Pino-on-tour

Pino-on-tour

14 augustus 2012

Dag 34 - Lucca - Pisa - 23 km

De laatste fietsdag is aangebroken! Alles gebeurt dan ook in een lekker treuzelend tempo. We nemen ruim de tijd voor het ontbijt en ook het fietstempo ligt lager.

De route gaat over de grote weg en wij proberen via een doorsteekpaadje over het land bij het fietspad langs de rivier te komen. Dat lukt, maar na een
paar honderd kunnen we niet verder. Het bruggetje is afgesloten vanwege een paar losliggende planken. Gevaar! Moeten we weer terug en toch over de grote weg. Als we het bruggetje voorbij zijn, lukt het ons wel op het fietspad te komen. Na een paar kilometer houdt het fietspad op en gaan we over de grote weg verder. Deze is weliswaar niet druk.

Vanaf Pontaserchio rijden we in een rechte lijn op Pisa af. Recht voor ons geen bergen meer. Aan de lucht kunnen we zien dat ergens daar voor ons ook de zee moet liggen. Plotseling zien we in de verte een eerste glimp van de toren van Pisa! Maar hij staat hartstikke recht, zo lijkt het van veraf.....? De eindstreep komt nu heel dichtbij. We passeren het stadsbord met Pisa erop en rijden richting de toren.

Als we linksaf slaan naar de toren krijgen we de schrik van ons leven. Wat een mensenmassa!!!! Duizenden toeristen lopen hier rond. As je je bedenkt dat we soms dagen geen toerist hebben gezien, levert dit een behoorlijk shockeffect op. Hiervan bekomen, begeven we ons in de menigte en zoeken we een plekje om de finish op de gevoelige plaat vast te leggen. Natuurlijk doen we met de andere toeristen mee om het net te laten lijken dat we de toren omduwen/tegenhouden/optillen. Van dichtbij is het duideljk dat de toren uiteraard wel scheef staat en niet zo'n klein beetje ook. We zijn onder de indruk.

We zouden bijna zelf ook als toeristische attractie kunnen optreden. Iedereen 50 cent laten betalen voor een rondje rond de toren voorop op onze fietsen. Er worden de nodige foto's van ons en de fietsen gemaakt. Het blijft een bijzonder gezicht.

We genieten van dit moment en een groot gevoel van voldoening maakt zich meester van ons. Tegelijkertijd wordt het ontspannen in de stad.

Overmorgen eind van de middag vliegen we naar huis.

De laatste vragen voor de quiz:

Waar is Pinocchio geboren?
Hoe scheef staat de toren van Pisa?
Hoeveel centimeter gaat de toren jaarlijks schever staan?
Onderweg hebben we een meneer met omgekeerde lampenkap op gezien en een mevrouw met een halsband, aan welk dier moet je denken?
Hoe ziet de vlag van Pisa eruit?

Dag 33 - Papiano - Lucca 68 km

We hebben de meest beroerde nacht gehad. Allemaal zijn we bijna de hele nacht wakker geweest. We konden de slaap niet vatten. Het was warm, geen airco en het ergste waren de muggen. We hebben hele gevechten geleverd. Platgeslagen muggen op de muren en in je bed liggen met alleen het puntje van je neus nog onder het laken uitstekend. Zzzzzzzzzzzoemmmmmmm, gek word je ervan. Als we halverwege de nacht uit het raam hangen, spelen de poesjes beneden in het gras. Kennelijk willen die niet hun ogen dichtdoen.
Hoe lang duurt de nacht nog pappie?, vraagt Daan. Kom, we gaan op pad zegt Anique. Op pad? Het is 6.00 uur! Uiteindelijk komt ook aan een lange nacht een eind en is het licht geworden.

De eigenaar en het personeel van het huis komen langzaam op gang. Tussen 9.00 en 10.00 uur zou het ontbijt toch zijn? Pas precies om 9.00 uur komt er iets van leven in de brouwerij. We ontbijten iets en checken uit. De man des zit op zijn praatstoel. Hij vertelt over zijn wijnen en geeft tips waar we langs kunnen rijden om iets van Leonardo da Vinci mee te krijgen (niet naar het museum in Vinci gaan, dat stelt volgens hem niet veel voor, maar naar de kerk in Vinci).

De afdaling is lang en rustig. Het geeft ons de mogelijkheid in alle rust nog een laatste blik op het Toscaanse heuvellandschap te werpen. Langs de kronkelende bergwand en tussen olijfboomgaarden door dalen we af naar Vinci. Hier slaan wij af van de route die naar Rome doorgaat. Wij gaan rechtsaf om onderlangs via Lucca naar Pisa te rijden.

Van Vinci moeten we nog een heeeeel klein klimmetje met een stijging van 50 meter naar Cerreto Guidi nemen. Zoals Daan het noemt, het is niet meer dan een verkeersdrempel waar we overheen gaan. Vanaf Cerreto Guidi gaan we langzaamaan naar beneden richting zeeniveau. In principe is de weg vlak, maar vlak in Toscane betekent meestal licht glooiend, licht stijgend en dalend zakken we steeds verder af. Tim en Daan doen af en toe de oogjes dicht en draaien zich op hun zij of liggen languit met hun benen op de pedalen. Begrijpelijk na de slechte nachtrust. Een ijsje halverwege geeft echter extra kracht.

Het is zondag en de dorpjes zijn uitgestorven. Pas als de kerk uit is, komen er meer mensen in het barretje waar wij pauzeren bij ons zitten. Nog een paar kilometer onverharde weg tussen de landerijen door. Voor de bergen voor ons buigen wij netjes naar links af. Pak ons dan, als je kan!

Zo bereiken wij Lucca. Een toeristische plaats, dat is meteen duidelijk. We lopen en rijden wat rond door de nauwe straatjes met de oude, hoge huizen, en pakken een terrasje. Geïntrigeerd kijken we naar een jong vleermuisje dat zich kruipend voortbeweegt. Is het uit een nest gevallen, is het gewond, kan het nog wel vliegen? Tim maakt van dichtbij foto's en als we om het beestje heen staan doet het een uiterste poging en weet zijn vleugels uit te slaan. Fladderend voor Daan langs (wie schrikt het meest van wie?) strijkt het vleermuisje een eindje verderop neer.

We gaan weer verder. Over de stadswal fietsen we naar het fietspad langs de rivier de Serchio en na een paar kilometer komen we bij ons hotel. Heerlijk als je weet dat je morgen nog maar iets van 20 kilometer hoeft.

11 augustus 2012

Dag 32 - Pistoia - Papiano 17 km

Buiten in de tuin op het terras naast het grasveld dat er een bomen- en plantenkwekerwaardig bij ligt, nuttigen we het ontbijt. De terreinknecht is al bezig met maaien. Zoals we eerder ervaren hebben, hoort geluid erbij om in alle rust te ontwaken. Ook de Italiaanse arbeiders proberen de hitte voor te zijn.

We laten Pistoia achter ons, terwijl we de vele soorten bomen en planten eens goed kunnen bekijken. Ze houden er hier van om de bomen in allerlei vormen te snoeien. Conifeerachtige bomen die zich rondom de stam omhoog slingeren of in drie of vier bolletjes boven elkaar zijn verdeeld. Ook concrete vormen als een ruiter te paard, een T-rex, een diplodocus, een giraffe, dolfijnen, maken ze haarfijn. Het is helaas niet zo eenvoudig om zo'n boompje op de fiets mee te neme. Het irrigatiesysteem is zeer ingenieus uitgedacht. Vanuit een waterreservoir wordt het water via een groot netwerk van slangen verdeeld oer de planten en bomen die elk een eigen pot hebben met een paar kleine waterslangetjes erin.

De eerste 5 km zijn vlak en dan komen we aan de voet van de Monte Albano. In 12 km stijgen we naar 350 m ( dat valt mee!). Met in het achterhoofd we vandaag eindigen op de top van de berg kunnen we ook makkelijk genieten van de vergezichten.

Bovenaan ligt het dorp San Baronto. Deze heilige waakt over alle fietsers zo laat het monument bovenaan weten. De camping die hier ligt schijnt een soort oranjecamping te zijn (misschien overdrijf ik wat). Veel Nederlanders, die hadden we tijdens de klim inderdaad voorbij zien komen.

Het dorpje Papiano ligt iets verder. Helemaal niet groot, maar het is nog wel even een zoektocht naar ons tijdelijk verblijf voor de nacht. Zo gaan we ook ergens een grindweggetje naar beneden in, rijden we de hoofdweg verder naar beneden door en moeten we weer naar boven. Uiteindelijk vinden we het huis. Het is 13.30 uur. Bijzonder fraai is het zwembad tussen de vele olijfbomen met uitzicht (kijkend over de rand van het zwembad) over het dal en de bergen op de achtergrond. We duiken meteen het zwembad in en blijven hier de komende uren. We mogen dit wel een rustdag noemen.

We eten hier bij het huis. Er is een grote wijncollectie, dus er valt wel wat te proeven.

10 augustus 2012

Dag 31 - Poretta Terme - Pistoia 48 km

Vandaag een relatief kort ritje, zeker in vergeljking met gisteren. Rustig ontbijten en uitchecken.

Het is al een levendige bedoeling op straat. We rijden de hoofdweg op en komen langs het kuurbad, het lijkt wel wat vergane glorie.

Na de afdaling van gisteren tot 350 m hoogte moeten we vandaag nog een keer klimmen naar 760 m hoogte. De klim is echter geleidelijk en vindt plaats over een afstand van 26 km. Het is een prettige klim en goed te doen. Eenmaal van de hoofweg afgeslagen rijden we op een veel minder drukke weg langs de bergwanden, die aan deze zijde volbegroeid en groen zijn, door een vallei. De spoorlijn kronkelt onder ons. We komen de nodige wielrenners tegen die ons weer luidkeels begroeten en wij hen.

In Le Piastre bereiken we de top en doen we de helmen op. Intussen zij we Toscane binnengereden, de laatste provincie die we deze reis aandoen. Tijdens de afdaling, waarbij we ongelofelijk hard moeten remmen om de bochten niet uit te schieten - een deel gaat zelfs met 15% naar beneden - hebben we prachtig zicht op het Toscaanse landschap en de vlakte met daarin Pistoia die zich ontvouwt. Af en toe nemen we een moment de tijd om van het uitzicht te genieten. Zoevend rijden we Pistoia binnen en gaan midden op het centrale plein staan. Wat een ruimtelijk gevoel geeft dat. Een prachtige toren in de kenmerken de zwart-witte stijl en mooie gebouwen. Een Nederlanse familie met de reisgids van Toscane in de handen legt uit dat in het steegje om de hoek een gelateria is die nu tijdens de siëstatijd open is. Goed idee en we togen daarheen!

We hangen nog wat rond en zetten daarna koers naar onze ariturismo. Die bevindt zich aan de zuidkant van Pistoia tussen de bomen- en plantenkwekerijen. We hebben een appartement met uitzicht op de kwekeijen en op de achtergrond de bergen. De ondergaande zon maakt het mooie plaatje compleet.

Dag 30 - Modena - Poretta Terme 90 km

Tsja, hoe hebben we deze dag beleefd? Als we opstaan weten we dat we vandaag een lange en zware tocht voor de boeg hebben. Wat staat erop het program?

Modena ligt op 50 m boven zeeniveau. De eerste 14 km tot Spilamberto gaat het redelijk vlak. Daarna gaan we de Povlakte verlaten en stijgt het licht tot op 20 km in Vignola. Een tussenstop bij een supermarkt om goed te eten en te drinken, want het serieuze werk gaat nu beginnen. Onder de wederom gloeiend hete zon moeten we flink in de stijgbeugels om te klimmen naar uiteindelijk 902 m hoogte!!

We zetten het verstand op nul en gaan in rustig tempo naar boven. Als het moet, hebben we de hele dag. De hotelkamer loopt niet weg. We hebben een grote voorraad water en ice tea bij ons. De klim van 14 km naar het plaatsje Zocca is een hele opgaaf. We komen twee Belgen tegen die in de schaduw op de vangrail zitten uit te rusten. A mai wat is het heet! Anique gooit het over een andere boeg en probeert een lift te regelen. Er komen genoeg pick-up trucks voorbij en een lift zou natuurlijk behoorlijk schelen. Er stoppen wel mensen, maar de één zit te vol en de ander rijdt maar tot een paar honderd meter verder. Liften levert dus niets op en we fietsen door. Door de hittegolven heen hebben we uitzocht op de bergen van de Apenijnen. Hoe kunnen mensen het in deze hitte volhouden?

Geel, later oranje,
Een gloeiende vuurbal hoog in de lucht,
Zo ver weg, maar toch zo voelbaar,
Ga weg, ga weg,
Water, water,
Ben je er nog steeds?
We kunnen niet zonder je, dat weten we,
Maar je hoeft je niet zo uit te sloven,
Jij oude krachtpatser,
Zie je morgen,
Welterusten, zon!
Hallo maan.

Even een broodje eten en we hebben weer extra energie. We halen Zocca (ca. 750 m) en houden een lange stop hier. Pizzaatjes, lemon soda, water, ijsjes. Dat we nu hier zijn geeft extra kracht. Van Zocca klimmen we nog iets verder, maar - hoe frustrerend - dalen ook weer een stuk om vervolgens naar Castèl d'Aiano te klimmen op 895 m. Denk je dat je het klimmen gehad hebt - we hebben de helmen voor de afdaling al opgezet - gaan we 100 m naar beneden om de echt allerlaatste klim te doen naar 902 m. Deze laatste klim gaat in rap tempo.

Tijdens zo'n tocht als deze maak je momenten mee dat je niet lekker in het zadel zit, maar dan ook weer wonder boven wonder momenten dat je vleugels lijkt te krijgen. Voordeel van laat fietsen - na 18.00 uur - is dat de temperatuur aanzienlijk aangenamer is geworden door de ondergaande, minder krachtige zon. Ook de kleuren van de bomen, akkers en bergen veranderen.

Na hard werken komt de grote beloning. Nu zijn we echt op het hoogste punt van vandaag. De afdaling is fantastisch!! Dit is genieten geblazen. 20 km naar beneden. Ver onder ons zien we Poretta Terme liggen. Nu nog moeilijk voor te stellen dat we daar over een ruim half uurtje zijn. In Gaggio Montano, net als we in eerder gepasseerde plaatsjes hebben gezien, worden voorbereidingen getroffen voor een groot feest. Vrolijk gekleurde linten en vlaggen sieren gebouwen, straten en bomen. Tim doet zijn ogen dicht tijdens de afdaling en wil ze pas aan het eind weer opendoen. Gratis achtbaan!

Om 19. 50 uur zijn we in hotel Roma (???) in Poretta Terme, een bekend kuuroord (vervlogen tijden?) aangekomen. Snel douchen en direct door naar de pizzeria. Ohh, wat smaakt dat allemaal weer lekker.

We kijken OS en nemen ons voor uit te slapen.

Het was dan wel een pittige etappe, maar de voldoening is groot en we hebben weer veel gezien en meegemaakt vandaag. En we zijn heel trots op Tim en Daan die ontzettend hard hebben meegeholpen.

Vraag van de dag: wat zijn de twee grootste steden waar we deze reis doorheen zijn gefietst?

Agriturismo in Pistoia

Pistoia

Toscane

De toren van Pisa uhhh Pistoia

Naar Zocca

We zijn niet alleen

Passo Brasa overwonnen

Brug!!!!!!

Rechte wegen over de Povlakte

Sabbioneta

Over de markt

Perziken plukken

Kiwi

Tomaten, tomaten, tomaten

Adda

Langs de Adda

Pontje over de Adda

8 augustus 2012

Dag 29 - Sabbioneta - Modena 84 km

Het was een rumoerige nacht, althans voor Daan en mij, want wij deelden de extra kamer op een andere verdieping, waarbij wij geen airco hadden maar wel een ventilator en dus het raam open hadden staan. 's Nachts ging er af en toe een scooter en een auto voorbij -misschien toch uitgaansleven dat wij niet ontdekt hebben? ;-) - en om 6.00 uur vinden ze het hier nodig om de glasbakken te legen met het nodige kabaal.

Om 7.55 uur rijden we over de hobbelige, met grote kiezelstenen ingelegde straten en door de zuidelijk stadspoort het stadje uit om in alle rust door de akkerlanden te toeren. Het heeft in dit gebied kennelijk lang niet geregend, want grote velden maïs staan er geel verdord bij en de irrigatie is, hoewel de boeren wel zo goed mogelijk proberen te sproeien, in sommige delen wel een probleem. Verder zien we hier bloemenkwekerijen, meloenen, pompoenen, peren (hele mooie), tomaten, druiven (voor de wijn), aardappelen, sla, kool. Ook kaasfabrieken met een weeïge kaaslucht gaan niet onopgemerkt voorbij. Tim roept dat de erna volgende autosloperij lekkerder ruikt. De kwaliteit van het slootwater ziet er niet altijd even fris uit. De kleur is groen, overgaand in bruin roestig. Als je de gewassen op het land hiermee besproeid ziet worden, weet je waarom je je fruit en groente voor het eten goed moet afspoelen.

De honden ("attenti al cane"!) op de erven komen heftig blaffend naar ons toe. Maar goed dat het hek meestal dicht is. Hilarisch is het als er een hond zijn best probeert te doen om dreigend over te komen, maar enkel een komisch, schor geluid weet te produceren. Tim dacht in eerste instantie dat het een oud opaatje was dat iets riep.

We hebben overigens al dagen geen toerist meer gezien, dus ook geen vakantiefietsers (afgezien van de Italiaan in Brivio). De menukaarten in de restaurants zijn tot vandaag in Modena ook uitsluitend in het Italiaans. Eten bestellen en boodschappen doen in de winkeltjes in de plaatsjes waar we doorheen komen, gebeurt met een paar woorden (gekunsteld) Italiaans en handen en voeten. Maar we komen er altijd uit. In ieder geval zijn we tot het ware Italië doorgedrongen.

Het is de laatste dag in de Povlakte die we als een prettige afwisseling hebben ervaren. Het is weliswaar vlak, maar je komt door best veel dorpjes en steden en er valt toch wel genoeg te zien. Aan de horizon zien we de Apenijnen steeds dichterbij komen. Morgen gaan we daar doorheen. Dat zal nog wel pittig worden. Als we die etappe erop hebben zitten, bouwen we de afstanden af en fietsen we naar verwachting met twee vingers in de neus de laatste etappes naar Pisa.

We passeren vandaag de grotere plaatsen Guastalla en Correggio. In allebei is er een grote en levendige markt. Onze track gaat hier dwars doorheen en lopend begeven wij ons tussen de mensen en de kraampjes. We zijn weer groot bekijks met onze fietsen. Tijdens een pauzestop in een klein plaatsje, S. Maria della Fossa, drommen de mensen om onze fietsen en willen ze van alles weten. Ook welke route wij fietsen. Bravo, bravo!

We eindigen in een agriturismo net aan de rand van Modena, een mooie, prettig aandoende stad. Met name bekend vanwege Ferrari en Maserati alsook de rauwe ham, de coppa en de gradana padana. Wil je een echte lokale specialiteit, dan is er de zampone, een grote worst beginnend met een varkenspoot en gevuld met een mengsel van varkensvlees. Hebben jullie al trek? Wij zijn meerdere grote varkensboerderijen voorbij gereden en de stank - stel je voor bij 30+ graden - maakt het niet altijd even geloofwaardig als je op de boerderij de aanprijzende tekst "vers vlees" ziet.

Vraag van vandaag: Welke rivier met raftende baby's hebben wij vandaag overgestoken?

7 augustus 2012

Dag 28 - Castelleone - Sabbioneta 99,7 km

De wekker gaat weer vroeg. 6.30 uur. Tim en Daan hebben wat meer moeite om uit hun lekkere bedje te komen. Gisteravond natuurlijk Olympische Spelen gekeken. Tim komt als eerst van de twee zijn nieuwsgierige neus om de hoek steken. Daan denkt, straks.....

Het bijgebouwtje dient als ontbijtzaal. Er staan, naar Italiaanse gewoonte, de nodige zoetigheden. Muffins, croissantjes met fruitvulling, taart, jam en honing gemaakt van vruchten van het eigen land en......versgeperste perzikensap. Hier kan geen pak uit de supermarkt aan tippen, wat gaat daar de echte perzikensmaak in verloren.

Om 8.00 uur op de fiets. Pizzighettone, een met oude met stadswallen (voor zover ze nog overeind staan) ommuurde stad, is de eerste pitstop. Op een bankje eten en drinken we wat. Zonde, een groot aantal van de gisteren geplukte perziken blijken niet goed. We gooien ze maar overboord. Vanaf Pizzi (voor vrienden) volgen we het fietspad langs de rivier de Adda. Dit was eerst niet de bedoeling, maar het fiets pad op de dijk is mooi en rustig. Wel rijden we nu wat extra kilometers. Voordeel, het is en blijft hier in de Povlakte vlak.

Volgende stad van betekenis is Cremona, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad ligt temidden in een van de meest vruchtbare delen van de Povlakte en kent daardoor nu veel agrarische industrie. Onderweg zijn we al veel grote oude herenboerderijen tegengekomen. Vroeger woonden vaak de landarbeiders met hun gezinnen in de boerderij. In Cremona staat een behoorlijk aantal monumenten en oude gebouwen. Mooi. Cremona is ook bekend als stad van de bekende vioolbouwers Amati, Stradivarius en Guarneri.
De Torazzo is met zijn 111 meter de hoogste kerktoren van Italië.

Over een pas aangelegd fietspad naast de Via Postumia rijden we oostwaarts. De Via Postumia is een oude Romeinse weg die vroeger liep van Genua naar Aquileia aan de Adriatische kust tussen Venetië en Triëst. Vlammend gaan we over dit fietspad dat ons door het platteland leidt. De boeren zin druk bezig met de oogst van maïs en tomaten. Op een rotonde lijkt het erop dat een wagen vol tomaten te hard door de bocht is gegaan. Een en al geplet rood op het asfalt.

Een paar karakteristieke stadjes met oude kasteeltjes trekken aan ons voorbij. Zo komen we aan bij onze eindbestemming van vandaag meer kilometers dan gepland, maar om 16.00 uur binnen. Niet slecht.

Sabbioneta werd ook wel het kleine Athene genoemd vanwege de aanwezige academie, bibliotheek, museum, drukkerij en eigen munt. Het heeft de vorm van een typisch vestingstadje, met stadswal en de stervorm net als Naarden Vesting en Bourtange.

Door een foutje in de bevestiging van de reservering, geeft het hotel ons twee kamers. Het is een hotelletje in oude sfeer. Het water stinkt hier en we peinzen er niet over dit te drinken. De vraag is of we zelfs wel schoner onder de douche vandaan komen.

Na een rondje door de stad, die uitgestorven is, hebben we de restaurantjes verkend. Het avondeten komt hier pas vanaf 20.00 uur op gang. Heerlijk gegeten, maar helaas is de gelateria al dicht.

Vragen van de dag:

Waar op de plant groeit de maïskolf?
Waarom zijn de roofvogels eigenlijk al een paar dagen weg?
Welke vogel eet met bestek?

6 augustus 2012

Dag 27 - Calolziocorte - Castelleone 77 km

Het vermoeden bestaat dat het weer eens een warme dag gaat worden. In het democratisch besluitvormingsproces heeft Anique "gewonnen" en hebben we voor het eerst deze vakantie de wekker gezet, en wel om 6.30 uur. Het hotelpersoneel is zo aardig geweest om vier doggy bags met ons ontbijt voor de deur te zetten. Croissantje, flesje perzikensap, beschuitjes, jam, chocopasta. Om half acht vertrekken we in de hoop de hitte zoveel mogelijk voor te blijven.

Om bij de track te komen kunnen we of een paar kilometer terugfietsen om aan de overkant van de rivier de Adda de route zuidwaarts te rijden of het eerste stuk van 9 km een wat drukkere weg te nemen en de track verderop op te pikken. We kiezen voor het laatste, het woord "terug" zit nog niet zo goed opgenomen in ons vocabulaire.

Vanaf Brivio kunnen we de Adda gaan volgen. Tijdens het nuttigen van ons ontbijtje  komt een Italiaan op de bepakte fiets op ons af. Een paar dagen geleden was hij met de auto in St. Moritz en zag hij ons. Nu is hijzwlf op de fiets gestapt om naar Zwitserland te fietsen.Het grootste deel is een onverhard fietspad. We moeten goed de kuilen, stenen en boomwortels ontwijken. We zullen deze dag veel onverhard rijden ongeveer 25 km. De natuur ontwaakt in alle rust. Af en toe een mountainbiker of een hardloper die we tegenkomen. Shit, bij het passeren van een hardloper rijden we precies door die ene hondendrol.

We rijden door de leuke plaatsen Trezzo en Treviglio waar we stoppen voor cappuccino. Prachtige kerken die we eens van binnen bekijken. We dalen heel langzaam naar het niveau van de Povlakte, de wegen zijn af en toe lang en kaarsrecht. De kruissnelheid ligt nu constant op 23 km/u en het is nu vlak. De Italiaanse polder!

We komen in Crema, waar we een gelatistop maken op het centrale plein.

Het eindstuk gaan we van de track af en zoeken we onze weg over onverharde wegen, door de velden en langs ongelofelijk meurende (door de hitte nog erger?) varkens- en koeienboerderijen richting de agriturismo die zich daar ergens moet bevinden.

Uiteindelijk komen op de plek van bestemming en het is weer een wonderlijke locatie waar we terecht zijn gekomen. Agriturismo S. Maria Bressanoro. Mooie kamer op een boerenerf, tussen de perzikenbomen, druivenstruiken, appelbomen en kiwibomen. Tim en Daan mogen mee perziken plukken en morgen zitten we met 5 kg perziken op de fiets!!!! Ben benieuwd wie dat gaat dragen.......

We kunnen weer eens lekker boodschappen doen in een groet supermarkt, vooral versnapering voor vanmiddag. We zijn namelijk lekker vroeg aangekomen, zodat we een groot deel van de middag ook nog hebben. Onder het afdak zitten we in de luie strandstoelen drinken en knabbelen we wat.

's Avonds weer in het plaatsje bij een goede tent vol met locals eten en dan met een goed gevoel terug naar ons boerenstulpje.

Vraag van de dag: waar komt de term kaarsrecht vandaan?

5 augustus 2012

Bij de monniken...

Moederzwaluw voert haar babytjes.

Door de steegjes in een oude visserswijk in Lecco

Adem inhouden!

Dag 26 - Bellagio - Calolziocorte 32 km

In de veronderstelling dat we vandaag maar iets van 16 km hoeven te fietsen, slapen we uit. We klimmen ons straatje uit en stappen op de fiets. Mensen, val vooral niet om. Wat komt daar nu aan? Bijna alle toeristen hier verplaatsen zich in hun auto en men verwacht hier geen tandems voorbij te zien komen.

Met een pittige beklimming gedurende ongeveer 2 km laten we Bellagio achter ons en rijden we richting Lecco. Het meer van Como heeft zijn naam gewijzigd in het meer van Lecco. Het is zondag en veel Italianen hebben zich met hun hele hebben en houwen geïnstalleerd op de kleine strandjes langs het meer. De BBQ's gloeien alle op volle kracht en de rook wappert in dikke slierten over de weg. Ook de Indiase gemeenschap is in groten getale aanwezig en maakt muziek en dans. De auto's staan op alle mogelijke plekken kris kras geparkeerd. Toch ziet de polici locale kans om een aantal bekeuringen uit te schrijven.

We passeren een paar campings en zijn blij hier niet te hoeven bivakkeren. De grond is natuurlijk rotsachtig, maar we zien op een camping waar we even pauzeren dat de WC's ronduit smerig zijn. Gaten in de grond en verstopt. Te ranzig voor woorden gewoon.

Ondertussen komen we erachter dat de 16 km hoger uit gaat vallen. We hebben iets in de afstandskaartjes over het hoofd gezien. De twee tunnels waar we doorheen moeten hebben we niet meegeteld. En later zal blijken dat richtig kns hotel nog een paar kilometer extra moeten fietsen.

We gaan door twee verlichte tunnels van 2200 respectievelijk 1600 meter lang. We doen onze lichten aan rijden. Best spannend hoor! Het valt mee me de vieze lucht in de tunnel, maar toch rijden we zo snel als we kunnen er doorheen.

Na de tunnels komen in Lecco, waar we de brug overstekken en langs de rivier de Adda gaan rijden. Ook hier weer een boel Italianen die in de parkjes liggen te zonnebaden.

In Calolziocorte vinden we ons hotel, een voormalig klooster dat is omgebouwd tot een gezellig hotel met een karakteristieke binnenplaats. Aan het hotel vast staat een klein kerkje met deels een glazen vloer waaronder de oude resten van de vroegere kerkjes/bouwwerken uit de Middeleeuwen te zien zijn. Vanavond is er een mis.

We eten in het restaurant een paar meter verderop aan de Adda en op een terras dat is overdekt met het bladerdek van oude platanen. We zijn net op tijd klaar met eten als het onweer losbarst. Elke dag ontstaan door de hitte overdag aan het eind onweerswolken.

4 augustus 2012

Bellagio

Pret op de ferry

Op de ferry naar Bellagio.

Tunneltje langs het Comomeer

Heilige Pieter?

De grens met Italië

Agriturismo?

En dan kom je hier

Bij deze tunnel moeten wij buitenom

En de afdaling kan beginnen, riemen vast!

De trein naar St. Moritz

Welkom bij Piz Beverin!

Polenweg, uitgehakt in de rotswand

Let op, vallende brokstukken!

Kijk, daar gaat de Rijn.

Mam, kan het niet wat harder? (Op de Polenweg)

Tim en Daan snijden de weg af

Er gaat niets boven Groningen, uhh Chur!

Dag 25 - San Cassiano - Bellagio 46 km

We krijgen een reuzenontbijt voorgeschoteld. Zo uitgebreid hebben we het nog niet gehad. Alle lekkernijtjes worden uitgeprobeerd (vooral door Tim). Het is wel heel comfortabel om vanuit een hotel te vertrekken. Rustig checken we uit en laden we de fietsen op. De dame van het hotel geeft ons nog wat eten voor onderweg mee. Ook de bidons worden met vers water gevuld. Grazie mille!

We hoeven vandaag niet zo ver te fietsen, ongeveer 45 km is de inschatting, en we doen het daarom kalmpjes aan. Als we niet snel hoeven, passen we ons tempo aan tot relaxtempo. We zoeken over een klein weggetje onze weg naar de track en fietsen door de vallei die ook nog moet ontwaken en actief worden. Alleen het geronk va een helikopter met een waterzak of zoiets onder zich, laat van zich horen.

Hoewel ons routeboekje aangeeft een grotere weg te volgen, zien wij kans om een klein weggetje annex fietspad (route nr. 6) te nemen, zodat we van nagenoeg elk verkeer verwijderd zijn. Dit staat dus niet in de officiële route opgenomen en het zou een verbeterende toevoeging zijn. Zo komen we langs het Lgo di Mezzola te rijden. Prachtig uitzocht op een meer omrongd door de groene bergen met de vele dorpjes die gebouwd zijn op de hellingen.

Het Lago di Mezzola gaat over in het Lago di Com (Comomeer). Intussen is het weer mogelijk om van de hoofdweg af te wijken en is het op sommige delen behoorlijk druk. Het is hier ook een stuk toeristischer. Af en toe een pitstop bij een supermarkt of een terrasje.

Als we Varenna nadere moeten een door een aantal korte tunnels, maar donker zijn ze soms wel. Morgen moeten we door een paar langere tunnels en zullen we mogelijk onze verlichting aan moeten doen. Nu hebben we dat nie gedaan, gewoon harder doortrappen op die paar donkere stukjes.

In Varenna kunnen we, nadat we meteen kaartjes hebben gekocht, direct door op de ferry naar Bellagio, dat op de punt van een schiereiland midden in het Comomeer ligt. Leuke afwisseling en het aanzicht van de bergen vanaf het water geeft net weer een ander beeld. De overtocht duurt pak hem beet 15 minuten.

Met de GPS in de hand vinden we ons Hotel Centrale Bellagio redelijk snel. Bellagio heeft een aantal met kleine keitjes bestrate, smalle, steile straatjes, of liever gezegd kruip-door-sluip-door steegjes en ons hotel bevindt, zoals de. Naam al verraadt, zich hier middenin. Een leuk karakteristiek hotel. Prima geregeld weer!

Om 15.00 uur komen we aan. Na een frisse douche gaan we het stadje verkennen, zitten we met de voetjes in het water van het meer, pakken we een terrasje, houden een kleine siësta, en eten heerlijk in en gezellig restaurantje. De avond wordt afgesloten met natuurlijk Italiaans ijs en een goede espresso en cappuccino (ondanks dat je dat niet meer hoort te drinken 's avonds).

Het is nog steeds warm en het begint nu te onweren en te stormen.

Dag 24 -Thusis/Lescha - San Cassiano, Thusis - St. Moritz per trein, 59 km gefietst

We hebben heerlijk geslapen en genieten van het uitgebreide ontbijt. Deze privé B & B "Piz Beverin" is een absolute aanrader. ;-)

Om 11.30 uur pakken we de rein naar St. Moritz. De fietsen passen gemakkelijk in de speciale fietswagon. Het is een prachtige tocht over viaducten en door tunnels. Watervallen en het mooie berglandschap trekken aan ons voorbij. Net als de vele wandelaars die we in dit gebied zien.

Door de vele keertunnels weet je gewoon niet meer waar je bent. Volkomen gedesoriënteerd kom je de tunnels uit en zie je andere delen van de spoorlijn onder je. De rit duurt anderhalf uur en is los van het gemak meer dan de moeite waard.

Boven aangekomen spenderen we onze laatste franken aan een goede lunch. Door het raam zien we de meest dure auto's voorbij rijden: het mondaine leven van St. Moritz.

Vanaf St. Moritz rijden we 15 km over de drukke weg, zeker de stadsbussen rijden als gekken, naar Maloja vanwaar de extreem gave afaling begint. Alle remmen zijn gecontroleerd, de helmen gaan voor het eerst op. We bevinden ons nu op een hoogte van circa ruim 1800 meter hoogte en zullen gaan afdalen naar Chiavenna op ruim 300 meter!!! Tussen de auto's, motoren en vrachtwagen storten wij ons in de zwaarste versnelling naar beneden. Als je je laat gaan, schiet je al snel de scherpe haaspeldbochten uit, dus we moeten blijven remmen. Beetje brutaal zijn af en toe. Maar het gaat allemaal verantwoord, no worries.

Na de haarspeldbochten, volgt een deel ligt dalend, lekker doortrappen op het grote blad met een snelheid van boven de 30 km/u. De topsnelheid die wordt bereikt is 56 km/u. Voor hier is dat hard zat. Onderweg moeten we even stoppen omdat de rem van Anique wat aanslijt. Proberen recht te zetten, maar pas op, raak de remschijf niet aan! Gloeiend heet!

We dalen verder af, gaan bij het dorpje Promontogno buiten de berg om, waar de hoofdweg de tunnel ingaat die voor fietsers verboden is.

Bij Castasegna steken we de grens met Italië over. De douanier gaapt verveeld. Ciao bella Italia! Het wegdek is hier wel wat slechter. Door de kleine dorpjes, waar de weg doorheen kronkelt, blijven we vaak midden op onze weghelft rijden om niet in de scheuren en gaten te belanden. De auto's moeten maar een beetje geduld hebben.

Via Chiavenna, Mese en Gordona komen we in een prachtig dal terecht. Om half zes is het nog 29 graden. Ergens hier ligt ons agriturismo hotelletje. We vinden het snel, checken in, douchen en gaan op weg naar de ristorante pizzeria. We zitten heerlijk buiten.

Vraag van vandaag: Wat is een pizza Calimero (nagerecht)?

Dag 23 - Bad Ragaz - Lescha (bij Thusis) 49 km

Vandaag de laatste dag dat we de tent mee hebben. Vanaf vandaag kamperen we niet meer. Op het Italiaanse traject zijn deels weinig campings, dure campings en campings op toppen van bergen. We hebben voor de komende dagen daarom van tevoren hotelletjes geboekt, agriturismo, bij de monniken, waar het ook maar zijn mogen. We zien wel weer waar we belanden.

Via de Coop waar we de noodzakelijke boodschapjes doen en langs de tentoongestelde kunstwerken in de groenvoorziening in Bad Ragaz zetten we koers naar Thusis. Qua kilometers niet een al te lange tocht.

Al snel zijn we in Landquart. Daan wijst direct bij de afrit van de snelweg die we onderdoor kruisen en de rotonde dat hij dit herkent. Hier komen wij altijd langs als wij de Vereinatrein op onze wintersportreis nemen.

Via een vaag parkeerplaatsje waar we rechtsachter een uitgangetje vinden naar een spoorbrug en langs de Zwitserse industrie en de spoorlijn (deels door het bos) rijden we richting Chur, de oudste stad van Zwitserland (?). We rijden buitenom en komen weer langs de Rijn terecht. Met de fietsbordjes die we hier zouden moeten volgen gaat het niet goed. Of ze ontbreken of dat we er één gemist hebben, Joost mag het weten. We fietsen over een onverhard pad met enkel wandelwegwijzertjes. Ergens moeten we linksaf gaan, maar we kunnen voorlopig niet. Vastgeklemd tussen de Rijn en een betonnen afscheiding met de grote weg links van ons, blijven we maar een stuk over het zandpad doorrijden. Uiteindelijk komt de mogelijkheid om onder de grote weg door naar links af te slaan en komen we in de vlakte terecht. We zijn wat van de route afgeweken, maar links rechts komen we bij Domat/Ems.

Eerst een tussenstop bij een café- restaurant om de nodige energie op te bouwen. De straatnamen zijn overigens 'via' gaan heten. De eerste tekenen dat we in de buurt van Italië komen. We moeten ons opmaken voor de Polenweg.

De Polenweg is half uitgehouwen in de rotswand die hoog boven de Hinterrhein loopt. Langs de golfbaan laten we de bewoonde wereld langzaam achter ons. Over het onverharde pad gaan we omhoog. In 1 kilometer gaan we 100 meter omhoog! Tim en Daan gaan lopen en stekend de weg af dwars door het weiland. Anique en ik persen al onze kracht eruit om omhoog te komen. We moeten toch even afstappen maar het topje van de steile beginhelling komt al snel in zicht. Dan gaat het iets geleidelijker omhoog maar dan weer even supersteil omhoog. Kom je uit de schaduw van de bomen, dan is het meteen erg warm. We kunnen weer met z'n allen op de fiets en we kachelen rustig omhoog. Het uitzicht maakt het harde werken helemaal goed.

Ver onder ons zien we het water van de Rijn voorbij stromen. Er staat echt niet altijd een hekje, dus niet te dicht bij de rand komen. Goed uitkijken waar we fietsen, want er liggen de nodige brokstukken die van de steile rotswand naar beneden zin gedonderd. Helmpje op zou om deze reden niet een overbodige luxe zijn zou je denken.

Geregeld stoppen we om van al het moois een foto te maken. De indruk is zo groot dat we erdoor gaan treuzelen.

De Polenweg heet overigens zo omdat deze tijdens de Tweede Wereldoorlog door geïnterneerde Poolse soldaten werd aangelegd. Reizigers vonden in het verleden zo hun weg door de Alpen. Nu gaat het autoverkeer onder ons door de tunnel in de berg, wij fietsen hier tientallen meters boven. Op diverse bergtoppen staan (restanten van) oude kastelen. Deze kastelen bewaakten de doorgang en de kasteelheren eisten hoge tolgelden van de reizigers. De Gotthardtunnel heeft hierin grote verandering gebracht, waardoor men makkelijker en goedkoper (met de trein) naar het zuiden kon reizen.

De Polenweg eindigt in Rothenbrunnen, vanaf waar we door bossen en velden naar Thusis fietsen. Op het station van Thusis stallen we onze fietsen en kopen we alvast kaartjes voor de treinreis van morgen naar St. Moritz.

We bellen vriendin Leny, die hoog boven Thusis in het bergdorpje Lescha een huis heeft. Wat een luxe B & B is dit!! Leny taxiet ons van het station naar boven. De fietstassen hebben we mee.

Daar worden we ook welkom geheten door José onder de uitgehangen Zwitserse én Nederlandse vlag!!

Gezellig! Er wordt een overheerlijke maaltijd bereid en we kijken het dal in met boven de bergen de opkomende volle maan. Wat een plaatje. De spullen zijn intussen gescheiden en we laten twee tassen met spullen, die we niet meer nodig zullen hebben, bij Leny achter die deze mee naar NL neemt. Vanaf morgen zijn we aanzienlijker lichter beladen.

Met de luxe van een TV kunnen we ook nog zien hoe NL weer een Olympische gouden medaille bij het zwemmen scoort. Zoveel hebben we nog niet van de OS meegekregen.

Vragen:

Noem de top 3 van (ingrediënten van) etenswaren die wij gedurende onze reis tijdens het fietsen op het land hebben gezien. In volgorde van 1 tot en met 3. Extra bonuspunten voor vermelding op de juiste plaats.

Wat de grootste etenswaar die we zijn tegengekomen?

Welk albino dier hebben we gezien?