Maureillas-las-Illas - Figueres

Zondag 8 augustus 2010 - Fietsfinish bereikt!
Maureillas-las-Illas (Frankrijk) - Figueres (Spanje) 49 km

Om 8.30 uur beginnen we aan onze laatste fietsetappe van deze reis. Op naar de Col de Manrell om daar de grens met Spanje over te gaan.

We weten wat ons te doen staat: klimmen van 150 m naar (dat weten we nu exact) 724 m hoogte over een afstand van 16 km.

Na het verlaten van het dorpje Maureillas-las-Illas begint de smalle, rustige weg direct al goed te stijgen. We hebben geluk dat we in de schaduw fietsen. Dat maakt de beklimming absoluut draaglijker. De bergen waar we doorheen snijden zijn niet meer kaal of rotsachtig. Integendeel, ze zijn dichtbegroeid en groen en dat geeft een "gezellig" gevoel.

Rustig aan vinden we ons ritme. Met 6 a 7 km/u gaan we langzaam omhoog. Af en toe wordt de weg steiler en neemt de snelheid af tot 5 km/u. Maar er zitten ook een paar vlakkere stukken tussen zodat de spanning even van de benen is en de snelheid iets kan worden opgevoerd.

Na 12 km bereiken we het laatste dorpje voor de grens, Las Illas. Hier gaan we naar het - voor zover wij hebben kunnen zien - enige hotel-restaurant waar we ons tegoed doen aan koffie en fris.

De laatste 4 km worden het bekende toetje. Via een heel klein weggetje gaan we met een paar snel op ellkaar volgende haarspeldbochten de Route de Manrell in. Dit gaat steiler dan steil en Tim en Daan gaan een stukje lopen. Dit minder gewicht is voor ons duidelijk voelbaar.

Verderop gaan kunnen Tim en Daan weer op de fiets maar dan komen we er weer vier haarspeldbochten. Tim en Daan moeten weer afstappen en vinden een slimme oplossing om zo min mogelijk te lopen. Terwijl wij de haarspeldbochten nemen, snijden Tim en Daan de bochten af door recht omhoog te klauteren.

De laatste 1400 m wordt de weg onverhard, terwijl we links van ons al een eerste blik naar beneden op Spaans grondgebied kunnen werpen. Eerst bestaat de weg uit aarde, boomwortels en stenen. Later wordt de ondergrond kiezels en gravel. Een waar "smokkelpad".

Dan bereiken we om 12.15 uur de top: een onverhard plateautje met een monument ter ere van de stroom vluchtelingen die in 1939 over dit pad van Spanje naar Frankrijk overstaken.

We nemen de tijd om van dit moment, de rust en het uitzicht te genieten. We eten en drinken wat en praten met een groep Spanjaarden. Het is even omschakelen van Frans naar Engels en een paar woordjes Spaans.

We maken ons klaar voor de afdaling. De helmen (overigens verplicht in Spanje) gaan op en we suizen in grote vaart naar beneden. Een geweldige afdaling en de snelheid loopt op tot richting 55 km/u (11 km in minder dan 20 min.). De bochten nopen ons tot regelmatig remmen en dat voel je na een tijdje wel in de handen. Achter ons worden bergen al snel kleiner en verdwijnen naar de achtergrond.

Na 49 km door glooiend landschap (is het hier nu nog warmer dan in Frankrijk?) bereiken we de grote plaats Figueres, eindstation voor wat betreft het fietsen.

We zijn lekker op tijd, zetten de tent op, verfrissen ons en gaan de stad in. Alvast kijken welke trein we morgen naar Barcelona kunnen nemen. Op de Rambla (van Figueres uiteraard) gaan we eten en baren onze fietsen veel opzien. We overwegen Tim en Daan erop te laten zitten en een pet omgekeerd ervoor te leggen. Extra betalen voor het aanraken van de fiets.

Nu het mag voelen we de vermoeidheid over ons neerdalen. Het is mooi geweest zo. Een prachtige tocht waar we nog lang met veel mooie herinneringen op terug zullen kijken.

Morgen treinen naar Barcelona, twee nachten in een hotel met kamer met bubbelbad, bezoek aan de stad brengen en dan woensdag terug met het vliegtuig.

We zullen in Barcelona proberen weer nieuwe foto's (sinds Beaune)te uploaden. Dan hebben we als het goed is weer internet.

Bij deze alvast dank voor alle belangstelling van degenen die ons gevolgd hebben. Dat heeft er natuurlijk ook aan bijgedragen om de dagverslagen er elke dag (mits we bereik hebben ;-)) en met enthousiasme op te zetten.

Ook dank aan onze Garmin Dakota GPS die ervoor gezorgd heeft dat we niet verkeerd zijn gereden op de kaart en die ons - met name - in de plaatsjes feilloos overal doorheen heeft geloodst en ons makkelijk bij campings en winkels bracht. Uiteraard hadden we alleen op de kaart kunnen rijden maar dan waren we zeker een aantal keren verkeerd gereden. Dit stukje techniek heeft voor de nodige comfort gezorgd.

Ook zijn we blij dat de Pino's geen mankementen hebben vertoond en wij geen pech onderweg hebben gehad.

Dag, au revoir, adios!