Barcelona - Baarn

Woensdag 11 augustus 2010 - Mañana, mañana!


Na het wederom uitgebreide ontbijt en de bagage goed over de tassen te hebben verdeeld en te hebben ingepakt, checken we uit. Om 12.00 uur nemen we afscheid van de "conserje" van het hotel, Xavier, en fietsen we in ca. 10 minuutjes naar terminal T2B van het vliegveld.


We zijn ruim op tijd, onze vlucht vertrekt -pas- om 15.15 uur. Maar we willen op deze laatste dag van de vakantie vooral geen gestress. We nemen de tijd om de fiets voor zover nodig te ontmantelen: lucht uit de banden laten lopen, pedalen eraf, zadels eraf, de verlichtingsdraadjes worden aan het frame vastgetaped. Zo zou het goed moeten zijn.


Vier fietstassen doen we twee aan twee in een grote vuilniszak, die we vervolgens goed dicht tapen. Dan hebben we nog de twee "rack packs" (de tassen die dwars over de achterbagagedrager liggen) over die ook zullen worden ingecheckt. We houden twee kleine fietstassen, een rugzak en de helmen over als handbagage. Overal nog naam- en adreslabels aan en klaar is Klara.


We staan als derde in de rij voor de incheckbalie, balie nummer 3. Als we aan de beurt zijn, is er geen enkel probleem. De in plastic gehulde fietstassen en de twee "rack packs" verdwijnen met vluchtlabel via de rolband uit het zicht. We krijgen onze instapkaarten en de man achter de balie gaat een mannetje bellen die zal helpen met de fietsen. Gaat bellen? Na diverse pogingen meldt hij ons dat de betreffende persoon de telefoon niet opneemt. Zit zeker al siësta te houden of zo. Na drie verzoeken van onze kant om een statusupdate en een uur verder, komen er eindelijk twee mannen. Er wordt weer eens op het hoofd gekrapt? Waar hadden we dat ook alweer eerder gezien (bij de trein in Beaune)? De mannen spreken geen woord Engels. Er meldt zich een vrouw, we begrijpen het is de cheffin. Ze spreekt Engels en het eerste wat ze zegt is dat het achterwiel eruit gehaald moet worden. Wij zeggen haar dat de fiets daar niet (veel) korter van wordt. Immers, de bagagedrager en het spatbord mogen erop blijven.


Na wat heen en weer gepraat door een semafoon gebaart de dame dat we met de twee mannen mee moeten naar een scanner, waar de fietsen doorheen moeten en die zich bevindt achter incheckbalie nummer 21. Daar gaan we. Komen we bij de scanner aan, staat daar een aantal "groenhemden" van de douane. De eerste fiets gaat schuin op z'n kant maar het blijkt dat ie niet in de scanner past. We hebben ook geen gereedschap meer bij ons, omdat dat is ingecheckt, dus we kunnen niet helpen om -zou het al toereikend zijn- het stuur verder naar binnen te draaien. Zouden we het gereedschap in de handbagage hebben gelaten, dan zal het waarschijnlijk bij de röntgencheck toch door de douane eruit zijn gehaald en waren we het kwijt geweest.


Er onstaat een hevige discussie tussen met name één man van de douane met een aantal "withemden" van het overig beveiligingspersoneel. Wie heeft de meeste strepen om op te staan? De klok tikt verder....


Uiteindelijk komt er een andere man aan en die gebaart ons hem te volgen naar de cargo afdeling waar een grotere scanner staat. We verlaten terminal T2B en gaan naar T2C. Het is ondertussen iets over half drie. Hoe laat gaat ons vliegtuig ook maar weer? Juist ja, 15.15 uur. We krijgen een licht gevoel van gaan we dit allemaal wel redden of niet. Bij de deur naar de cargo afdeling houdt de man zijn pas voor een sensor, maar kennelijk hebben we hier met een lichtgewicht te maken, want de autorisatie wordt geweigerd. Hij bellen...na een paar pogingen krijgt hij iemand aan de lijn. "Vale, vale" (uitgesproken "bale, bale") klinkt het. OK dus en we wachten totdat iemand van de douane achterlangs komt en de deur voor ons opent...... Ons horloge laat zien dat het over 14.40 uur is. Boarding van ons vliegtuig is begonnen en dit begint wel a-relaxed te worden. We brengen dit (nogmaals) bij de man onder de aandacht en verbeelden wij het ons of krijgt deze heer toch wat lichte rode vlekken in zijn nek? Ons bekruipt het gevoel dat hij ook niet meer helemaal zeker is van deze zaak. De telefoon gaat en nadat er opgelegd is, zegt de man dat we weer terug moeten naar de scanner waar we vandaan zijn gekomen. De fietsen zijn niet kleiner geworden en ze zullen er echt niet nu opeens wel doorheen kunnen, hoor.


Daar zijn we weer en een intensief overleg tussen groenhemden enerzijds en withemden anderzijds is (nog steeds) in volle gang. Volgens het opperhoofd van de groenhemden moeten de fietsen door de scanner. Zo niet, dan kunnen ze niet mee in het vliegtuig. Het is 15.00 uur en de dame die ons eerder onder haar hoede nam, zegt gedecideerd dat de fietsen niet mee kunnen in het vliegtuig. Ze laat weten dat ze de fietsen morgen zullen nasturen, als ze door een andere, grotere scanner zijn gegaan. Wij snappen dat het nu kiezen of delen is, wij willen op deze vlucht en we vertrouwen er maar op dat de fietsen inderdaad morgen op Schiphol zullen aankomen. We wijzen er overigens op dat er om 21.35 uur nog een vlucht naar Schiphol gaat. Kunnen de fietsen dan niet mee met die vlucht? Nee, het antwoord is -wie herkent dit niet?- "Mañana", morgen.


We zeggen de mensen gedag en -omwille van het scheppen van een vriendelijke sfeer- bedanken hen voor de getoonde moeite. Rennend begeven wij ons naar de gate. Eerst nog even -tergend langzaam- door de douane. Fietssandalen met metalen SPD clicks meteen uitgedaan, anders weten we zeker dat het poortje afgaat. Helaas toch weer vertraging. De douanier verzoekt ons de rugzak leeg te halen en hij geeft aan dat de twee kettingsloten niet door mogen. Die laten we bij hem achter met het vriendelijke verzoek, als ie tijd heeft, om ze op de twee beneden staande tandems te klikken. Zijn blik wekt de indruk dat we daar niet te veel op moeten rekenen. Jammer dan. Overigens mogen de zadel, inclusief zadelpennen, en pedalen wel door. Dat zijn toch op zijn minst ook "gevaarlijke items vergeleken met een kettingslot, nietwaar?


We zetten de sprint weer in en komen, pareltjes zwetend, bij de gate aan, waar het grondpersoneel al op ons staat te wachten. Zij waren al ingelicht door de beveiligingsmensen. Door de slurf het vliegtuig in en we laten ons zakken in onze stoelen op rij 3. Snel voor de start sms'en we nog even naar Bart (vader van Pieter) die ons komt ophalen van Schiphol dat de bus niet nodig is nu de fietsen niet meekomen. Een auto is voldoende.


We stijgen op en kijken elkaar aan. Deze vlucht blijkt toch wel het moeilijkste van de hele reis. Op 10 km hoogte komt de stewardess, met wie wij de hele gang van zaken al hebben doorgenomen (onze namen waren tijdens het boarden al drie keer omgeroepen maar dat bereikte ons niet toen wij bij de fietsscanner stonden), naar ons toe met de mededeling dat de captain op het allerlaatste moment nog twee rode fietsen in het ruim heeft zien verdwijnen. Nou breekt onze klomp. Die scanner is echt niet groter geworden, dus welke security check zal er nu feitelijk zijn verricht? En wij hebben net die bus afgezegd.....!


De vlucht gaat voorspoedig en meteen na de landing bellen we met het thuisfront om ze op de hoogte te stellen van het feit dat de fietsen wel mee zijn. Kan die bus alsnog komen? Met grote dank aan Michelle, komt zij met de bus naar Schiphol.


De bagage rolt van de band, zo ook de fietsen. Schade: één handgrip is eraf en één ventiel is afgebroken. Voor ons in ieder geval de bevestiging dat we er goed aan hebben gedaan om van huis naar Barcelona te fietsen en niet andersom. Anders moet je aan het begin van de reis eerst nog je fiets gaan repareren. Dat is overigens niet onoverkomelijk, maar wel vervelend.


Bij terugkomst in Baarn worden we opgewacht door familie, buren en vrienden die ons met prachtige spandoeken en vlaggen welkom thuis heten. De champagne staat klaar, alsook een prachtige taart met foto van ons vieren. Uit de boxen klinken Franse chansons.


Bart heeft een grote verrassing. Tim en Daan ontvangen een reuze "Pino-on-tour 2010" beker en wij (Anique en Pieter) krijgen een kleintje. De rolverdeling was vooraf al duidelijk: Tim en Daan kopman en wij knecht.


Familie, buren, vrienden: heel erg bedankt voor deze ontvangst en jullie belangstelling. Dat is de slagroom op de reis en maakt het geheel helemaal af! Dank ook voor de cadeaus!


Hiermee is deze reis tot een einde gekomen en gaan we ons beraden over een volgende tocht.