frankrijk te zijn. Het geluid van de vele krekels is ook weer terug.
26 juli 2010
Beaune
Maandag 26 juli 2010 - Tactische afwegingen maken! Rustdag in Beaune
We hebben besloten vandaag in Beaune te blijven. We moesten nog een oplossing bedenken om de in de volgende etappes naderende bergen van het Centraal Massief met een behoorlijk aantal steile hellingen te omzeilen. We schatten in dat die hellingen voor ons te gortig zijn. We zijn dan wel sportief, maar vakantie moet wel vakantie blijven. Dus we gaan naar het treinstation in Beaune en kopen een kaartje voor morgen om - inclusief fietsen - via Lyon, waar we zullen moeten overstappen, te treinen naar Tain-l'Hermitage. Zo zijn we ook meteen een eind op streek en komen we ook iets royaler in ons fietsschema te zitten. Da's mooi meegenomen.
Vandaag gaan we de levendige, toeristische plaats Beaune verkennen. Grote trekpleister is het Hotel-Dieu. Het is een voormalig ziekenhuis en heeft een zeer bijzondere architectuur, dakkapellen en in verschillende kleuren geglazuurde dakpannen. We rijden door de smalle straatjes, lunchen en wandelen wat rond. Het is duidelijk dat hier alles om wijnen draait. In vele gelegenheden kun je de verschillende Bourgogne wijnen proeven en kopen.
In het stadje zien we nog een aantal Fransen die op Hase driewielerligfietsen (waaronder drie aan elkaar tot een treintje gevlochten) op pad zijn.
Later gaan we via het Parc de la Bouzaise door de rondom Beaune liggende wijngaarden fietsen. Er is een mooie fietsroute aangelegd en we fietsen richting Pommard. De wijnboeren zijn druk aan het werk om de ranken te snoeien. Veelal zijn de percelen omrand met een oud stenen muurtje. Het is een mooi gezicht om de wijngaarden zover het oog reikt tegen de hellingen te zien liggen.
Terug op de camping weer voetballen, frisbeeen, eten en het uploaden van nog meer foto's voor jullie. Ze zijn toegevoegd aan de bovenstaande diavoorstelling.
We hebben besloten vandaag in Beaune te blijven. We moesten nog een oplossing bedenken om de in de volgende etappes naderende bergen van het Centraal Massief met een behoorlijk aantal steile hellingen te omzeilen. We schatten in dat die hellingen voor ons te gortig zijn. We zijn dan wel sportief, maar vakantie moet wel vakantie blijven. Dus we gaan naar het treinstation in Beaune en kopen een kaartje voor morgen om - inclusief fietsen - via Lyon, waar we zullen moeten overstappen, te treinen naar Tain-l'Hermitage. Zo zijn we ook meteen een eind op streek en komen we ook iets royaler in ons fietsschema te zitten. Da's mooi meegenomen.
Vandaag gaan we de levendige, toeristische plaats Beaune verkennen. Grote trekpleister is het Hotel-Dieu. Het is een voormalig ziekenhuis en heeft een zeer bijzondere architectuur, dakkapellen en in verschillende kleuren geglazuurde dakpannen. We rijden door de smalle straatjes, lunchen en wandelen wat rond. Het is duidelijk dat hier alles om wijnen draait. In vele gelegenheden kun je de verschillende Bourgogne wijnen proeven en kopen.
In het stadje zien we nog een aantal Fransen die op Hase driewielerligfietsen (waaronder drie aan elkaar tot een treintje gevlochten) op pad zijn.
Later gaan we via het Parc de la Bouzaise door de rondom Beaune liggende wijngaarden fietsen. Er is een mooie fietsroute aangelegd en we fietsen richting Pommard. De wijnboeren zijn druk aan het werk om de ranken te snoeien. Veelal zijn de percelen omrand met een oud stenen muurtje. Het is een mooi gezicht om de wijngaarden zover het oog reikt tegen de hellingen te zien liggen.
Terug op de camping weer voetballen, frisbeeen, eten en het uploaden van nog meer foto's voor jullie. Ze zijn toegevoegd aan de bovenstaande diavoorstelling.
Pontailler-sur-Saône - Beaune
Zondag 25 juli 2010 - Grapes, here we come!
Pontailler-sur-Saône - Beaune 76 km
Het is een vochtige nacht geweest en moeten een paar dikke, slijmerige naaktslakken van het tentdoek afschrapen. We pakken de boel in en gaan naar een bakker en een supermarktje om goed in te slaan. Je weet weer nooit wat je (niet) aantreft om ergens wat te drinken of te eten.
Van Pontailler moeten we even terug om de route op te pikken. Op de route aangekomen gaan de komende 12 km via een stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijijijijgen-daaaaaalen-stijgen-dalen (zijn we er al?) eenzame weg - over het algemeen goed maar af en toe met fikse gaten - door het dichte bos. Hoezeer we ook ons best doen om herten te bespeuren, we zien ze niet. Zien zij ons wel?
We hebben de jaagpaden verlaten en dat betekent dat wij (lees: de spieren) ook weer moeten wennen aan het klimwerk. Dat hadden we even niet meer gehad. Voor het gevoel gaat het dan ook langzaam, maar dat blijkt aan het eind van de rit, afgaand op de aankomsttijd, reuze mee te vallen.
We kruisen een snelweg en zien de andere vakantiegangers in hun campers en auto's, al of niet met caravan, onder ons doorschieten. Het is bijzonder te ervaren dat wij snel weer in de rust op verlaten weggetjes terecht komen.
Als je echter een dorpje genaamd Tart-le-Bas (de lage) ziet, weet je haast zeker dat er ook een hogergelegen Tart-le-Haut moet zijn. En ja, daar gaan we weer, gestaag klimmen langs de akkers.
Een stukje verder gaan we weer kilometers via een in het bos gelegen weg naar de Abbaye de Citeaux, waarna we rechtsaf slaan naar St. Nicolas-les-Citeaux. Het is weer warm geworden en we besluiten vlak voor het einde van het plaatsje onze alu stoeltjes uit te vouwen op een schaduwrijk plekje in de berm en uitgebreid te gaan lunchen. Dit doet een mens goed en na de rustpauze duiken we weer een bos in en zijn we weer alleen (met de dieren volgens de kids).
Langzamerhand beginnen we Beaune te naderen. We weten dat we hier de uitgestrekte wijngaarden van de Bourgogne gaan zien. We kiezen voor de camping in Beaune en niet een op 10 km verder. We hopen hier op de wat grotere camping met Wifi jullie weer te kunnen verblijden met onze berichten en gebruik te maken van een wasmachine.
Wanneer we bij de overvolle camping aankomen, hebben we het geluk de laatste plek voor een tent toegewezen te krijgen. Campers en caravans kregen al eerder nee te horen.
We eten vanavond in het prima restaurant op de camping en belonen ons vorstelijk.
Pontailler-sur-Saône - Beaune 76 km
Het is een vochtige nacht geweest en moeten een paar dikke, slijmerige naaktslakken van het tentdoek afschrapen. We pakken de boel in en gaan naar een bakker en een supermarktje om goed in te slaan. Je weet weer nooit wat je (niet) aantreft om ergens wat te drinken of te eten.
Van Pontailler moeten we even terug om de route op te pikken. Op de route aangekomen gaan de komende 12 km via een stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijijijijgen-daaaaaalen-stijgen-dalen (zijn we er al?) eenzame weg - over het algemeen goed maar af en toe met fikse gaten - door het dichte bos. Hoezeer we ook ons best doen om herten te bespeuren, we zien ze niet. Zien zij ons wel?
We hebben de jaagpaden verlaten en dat betekent dat wij (lees: de spieren) ook weer moeten wennen aan het klimwerk. Dat hadden we even niet meer gehad. Voor het gevoel gaat het dan ook langzaam, maar dat blijkt aan het eind van de rit, afgaand op de aankomsttijd, reuze mee te vallen.
We kruisen een snelweg en zien de andere vakantiegangers in hun campers en auto's, al of niet met caravan, onder ons doorschieten. Het is bijzonder te ervaren dat wij snel weer in de rust op verlaten weggetjes terecht komen.
Als je echter een dorpje genaamd Tart-le-Bas (de lage) ziet, weet je haast zeker dat er ook een hogergelegen Tart-le-Haut moet zijn. En ja, daar gaan we weer, gestaag klimmen langs de akkers.
Een stukje verder gaan we weer kilometers via een in het bos gelegen weg naar de Abbaye de Citeaux, waarna we rechtsaf slaan naar St. Nicolas-les-Citeaux. Het is weer warm geworden en we besluiten vlak voor het einde van het plaatsje onze alu stoeltjes uit te vouwen op een schaduwrijk plekje in de berm en uitgebreid te gaan lunchen. Dit doet een mens goed en na de rustpauze duiken we weer een bos in en zijn we weer alleen (met de dieren volgens de kids).
Langzamerhand beginnen we Beaune te naderen. We weten dat we hier de uitgestrekte wijngaarden van de Bourgogne gaan zien. We kiezen voor de camping in Beaune en niet een op 10 km verder. We hopen hier op de wat grotere camping met Wifi jullie weer te kunnen verblijden met onze berichten en gebruik te maken van een wasmachine.
Wanneer we bij de overvolle camping aankomen, hebben we het geluk de laatste plek voor een tent toegewezen te krijgen. Campers en caravans kregen al eerder nee te horen.
We eten vanavond in het prima restaurant op de camping en belonen ons vorstelijk.
Eindelijk weer online!
Bonjour allemaal,
Na een week geen reisverslagen te hebben kunnen e-mailen naar de weblog (vanaf de Blackberry in plaats van via Wifi die niet altijd op de (kleine) campings aanwezig is), hebben we sinds vandaag opeens weer e-mail bereik. De afgelopen dagen gingen we kennelijk door te afgezonderd gebied, of het lag de eerste dagen aan de bergen in de Vogezen. De tocht voerde ons door de prachtige natuur en verbond de kleinste dorpjes aan elkaar.
Het doet ons deugd verscheidene smsjes te hebben mogen ontvangen waaruit blijkt dat jullie (dagelijks) onze belevenissen in de gaten houden. Wij doen ons best elke dag een verslag op de blog te plaatsen. Mocht dat niet het geval zijn, dan ligt het waarschijnlijk aan een niet tot stand te brengen verbinding.
Wij vermaken ons in ieder geval uitstekend en alles gaat prima. Nog geen pech gehad onderweg - afkloppen maar.
Na een week geen reisverslagen te hebben kunnen e-mailen naar de weblog (vanaf de Blackberry in plaats van via Wifi die niet altijd op de (kleine) campings aanwezig is), hebben we sinds vandaag opeens weer e-mail bereik. De afgelopen dagen gingen we kennelijk door te afgezonderd gebied, of het lag de eerste dagen aan de bergen in de Vogezen. De tocht voerde ons door de prachtige natuur en verbond de kleinste dorpjes aan elkaar.
Het doet ons deugd verscheidene smsjes te hebben mogen ontvangen waaruit blijkt dat jullie (dagelijks) onze belevenissen in de gaten houden. Wij doen ons best elke dag een verslag op de blog te plaatsen. Mocht dat niet het geval zijn, dan ligt het waarschijnlijk aan een niet tot stand te brengen verbinding.
Wij vermaken ons in ieder geval uitstekend en alles gaat prima. Nog geen pech gehad onderweg - afkloppen maar.
Scey-sur-Saône - Pontailler-sur-Saône
Zaterdag 24 juli 2010 Jagen over jaagpaden!
Scey-sur-Saône - Pontailler-sur-Saône 94 km
Meteen na het opstaan vermaken Tim en Daan zich met het voeren van de alweer zich gemeld hebbende zwanen. Het leukst is toch wel om het stukje brood precies op de kop van een zwaan te laten belanden. Tim en Daan zorgen ervoor dat iedereen evenveel krijgt en de drie babyzwaantjes krijgen extra aandacht.
Het is aangenaam fietsweer. Het windjack gaat wel in de ochtend aan. We slaan eten en drinken in bij de supermarkt en verlaten Scey-sur-Saône.
Na een rustig fietspad komen we bij een soort verbindingskanaal. Het kanaal verdwijnt via een tunnel de heuvel in en wij moeten even klimmen om van bovenaf aan de andere kant van de heuvel weer naar het kanaal te dalen. Dit doen we later nog een keer. Het wordt verder een vlakke tocht over jaagpaden op zowel de linker- als rechteroever. Eerst zit de afwisseling in de kastelen en kerken die we hoog op de heuvels zien liggen, maar later is de afwisseling meer gelegen in het verschil van ondergrond van het jaagpad. Asfalt, gravelsteentjes, losse kiezels, in de grond aangedrukte kiezels en kasseien. Met name het gravel is vervelend. Om de paar kilometer scheppen we onze sandalen leeg. In combinatie met toch nog wel wat overgebleven water in het pad, gaat het gravel ook als een klont tussen het wiel en het spatbord zitten alsook op de ketting. Het is van belang de kettingen (ook die van Tim en Daan) draaiend te houden om te veel aankoeken te voorkomen.
Hoewel we na de rustdag van gisteren moeilijk echt op gang komen, gaat het tweede deel van de tocht sneller.
Onderweg zijn we getuige van de vangst van een "silure" (hoop dat het goed gespeld is), lijkt op een soort meerval. De vis is groter dan Daan en we bekijken zijn "snorharen" en vele tanden. Later op de dag zien we aan de overkant van de oever een groot bruin beest zwemmen en lopen. Het lijkt wel een bever en niet het door Tim en Daan getypeerde watermonster.
Verder zien we uiteraard weer diverse roofvogels, reigers, spechten, en nog veel meer. Tim heeft nu een blocnote en zit voorop aantekeningen te maken van wat wij zien en welke vragen wij later moeten opzoeken op internet.
De weg voert voor het overgrote deel langs de Saône en we kunnen kilometers vreten. In de levendige plaats Gray, waar we even blijven kijken bij een langeafstandszwemwedstrijd, besluiten we door te gaan naar de camping in Pontailler-sur-Saône zodat de dagscore uiteindelijk op 94 km uitkomt. Een toppertje.
Meteen na het opstaan vermaken Tim en Daan zich met het voeren van de alweer zich gemeld hebbende zwanen. Het leukst is toch wel om het stukje brood precies op de kop van een zwaan te laten belanden. Tim en Daan zorgen ervoor dat iedereen evenveel krijgt en de drie babyzwaantjes krijgen extra aandacht.
Het is aangenaam fietsweer. Het windjack gaat wel in de ochtend aan. We slaan eten en drinken in bij de supermarkt en verlaten Scey-sur-Saône.
Na een rustig fietspad komen we bij een soort verbindingskanaal. Het kanaal verdwijnt via een tunnel de heuvel in en wij moeten even klimmen om van bovenaf aan de andere kant van de heuvel weer naar het kanaal te dalen. Dit doen we later nog een keer. Het wordt verder een vlakke tocht over jaagpaden op zowel de linker- als rechteroever. Eerst zit de afwisseling in de kastelen en kerken die we hoog op de heuvels zien liggen, maar later is de afwisseling meer gelegen in het verschil van ondergrond van het jaagpad. Asfalt, gravelsteentjes, losse kiezels, in de grond aangedrukte kiezels en kasseien. Met name het gravel is vervelend. Om de paar kilometer scheppen we onze sandalen leeg. In combinatie met toch nog wel wat overgebleven water in het pad, gaat het gravel ook als een klont tussen het wiel en het spatbord zitten alsook op de ketting. Het is van belang de kettingen (ook die van Tim en Daan) draaiend te houden om te veel aankoeken te voorkomen.
Hoewel we na de rustdag van gisteren moeilijk echt op gang komen, gaat het tweede deel van de tocht sneller.
Onderweg zijn we getuige van de vangst van een "silure" (hoop dat het goed gespeld is), lijkt op een soort meerval. De vis is groter dan Daan en we bekijken zijn "snorharen" en vele tanden. Later op de dag zien we aan de overkant van de oever een groot bruin beest zwemmen en lopen. Het lijkt wel een bever en niet het door Tim en Daan getypeerde watermonster.
Verder zien we uiteraard weer diverse roofvogels, reigers, spechten, en nog veel meer. Tim heeft nu een blocnote en zit voorop aantekeningen te maken van wat wij zien en welke vragen wij later moeten opzoeken op internet.
De weg voert voor het overgrote deel langs de Saône en we kunnen kilometers vreten. In de levendige plaats Gray, waar we even blijven kijken bij een langeafstandszwemwedstrijd, besluiten we door te gaan naar de camping in Pontailler-sur-Saône zodat de dagscore uiteindelijk op 94 km uitkomt. Een toppertje.
Scey-sur-Saône
Vrijdag 23 juli 2010 - Rustdag in Scey-sur-Saône
Vandaag luieren. Poging tot vissen, Tim en Daan oefenen met werpen. De zwanen blijven op afstand, maar de kids slaan een boom aan de haak.
Lezen, spelletjes, de ketting van de fietsen oliën, de was laten drogen. Alle batterijen, Nintendo's, de lamp en de Blackberry opladen.
Tot de middag is het zonnig, daarna volgt een regenbui. De was snel binnenhalen.
Eind van de middag breekt de zon weer door. Was naar buiten om verder te drogen.
's Avonds eten bij de pizzeria. Een feest voor de kinderen (en ook voor ons).
Vandaag luieren. Poging tot vissen, Tim en Daan oefenen met werpen. De zwanen blijven op afstand, maar de kids slaan een boom aan de haak.
Lezen, spelletjes, de ketting van de fietsen oliën, de was laten drogen. Alle batterijen, Nintendo's, de lamp en de Blackberry opladen.
Tot de middag is het zonnig, daarna volgt een regenbui. De was snel binnenhalen.
Eind van de middag breekt de zon weer door. Was naar buiten om verder te drogen.
's Avonds eten bij de pizzeria. Een feest voor de kinderen (en ook voor ons).
Fontenoy-le-Chateau - Scey-sur-Saône
Donderdag 22 juli 2010 - Regen, regen en nog eens regen!
Fontenoy-le-Chateau - Scey-sur-Saône 57 km
Vannacht is het gaan regenen en het ziet er niet naar uit dat het ophoudt. Wat te doen? Hangen in een tent is ook niet alles, dus we besluiten op te breken. Terwijl Tim en Daan onder het afdak tafelvoetballen pakken wij de spullen in. We zien wel hoe ver we komen vandaag.
Al snel zijn we door en door nat, ondanks de regenjassen. Of het is zweet, of het is water. Laten we het maar op een mix van beide houden. We klimmen het dal uit en vervolgen de weg door het bos. Om goed vaart te maken voor een volgende helling wordt er kennelijk iets te hard aangezet. De ketting van Tim vliegt eraf. Hop, ketting erop en weer door in de stromende regen. Gelukkig heeft niemand het koud.
Even wordt het droog en verruilen we onze natte shirts voor droge. Ook gaan we even eten en drinken. We zitten net buiten het dorpje Mailleroncourt-St. Pancras op het platteland.
Niet veel later begint het weer te plenzen. Eerst via een kleine weg en later een wat grotere en drukkere weg (Druk, druk, wat is druk? Welgeteld 10 auto's passeren ons.) bereiken we Amance waar we een bar induiken.
Een vlakke rit, afgezien van een beklimminkje bij Conflandey, met het laatste stuk weer over een jaagpad, brengt ons bij een kleine camping in Scey-sur-Saône. We hebben een mooi plekje aan de rand van de rivier. Dat wordt vissen geblazen. Maar je wilt niet weten wat er gebeurt. De dobber ligt koud in het water als een zestal zwanen in een flits op ons afkomen en een happend naar de dobber verstrikt raakt in het tuig. In paniek zwemt het beest weg met onze hengel achter zich aan. Vervolgens gaat ie op een hengel van iemand anders af een raakt met zijn poot daarin verstrikt. Het tuig om zijn poot wordt doorgeknipt met als gevolg dat de zwaan nu nog steeds met onze hengel achter zich aan naar het midden van de rivier zwemt. Gelukkig komt ie los en kan ik in een opblaasboot de hengel ophalen. Nog steeds geen vis gevangen, maar wie doet het ons na om een zwaan te vangen? :-)
We besluiten morgen hier ook op deze mooie stek te blijven.
Fontenoy-le-Chateau - Scey-sur-Saône 57 km
Vannacht is het gaan regenen en het ziet er niet naar uit dat het ophoudt. Wat te doen? Hangen in een tent is ook niet alles, dus we besluiten op te breken. Terwijl Tim en Daan onder het afdak tafelvoetballen pakken wij de spullen in. We zien wel hoe ver we komen vandaag.
Al snel zijn we door en door nat, ondanks de regenjassen. Of het is zweet, of het is water. Laten we het maar op een mix van beide houden. We klimmen het dal uit en vervolgen de weg door het bos. Om goed vaart te maken voor een volgende helling wordt er kennelijk iets te hard aangezet. De ketting van Tim vliegt eraf. Hop, ketting erop en weer door in de stromende regen. Gelukkig heeft niemand het koud.
Even wordt het droog en verruilen we onze natte shirts voor droge. Ook gaan we even eten en drinken. We zitten net buiten het dorpje Mailleroncourt-St. Pancras op het platteland.
Niet veel later begint het weer te plenzen. Eerst via een kleine weg en later een wat grotere en drukkere weg (Druk, druk, wat is druk? Welgeteld 10 auto's passeren ons.) bereiken we Amance waar we een bar induiken.
Een vlakke rit, afgezien van een beklimminkje bij Conflandey, met het laatste stuk weer over een jaagpad, brengt ons bij een kleine camping in Scey-sur-Saône. We hebben een mooi plekje aan de rand van de rivier. Dat wordt vissen geblazen. Maar je wilt niet weten wat er gebeurt. De dobber ligt koud in het water als een zestal zwanen in een flits op ons afkomen en een happend naar de dobber verstrikt raakt in het tuig. In paniek zwemt het beest weg met onze hengel achter zich aan. Vervolgens gaat ie op een hengel van iemand anders af een raakt met zijn poot daarin verstrikt. Het tuig om zijn poot wordt doorgeknipt met als gevolg dat de zwaan nu nog steeds met onze hengel achter zich aan naar het midden van de rivier zwemt. Gelukkig komt ie los en kan ik in een opblaasboot de hengel ophalen. Nog steeds geen vis gevangen, maar wie doet het ons na om een zwaan te vangen? :-)
We besluiten morgen hier ook op deze mooie stek te blijven.
Velle-sur-Moselle - Fontenoy-le-Chateau
Woensdag 21 juli 2010- Knallen maar!
Velle-sur-Moselle - Fontenoy-le-Chateau 90 km
Vandaag een lange etappe, dus we staan een half uurtje eerder op dan normaal. 7.00 uur. Ook om de eerste kilometers in zo veel mogelijk koelte te fietsen. Om 8.00 uur zitten we op de fiets.
Via weer een jaagpad rijden we naar Bayon waar we de benzinefles bijvullen en bij een bakkertje voor ontbijt inclusief koffie zorgen. Dat eten we buiten op een bankje op. Intussen loopt het storm van mensen die heftig staan te discussiëren over onze fietsen. Alle ins en outs willen ze weten. Na de laatste hap stappen we op en worden we door iedereen uitgeleide gedaan.
Het wordt alweer flink heet en na Ubexy moeten we 4 km behoorlijk klimmen. Uiteindelijk komen op het dak van de wereld, althans zo voelt het. Na een stukje over een hoogvlakte volgt een lekkere afdaling over een mooi glad geasfalteerde weg. Met 50 km/u duiken we naar beneden. In Vaubexy gaan we vol in de remmen omdat we midden in het dorp een fontein zien en de nodige verkoeling zoeken. Onze petten worden met het koude water gevuld en meteen op het hoofd gezet. Heerlijk dat water. Onze gezichten dompelen we onder de fontein. Tim en Daan maken er een groot waterfestijn van. Nu kunnen we er weer tegenaan.
Gelukkig wordt het in de middag iets bewolkter en minder warm. De weggetjes door het glooiende landschap worden na Girancourt verruild voor een perfect jaagpad langs het Canal de l'Est. 30 km lang en een tikkeltje naar beneden schieten we met een kruissnelheid van 25 km/u langs de oever en passeren we ca. 30 sluizen. Onderweg begroeten we een otter.
In het plaatsje Fontenoy-le-Chateau verlaten we het kanaal en klimmen we als toetje nog 2 km omhoog naar de door Nederlanders gerunde camping. 90 km op de teller, knap gedaan al zeggen we het zelf.
We eten in het restaurant van de camping.
Vandaag een lange etappe, dus we staan een half uurtje eerder op dan normaal. 7.00 uur. Ook om de eerste kilometers in zo veel mogelijk koelte te fietsen. Om 8.00 uur zitten we op de fiets.
Via weer een jaagpad rijden we naar Bayon waar we de benzinefles bijvullen en bij een bakkertje voor ontbijt inclusief koffie zorgen. Dat eten we buiten op een bankje op. Intussen loopt het storm van mensen die heftig staan te discussiëren over onze fietsen. Alle ins en outs willen ze weten. Na de laatste hap stappen we op en worden we door iedereen uitgeleide gedaan.
Het wordt alweer flink heet en na Ubexy moeten we 4 km behoorlijk klimmen. Uiteindelijk komen op het dak van de wereld, althans zo voelt het. Na een stukje over een hoogvlakte volgt een lekkere afdaling over een mooi glad geasfalteerde weg. Met 50 km/u duiken we naar beneden. In Vaubexy gaan we vol in de remmen omdat we midden in het dorp een fontein zien en de nodige verkoeling zoeken. Onze petten worden met het koude water gevuld en meteen op het hoofd gezet. Heerlijk dat water. Onze gezichten dompelen we onder de fontein. Tim en Daan maken er een groot waterfestijn van. Nu kunnen we er weer tegenaan.
Gelukkig wordt het in de middag iets bewolkter en minder warm. De weggetjes door het glooiende landschap worden na Girancourt verruild voor een perfect jaagpad langs het Canal de l'Est. 30 km lang en een tikkeltje naar beneden schieten we met een kruissnelheid van 25 km/u langs de oever en passeren we ca. 30 sluizen. Onderweg begroeten we een otter.
In het plaatsje Fontenoy-le-Chateau verlaten we het kanaal en klimmen we als toetje nog 2 km omhoog naar de door Nederlanders gerunde camping. 90 km op de teller, knap gedaan al zeggen we het zelf.
We eten in het restaurant van de camping.
Mandres-aux-Quatre-Tours - Velle-sur-Moselle
Dinsdag 20 juli 2010 Off the road survival!
Mandres-aux-Quatre-Tours - Velle-sur-Moselle 70 km
We zijn mooi op tijd wakker. Ik fiets naar het dorpje 2 km terug om bij de epicerie brood en croissants te kopen. Anique ruimt al wat spullen op. En de kids doen een spelletje. Op de terugweg hangt de eerste roofvogel al rond te zweven boven het ontwakenende landschap en sluipt een vos door het weiland op zoek naar wat lekkers. We ontbijten en gaan op pad.
Rechtsaf het kleine weggetje af dat ons door het bos voert. Na een paar kilometer wordt de weg onverhard. Qua scenery weer prachtig, we stoppen voor een aan het werk zijnde specht maar springen snel weer op de fiets als we merken dat vele muggen het op ons hebben voorzien. We zien een jong hert in de berm liggen. Het leeft en we kunnen niet goed zien of het gewond is of dat het gewoon van het ochtendgloren geniet. We gaan verder, straks hebben we een hert(enclan) achter ons aan. Het pad wordt steeds slechter, maar blijft begaanbaar. Het is weer bijzonder te constateren dat je via zo'n karrepad kilometers aflegt door een vreemd land.
We bereiken de grotere plaats Toul, een oude vestingstad met een markante kathedraal. Bij het treinstation krijgen we te horen dat er geen treinen gaan waarin fietsen kunnen worden meegenomen. We moeten dus doorpeddelen. We lunchen in de jachthaven van Toul.
Na Toul vervolgt de route via een jaagpad langs de Moezel. Het jaagpad varieert van strak geasfalteerd tot geasfalteerd met gaten tot een onverhard survival pad door een bos (incl. omgevallen boom over het pad). Maar prachtig is het en op deze warme dag erg prettig in de door de bomen geboden schaduw. In de hete zon blijft het smeltende asfalt aan de banden zitten. We passeren sluisjes en de kilometers worden zo rustig weggetrapt. De etappe van vandaag is hoofdzakelijk vlak met af en toe een glooiing als je even iets verder van de Moezel af moet. Geen winkels of cafes onderweg meer, waar we onze bidons regelmatig met koud water laten vullen, en om toch aan de gewenste verkoeling te komen kloppen we bij mensen in Mereville aan voor wat koud water. Als je de mensen aanspreekt (in het Frans dat steeds beter gaat toch een pre) zijn ze erg aardig en behulpzaam.
We eindigen vandaag op een kleine camping municipale in Velle-sur-Moselle.
Tim liet vandaag weten dat hij Frankrijk niet zo mooi vindt omdat de huizen vaak zo armetierig en slecht onderhouden zijn. De rest is wel leuk en mooi, en hij leert veel over de flora en fauna zoals de verschillende soorten dieren en dierengeluiden. Dat zie en hoor je in de auto niet. Op een afstand van nog geen twintig meter zagen wij een roofvogel (we denken een grote torenvalk, maar kan ook een buizerd of wouw geweest zijn) bij ons vliegen. Dit was de "dichtbijste" die Tim ooit heeft gezien en maakte wel indruk. We moeten een blocnote kopen omdat Tim wil opschrijven wat hij allemaal onderweg tegenkomt.
Tim en Daan hebben grote verhalen onderweg. En we praten wat af.
We zijn mooi op tijd wakker. Ik fiets naar het dorpje 2 km terug om bij de epicerie brood en croissants te kopen. Anique ruimt al wat spullen op. En de kids doen een spelletje. Op de terugweg hangt de eerste roofvogel al rond te zweven boven het ontwakenende landschap en sluipt een vos door het weiland op zoek naar wat lekkers. We ontbijten en gaan op pad.
Rechtsaf het kleine weggetje af dat ons door het bos voert. Na een paar kilometer wordt de weg onverhard. Qua scenery weer prachtig, we stoppen voor een aan het werk zijnde specht maar springen snel weer op de fiets als we merken dat vele muggen het op ons hebben voorzien. We zien een jong hert in de berm liggen. Het leeft en we kunnen niet goed zien of het gewond is of dat het gewoon van het ochtendgloren geniet. We gaan verder, straks hebben we een hert(enclan) achter ons aan. Het pad wordt steeds slechter, maar blijft begaanbaar. Het is weer bijzonder te constateren dat je via zo'n karrepad kilometers aflegt door een vreemd land.
We bereiken de grotere plaats Toul, een oude vestingstad met een markante kathedraal. Bij het treinstation krijgen we te horen dat er geen treinen gaan waarin fietsen kunnen worden meegenomen. We moeten dus doorpeddelen. We lunchen in de jachthaven van Toul.
Na Toul vervolgt de route via een jaagpad langs de Moezel. Het jaagpad varieert van strak geasfalteerd tot geasfalteerd met gaten tot een onverhard survival pad door een bos (incl. omgevallen boom over het pad). Maar prachtig is het en op deze warme dag erg prettig in de door de bomen geboden schaduw. In de hete zon blijft het smeltende asfalt aan de banden zitten. We passeren sluisjes en de kilometers worden zo rustig weggetrapt. De etappe van vandaag is hoofdzakelijk vlak met af en toe een glooiing als je even iets verder van de Moezel af moet. Geen winkels of cafes onderweg meer, waar we onze bidons regelmatig met koud water laten vullen, en om toch aan de gewenste verkoeling te komen kloppen we bij mensen in Mereville aan voor wat koud water. Als je de mensen aanspreekt (in het Frans dat steeds beter gaat toch een pre) zijn ze erg aardig en behulpzaam.
We eindigen vandaag op een kleine camping municipale in Velle-sur-Moselle.
Tim liet vandaag weten dat hij Frankrijk niet zo mooi vindt omdat de huizen vaak zo armetierig en slecht onderhouden zijn. De rest is wel leuk en mooi, en hij leert veel over de flora en fauna zoals de verschillende soorten dieren en dierengeluiden. Dat zie en hoor je in de auto niet. Op een afstand van nog geen twintig meter zagen wij een roofvogel (we denken een grote torenvalk, maar kan ook een buizerd of wouw geweest zijn) bij ons vliegen. Dit was de "dichtbijste" die Tim ooit heeft gezien en maakte wel indruk. We moeten een blocnote kopen omdat Tim wil opschrijven wat hij allemaal onderweg tegenkomt.
Tim en Daan hebben grote verhalen onderweg. En we praten wat af.
Verdun - Mandres-aux-Quatre-Tours
Maandag 19 juli 2010 - Zoevend door het Maasdal!
Verdun - Mandres-aux-Quatre-Tours 69 km
Nadat we nog even met de Australiër Ian die ook op de fiets door Europa toert hebben gepraat, verlaten we de camping en draaien we linksaf de heuveltjes in. Ik zeg heuveltjes, want afgezien van een kleine helling, is de route voor het grote deel vlak te noemen. We passeren het Chateau de Billemont en in Tilley sur Meuse drinken we bij de lokale uitbater koffie en fris, waar de eerste Norman uit Cheers al vroeg op zijn vaste barkruk lijkt te zitten aan iets sterks. We hebben er al 22 km op zitten en het gaat voortvarend. We zoeven door de dorpjes langs de Maas heen en doen in het grotere plaatsje St. Mihiel inkopen voor de rest van de dag. Hierna zal er weinig tot geen gelegenheid zijn om langs de route iets te kopen. St. Mihiel uit moeten we flink stijgen via een prachtige kleine weg door de bossen op de steile hellingen. De top is op 402 meter! Na de top gillend het dal in en volgt de kilometerslange afdaling naar het Lac de Madine en de Butte van Montsec, een bovenop een berg geplaatst Amerikaans monument ter nagedachtenis (weer) van de slachtoffers in WO I. Een echte landmark.
Uiteindelijk eindigen we, na een laatste krachtinspanning op twee pittige hellinkjes op de kleine camping in Mandres-aux-Quatre-Tours. In het dorpje zelf blijkt het toch nog mogelijk iets te kopen. We zijn toch aardig door de watervoorraad heen gegaan. Vandaag is het warm geweest onder de strakblauwe hemel. We hebben overigens wel minder last van de hitte dan toen we aan de tocht begonnen. Enigszins geacclimatiseerd lijkt het.
De camping is eenvoudig, maar schoon. Een groot weiland en de tent staat langs een bomenrij die het andere weiland scheidt, waar het hooi door hardwerkende boeren tot voor het donker van land wordt gehaald. We genieten van het luide geluid van de vele krekels en het gekwaak van kikkers. Lang leve het buitenleven!
Nadat we nog even met de Australiër Ian die ook op de fiets door Europa toert hebben gepraat, verlaten we de camping en draaien we linksaf de heuveltjes in. Ik zeg heuveltjes, want afgezien van een kleine helling, is de route voor het grote deel vlak te noemen. We passeren het Chateau de Billemont en in Tilley sur Meuse drinken we bij de lokale uitbater koffie en fris, waar de eerste Norman uit Cheers al vroeg op zijn vaste barkruk lijkt te zitten aan iets sterks. We hebben er al 22 km op zitten en het gaat voortvarend. We zoeven door de dorpjes langs de Maas heen en doen in het grotere plaatsje St. Mihiel inkopen voor de rest van de dag. Hierna zal er weinig tot geen gelegenheid zijn om langs de route iets te kopen. St. Mihiel uit moeten we flink stijgen via een prachtige kleine weg door de bossen op de steile hellingen. De top is op 402 meter! Na de top gillend het dal in en volgt de kilometerslange afdaling naar het Lac de Madine en de Butte van Montsec, een bovenop een berg geplaatst Amerikaans monument ter nagedachtenis (weer) van de slachtoffers in WO I. Een echte landmark.
Uiteindelijk eindigen we, na een laatste krachtinspanning op twee pittige hellinkjes op de kleine camping in Mandres-aux-Quatre-Tours. In het dorpje zelf blijkt het toch nog mogelijk iets te kopen. We zijn toch aardig door de watervoorraad heen gegaan. Vandaag is het warm geweest onder de strakblauwe hemel. We hebben overigens wel minder last van de hitte dan toen we aan de tocht begonnen. Enigszins geacclimatiseerd lijkt het.
De camping is eenvoudig, maar schoon. Een groot weiland en de tent staat langs een bomenrij die het andere weiland scheidt, waar het hooi door hardwerkende boeren tot voor het donker van land wordt gehaald. We genieten van het luide geluid van de vele krekels en het gekwaak van kikkers. Lang leve het buitenleven!
18 juli 2010
Verdun
Zondag 18 juli 2010 Rustdag in Verdun
Vandaag rust in de tent. Lekker uitgeslapen, ontbeten met goede roombotercroissants, stokbrood met gezouten boter (favoriet van Tim) zelfgemaakt kopje koffie erbij. Lezen, voetballen, frisbeeën en vissen in de op de camping gelegen visvijver. Tim en Daan oefenen met name het zo ver mogelijk werpen (zonder dat het tuig in de knoop raakt). Terwijl de vissen wel aan het aas (wat anders dan stokbrood?) sabbelen moeten Tim en Daan nog leren geduld op te brengen. Ligt de dobber net in het water volgt de vraag, "zullen we hem op een ander plekje gooien?". Kortom, nog geen vangst. Het kan ook een kwestie van gebrek aan vissersgenen zijn, aangezien papa (moi) ook nooit erg gelukkig in de visvangst is geweest, maar dat zal de tijd moeten uitwijzen.
We draaien nog een wasje zodat alles weer schoon en droog is. De dag vliegt voorbij zonder verdere noemenswaardige gebeurtenissen.
Wel zoeken we op de website van de Franse spoorwegen waar het mogelijk is om eventueel een stukje te treinen waarbij de fiets ook kan worden meegenomen. Niet in elke soort trein kan een fiets (laat staan twee tandems) mee. Dat wordt nog even puzzelen voor ons en we besluiten vandaag dat we pas morgen in Toul beslissen wat we gaan doen en welke volgende camping we uitkiezen.
Reden om hier ergens de trein te pakken is dat we net iets achter schema liggen (komt met name door de straffe tegenwind die we toch regelmatig hebben ervaren) en de komende kilometers het landschap veel van hetzelfde zal zijn (glooiende graanvelden e.d.). We willen liever meer door de zuidelijker gelegen wijnstreek Bourgogne fietsen, ook omdat daar meer fietspaden zijn. Jullie horen wel wat het gaat worden.
Montmédy - Verdun
Zondag 18 juli 2010 - Hard werken geblazen!
Montmédy - Verdun 68 km
Het gebruikelijke ochtendritueel vindt plaats: opstaan, douchen, spullen inpakken en de tent afbreken. Het is fris en we beginnen met een vest of jas aan.
We praten met de verscheidene andere gasten op deze kleine, goed onderhouden camping met mooie staplaatsen. We komen haast niet weg. Twee andere fietsstellen, ook op weg naar het zuiden, verlaten de camping al en wij volgen enkele minuten later.
Via een steile afdaling glijden we naar het centrum van de oude vestingstad Montmédy waar we bij een bakker voldoende baguettes en croissants, een beignet voor Tim en nog een paar paaisnoepjes voor Tim en Daan, inslaan. Op een bankje ontbijten we en smeren we ons vervolgens in, want de zon begint af en toe weer door te komen.
Op de fiets werpen we nog een laatste blik op de hoog boven Montmédy uittorende citadel. Imposante verschijning.
We laten de grote weg naar Verdun links liggen en nemen een kleine weg die langzaam stijgt om de heuvel heen. We slaan linksaf en kunnen dan genieten van een afdaling. Maar dan kunnen we echt aan de bak. De spieren zijn nog niet helemaal warm en we moeten nu al een pittige beklimming doen. In de eerste versnelling kruipen we omhoog samen met een van de andere fietsstellen die we weer tegenkomen. Het zweet gutst met grote stralen langs het lichaam. Maar zoals altijd, na hard werken komt de beloning: een lange afdaling. Joehoe in vliegende vaart!
We passeren de kleinste dorpjes, die toch allemaal een kerk hebben. We vragen ons wel af waar iedereen is op deze vrije zaterdag. Nauwelijks iemand te zien en het land lijkt uitgestorven.
In Juvigny sur Loison doen we een poging om een kopje koffie te drinken in het enige hotel-restaurant, althans het lijkt hierop. Helaas geen koffie en we gaan verder.
We gaan door Louppy-sur-Loisson met haar grote indrukwekkende 17e eeuws kasteel waar we een korte pauze nemen.
De andere Nederlandse fietsstellen van vanochtend zien we voor ons rijden. Ook komen we fietsers tegen die de andere kant opgaan. We zijn niet de enigen (maar dat hadden we ook niet gedacht).
De tocht gaat vlak naar Brandeville waar enkele Nederlanders grond en huizen hebben gekocht, waarna we 2 km steil een smalle weg door een donker bos moeten nemen. Bergverzet erop en af en toe even pauzeren. Geen teken meer van de andere fietsers, het lijkt erop dat ze andere route hebben genomen. Vlak voor de top is een uitkijkpunt en zien we waar we helemaal vandaan komen. De heuvels aan het eind van de horizon hebben we bedwongen. Indrukwekkend gezicht. Op de top bevinden we ons weer tussen de graanvelden en dalen we af, kilometers lang en zonder iemand tegen te komen. De verlatenheid van het land is wel een bijzondere ervaring als je de drukte van Nederland gewend bent.
De dorpjes die we passeren zien er arm en vervallen uit. Geen enkele pracht en praal. Diverse oorlogen zijn in deze streek uitgevochten en het schijnt dat boeren nog steeds met hun ploegen resten hiervan omhoog brengen. Ook zien we afslagen naar (Amerikaanse en Duitse) militaire begraafplaatsen
Nog een piek vlak voor Haraumont en dan afdalen naar Vilosnes om vervolgens door het glooiende landschap langs de Maas, die we weer tegenkomen verder te rijden, naar Forges sur Meuse waarna een laatste beklimming volgt. Een vriendelijke wielrenner biedt spontaan een energy bar aan. Het laatste stuk naar Verdun is relatief vlak. Even een foto maken in een fleurig veld met zonnebloemen.
Dan komen we aan bij de grote camping in Verdun met zwembad en visvijver. Gelukkig ook Wifi zodat we weer wat nieuwe foto's met jullie kunnen delen. We laten ons het eten lekker smaken.
Het gebruikelijke ochtendritueel vindt plaats: opstaan, douchen, spullen inpakken en de tent afbreken. Het is fris en we beginnen met een vest of jas aan.
We praten met de verscheidene andere gasten op deze kleine, goed onderhouden camping met mooie staplaatsen. We komen haast niet weg. Twee andere fietsstellen, ook op weg naar het zuiden, verlaten de camping al en wij volgen enkele minuten later.
Via een steile afdaling glijden we naar het centrum van de oude vestingstad Montmédy waar we bij een bakker voldoende baguettes en croissants, een beignet voor Tim en nog een paar paaisnoepjes voor Tim en Daan, inslaan. Op een bankje ontbijten we en smeren we ons vervolgens in, want de zon begint af en toe weer door te komen.
Op de fiets werpen we nog een laatste blik op de hoog boven Montmédy uittorende citadel. Imposante verschijning.
We laten de grote weg naar Verdun links liggen en nemen een kleine weg die langzaam stijgt om de heuvel heen. We slaan linksaf en kunnen dan genieten van een afdaling. Maar dan kunnen we echt aan de bak. De spieren zijn nog niet helemaal warm en we moeten nu al een pittige beklimming doen. In de eerste versnelling kruipen we omhoog samen met een van de andere fietsstellen die we weer tegenkomen. Het zweet gutst met grote stralen langs het lichaam. Maar zoals altijd, na hard werken komt de beloning: een lange afdaling. Joehoe in vliegende vaart!
We passeren de kleinste dorpjes, die toch allemaal een kerk hebben. We vragen ons wel af waar iedereen is op deze vrije zaterdag. Nauwelijks iemand te zien en het land lijkt uitgestorven.
In Juvigny sur Loison doen we een poging om een kopje koffie te drinken in het enige hotel-restaurant, althans het lijkt hierop. Helaas geen koffie en we gaan verder.
We gaan door Louppy-sur-Loisson met haar grote indrukwekkende 17e eeuws kasteel waar we een korte pauze nemen.
De andere Nederlandse fietsstellen van vanochtend zien we voor ons rijden. Ook komen we fietsers tegen die de andere kant opgaan. We zijn niet de enigen (maar dat hadden we ook niet gedacht).
De tocht gaat vlak naar Brandeville waar enkele Nederlanders grond en huizen hebben gekocht, waarna we 2 km steil een smalle weg door een donker bos moeten nemen. Bergverzet erop en af en toe even pauzeren. Geen teken meer van de andere fietsers, het lijkt erop dat ze andere route hebben genomen. Vlak voor de top is een uitkijkpunt en zien we waar we helemaal vandaan komen. De heuvels aan het eind van de horizon hebben we bedwongen. Indrukwekkend gezicht. Op de top bevinden we ons weer tussen de graanvelden en dalen we af, kilometers lang en zonder iemand tegen te komen. De verlatenheid van het land is wel een bijzondere ervaring als je de drukte van Nederland gewend bent.
De dorpjes die we passeren zien er arm en vervallen uit. Geen enkele pracht en praal. Diverse oorlogen zijn in deze streek uitgevochten en het schijnt dat boeren nog steeds met hun ploegen resten hiervan omhoog brengen. Ook zien we afslagen naar (Amerikaanse en Duitse) militaire begraafplaatsen
Nog een piek vlak voor Haraumont en dan afdalen naar Vilosnes om vervolgens door het glooiende landschap langs de Maas, die we weer tegenkomen verder te rijden, naar Forges sur Meuse waarna een laatste beklimming volgt. Een vriendelijke wielrenner biedt spontaan een energy bar aan. Het laatste stuk naar Verdun is relatief vlak. Even een foto maken in een fleurig veld met zonnebloemen.
Dan komen we aan bij de grote camping in Verdun met zwembad en visvijver. Gelukkig ook Wifi zodat we weer wat nieuwe foto's met jullie kunnen delen. We laten ons het eten lekker smaken.
16 juli 2010
Bertrix - Montmédy
Vrijdag 16 juli 2010 - Heuveltje op, heuveltje af!
Bertrix - Montmédy (Frankrijk) 56 km
Geen vos in de tent gehad. We worden moeilijk wakker en doen rustig aan. Pannetje water op voor een lekker bakkie koffie, de gister bestelde baguettes worden opgehaald. Het ochtendzonnetje is aangenaam, want het is een koude nacht geweest.
Onder veel bekijks verlaten we de Hollands getinte camping en rijden de weg naar het station van Bertrix terug. Meteen een eerste klim om je bergverzetje te gebruiken. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn vandaag. We pakken de route weer op en duiken onder de spoorlijn door waar ons een aangename lange afdaling wacht.
De route van vandaag kun je typeren als heuveltje op, in een slakkentempo van zo'n 6 km/u je helemaal in het zweet werken, en vervolgens een korte steile of langere geleidelijkere afdaling die we dan met ca. 40-50 km/u nemen. Op de top na elke klim gooien Tim en Daan de armen hoog in de lucht en wordt de afdaling luid joelend ingezet Vandaag dragen we voor het eerst onze helmen. Geen overbodige luxe!
Ik moet nog zeggen dat Daan weer een stap naar een nog grotere jongen heeft gezet, nu zijn eerste loszittende melktand na een hap in een stokbrood opeens miste en via het inwendig afvoerkanaal zijn weg naar de uitgang moet vinden. We houden het in de gaten ;-)
We rijden weer op wegen die jezelf nooit zou hebben uitgestippeld, zelfs een paar honderd meter over een spoor van kiezels en woekerend gras.
We hebben vandaag de keuze uit twee mogelijkheden om een deel van de etappe te doen. We kiezen voor de iets kortere maar met twee steile beklimmingen erin. De aanwezigheid van bakkers of supermarkten is schaars. Pas na 30 km kunnen we bij een bakkertje in Izel dat eigenlijk nog gesloten is brood en gebakjes kopen.
De gekozen route is de moeite waard en na een prachtige kilometerslange afdaling (eerste stuk 13%!) op een smalle weg zonder verder verkeer door donkere bossen met hoge bomen gaan we via de Abdij van Orval en Limes de grens over naar la douce France. Het is een weggetje van niks en onze eerste kennismaking met deze kant van Frankrijk begint meteen lekker met pittige klim van 2 km tussen de graanvelden door. We genieten ondertussen wel van de weidse uitzichten.
De volgende afdaling brengt ons in Avioth met haar indrukwekkende basiliek waar we midden in een processie belanden. Mensen zingen en dragen een Mariabeeld op de schouders door het dorp. Onder het genot van ijskoud drinken en ijsjes bekijken we vanaf het terras van een café het schouwspel. Ook laten we onze bidons vullen met vers koud water uit de tap en ijsblokjes.
We verlaten Avioth en rijden de laatste 8 km naar Montmédy. Leuke kleine camping onder de citadel. We hebben de tip gelezen om eerst de tent op te zetten om daarna met lege tassen naar de winkel in het centrum te gaan. Reden: een steile weg terug vanuit het centrum naar de camping. De kids spelen, Anique zet de tent op en ik ga boodschappen doen. Ook tank ik onze benzinefles voor de brander bij die intussen aan de lege kant begon te raken.
Lekker eten, frisbeeën, spelletjes doen, douchen en call it a day.
Geen vos in de tent gehad. We worden moeilijk wakker en doen rustig aan. Pannetje water op voor een lekker bakkie koffie, de gister bestelde baguettes worden opgehaald. Het ochtendzonnetje is aangenaam, want het is een koude nacht geweest.
Onder veel bekijks verlaten we de Hollands getinte camping en rijden de weg naar het station van Bertrix terug. Meteen een eerste klim om je bergverzetje te gebruiken. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn vandaag. We pakken de route weer op en duiken onder de spoorlijn door waar ons een aangename lange afdaling wacht.
De route van vandaag kun je typeren als heuveltje op, in een slakkentempo van zo'n 6 km/u je helemaal in het zweet werken, en vervolgens een korte steile of langere geleidelijkere afdaling die we dan met ca. 40-50 km/u nemen. Op de top na elke klim gooien Tim en Daan de armen hoog in de lucht en wordt de afdaling luid joelend ingezet Vandaag dragen we voor het eerst onze helmen. Geen overbodige luxe!
Ik moet nog zeggen dat Daan weer een stap naar een nog grotere jongen heeft gezet, nu zijn eerste loszittende melktand na een hap in een stokbrood opeens miste en via het inwendig afvoerkanaal zijn weg naar de uitgang moet vinden. We houden het in de gaten ;-)
We rijden weer op wegen die jezelf nooit zou hebben uitgestippeld, zelfs een paar honderd meter over een spoor van kiezels en woekerend gras.
We hebben vandaag de keuze uit twee mogelijkheden om een deel van de etappe te doen. We kiezen voor de iets kortere maar met twee steile beklimmingen erin. De aanwezigheid van bakkers of supermarkten is schaars. Pas na 30 km kunnen we bij een bakkertje in Izel dat eigenlijk nog gesloten is brood en gebakjes kopen.
De gekozen route is de moeite waard en na een prachtige kilometerslange afdaling (eerste stuk 13%!) op een smalle weg zonder verder verkeer door donkere bossen met hoge bomen gaan we via de Abdij van Orval en Limes de grens over naar la douce France. Het is een weggetje van niks en onze eerste kennismaking met deze kant van Frankrijk begint meteen lekker met pittige klim van 2 km tussen de graanvelden door. We genieten ondertussen wel van de weidse uitzichten.
De volgende afdaling brengt ons in Avioth met haar indrukwekkende basiliek waar we midden in een processie belanden. Mensen zingen en dragen een Mariabeeld op de schouders door het dorp. Onder het genot van ijskoud drinken en ijsjes bekijken we vanaf het terras van een café het schouwspel. Ook laten we onze bidons vullen met vers koud water uit de tap en ijsblokjes.
We verlaten Avioth en rijden de laatste 8 km naar Montmédy. Leuke kleine camping onder de citadel. We hebben de tip gelezen om eerst de tent op te zetten om daarna met lege tassen naar de winkel in het centrum te gaan. Reden: een steile weg terug vanuit het centrum naar de camping. De kids spelen, Anique zet de tent op en ik ga boodschappen doen. Ook tank ik onze benzinefles voor de brander bij die intussen aan de lege kant begon te raken.
Lekker eten, frisbeeën, spelletjes doen, douchen en call it a day.
15 juli 2010
Aische-en-Refail - Bertrix
Donderdag 15 juli 2010 - Van hindernisbaan tot spoorbaan!
Aische-en-Refail - Dinant 52 km gefietst, Dinant - Bertrix met de trein, nog 4 km fietsen van station naar camping
Gisteravond is het nog gelukt eten te kopen bij de supermarkt. Het onweer liet ons voorlopig met rust.
We zippen vanochtend de rits van de tent open en zien overal afgebroken takken en bladeren verspreid liggen, partytenten hangen ondersteboven in de heggen van de buren, diepe plassen water. Maar nu schijnt het zonnetje weer, hoewel de wind hard door de hoge bomen waait. Dat belooft wat.
Baquette, fruit en drinken, en dan de fiets op. We slaan onder het toeziend oog van de lokale brandweer die afgebroken en overhangende bomen en takken aan het afzagen is links het landgoed af en vervolgen de weg richting Eghezee. Bij de eerste kruising in het volgende dorp slaan we rechtsaf de glooiende heuvels in om zo met een beetje afsteken het fietspad dat ons verder naar het zuiden moet leiden bij Leuze op te pakken. De harde wind kracht (4-5) komt pal uit het zuiden. Het is niet anders, verstand op nul en gaan.
Het fietspad gevonden is dit verre van het relaxte pad dat we gewend waren. Hoopjes takjes en zelfs ook hier omgewaaide bomen (noodzaak tot af en toe afstappen)die ons beletten, als de wind het ons eens toelaat, vol gas te geven. Het is net een hindernisbaan.
De eerste 15 km is een lichte geleidelijke klim en daarna een mooie kilometerslange afdaling naar Namur, dat we via het centrum en de kades van de Sambre en daarna de Maas achter ons laten liggen. Over het aangelegde fietspad, varierend van mooi geasfalteerd, gravel/steentjes tot overheerlijke casseien en anderssoortige oude, rotsachtige stenen, dat vroeger (lang lang geleden) als jaagpad was ingericht rijden we weliswaar nog steeds tegen de wind in maar wel vlak naar Dinant. We passeren sluizen en oude burchten boven op de rechtstandige hellingen, en op de oevers van de Maas staan royale villa's die het aanzien waard zijn. We gaan nog altijd sneller dan de boten op het water. Links en rechts van ons worden de beboste heuvels (of zijn het al officiele bergen?) serieuzer.
In Dinant aangekomen brengen we eerst een bezoek aan het station. We hebben besloten vandaag verder de trein te pakken naar Bertrix. Hierdoor omzeilen we drie pittige cols (hebben al mensen gesproken die in tegengestelde richting fietsen en die zijn zelfs afgestapt) en laten we ons alvast naar een paar honderd meter hoogte brengen. Vanaf Bertrix blijven we even op globaal dezelfde hoogte en zal het verval (hopelijk) meevallen. Natuurlijk zijn hier in de Ardennen wel (venijnige) klimmetjes en afdalingen te verwachten.
We hebben anderhalf uur te overbruggen totdat de trein naar Bertrix vertrekt, dus we gaan in down town Dinant uitgebreid lunchen met o.a. een Leffe erbij. Het plaatsje waar de welbekende bierbrouwer is gehuisvest, ligt op een paar kilometer afstand van Dinant.
De tandems passen met gemak in de trein en met behulp van de vriendelijke conducteur wordt alles in de trein gezet. Een klein uur treinen en we hebben Bertrix bereikt. Van het station naar de camping, eerst snel afdalen en dan als toetje van de dag een stevig klimmetje van een paar honderd meter.
Een luxe camping, dus lekker uitgebreid douchen zorgt ervoor dat we 's avonds tevreden over de weilanden en naar de bosranden kijken. Bij schemer zien we misschien (brutale) vossen naderen op zoek naar wat lekkers. We krijgen het advies om het eten goed af te dekken om de vossen niet in je tent te krijgen. Wie weet, horen we ze wel rond de tent sluipen.... Het is een heldere nacht.
Gisteravond is het nog gelukt eten te kopen bij de supermarkt. Het onweer liet ons voorlopig met rust.
We zippen vanochtend de rits van de tent open en zien overal afgebroken takken en bladeren verspreid liggen, partytenten hangen ondersteboven in de heggen van de buren, diepe plassen water. Maar nu schijnt het zonnetje weer, hoewel de wind hard door de hoge bomen waait. Dat belooft wat.
Baquette, fruit en drinken, en dan de fiets op. We slaan onder het toeziend oog van de lokale brandweer die afgebroken en overhangende bomen en takken aan het afzagen is links het landgoed af en vervolgen de weg richting Eghezee. Bij de eerste kruising in het volgende dorp slaan we rechtsaf de glooiende heuvels in om zo met een beetje afsteken het fietspad dat ons verder naar het zuiden moet leiden bij Leuze op te pakken. De harde wind kracht (4-5) komt pal uit het zuiden. Het is niet anders, verstand op nul en gaan.
Het fietspad gevonden is dit verre van het relaxte pad dat we gewend waren. Hoopjes takjes en zelfs ook hier omgewaaide bomen (noodzaak tot af en toe afstappen)die ons beletten, als de wind het ons eens toelaat, vol gas te geven. Het is net een hindernisbaan.
De eerste 15 km is een lichte geleidelijke klim en daarna een mooie kilometerslange afdaling naar Namur, dat we via het centrum en de kades van de Sambre en daarna de Maas achter ons laten liggen. Over het aangelegde fietspad, varierend van mooi geasfalteerd, gravel/steentjes tot overheerlijke casseien en anderssoortige oude, rotsachtige stenen, dat vroeger (lang lang geleden) als jaagpad was ingericht rijden we weliswaar nog steeds tegen de wind in maar wel vlak naar Dinant. We passeren sluizen en oude burchten boven op de rechtstandige hellingen, en op de oevers van de Maas staan royale villa's die het aanzien waard zijn. We gaan nog altijd sneller dan de boten op het water. Links en rechts van ons worden de beboste heuvels (of zijn het al officiele bergen?) serieuzer.
In Dinant aangekomen brengen we eerst een bezoek aan het station. We hebben besloten vandaag verder de trein te pakken naar Bertrix. Hierdoor omzeilen we drie pittige cols (hebben al mensen gesproken die in tegengestelde richting fietsen en die zijn zelfs afgestapt) en laten we ons alvast naar een paar honderd meter hoogte brengen. Vanaf Bertrix blijven we even op globaal dezelfde hoogte en zal het verval (hopelijk) meevallen. Natuurlijk zijn hier in de Ardennen wel (venijnige) klimmetjes en afdalingen te verwachten.
We hebben anderhalf uur te overbruggen totdat de trein naar Bertrix vertrekt, dus we gaan in down town Dinant uitgebreid lunchen met o.a. een Leffe erbij. Het plaatsje waar de welbekende bierbrouwer is gehuisvest, ligt op een paar kilometer afstand van Dinant.
De tandems passen met gemak in de trein en met behulp van de vriendelijke conducteur wordt alles in de trein gezet. Een klein uur treinen en we hebben Bertrix bereikt. Van het station naar de camping, eerst snel afdalen en dan als toetje van de dag een stevig klimmetje van een paar honderd meter.
Een luxe camping, dus lekker uitgebreid douchen zorgt ervoor dat we 's avonds tevreden over de weilanden en naar de bosranden kijken. Bij schemer zien we misschien (brutale) vossen naderen op zoek naar wat lekkers. We krijgen het advies om het eten goed af te dekken om de vossen niet in je tent te krijgen. Wie weet, horen we ze wel rond de tent sluipen.... Het is een heldere nacht.
14 juli 2010
Aische-en-Refail
Woensdag 14 juli 2010 - Luieren met een donderend einde!
Rustdag in Aische-en-Refail
We slapen lekker uit, ontbijten wat, ieder doet zijn ding. Tim en Daan Dssen, Anique en ik lezen in onze Dwarsliggers(R) die heel goed bevallen. Niet te kleine letters en het leest prettig. De tent staat in de zon en we reizen de schaduwrijke plekjes achterna over het veld.
Dichtbij de camping op loopafstand is een supermarkt, hier doen we boodschappen.
Voetbal gekocht en daar wordt vanaf dit moment (door Tim) gretig geoefend op het versterken van het zwakkere linkerbeen. Op naar tweebenigheid.
's Middags het zwembad in, hoewel de badmeester volgens Daan wel flauw is. Ik mag met mijn zwemshort het bad niet in; er schijnt in Belgie een wet te zijn die dit verbiedt. Moet ik dan nu toch aan die strakke Speedo? Ook is de badmeester nog wat voorzichtig met Daan (net in bezit van diploma A), maar onder ons toezicht mag Daan met Tim in het grote bad.
Net terug van het zwemmen wordt de lucht in een razend tempo gitzwart. Net alsof er een ruimteschip overvliegt. Maar de tarp hoeft er toch niet af dit keer (net als op de eerste dag)? ECHT WEL!! Supersnel worden de spullen in de tent gezet en kruipen we bij elkaar onder het getik. En dan barst de hel los. Gigantische flitsen en knallen! De tent is stabiel en het vele water loopt goed weg, daar maken wij ons geen zorgen om. En aan de kinderen, die toch wel gespannen zijn, leggen we uit hoe donder, bliksem en ontlading gebeurt. We hopen dat voor zevenen het onweer voorbij is, want dan kunnen we nog droog naar de supermarkt voor de laatste verse dingetjes die we vanmiddag in verband met de warmte en de kans op bederf hadden laten staan.
Tim en Daan (nog net niet) zijn nu in slaap gevallen.....Bonne nuit!
We slapen lekker uit, ontbijten wat, ieder doet zijn ding. Tim en Daan Dssen, Anique en ik lezen in onze Dwarsliggers(R) die heel goed bevallen. Niet te kleine letters en het leest prettig. De tent staat in de zon en we reizen de schaduwrijke plekjes achterna over het veld.
Dichtbij de camping op loopafstand is een supermarkt, hier doen we boodschappen.
Voetbal gekocht en daar wordt vanaf dit moment (door Tim) gretig geoefend op het versterken van het zwakkere linkerbeen. Op naar tweebenigheid.
's Middags het zwembad in, hoewel de badmeester volgens Daan wel flauw is. Ik mag met mijn zwemshort het bad niet in; er schijnt in Belgie een wet te zijn die dit verbiedt. Moet ik dan nu toch aan die strakke Speedo? Ook is de badmeester nog wat voorzichtig met Daan (net in bezit van diploma A), maar onder ons toezicht mag Daan met Tim in het grote bad.
Net terug van het zwemmen wordt de lucht in een razend tempo gitzwart. Net alsof er een ruimteschip overvliegt. Maar de tarp hoeft er toch niet af dit keer (net als op de eerste dag)? ECHT WEL!! Supersnel worden de spullen in de tent gezet en kruipen we bij elkaar onder het getik. En dan barst de hel los. Gigantische flitsen en knallen! De tent is stabiel en het vele water loopt goed weg, daar maken wij ons geen zorgen om. En aan de kinderen, die toch wel gespannen zijn, leggen we uit hoe donder, bliksem en ontlading gebeurt. We hopen dat voor zevenen het onweer voorbij is, want dan kunnen we nog droog naar de supermarkt voor de laatste verse dingetjes die we vanmiddag in verband met de warmte en de kans op bederf hadden laten staan.
Tim en Daan (nog net niet) zijn nu in slaap gevallen.....Bonne nuit!
13 juli 2010
Diest - Aische-en-Refail
Dinsdag 13 juli 2010 - De eerste heuveltjes!
Diest - Aische-en-Refail 70 km
Lekker wakker geworden in het hotel, van het ontbijt genoten, laden we de fietsen weer op. Na eerst een paar boodschapjes te hebben gedaan verlaten we Diest via de historische Grote Markt en het stille Begijnhof.
Je vraagt je af en toe af hoe het mogelijk is dat je al snel weer op haast verlaten fietspaden terechtkomt om zo in alle rust van het voorbijglijdende landschap te genieten. Het fietspad wordt vandaag voor een groot gedeelte gevormd door een oude spoorwegbedding. Een buizerd, een (bos)uil en een aantal actief biddende valken worden gespot. Zo rijden we gestaag (via de Haspengouwroute en de IJzeren Wegroute) naar de eerste grotere plaats Tienen, waar we vervolgens op vakkundige wijze omheen worden geleid via een mooi aangelegd fietspad. Bij de Begijnhofkerk linksaf en wat kriskrassend laten we de rand van Tienen achter ons.
Een deels onverhard (gravel) of van casseien voorzien pad brengt op de route van RAVeL 2 richting Namen. De hele dag hebben we de behoorlijke wind redelijk tegen, die af toe wordt tegengehouden door de het fietspad flankerende bomenrijen. We passeren Hoegaarden en hoewel een bezoekje aan de brouwerij met een afsluitend biertje lonkt besluiten we niet het stadje in te gaan.
Kaarsrecht snijdt het fietspad met een lichte stijging door de glooiende graan- en maisvelden. Een prachtig gezicht. De zon schijnt volop, maar de wind zorgt voor wat verkoeling. Regelmatig maken we een pitstop voor wat eten en drinken. We merken dat we met de dag steviger in het zadel zitten.
Intussen hebben we het Nederlandstalige deel van Belgie verruild voor het Franstalige deel. Bonjour!
Door een groot deel vals plat schieten we minder snel op, maar uiteindelijk komen we aan bij een grote supermarkt in Eghezee.
Na de inkopen krullen we nog een paar kilometer door het landschap (onze hoofden komen maar net boven het hoge graan en de mais uit) naar Aische-en-Refail waar de op een landgoed gelegen camping ons plek voor de nacht kan geven.
Eerst een uurtje gezommen, daarna de boel klaargemaakt en de maaltijd gekookt. Het is heerlijk weer, dus lekker lang buiten zitten. Morgen misschien een rustdag.
Lekker wakker geworden in het hotel, van het ontbijt genoten, laden we de fietsen weer op. Na eerst een paar boodschapjes te hebben gedaan verlaten we Diest via de historische Grote Markt en het stille Begijnhof.
Je vraagt je af en toe af hoe het mogelijk is dat je al snel weer op haast verlaten fietspaden terechtkomt om zo in alle rust van het voorbijglijdende landschap te genieten. Het fietspad wordt vandaag voor een groot gedeelte gevormd door een oude spoorwegbedding. Een buizerd, een (bos)uil en een aantal actief biddende valken worden gespot. Zo rijden we gestaag (via de Haspengouwroute en de IJzeren Wegroute) naar de eerste grotere plaats Tienen, waar we vervolgens op vakkundige wijze omheen worden geleid via een mooi aangelegd fietspad. Bij de Begijnhofkerk linksaf en wat kriskrassend laten we de rand van Tienen achter ons.
Een deels onverhard (gravel) of van casseien voorzien pad brengt op de route van RAVeL 2 richting Namen. De hele dag hebben we de behoorlijke wind redelijk tegen, die af toe wordt tegengehouden door de het fietspad flankerende bomenrijen. We passeren Hoegaarden en hoewel een bezoekje aan de brouwerij met een afsluitend biertje lonkt besluiten we niet het stadje in te gaan.
Kaarsrecht snijdt het fietspad met een lichte stijging door de glooiende graan- en maisvelden. Een prachtig gezicht. De zon schijnt volop, maar de wind zorgt voor wat verkoeling. Regelmatig maken we een pitstop voor wat eten en drinken. We merken dat we met de dag steviger in het zadel zitten.
Intussen hebben we het Nederlandstalige deel van Belgie verruild voor het Franstalige deel. Bonjour!
Door een groot deel vals plat schieten we minder snel op, maar uiteindelijk komen we aan bij een grote supermarkt in Eghezee.
Na de inkopen krullen we nog een paar kilometer door het landschap (onze hoofden komen maar net boven het hoge graan en de mais uit) naar Aische-en-Refail waar de op een landgoed gelegen camping ons plek voor de nacht kan geven.
Eerst een uurtje gezommen, daarna de boel klaargemaakt en de maaltijd gekookt. Het is heerlijk weer, dus lekker lang buiten zitten. Morgen misschien een rustdag.
12 juli 2010
Baarle-Nassau – Diest
Maandag 12 juli 2010 - De eerste grens over!
Baarle-Nassau – Diest (België) 82 km
Na een rustig ontbijt en de boel te hebben gepakt zullen we vandaag de eerste grens passeren. Vanaf de camping slaan we rechtsaf de Tommel op en belanden direct op een landweggetje tussen de boerderijen door. Alles lijkt uitgestorven en dat beeld zal vandaag voor een groot deel overheersen. Heerlijke rustige wegen, 1 tegenligger per uur is veel. Het is wat bewolkt en de temperatuur voelt aangenaam. Over het Bels lijntje dat we intussen weer volgen passeren we de grens met Belgie (paar witte kruisen op de weg). De vaart zit er goed in en als dat zo doorgaat, zijn we snel in Diest. Maar dan, dikke wolken pakken zich samen en nadat de regendruppels als mandarijnen zo groot uit de lucht vallen begint het ook nog eens flink te onweren. Wat doe je als je op een afgelegen fietspad bent onder een bomendek. Mij is altijd geleerd niet onder een boom te gaan schuilen bij onweer. Dus knallend door de regen, tot op het bot nat, fietsen we door en dan snel Turnhout in. We vinden een bakker en schuilen in een portiek ernaast. Kledingwissel, we moeten wat droogs aan en trekken nu ook de regenjas erbij aan.
De tocht gaat al kronkelend door de weilanden en de bossen, waarbij we nu op ons lijstje van gespotte vogels kunnen zetten: een buizerd die op een paal op de uitkijk zit, een hoog in de lucht biddende torenvalk op zoek naar een lekkernij. Tim die dit jaar zijn spreekbeurt over vogels heeft gehouden geeft al rijdend tekst en uitleg. uiteraard zien we ook veel hazen en andere dieren voor onze wielen wegsprinten. Hoewel we het mooie weer tegemoet rijden en de zon steeds meer door de wolken prikt, komen we via kilometers over een bospad dat moeilijk begaanbaar is door een door de hevige regen veroorzaakte modderstroom uiteindelijk in het leuke plaatsje Herentals aan. Hier eten en drinken we uitgebreid terwijl de natte kleding over de fietsen wordt opgehangen midden op het grote plein.
De volgende kilometers naar Diest rijden we op de "gewone" kaart en de gps voordat we in Diest de Paul Benjaminse route gaan oppakken. De camping die we voor ogen hadden blijkt niet voor tenten bedoeld te zijn, zodat we, met bijna 80 km in de benen, op zoek moeten naar een alternatief. De dichtstbijzijnde camping, van de weinige die er zijn in de buurt, is 10 km terug. Dat doen we dus niet en we belanden midden in het oude stadscentrum van Diest in een hotel.
Na een frisse douche en wat kleding te hebben gewassen, gaan we het stadje in om wat te eten en te drinken.
Overigens moet ik herstellen dat we met z'n vieren zijn. We zijn namelijk met z'n zevenen: Snufje, Bebe en Oehoe, de knuffels van Daan, bekijken het landschap vanaf Daan zijn buik, de hele reis lang.
Aalst – Baarle Nassau
Zondag 11 juli 2010 - Vroeg op pad om de hitte voor te zijn!
Aalst – Baarle Nassau 61,7 km
Na het openen van de tent is het meteen duidelijk dat het onweer, de regen en de wind goed hebben huisgehouden. De bliksem is in een boom ingeslagen die vervolgens op een caravan is gevallen; gelukkig geen gewonden. Stopcontacten zijn uit de muren van diverse caravans geslagen. Afgebroken takken bedekken de weg naar het douchegebouw. We pakken de boel in en nadat de vergeten accu weer in ons midden is, slaan we rechtsaf richting het pontje. Het pontje gaat niet op zondag en we moeten dus een lus maken. Op de dijk fietsend passeren we een lint aan mensen die al vroeg in de morgen prachtig gekleed naar de kerk gaan.
Onze eerste stop is in het mooie oude stadje Heusden. Koffie, limonade met een Heusdens wiel. Na weer de inmiddels bekende terugkerende gespreken over de fietsen, nu met een wielrenclub van een man of vijftien die over twee weken naar zuid Frankrijk vliegen om van daaruit te gaan terugfietsen.
We gaan verder en maken regelmatige korte stops. De hitte is nog niet verdwenen. Via de rand van Tilburg pakken we op een gegeven moment het Bels lijntje op, een oude spoorlijn waar als ik mij goed heb laten informeren tot in de jaren '70 een oude stoomtrein reed en die nu is omgeturnd tot een kaarsrecht fietspad. Het Bels lijnje gaat helemaal door naar Turnhout (Belgie), via Alphen (met gedurende enkele kilometers "escorte" door een ander fietsstel dat in de buurt woont) naar Baarle-Nassau waar we op de camping gaan staan. Beter om de WK finale te kijken onder den 'Ollanders! Helaas weten we allemaal de uitslag.
Abonneren op:
Posts (Atom)