Vrijdag 30 juli 2010 - Rotsen en rivieren!
Vogüé - Gagnières 54 km
We staan een uur later op omdat we gisteren wat later waren aangekomen. Rustig ontbijten, balletje trappen en de boel inpakken. Het wordt een mooie en warme dag.
Vandaag een relatief makkelijke rit (alles lijkt makkelijk na de koninginnenrit van gisteren) die door oude plaatsjes als Ruoms en Banne gaat. De weg volgt slingerend de rivier de Ardèche, die we vlak naast ons zien en dan weer ver onder ons. Zo gaan we de kloof door. Aan ons voorbij glijden de wijngaarden, appelbomen, perzikenbomen, tomatenplanten.
Deels rijden we over smalle weggetjes dwars door de wijngaarden. Hier even niet veel verkeer te bekennen, want een aantal wegen hier in de Ardèche is behoorlijk druk (met toeristen). We hebben dit keer wel de wind in de rug, dus we schieten lekker op.
Onderweg stoppen we uitgebreid langs en in de rivier Ardèche. Een moment voor verkoeling en waterpret.
Opeens zien we vanuit de lagergelegen wijngaarden boven op de berg een plaatsje tegen de wand geplakt. Daar moeten wij toch niet heen? En ja hoor, een klim van anderhalve kilometer, maar op het eind zo steil dat het de benen wel even pijn doet. Maar we redden het en moeten dan nog een paar kilometer iets makkelijker klimmen over prachtig verlaten weggetje die ons midden door ruige rotspartijen leidt met uitzicht over de bomen op de andere bergen en dalen.
Uiteindelijk komen we vandaag op 317 m. hoogte uit waarna weer een prettige afdaling door de bossen volgt naar Gagnières waar we rond 15.45 uur aankomen op de kleine rustige camping direct aan de rivier. Een contrast met de overvolle camping van afgelopen nacht. Dat wordt zwemmen, sluizen bouwen met de stenen, en vissen (veel sabbelaars maar geen bijters).
We krijgen een lift van een Franse buurman om met de auto in het dorp wat boodschappen te doen.
Als de losgebroken schapen ons met rust laten zullen we heerlijk slapen.
Pino-on-tour
30 juli 2010
29 juli 2010
Le Cheylard - Vogúë
Donderdag 29 juli 2010 - Nog gaver, nog cooler, nog vetter: Pino in de bolletjestrui!
Le Cheylard - Vogúë 70 km
Het heeft vannacht aardig geregend. De tent wordt dus nat ingepakt. Jammer dat extra gewicht, maar het is niet anders. Vandaag staat de Koninginnerit (vooralsnog) op het programma. We weten wat ons te doen staat.
Kopje koffie met de buren gedronken, stokbrood en croissants gegeten.
De start is om 9.15 uur. We dalen 2 km het steile weggetje (mochten we wat vergeten zijn, we gaan niet meer omhoog) af vanaf de camping naar het al levendige centrum van Le Cheylard. Hier slaan we af richting het volgende plaatsje Dornas. De 12 km tot aan Dornas is het rustig klimmen. Daarna zal het zwaardere klimwerk gaan beginnen.
Na 7 km fietsen bereiken we het punt van 1000 gefietste kilometers de reis (en 430 km getreind), aldus het thuisfront dat zich met de statistieken bezighoudt.
In Dornas kopen we wat krachtvoer en -drinken en begeven we ons richting de echte berg die voor ons de dood of de gladiolen zal zijn.
Na Dornas komt Sardige vanwaar de echte bergetappe losbarst. 8 km steil omhoog met haarspeldbochten. Ook weer een deel van de Tour de France geweest. Elke kilometer staat op het wegdek geschreven zodat we ze aftellen naar de top die zich op 1119 m bevindt. Ook op het wegdek staat een afbeelding van een bolletjestrui met de naam Pineau erbij. Wat aardig van die Fransen om ons aan te moedigen ondanks dat het Pino had moeten zijn ;-) We stijgen in totaal vandaag (gerekend vanaf Le Cheylard) 770 m.
Het gaat eigenlijk boven verwachting. Het is wel zwaar maar we houden het goed vol. Af en toe even pauzeren om de benen weer op kracht te laten komen. Tim en Daan trappen goed mee en een klein deel lopen ze zelfs even naast de fiets. We merken dat ze toch niet hun eigen gewicht wegtrappen.
Het fascinerend te zien als we achterom en naar beneden het dal in kijken wat we afleggen. Dat geeft wel een kick. Daar, dat kleine, slingerende streepje weg, daar komen we vandaan. Om ons heen alleen hoge bergen.
Naarmate we dichterbij de top komen, wordt het iets kaler. Af en toe komt er een stevige dwarrelwind om de (haarspeld)bocht waaien.
Eindelijk, om 13.30 uur en met 24 km op de teller, staan we op de top van Col de Mezilhac en doen we een dansje. We duiken de bar in en bestellen drinken met taart. Intussen verzamelen de wielrenners die ons passeerden zich rond onze fietsen en wordt er met de handjes gekeken. Weer gaan de duimen naar ons omhoog.
Na het schieten van de nodige foto's trekken we onze windjacks aan. Het zal wel fris zijn in de afdaling. Ook de helmen gaan op.
Daar gaan we. 23 km afdalen naar Vals-les-Bains. Wat een FANTASTISCH gevoel!!! Goed geconcentreerd en in balans. Op tijd remmen voor de bochten en kat en muis spelletjes met de auto's spelen. Wees gerust, het gaat niet onverantwoord, maar we weten niet hoe de maximumsnelheid van 60.8 km op de teller komt....(foutje?). Onderweg worden we door iemand gefilmd maar we zijn al te ver beneden om hem te vragen of ie de film kan mailen.
Na Vals-les-Bains gaat de afdaling in mindere steilheid door en jagen we er nog wat kilometers doorheen.
Bij Aubenas een weggetje door de wijngaarden om vervolgens bij de rivier de Ardèche aan te komen die we stroomafwaarts volgen.
Een eerste camping die we proberen heeft alleen stacaravans en geen plaatsen voor tenten/caravans. Dus we moeten nog even 10 km verder in het karakteristieke -en heel toeristische- plaatsje Vogúë een camping zien te vinden. Dat lukt en de tent wordt snel opgezet. Daarna een snelle hap en het zwembad in. De avond wordt afgesloten met een bezoek aan de Ardèche. Daan presteert het om tijdens het lopen en springen over de stenen lekker in het water te vallen. Daarna basketballen, volleyballen en frisbeeën.
Omdat we vandaag wat later zijn binnengekomen, zullen we morgen iets later gaan vertrekken.
Le Cheylard - Vogúë 70 km
Het heeft vannacht aardig geregend. De tent wordt dus nat ingepakt. Jammer dat extra gewicht, maar het is niet anders. Vandaag staat de Koninginnerit (vooralsnog) op het programma. We weten wat ons te doen staat.
Kopje koffie met de buren gedronken, stokbrood en croissants gegeten.
De start is om 9.15 uur. We dalen 2 km het steile weggetje (mochten we wat vergeten zijn, we gaan niet meer omhoog) af vanaf de camping naar het al levendige centrum van Le Cheylard. Hier slaan we af richting het volgende plaatsje Dornas. De 12 km tot aan Dornas is het rustig klimmen. Daarna zal het zwaardere klimwerk gaan beginnen.
Na 7 km fietsen bereiken we het punt van 1000 gefietste kilometers de reis (en 430 km getreind), aldus het thuisfront dat zich met de statistieken bezighoudt.
In Dornas kopen we wat krachtvoer en -drinken en begeven we ons richting de echte berg die voor ons de dood of de gladiolen zal zijn.
Na Dornas komt Sardige vanwaar de echte bergetappe losbarst. 8 km steil omhoog met haarspeldbochten. Ook weer een deel van de Tour de France geweest. Elke kilometer staat op het wegdek geschreven zodat we ze aftellen naar de top die zich op 1119 m bevindt. Ook op het wegdek staat een afbeelding van een bolletjestrui met de naam Pineau erbij. Wat aardig van die Fransen om ons aan te moedigen ondanks dat het Pino had moeten zijn ;-) We stijgen in totaal vandaag (gerekend vanaf Le Cheylard) 770 m.
Het gaat eigenlijk boven verwachting. Het is wel zwaar maar we houden het goed vol. Af en toe even pauzeren om de benen weer op kracht te laten komen. Tim en Daan trappen goed mee en een klein deel lopen ze zelfs even naast de fiets. We merken dat ze toch niet hun eigen gewicht wegtrappen.
Het fascinerend te zien als we achterom en naar beneden het dal in kijken wat we afleggen. Dat geeft wel een kick. Daar, dat kleine, slingerende streepje weg, daar komen we vandaan. Om ons heen alleen hoge bergen.
Naarmate we dichterbij de top komen, wordt het iets kaler. Af en toe komt er een stevige dwarrelwind om de (haarspeld)bocht waaien.
Eindelijk, om 13.30 uur en met 24 km op de teller, staan we op de top van Col de Mezilhac en doen we een dansje. We duiken de bar in en bestellen drinken met taart. Intussen verzamelen de wielrenners die ons passeerden zich rond onze fietsen en wordt er met de handjes gekeken. Weer gaan de duimen naar ons omhoog.
Na het schieten van de nodige foto's trekken we onze windjacks aan. Het zal wel fris zijn in de afdaling. Ook de helmen gaan op.
Daar gaan we. 23 km afdalen naar Vals-les-Bains. Wat een FANTASTISCH gevoel!!! Goed geconcentreerd en in balans. Op tijd remmen voor de bochten en kat en muis spelletjes met de auto's spelen. Wees gerust, het gaat niet onverantwoord, maar we weten niet hoe de maximumsnelheid van 60.8 km op de teller komt....(foutje?). Onderweg worden we door iemand gefilmd maar we zijn al te ver beneden om hem te vragen of ie de film kan mailen.
Na Vals-les-Bains gaat de afdaling in mindere steilheid door en jagen we er nog wat kilometers doorheen.
Bij Aubenas een weggetje door de wijngaarden om vervolgens bij de rivier de Ardèche aan te komen die we stroomafwaarts volgen.
Een eerste camping die we proberen heeft alleen stacaravans en geen plaatsen voor tenten/caravans. Dus we moeten nog even 10 km verder in het karakteristieke -en heel toeristische- plaatsje Vogúë een camping zien te vinden. Dat lukt en de tent wordt snel opgezet. Daarna een snelle hap en het zwembad in. De avond wordt afgesloten met een bezoek aan de Ardèche. Daan presteert het om tijdens het lopen en springen over de stenen lekker in het water te vallen. Daarna basketballen, volleyballen en frisbeeën.
Omdat we vandaag wat later zijn binnengekomen, zullen we morgen iets later gaan vertrekken.
28 juli 2010
Tournon - Le Cheylard
Woensdag 28 juli 2010 - Gaaf, cool, vet! Tournon - Le Cheylard 57 km
We staan lekker op. De tent is droog. Je merkt dat het hier toch een ander klimaat is dan de paar honderd kilometer noordelijker. Was alweer een tijdje geleden dat we de tent echt droog konden inpakken.
We ontbijten en gaan aan de etappe van vandaag beginnen. We weten dat we twee cols moeten nemen. De eerste klim is 24 km. Maar de klim is een prettige klim. Ja, dat kan ook. Hij is lang maar nooit echt steil. Rustig kachelen we omhoog, genietend van de prachtige vergezichten. Zweten geblazen, maar niet erg. Ver onder ons gaat de rivier en we steken een hoge oude brug over (met van die bogen). We rijden kennelijk op het parcours van de Tour de France van dit jaar, getuige de namen van coureurs die op het wegdek staan geschreven. Onze namen zien we er niet tussen staan ;-) Een boel wielrenners fietsen hier ook en iedereen steekt de duim naar ons op en klinkt het "Bravo!"
Bovenaan komen we op een soort plateau waar het vals plat omhoog gaat. Het uitzicht vergoedt veel en het is wel warm maar er staat een verkoelend briesje.
Op de top, 505 m, in het dorpje Le Crestet gaan we naar de bakker annex epicerie en kopen proviand. In de bar verderop gaan we wat drinken.
Een heerlijke afdaling van 7 km tot in Lamastre volgt. We zien de perziken aan de bomen hangen en we moeten ons inhouden om niet hard in de remmen te knijpen om er een paar te plukken. We vinden Lamastre wel een vies stadje en we verlaten het en maken ons op voor de volgende klim. 11 km klimmen en daarna 10 km afdalen hebben we uitgerekend.
Tijdens de klim, 4 km onder de top waar het net iets steiler wordt, draait Tim (die last heeft van het feit dat ie gisteren te laat is gaan slapen) zich eens lekker op zijn zij en valt uiteindelijk licht snurkend in slaap waarmee het ritme voor het ronddraaien van de pedalen wordt aangegeven. Daan en Anique hebben tijd om de delen van het menselijk lichaam door te nemen.
Uiteindelijk komen aan op de Col des Nonieres van 671 m, waar we vers drinkwater uit een fontein tappen. Nu begint de afdaling naar Le Cheylard, heerlijk!!
In Le Cheylard volgen we de bordjes naar de camping die we hebben uitgezocht. Onverwacht toetje van de dag: nog anderhalve kilometer steil omhoog om aan te komen bij een kleine terrascamping rondom een oud chateau. Mooi uitzicht en de insecten lijker hier ook wat groter dan we gewend zijn. Zo zien we een kever met grote "scharen" die wel 8 cm is.
Potje gekookt en naar bedje toe. Morgen staat ons nog een forse klim te wachten.
We staan lekker op. De tent is droog. Je merkt dat het hier toch een ander klimaat is dan de paar honderd kilometer noordelijker. Was alweer een tijdje geleden dat we de tent echt droog konden inpakken.
We ontbijten en gaan aan de etappe van vandaag beginnen. We weten dat we twee cols moeten nemen. De eerste klim is 24 km. Maar de klim is een prettige klim. Ja, dat kan ook. Hij is lang maar nooit echt steil. Rustig kachelen we omhoog, genietend van de prachtige vergezichten. Zweten geblazen, maar niet erg. Ver onder ons gaat de rivier en we steken een hoge oude brug over (met van die bogen). We rijden kennelijk op het parcours van de Tour de France van dit jaar, getuige de namen van coureurs die op het wegdek staan geschreven. Onze namen zien we er niet tussen staan ;-) Een boel wielrenners fietsen hier ook en iedereen steekt de duim naar ons op en klinkt het "Bravo!"
Bovenaan komen we op een soort plateau waar het vals plat omhoog gaat. Het uitzicht vergoedt veel en het is wel warm maar er staat een verkoelend briesje.
Op de top, 505 m, in het dorpje Le Crestet gaan we naar de bakker annex epicerie en kopen proviand. In de bar verderop gaan we wat drinken.
Een heerlijke afdaling van 7 km tot in Lamastre volgt. We zien de perziken aan de bomen hangen en we moeten ons inhouden om niet hard in de remmen te knijpen om er een paar te plukken. We vinden Lamastre wel een vies stadje en we verlaten het en maken ons op voor de volgende klim. 11 km klimmen en daarna 10 km afdalen hebben we uitgerekend.
Tijdens de klim, 4 km onder de top waar het net iets steiler wordt, draait Tim (die last heeft van het feit dat ie gisteren te laat is gaan slapen) zich eens lekker op zijn zij en valt uiteindelijk licht snurkend in slaap waarmee het ritme voor het ronddraaien van de pedalen wordt aangegeven. Daan en Anique hebben tijd om de delen van het menselijk lichaam door te nemen.
Uiteindelijk komen aan op de Col des Nonieres van 671 m, waar we vers drinkwater uit een fontein tappen. Nu begint de afdaling naar Le Cheylard, heerlijk!!
In Le Cheylard volgen we de bordjes naar de camping die we hebben uitgezocht. Onverwacht toetje van de dag: nog anderhalve kilometer steil omhoog om aan te komen bij een kleine terrascamping rondom een oud chateau. Mooi uitzicht en de insecten lijker hier ook wat groter dan we gewend zijn. Zo zien we een kever met grote "scharen" die wel 8 cm is.
Potje gekookt en naar bedje toe. Morgen staat ons nog een forse klim te wachten.
27 juli 2010
Beaune - Tournon
Dinsdag 27 juli 2010 - Treinen van Beaune naar Tain-l'Hermitage, 9 km gefietst naar Tournon
We kunnen rustig aandoen, om 11.53 uur gaat de trein van Beaune naar Lyon. De dag begint druilerig. Op de camping hebben ze nog wat brood en croissants voor ons, dat was gisteren namelijk uitverkocht. We breken op en ontbijten.
Op het station aangekomen vragen we aan het stationspersoneel hoe we met onze fietsen aan de overkant op perron 2 moeten komen. Twee mannen krabben vertwijfeld op hun hoofd. Dat zijn wel lange fietsen he? Die passen nooit in de trein. Lekker dan, maar we laten ons niet zomaar aan de kant zetten. Nota bene is een van de mannen degene die ons gisteren de kaartjes verkocht en aan wie we expliciet hebben gemeld dat we twee tandems bij ons hebben. "Kan het nou wel of kan het nou niet?", vroegen we toen de mannen over het officiele reglement begonnen en het niet zou mogen. Waarschijnlijk door onze stelligheid (we moesten deze trein wel nemen om geen onoverkomelijke reisachterstand op te lopen) zette een van de mannen zijn pet op en gebaarde ons hem te volgen, helemaal naar het eind van perron 1 om daar het spoor over te steken en bij perron 2 aan te komen. Er werd een belletje naar de trein gepleegd. We moeten de achterste wagon van de trein proberen.
De trein arriveert en we tillen eerst de fietsen erin en daarna de bagage. Tim en Daan zoeken al een plaatsje. In de trein is het helemaal niet druk en we belanden in een ruimte die zo groot is als een balzaal. Hoezo onze fietsen zouden niet in de trein passen? Geen enkel probleem. Zelf gaan we in een 8-persoonscoupe zitten, voorzien van 220 V zodat de accu weer opgeladen kan worden. Luxe hoor.
Circa 1 uur en 40 minuten later bereiken we Lyon en ervaren we weer eens de drukte van een grote stad. We hebben een klein uur overstaptijd. De trein naar Tain-l'Hermitage is nog makkelijker om de fietsen in te krijgen omdat deze gelijkvloers is met het perron. 50 minuten duurt dit deel van de reis.
Aangekomen in Tain zien we de beperking van een klein station. Er is geen lift en geen mogelijkheid om de rails over te steken met de fietsen. Dat wordt vijf keer heen en weer lopen, trap af en trap op. Zweten we toch nog een beetje, want van het druilerige weer zitten we nu (opeens) in het warme weer.
We doen bij de eerste supermarkt die we tegenkomen boodschappen en fietsen de brug over de Rhone naar Tournon over. Welkom in de Ardeche.
Een paar kilometer verder bevindt zich een aantal campings langs het riviertje le Doux. We pakken de eerste die een zwembad heeft. Meteen bij het regelen van de slaapplaats koop ik die (noodzakelijke) strakke zwembroek die aan een rekje hangt, omdat ook hier de zwemboxer een verboden middel is. We laten nog maar even in het midden of een foto geupload wordt... In ieder geval nemen we een frisse duik in het zwembad.
We eten vervolgens in het restaurant van de camping en gaan daarna naar de rivier om over de in het water liggende stenen te klauteren. Daan ligt als eerste met zijn gat in het water en de waterpret wordt hierdoor alleen maar vergroot.
Hoewel we een groot deel van de bergen van het Centraal Massief hebben weten te omzeilen, ontkomen we er niet aan om tenminste een paar "colletjes" te nemen. We zijn tot de conclusie gekomen dat niet alle spullen die we mee hebben zijn gebruikt, zoals lange broek, dichte schoenen, aantal spelletjes. Ook hebben we een paar boekjes uitgelezen of niet meer nodig. Met dank aan de familie Krijnen die zo aardig is twee plastic tasjes met spullen van ons mee te nemen naar Nederland, kunnen wij enkele kilo's lichter de volgende etappes rijden.
We genieten van de afwisseling om nu in het wat ruigere landschap van Zuid-Frankrijk te zijn. Het geluid van de vele krekels is ook weer terug.
We kunnen rustig aandoen, om 11.53 uur gaat de trein van Beaune naar Lyon. De dag begint druilerig. Op de camping hebben ze nog wat brood en croissants voor ons, dat was gisteren namelijk uitverkocht. We breken op en ontbijten.
Op het station aangekomen vragen we aan het stationspersoneel hoe we met onze fietsen aan de overkant op perron 2 moeten komen. Twee mannen krabben vertwijfeld op hun hoofd. Dat zijn wel lange fietsen he? Die passen nooit in de trein. Lekker dan, maar we laten ons niet zomaar aan de kant zetten. Nota bene is een van de mannen degene die ons gisteren de kaartjes verkocht en aan wie we expliciet hebben gemeld dat we twee tandems bij ons hebben. "Kan het nou wel of kan het nou niet?", vroegen we toen de mannen over het officiele reglement begonnen en het niet zou mogen. Waarschijnlijk door onze stelligheid (we moesten deze trein wel nemen om geen onoverkomelijke reisachterstand op te lopen) zette een van de mannen zijn pet op en gebaarde ons hem te volgen, helemaal naar het eind van perron 1 om daar het spoor over te steken en bij perron 2 aan te komen. Er werd een belletje naar de trein gepleegd. We moeten de achterste wagon van de trein proberen.
De trein arriveert en we tillen eerst de fietsen erin en daarna de bagage. Tim en Daan zoeken al een plaatsje. In de trein is het helemaal niet druk en we belanden in een ruimte die zo groot is als een balzaal. Hoezo onze fietsen zouden niet in de trein passen? Geen enkel probleem. Zelf gaan we in een 8-persoonscoupe zitten, voorzien van 220 V zodat de accu weer opgeladen kan worden. Luxe hoor.
Circa 1 uur en 40 minuten later bereiken we Lyon en ervaren we weer eens de drukte van een grote stad. We hebben een klein uur overstaptijd. De trein naar Tain-l'Hermitage is nog makkelijker om de fietsen in te krijgen omdat deze gelijkvloers is met het perron. 50 minuten duurt dit deel van de reis.
Aangekomen in Tain zien we de beperking van een klein station. Er is geen lift en geen mogelijkheid om de rails over te steken met de fietsen. Dat wordt vijf keer heen en weer lopen, trap af en trap op. Zweten we toch nog een beetje, want van het druilerige weer zitten we nu (opeens) in het warme weer.
We doen bij de eerste supermarkt die we tegenkomen boodschappen en fietsen de brug over de Rhone naar Tournon over. Welkom in de Ardeche.
Een paar kilometer verder bevindt zich een aantal campings langs het riviertje le Doux. We pakken de eerste die een zwembad heeft. Meteen bij het regelen van de slaapplaats koop ik die (noodzakelijke) strakke zwembroek die aan een rekje hangt, omdat ook hier de zwemboxer een verboden middel is. We laten nog maar even in het midden of een foto geupload wordt... In ieder geval nemen we een frisse duik in het zwembad.
We eten vervolgens in het restaurant van de camping en gaan daarna naar de rivier om over de in het water liggende stenen te klauteren. Daan ligt als eerste met zijn gat in het water en de waterpret wordt hierdoor alleen maar vergroot.
Hoewel we een groot deel van de bergen van het Centraal Massief hebben weten te omzeilen, ontkomen we er niet aan om tenminste een paar "colletjes" te nemen. We zijn tot de conclusie gekomen dat niet alle spullen die we mee hebben zijn gebruikt, zoals lange broek, dichte schoenen, aantal spelletjes. Ook hebben we een paar boekjes uitgelezen of niet meer nodig. Met dank aan de familie Krijnen die zo aardig is twee plastic tasjes met spullen van ons mee te nemen naar Nederland, kunnen wij enkele kilo's lichter de volgende etappes rijden.
We genieten van de afwisseling om nu in het wat ruigere landschap van Zuid-Frankrijk te zijn. Het geluid van de vele krekels is ook weer terug.
26 juli 2010
Beaune
Maandag 26 juli 2010 - Tactische afwegingen maken! Rustdag in Beaune
We hebben besloten vandaag in Beaune te blijven. We moesten nog een oplossing bedenken om de in de volgende etappes naderende bergen van het Centraal Massief met een behoorlijk aantal steile hellingen te omzeilen. We schatten in dat die hellingen voor ons te gortig zijn. We zijn dan wel sportief, maar vakantie moet wel vakantie blijven. Dus we gaan naar het treinstation in Beaune en kopen een kaartje voor morgen om - inclusief fietsen - via Lyon, waar we zullen moeten overstappen, te treinen naar Tain-l'Hermitage. Zo zijn we ook meteen een eind op streek en komen we ook iets royaler in ons fietsschema te zitten. Da's mooi meegenomen.
Vandaag gaan we de levendige, toeristische plaats Beaune verkennen. Grote trekpleister is het Hotel-Dieu. Het is een voormalig ziekenhuis en heeft een zeer bijzondere architectuur, dakkapellen en in verschillende kleuren geglazuurde dakpannen. We rijden door de smalle straatjes, lunchen en wandelen wat rond. Het is duidelijk dat hier alles om wijnen draait. In vele gelegenheden kun je de verschillende Bourgogne wijnen proeven en kopen.
In het stadje zien we nog een aantal Fransen die op Hase driewielerligfietsen (waaronder drie aan elkaar tot een treintje gevlochten) op pad zijn.
Later gaan we via het Parc de la Bouzaise door de rondom Beaune liggende wijngaarden fietsen. Er is een mooie fietsroute aangelegd en we fietsen richting Pommard. De wijnboeren zijn druk aan het werk om de ranken te snoeien. Veelal zijn de percelen omrand met een oud stenen muurtje. Het is een mooi gezicht om de wijngaarden zover het oog reikt tegen de hellingen te zien liggen.
Terug op de camping weer voetballen, frisbeeen, eten en het uploaden van nog meer foto's voor jullie. Ze zijn toegevoegd aan de bovenstaande diavoorstelling.
We hebben besloten vandaag in Beaune te blijven. We moesten nog een oplossing bedenken om de in de volgende etappes naderende bergen van het Centraal Massief met een behoorlijk aantal steile hellingen te omzeilen. We schatten in dat die hellingen voor ons te gortig zijn. We zijn dan wel sportief, maar vakantie moet wel vakantie blijven. Dus we gaan naar het treinstation in Beaune en kopen een kaartje voor morgen om - inclusief fietsen - via Lyon, waar we zullen moeten overstappen, te treinen naar Tain-l'Hermitage. Zo zijn we ook meteen een eind op streek en komen we ook iets royaler in ons fietsschema te zitten. Da's mooi meegenomen.
Vandaag gaan we de levendige, toeristische plaats Beaune verkennen. Grote trekpleister is het Hotel-Dieu. Het is een voormalig ziekenhuis en heeft een zeer bijzondere architectuur, dakkapellen en in verschillende kleuren geglazuurde dakpannen. We rijden door de smalle straatjes, lunchen en wandelen wat rond. Het is duidelijk dat hier alles om wijnen draait. In vele gelegenheden kun je de verschillende Bourgogne wijnen proeven en kopen.
In het stadje zien we nog een aantal Fransen die op Hase driewielerligfietsen (waaronder drie aan elkaar tot een treintje gevlochten) op pad zijn.
Later gaan we via het Parc de la Bouzaise door de rondom Beaune liggende wijngaarden fietsen. Er is een mooie fietsroute aangelegd en we fietsen richting Pommard. De wijnboeren zijn druk aan het werk om de ranken te snoeien. Veelal zijn de percelen omrand met een oud stenen muurtje. Het is een mooi gezicht om de wijngaarden zover het oog reikt tegen de hellingen te zien liggen.
Terug op de camping weer voetballen, frisbeeen, eten en het uploaden van nog meer foto's voor jullie. Ze zijn toegevoegd aan de bovenstaande diavoorstelling.
Pontailler-sur-Saône - Beaune
Zondag 25 juli 2010 - Grapes, here we come!
Pontailler-sur-Saône - Beaune 76 km
Het is een vochtige nacht geweest en moeten een paar dikke, slijmerige naaktslakken van het tentdoek afschrapen. We pakken de boel in en gaan naar een bakker en een supermarktje om goed in te slaan. Je weet weer nooit wat je (niet) aantreft om ergens wat te drinken of te eten.
Van Pontailler moeten we even terug om de route op te pikken. Op de route aangekomen gaan de komende 12 km via een stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijijijijgen-daaaaaalen-stijgen-dalen (zijn we er al?) eenzame weg - over het algemeen goed maar af en toe met fikse gaten - door het dichte bos. Hoezeer we ook ons best doen om herten te bespeuren, we zien ze niet. Zien zij ons wel?
We hebben de jaagpaden verlaten en dat betekent dat wij (lees: de spieren) ook weer moeten wennen aan het klimwerk. Dat hadden we even niet meer gehad. Voor het gevoel gaat het dan ook langzaam, maar dat blijkt aan het eind van de rit, afgaand op de aankomsttijd, reuze mee te vallen.
We kruisen een snelweg en zien de andere vakantiegangers in hun campers en auto's, al of niet met caravan, onder ons doorschieten. Het is bijzonder te ervaren dat wij snel weer in de rust op verlaten weggetjes terecht komen.
Als je echter een dorpje genaamd Tart-le-Bas (de lage) ziet, weet je haast zeker dat er ook een hogergelegen Tart-le-Haut moet zijn. En ja, daar gaan we weer, gestaag klimmen langs de akkers.
Een stukje verder gaan we weer kilometers via een in het bos gelegen weg naar de Abbaye de Citeaux, waarna we rechtsaf slaan naar St. Nicolas-les-Citeaux. Het is weer warm geworden en we besluiten vlak voor het einde van het plaatsje onze alu stoeltjes uit te vouwen op een schaduwrijk plekje in de berm en uitgebreid te gaan lunchen. Dit doet een mens goed en na de rustpauze duiken we weer een bos in en zijn we weer alleen (met de dieren volgens de kids).
Langzamerhand beginnen we Beaune te naderen. We weten dat we hier de uitgestrekte wijngaarden van de Bourgogne gaan zien. We kiezen voor de camping in Beaune en niet een op 10 km verder. We hopen hier op de wat grotere camping met Wifi jullie weer te kunnen verblijden met onze berichten en gebruik te maken van een wasmachine.
Wanneer we bij de overvolle camping aankomen, hebben we het geluk de laatste plek voor een tent toegewezen te krijgen. Campers en caravans kregen al eerder nee te horen.
We eten vanavond in het prima restaurant op de camping en belonen ons vorstelijk.
Pontailler-sur-Saône - Beaune 76 km
Het is een vochtige nacht geweest en moeten een paar dikke, slijmerige naaktslakken van het tentdoek afschrapen. We pakken de boel in en gaan naar een bakker en een supermarktje om goed in te slaan. Je weet weer nooit wat je (niet) aantreft om ergens wat te drinken of te eten.
Van Pontailler moeten we even terug om de route op te pikken. Op de route aangekomen gaan de komende 12 km via een stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijgen-dalen-stijijijijgen-daaaaaalen-stijgen-dalen (zijn we er al?) eenzame weg - over het algemeen goed maar af en toe met fikse gaten - door het dichte bos. Hoezeer we ook ons best doen om herten te bespeuren, we zien ze niet. Zien zij ons wel?
We hebben de jaagpaden verlaten en dat betekent dat wij (lees: de spieren) ook weer moeten wennen aan het klimwerk. Dat hadden we even niet meer gehad. Voor het gevoel gaat het dan ook langzaam, maar dat blijkt aan het eind van de rit, afgaand op de aankomsttijd, reuze mee te vallen.
We kruisen een snelweg en zien de andere vakantiegangers in hun campers en auto's, al of niet met caravan, onder ons doorschieten. Het is bijzonder te ervaren dat wij snel weer in de rust op verlaten weggetjes terecht komen.
Als je echter een dorpje genaamd Tart-le-Bas (de lage) ziet, weet je haast zeker dat er ook een hogergelegen Tart-le-Haut moet zijn. En ja, daar gaan we weer, gestaag klimmen langs de akkers.
Een stukje verder gaan we weer kilometers via een in het bos gelegen weg naar de Abbaye de Citeaux, waarna we rechtsaf slaan naar St. Nicolas-les-Citeaux. Het is weer warm geworden en we besluiten vlak voor het einde van het plaatsje onze alu stoeltjes uit te vouwen op een schaduwrijk plekje in de berm en uitgebreid te gaan lunchen. Dit doet een mens goed en na de rustpauze duiken we weer een bos in en zijn we weer alleen (met de dieren volgens de kids).
Langzamerhand beginnen we Beaune te naderen. We weten dat we hier de uitgestrekte wijngaarden van de Bourgogne gaan zien. We kiezen voor de camping in Beaune en niet een op 10 km verder. We hopen hier op de wat grotere camping met Wifi jullie weer te kunnen verblijden met onze berichten en gebruik te maken van een wasmachine.
Wanneer we bij de overvolle camping aankomen, hebben we het geluk de laatste plek voor een tent toegewezen te krijgen. Campers en caravans kregen al eerder nee te horen.
We eten vanavond in het prima restaurant op de camping en belonen ons vorstelijk.
Eindelijk weer online!
Bonjour allemaal,
Na een week geen reisverslagen te hebben kunnen e-mailen naar de weblog (vanaf de Blackberry in plaats van via Wifi die niet altijd op de (kleine) campings aanwezig is), hebben we sinds vandaag opeens weer e-mail bereik. De afgelopen dagen gingen we kennelijk door te afgezonderd gebied, of het lag de eerste dagen aan de bergen in de Vogezen. De tocht voerde ons door de prachtige natuur en verbond de kleinste dorpjes aan elkaar.
Het doet ons deugd verscheidene smsjes te hebben mogen ontvangen waaruit blijkt dat jullie (dagelijks) onze belevenissen in de gaten houden. Wij doen ons best elke dag een verslag op de blog te plaatsen. Mocht dat niet het geval zijn, dan ligt het waarschijnlijk aan een niet tot stand te brengen verbinding.
Wij vermaken ons in ieder geval uitstekend en alles gaat prima. Nog geen pech gehad onderweg - afkloppen maar.
Na een week geen reisverslagen te hebben kunnen e-mailen naar de weblog (vanaf de Blackberry in plaats van via Wifi die niet altijd op de (kleine) campings aanwezig is), hebben we sinds vandaag opeens weer e-mail bereik. De afgelopen dagen gingen we kennelijk door te afgezonderd gebied, of het lag de eerste dagen aan de bergen in de Vogezen. De tocht voerde ons door de prachtige natuur en verbond de kleinste dorpjes aan elkaar.
Het doet ons deugd verscheidene smsjes te hebben mogen ontvangen waaruit blijkt dat jullie (dagelijks) onze belevenissen in de gaten houden. Wij doen ons best elke dag een verslag op de blog te plaatsen. Mocht dat niet het geval zijn, dan ligt het waarschijnlijk aan een niet tot stand te brengen verbinding.
Wij vermaken ons in ieder geval uitstekend en alles gaat prima. Nog geen pech gehad onderweg - afkloppen maar.
Scey-sur-Saône - Pontailler-sur-Saône
Zaterdag 24 juli 2010 Jagen over jaagpaden!
Scey-sur-Saône - Pontailler-sur-Saône 94 km
Meteen na het opstaan vermaken Tim en Daan zich met het voeren van de alweer zich gemeld hebbende zwanen. Het leukst is toch wel om het stukje brood precies op de kop van een zwaan te laten belanden. Tim en Daan zorgen ervoor dat iedereen evenveel krijgt en de drie babyzwaantjes krijgen extra aandacht.
Het is aangenaam fietsweer. Het windjack gaat wel in de ochtend aan. We slaan eten en drinken in bij de supermarkt en verlaten Scey-sur-Saône.
Na een rustig fietspad komen we bij een soort verbindingskanaal. Het kanaal verdwijnt via een tunnel de heuvel in en wij moeten even klimmen om van bovenaf aan de andere kant van de heuvel weer naar het kanaal te dalen. Dit doen we later nog een keer. Het wordt verder een vlakke tocht over jaagpaden op zowel de linker- als rechteroever. Eerst zit de afwisseling in de kastelen en kerken die we hoog op de heuvels zien liggen, maar later is de afwisseling meer gelegen in het verschil van ondergrond van het jaagpad. Asfalt, gravelsteentjes, losse kiezels, in de grond aangedrukte kiezels en kasseien. Met name het gravel is vervelend. Om de paar kilometer scheppen we onze sandalen leeg. In combinatie met toch nog wel wat overgebleven water in het pad, gaat het gravel ook als een klont tussen het wiel en het spatbord zitten alsook op de ketting. Het is van belang de kettingen (ook die van Tim en Daan) draaiend te houden om te veel aankoeken te voorkomen.
Hoewel we na de rustdag van gisteren moeilijk echt op gang komen, gaat het tweede deel van de tocht sneller.
Onderweg zijn we getuige van de vangst van een "silure" (hoop dat het goed gespeld is), lijkt op een soort meerval. De vis is groter dan Daan en we bekijken zijn "snorharen" en vele tanden. Later op de dag zien we aan de overkant van de oever een groot bruin beest zwemmen en lopen. Het lijkt wel een bever en niet het door Tim en Daan getypeerde watermonster.
Verder zien we uiteraard weer diverse roofvogels, reigers, spechten, en nog veel meer. Tim heeft nu een blocnote en zit voorop aantekeningen te maken van wat wij zien en welke vragen wij later moeten opzoeken op internet.
De weg voert voor het overgrote deel langs de Saône en we kunnen kilometers vreten. In de levendige plaats Gray, waar we even blijven kijken bij een langeafstandszwemwedstrijd, besluiten we door te gaan naar de camping in Pontailler-sur-Saône zodat de dagscore uiteindelijk op 94 km uitkomt. Een toppertje.
Meteen na het opstaan vermaken Tim en Daan zich met het voeren van de alweer zich gemeld hebbende zwanen. Het leukst is toch wel om het stukje brood precies op de kop van een zwaan te laten belanden. Tim en Daan zorgen ervoor dat iedereen evenveel krijgt en de drie babyzwaantjes krijgen extra aandacht.
Het is aangenaam fietsweer. Het windjack gaat wel in de ochtend aan. We slaan eten en drinken in bij de supermarkt en verlaten Scey-sur-Saône.
Na een rustig fietspad komen we bij een soort verbindingskanaal. Het kanaal verdwijnt via een tunnel de heuvel in en wij moeten even klimmen om van bovenaf aan de andere kant van de heuvel weer naar het kanaal te dalen. Dit doen we later nog een keer. Het wordt verder een vlakke tocht over jaagpaden op zowel de linker- als rechteroever. Eerst zit de afwisseling in de kastelen en kerken die we hoog op de heuvels zien liggen, maar later is de afwisseling meer gelegen in het verschil van ondergrond van het jaagpad. Asfalt, gravelsteentjes, losse kiezels, in de grond aangedrukte kiezels en kasseien. Met name het gravel is vervelend. Om de paar kilometer scheppen we onze sandalen leeg. In combinatie met toch nog wel wat overgebleven water in het pad, gaat het gravel ook als een klont tussen het wiel en het spatbord zitten alsook op de ketting. Het is van belang de kettingen (ook die van Tim en Daan) draaiend te houden om te veel aankoeken te voorkomen.
Hoewel we na de rustdag van gisteren moeilijk echt op gang komen, gaat het tweede deel van de tocht sneller.
Onderweg zijn we getuige van de vangst van een "silure" (hoop dat het goed gespeld is), lijkt op een soort meerval. De vis is groter dan Daan en we bekijken zijn "snorharen" en vele tanden. Later op de dag zien we aan de overkant van de oever een groot bruin beest zwemmen en lopen. Het lijkt wel een bever en niet het door Tim en Daan getypeerde watermonster.
Verder zien we uiteraard weer diverse roofvogels, reigers, spechten, en nog veel meer. Tim heeft nu een blocnote en zit voorop aantekeningen te maken van wat wij zien en welke vragen wij later moeten opzoeken op internet.
De weg voert voor het overgrote deel langs de Saône en we kunnen kilometers vreten. In de levendige plaats Gray, waar we even blijven kijken bij een langeafstandszwemwedstrijd, besluiten we door te gaan naar de camping in Pontailler-sur-Saône zodat de dagscore uiteindelijk op 94 km uitkomt. Een toppertje.
Scey-sur-Saône
Vrijdag 23 juli 2010 - Rustdag in Scey-sur-Saône
Vandaag luieren. Poging tot vissen, Tim en Daan oefenen met werpen. De zwanen blijven op afstand, maar de kids slaan een boom aan de haak.
Lezen, spelletjes, de ketting van de fietsen oliën, de was laten drogen. Alle batterijen, Nintendo's, de lamp en de Blackberry opladen.
Tot de middag is het zonnig, daarna volgt een regenbui. De was snel binnenhalen.
Eind van de middag breekt de zon weer door. Was naar buiten om verder te drogen.
's Avonds eten bij de pizzeria. Een feest voor de kinderen (en ook voor ons).
Vandaag luieren. Poging tot vissen, Tim en Daan oefenen met werpen. De zwanen blijven op afstand, maar de kids slaan een boom aan de haak.
Lezen, spelletjes, de ketting van de fietsen oliën, de was laten drogen. Alle batterijen, Nintendo's, de lamp en de Blackberry opladen.
Tot de middag is het zonnig, daarna volgt een regenbui. De was snel binnenhalen.
Eind van de middag breekt de zon weer door. Was naar buiten om verder te drogen.
's Avonds eten bij de pizzeria. Een feest voor de kinderen (en ook voor ons).
Fontenoy-le-Chateau - Scey-sur-Saône
Donderdag 22 juli 2010 - Regen, regen en nog eens regen!
Fontenoy-le-Chateau - Scey-sur-Saône 57 km
Vannacht is het gaan regenen en het ziet er niet naar uit dat het ophoudt. Wat te doen? Hangen in een tent is ook niet alles, dus we besluiten op te breken. Terwijl Tim en Daan onder het afdak tafelvoetballen pakken wij de spullen in. We zien wel hoe ver we komen vandaag.
Al snel zijn we door en door nat, ondanks de regenjassen. Of het is zweet, of het is water. Laten we het maar op een mix van beide houden. We klimmen het dal uit en vervolgen de weg door het bos. Om goed vaart te maken voor een volgende helling wordt er kennelijk iets te hard aangezet. De ketting van Tim vliegt eraf. Hop, ketting erop en weer door in de stromende regen. Gelukkig heeft niemand het koud.
Even wordt het droog en verruilen we onze natte shirts voor droge. Ook gaan we even eten en drinken. We zitten net buiten het dorpje Mailleroncourt-St. Pancras op het platteland.
Niet veel later begint het weer te plenzen. Eerst via een kleine weg en later een wat grotere en drukkere weg (Druk, druk, wat is druk? Welgeteld 10 auto's passeren ons.) bereiken we Amance waar we een bar induiken.
Een vlakke rit, afgezien van een beklimminkje bij Conflandey, met het laatste stuk weer over een jaagpad, brengt ons bij een kleine camping in Scey-sur-Saône. We hebben een mooi plekje aan de rand van de rivier. Dat wordt vissen geblazen. Maar je wilt niet weten wat er gebeurt. De dobber ligt koud in het water als een zestal zwanen in een flits op ons afkomen en een happend naar de dobber verstrikt raakt in het tuig. In paniek zwemt het beest weg met onze hengel achter zich aan. Vervolgens gaat ie op een hengel van iemand anders af een raakt met zijn poot daarin verstrikt. Het tuig om zijn poot wordt doorgeknipt met als gevolg dat de zwaan nu nog steeds met onze hengel achter zich aan naar het midden van de rivier zwemt. Gelukkig komt ie los en kan ik in een opblaasboot de hengel ophalen. Nog steeds geen vis gevangen, maar wie doet het ons na om een zwaan te vangen? :-)
We besluiten morgen hier ook op deze mooie stek te blijven.
Fontenoy-le-Chateau - Scey-sur-Saône 57 km
Vannacht is het gaan regenen en het ziet er niet naar uit dat het ophoudt. Wat te doen? Hangen in een tent is ook niet alles, dus we besluiten op te breken. Terwijl Tim en Daan onder het afdak tafelvoetballen pakken wij de spullen in. We zien wel hoe ver we komen vandaag.
Al snel zijn we door en door nat, ondanks de regenjassen. Of het is zweet, of het is water. Laten we het maar op een mix van beide houden. We klimmen het dal uit en vervolgen de weg door het bos. Om goed vaart te maken voor een volgende helling wordt er kennelijk iets te hard aangezet. De ketting van Tim vliegt eraf. Hop, ketting erop en weer door in de stromende regen. Gelukkig heeft niemand het koud.
Even wordt het droog en verruilen we onze natte shirts voor droge. Ook gaan we even eten en drinken. We zitten net buiten het dorpje Mailleroncourt-St. Pancras op het platteland.
Niet veel later begint het weer te plenzen. Eerst via een kleine weg en later een wat grotere en drukkere weg (Druk, druk, wat is druk? Welgeteld 10 auto's passeren ons.) bereiken we Amance waar we een bar induiken.
Een vlakke rit, afgezien van een beklimminkje bij Conflandey, met het laatste stuk weer over een jaagpad, brengt ons bij een kleine camping in Scey-sur-Saône. We hebben een mooi plekje aan de rand van de rivier. Dat wordt vissen geblazen. Maar je wilt niet weten wat er gebeurt. De dobber ligt koud in het water als een zestal zwanen in een flits op ons afkomen en een happend naar de dobber verstrikt raakt in het tuig. In paniek zwemt het beest weg met onze hengel achter zich aan. Vervolgens gaat ie op een hengel van iemand anders af een raakt met zijn poot daarin verstrikt. Het tuig om zijn poot wordt doorgeknipt met als gevolg dat de zwaan nu nog steeds met onze hengel achter zich aan naar het midden van de rivier zwemt. Gelukkig komt ie los en kan ik in een opblaasboot de hengel ophalen. Nog steeds geen vis gevangen, maar wie doet het ons na om een zwaan te vangen? :-)
We besluiten morgen hier ook op deze mooie stek te blijven.
Velle-sur-Moselle - Fontenoy-le-Chateau
Woensdag 21 juli 2010- Knallen maar!
Velle-sur-Moselle - Fontenoy-le-Chateau 90 km
Vandaag een lange etappe, dus we staan een half uurtje eerder op dan normaal. 7.00 uur. Ook om de eerste kilometers in zo veel mogelijk koelte te fietsen. Om 8.00 uur zitten we op de fiets.
Via weer een jaagpad rijden we naar Bayon waar we de benzinefles bijvullen en bij een bakkertje voor ontbijt inclusief koffie zorgen. Dat eten we buiten op een bankje op. Intussen loopt het storm van mensen die heftig staan te discussiëren over onze fietsen. Alle ins en outs willen ze weten. Na de laatste hap stappen we op en worden we door iedereen uitgeleide gedaan.
Het wordt alweer flink heet en na Ubexy moeten we 4 km behoorlijk klimmen. Uiteindelijk komen op het dak van de wereld, althans zo voelt het. Na een stukje over een hoogvlakte volgt een lekkere afdaling over een mooi glad geasfalteerde weg. Met 50 km/u duiken we naar beneden. In Vaubexy gaan we vol in de remmen omdat we midden in het dorp een fontein zien en de nodige verkoeling zoeken. Onze petten worden met het koude water gevuld en meteen op het hoofd gezet. Heerlijk dat water. Onze gezichten dompelen we onder de fontein. Tim en Daan maken er een groot waterfestijn van. Nu kunnen we er weer tegenaan.
Gelukkig wordt het in de middag iets bewolkter en minder warm. De weggetjes door het glooiende landschap worden na Girancourt verruild voor een perfect jaagpad langs het Canal de l'Est. 30 km lang en een tikkeltje naar beneden schieten we met een kruissnelheid van 25 km/u langs de oever en passeren we ca. 30 sluizen. Onderweg begroeten we een otter.
In het plaatsje Fontenoy-le-Chateau verlaten we het kanaal en klimmen we als toetje nog 2 km omhoog naar de door Nederlanders gerunde camping. 90 km op de teller, knap gedaan al zeggen we het zelf.
We eten in het restaurant van de camping.
Vandaag een lange etappe, dus we staan een half uurtje eerder op dan normaal. 7.00 uur. Ook om de eerste kilometers in zo veel mogelijk koelte te fietsen. Om 8.00 uur zitten we op de fiets.
Via weer een jaagpad rijden we naar Bayon waar we de benzinefles bijvullen en bij een bakkertje voor ontbijt inclusief koffie zorgen. Dat eten we buiten op een bankje op. Intussen loopt het storm van mensen die heftig staan te discussiëren over onze fietsen. Alle ins en outs willen ze weten. Na de laatste hap stappen we op en worden we door iedereen uitgeleide gedaan.
Het wordt alweer flink heet en na Ubexy moeten we 4 km behoorlijk klimmen. Uiteindelijk komen op het dak van de wereld, althans zo voelt het. Na een stukje over een hoogvlakte volgt een lekkere afdaling over een mooi glad geasfalteerde weg. Met 50 km/u duiken we naar beneden. In Vaubexy gaan we vol in de remmen omdat we midden in het dorp een fontein zien en de nodige verkoeling zoeken. Onze petten worden met het koude water gevuld en meteen op het hoofd gezet. Heerlijk dat water. Onze gezichten dompelen we onder de fontein. Tim en Daan maken er een groot waterfestijn van. Nu kunnen we er weer tegenaan.
Gelukkig wordt het in de middag iets bewolkter en minder warm. De weggetjes door het glooiende landschap worden na Girancourt verruild voor een perfect jaagpad langs het Canal de l'Est. 30 km lang en een tikkeltje naar beneden schieten we met een kruissnelheid van 25 km/u langs de oever en passeren we ca. 30 sluizen. Onderweg begroeten we een otter.
In het plaatsje Fontenoy-le-Chateau verlaten we het kanaal en klimmen we als toetje nog 2 km omhoog naar de door Nederlanders gerunde camping. 90 km op de teller, knap gedaan al zeggen we het zelf.
We eten in het restaurant van de camping.
Mandres-aux-Quatre-Tours - Velle-sur-Moselle
Dinsdag 20 juli 2010 Off the road survival!
Mandres-aux-Quatre-Tours - Velle-sur-Moselle 70 km
We zijn mooi op tijd wakker. Ik fiets naar het dorpje 2 km terug om bij de epicerie brood en croissants te kopen. Anique ruimt al wat spullen op. En de kids doen een spelletje. Op de terugweg hangt de eerste roofvogel al rond te zweven boven het ontwakenende landschap en sluipt een vos door het weiland op zoek naar wat lekkers. We ontbijten en gaan op pad.
Rechtsaf het kleine weggetje af dat ons door het bos voert. Na een paar kilometer wordt de weg onverhard. Qua scenery weer prachtig, we stoppen voor een aan het werk zijnde specht maar springen snel weer op de fiets als we merken dat vele muggen het op ons hebben voorzien. We zien een jong hert in de berm liggen. Het leeft en we kunnen niet goed zien of het gewond is of dat het gewoon van het ochtendgloren geniet. We gaan verder, straks hebben we een hert(enclan) achter ons aan. Het pad wordt steeds slechter, maar blijft begaanbaar. Het is weer bijzonder te constateren dat je via zo'n karrepad kilometers aflegt door een vreemd land.
We bereiken de grotere plaats Toul, een oude vestingstad met een markante kathedraal. Bij het treinstation krijgen we te horen dat er geen treinen gaan waarin fietsen kunnen worden meegenomen. We moeten dus doorpeddelen. We lunchen in de jachthaven van Toul.
Na Toul vervolgt de route via een jaagpad langs de Moezel. Het jaagpad varieert van strak geasfalteerd tot geasfalteerd met gaten tot een onverhard survival pad door een bos (incl. omgevallen boom over het pad). Maar prachtig is het en op deze warme dag erg prettig in de door de bomen geboden schaduw. In de hete zon blijft het smeltende asfalt aan de banden zitten. We passeren sluisjes en de kilometers worden zo rustig weggetrapt. De etappe van vandaag is hoofdzakelijk vlak met af en toe een glooiing als je even iets verder van de Moezel af moet. Geen winkels of cafes onderweg meer, waar we onze bidons regelmatig met koud water laten vullen, en om toch aan de gewenste verkoeling te komen kloppen we bij mensen in Mereville aan voor wat koud water. Als je de mensen aanspreekt (in het Frans dat steeds beter gaat toch een pre) zijn ze erg aardig en behulpzaam.
We eindigen vandaag op een kleine camping municipale in Velle-sur-Moselle.
Tim liet vandaag weten dat hij Frankrijk niet zo mooi vindt omdat de huizen vaak zo armetierig en slecht onderhouden zijn. De rest is wel leuk en mooi, en hij leert veel over de flora en fauna zoals de verschillende soorten dieren en dierengeluiden. Dat zie en hoor je in de auto niet. Op een afstand van nog geen twintig meter zagen wij een roofvogel (we denken een grote torenvalk, maar kan ook een buizerd of wouw geweest zijn) bij ons vliegen. Dit was de "dichtbijste" die Tim ooit heeft gezien en maakte wel indruk. We moeten een blocnote kopen omdat Tim wil opschrijven wat hij allemaal onderweg tegenkomt.
Tim en Daan hebben grote verhalen onderweg. En we praten wat af.
We zijn mooi op tijd wakker. Ik fiets naar het dorpje 2 km terug om bij de epicerie brood en croissants te kopen. Anique ruimt al wat spullen op. En de kids doen een spelletje. Op de terugweg hangt de eerste roofvogel al rond te zweven boven het ontwakenende landschap en sluipt een vos door het weiland op zoek naar wat lekkers. We ontbijten en gaan op pad.
Rechtsaf het kleine weggetje af dat ons door het bos voert. Na een paar kilometer wordt de weg onverhard. Qua scenery weer prachtig, we stoppen voor een aan het werk zijnde specht maar springen snel weer op de fiets als we merken dat vele muggen het op ons hebben voorzien. We zien een jong hert in de berm liggen. Het leeft en we kunnen niet goed zien of het gewond is of dat het gewoon van het ochtendgloren geniet. We gaan verder, straks hebben we een hert(enclan) achter ons aan. Het pad wordt steeds slechter, maar blijft begaanbaar. Het is weer bijzonder te constateren dat je via zo'n karrepad kilometers aflegt door een vreemd land.
We bereiken de grotere plaats Toul, een oude vestingstad met een markante kathedraal. Bij het treinstation krijgen we te horen dat er geen treinen gaan waarin fietsen kunnen worden meegenomen. We moeten dus doorpeddelen. We lunchen in de jachthaven van Toul.
Na Toul vervolgt de route via een jaagpad langs de Moezel. Het jaagpad varieert van strak geasfalteerd tot geasfalteerd met gaten tot een onverhard survival pad door een bos (incl. omgevallen boom over het pad). Maar prachtig is het en op deze warme dag erg prettig in de door de bomen geboden schaduw. In de hete zon blijft het smeltende asfalt aan de banden zitten. We passeren sluisjes en de kilometers worden zo rustig weggetrapt. De etappe van vandaag is hoofdzakelijk vlak met af en toe een glooiing als je even iets verder van de Moezel af moet. Geen winkels of cafes onderweg meer, waar we onze bidons regelmatig met koud water laten vullen, en om toch aan de gewenste verkoeling te komen kloppen we bij mensen in Mereville aan voor wat koud water. Als je de mensen aanspreekt (in het Frans dat steeds beter gaat toch een pre) zijn ze erg aardig en behulpzaam.
We eindigen vandaag op een kleine camping municipale in Velle-sur-Moselle.
Tim liet vandaag weten dat hij Frankrijk niet zo mooi vindt omdat de huizen vaak zo armetierig en slecht onderhouden zijn. De rest is wel leuk en mooi, en hij leert veel over de flora en fauna zoals de verschillende soorten dieren en dierengeluiden. Dat zie en hoor je in de auto niet. Op een afstand van nog geen twintig meter zagen wij een roofvogel (we denken een grote torenvalk, maar kan ook een buizerd of wouw geweest zijn) bij ons vliegen. Dit was de "dichtbijste" die Tim ooit heeft gezien en maakte wel indruk. We moeten een blocnote kopen omdat Tim wil opschrijven wat hij allemaal onderweg tegenkomt.
Tim en Daan hebben grote verhalen onderweg. En we praten wat af.
Verdun - Mandres-aux-Quatre-Tours
Maandag 19 juli 2010 - Zoevend door het Maasdal!
Verdun - Mandres-aux-Quatre-Tours 69 km
Nadat we nog even met de Australiër Ian die ook op de fiets door Europa toert hebben gepraat, verlaten we de camping en draaien we linksaf de heuveltjes in. Ik zeg heuveltjes, want afgezien van een kleine helling, is de route voor het grote deel vlak te noemen. We passeren het Chateau de Billemont en in Tilley sur Meuse drinken we bij de lokale uitbater koffie en fris, waar de eerste Norman uit Cheers al vroeg op zijn vaste barkruk lijkt te zitten aan iets sterks. We hebben er al 22 km op zitten en het gaat voortvarend. We zoeven door de dorpjes langs de Maas heen en doen in het grotere plaatsje St. Mihiel inkopen voor de rest van de dag. Hierna zal er weinig tot geen gelegenheid zijn om langs de route iets te kopen. St. Mihiel uit moeten we flink stijgen via een prachtige kleine weg door de bossen op de steile hellingen. De top is op 402 meter! Na de top gillend het dal in en volgt de kilometerslange afdaling naar het Lac de Madine en de Butte van Montsec, een bovenop een berg geplaatst Amerikaans monument ter nagedachtenis (weer) van de slachtoffers in WO I. Een echte landmark.
Uiteindelijk eindigen we, na een laatste krachtinspanning op twee pittige hellinkjes op de kleine camping in Mandres-aux-Quatre-Tours. In het dorpje zelf blijkt het toch nog mogelijk iets te kopen. We zijn toch aardig door de watervoorraad heen gegaan. Vandaag is het warm geweest onder de strakblauwe hemel. We hebben overigens wel minder last van de hitte dan toen we aan de tocht begonnen. Enigszins geacclimatiseerd lijkt het.
De camping is eenvoudig, maar schoon. Een groot weiland en de tent staat langs een bomenrij die het andere weiland scheidt, waar het hooi door hardwerkende boeren tot voor het donker van land wordt gehaald. We genieten van het luide geluid van de vele krekels en het gekwaak van kikkers. Lang leve het buitenleven!
Nadat we nog even met de Australiër Ian die ook op de fiets door Europa toert hebben gepraat, verlaten we de camping en draaien we linksaf de heuveltjes in. Ik zeg heuveltjes, want afgezien van een kleine helling, is de route voor het grote deel vlak te noemen. We passeren het Chateau de Billemont en in Tilley sur Meuse drinken we bij de lokale uitbater koffie en fris, waar de eerste Norman uit Cheers al vroeg op zijn vaste barkruk lijkt te zitten aan iets sterks. We hebben er al 22 km op zitten en het gaat voortvarend. We zoeven door de dorpjes langs de Maas heen en doen in het grotere plaatsje St. Mihiel inkopen voor de rest van de dag. Hierna zal er weinig tot geen gelegenheid zijn om langs de route iets te kopen. St. Mihiel uit moeten we flink stijgen via een prachtige kleine weg door de bossen op de steile hellingen. De top is op 402 meter! Na de top gillend het dal in en volgt de kilometerslange afdaling naar het Lac de Madine en de Butte van Montsec, een bovenop een berg geplaatst Amerikaans monument ter nagedachtenis (weer) van de slachtoffers in WO I. Een echte landmark.
Uiteindelijk eindigen we, na een laatste krachtinspanning op twee pittige hellinkjes op de kleine camping in Mandres-aux-Quatre-Tours. In het dorpje zelf blijkt het toch nog mogelijk iets te kopen. We zijn toch aardig door de watervoorraad heen gegaan. Vandaag is het warm geweest onder de strakblauwe hemel. We hebben overigens wel minder last van de hitte dan toen we aan de tocht begonnen. Enigszins geacclimatiseerd lijkt het.
De camping is eenvoudig, maar schoon. Een groot weiland en de tent staat langs een bomenrij die het andere weiland scheidt, waar het hooi door hardwerkende boeren tot voor het donker van land wordt gehaald. We genieten van het luide geluid van de vele krekels en het gekwaak van kikkers. Lang leve het buitenleven!
18 juli 2010
Verdun
Zondag 18 juli 2010 Rustdag in Verdun
Vandaag rust in de tent. Lekker uitgeslapen, ontbeten met goede roombotercroissants, stokbrood met gezouten boter (favoriet van Tim) zelfgemaakt kopje koffie erbij. Lezen, voetballen, frisbeeën en vissen in de op de camping gelegen visvijver. Tim en Daan oefenen met name het zo ver mogelijk werpen (zonder dat het tuig in de knoop raakt). Terwijl de vissen wel aan het aas (wat anders dan stokbrood?) sabbelen moeten Tim en Daan nog leren geduld op te brengen. Ligt de dobber net in het water volgt de vraag, "zullen we hem op een ander plekje gooien?". Kortom, nog geen vangst. Het kan ook een kwestie van gebrek aan vissersgenen zijn, aangezien papa (moi) ook nooit erg gelukkig in de visvangst is geweest, maar dat zal de tijd moeten uitwijzen.
We draaien nog een wasje zodat alles weer schoon en droog is. De dag vliegt voorbij zonder verdere noemenswaardige gebeurtenissen.
Wel zoeken we op de website van de Franse spoorwegen waar het mogelijk is om eventueel een stukje te treinen waarbij de fiets ook kan worden meegenomen. Niet in elke soort trein kan een fiets (laat staan twee tandems) mee. Dat wordt nog even puzzelen voor ons en we besluiten vandaag dat we pas morgen in Toul beslissen wat we gaan doen en welke volgende camping we uitkiezen.
Reden om hier ergens de trein te pakken is dat we net iets achter schema liggen (komt met name door de straffe tegenwind die we toch regelmatig hebben ervaren) en de komende kilometers het landschap veel van hetzelfde zal zijn (glooiende graanvelden e.d.). We willen liever meer door de zuidelijker gelegen wijnstreek Bourgogne fietsen, ook omdat daar meer fietspaden zijn. Jullie horen wel wat het gaat worden.
Montmédy - Verdun
Zondag 18 juli 2010 - Hard werken geblazen!
Montmédy - Verdun 68 km
Het gebruikelijke ochtendritueel vindt plaats: opstaan, douchen, spullen inpakken en de tent afbreken. Het is fris en we beginnen met een vest of jas aan.
We praten met de verscheidene andere gasten op deze kleine, goed onderhouden camping met mooie staplaatsen. We komen haast niet weg. Twee andere fietsstellen, ook op weg naar het zuiden, verlaten de camping al en wij volgen enkele minuten later.
Via een steile afdaling glijden we naar het centrum van de oude vestingstad Montmédy waar we bij een bakker voldoende baguettes en croissants, een beignet voor Tim en nog een paar paaisnoepjes voor Tim en Daan, inslaan. Op een bankje ontbijten we en smeren we ons vervolgens in, want de zon begint af en toe weer door te komen.
Op de fiets werpen we nog een laatste blik op de hoog boven Montmédy uittorende citadel. Imposante verschijning.
We laten de grote weg naar Verdun links liggen en nemen een kleine weg die langzaam stijgt om de heuvel heen. We slaan linksaf en kunnen dan genieten van een afdaling. Maar dan kunnen we echt aan de bak. De spieren zijn nog niet helemaal warm en we moeten nu al een pittige beklimming doen. In de eerste versnelling kruipen we omhoog samen met een van de andere fietsstellen die we weer tegenkomen. Het zweet gutst met grote stralen langs het lichaam. Maar zoals altijd, na hard werken komt de beloning: een lange afdaling. Joehoe in vliegende vaart!
We passeren de kleinste dorpjes, die toch allemaal een kerk hebben. We vragen ons wel af waar iedereen is op deze vrije zaterdag. Nauwelijks iemand te zien en het land lijkt uitgestorven.
In Juvigny sur Loison doen we een poging om een kopje koffie te drinken in het enige hotel-restaurant, althans het lijkt hierop. Helaas geen koffie en we gaan verder.
We gaan door Louppy-sur-Loisson met haar grote indrukwekkende 17e eeuws kasteel waar we een korte pauze nemen.
De andere Nederlandse fietsstellen van vanochtend zien we voor ons rijden. Ook komen we fietsers tegen die de andere kant opgaan. We zijn niet de enigen (maar dat hadden we ook niet gedacht).
De tocht gaat vlak naar Brandeville waar enkele Nederlanders grond en huizen hebben gekocht, waarna we 2 km steil een smalle weg door een donker bos moeten nemen. Bergverzet erop en af en toe even pauzeren. Geen teken meer van de andere fietsers, het lijkt erop dat ze andere route hebben genomen. Vlak voor de top is een uitkijkpunt en zien we waar we helemaal vandaan komen. De heuvels aan het eind van de horizon hebben we bedwongen. Indrukwekkend gezicht. Op de top bevinden we ons weer tussen de graanvelden en dalen we af, kilometers lang en zonder iemand tegen te komen. De verlatenheid van het land is wel een bijzondere ervaring als je de drukte van Nederland gewend bent.
De dorpjes die we passeren zien er arm en vervallen uit. Geen enkele pracht en praal. Diverse oorlogen zijn in deze streek uitgevochten en het schijnt dat boeren nog steeds met hun ploegen resten hiervan omhoog brengen. Ook zien we afslagen naar (Amerikaanse en Duitse) militaire begraafplaatsen
Nog een piek vlak voor Haraumont en dan afdalen naar Vilosnes om vervolgens door het glooiende landschap langs de Maas, die we weer tegenkomen verder te rijden, naar Forges sur Meuse waarna een laatste beklimming volgt. Een vriendelijke wielrenner biedt spontaan een energy bar aan. Het laatste stuk naar Verdun is relatief vlak. Even een foto maken in een fleurig veld met zonnebloemen.
Dan komen we aan bij de grote camping in Verdun met zwembad en visvijver. Gelukkig ook Wifi zodat we weer wat nieuwe foto's met jullie kunnen delen. We laten ons het eten lekker smaken.
Het gebruikelijke ochtendritueel vindt plaats: opstaan, douchen, spullen inpakken en de tent afbreken. Het is fris en we beginnen met een vest of jas aan.
We praten met de verscheidene andere gasten op deze kleine, goed onderhouden camping met mooie staplaatsen. We komen haast niet weg. Twee andere fietsstellen, ook op weg naar het zuiden, verlaten de camping al en wij volgen enkele minuten later.
Via een steile afdaling glijden we naar het centrum van de oude vestingstad Montmédy waar we bij een bakker voldoende baguettes en croissants, een beignet voor Tim en nog een paar paaisnoepjes voor Tim en Daan, inslaan. Op een bankje ontbijten we en smeren we ons vervolgens in, want de zon begint af en toe weer door te komen.
Op de fiets werpen we nog een laatste blik op de hoog boven Montmédy uittorende citadel. Imposante verschijning.
We laten de grote weg naar Verdun links liggen en nemen een kleine weg die langzaam stijgt om de heuvel heen. We slaan linksaf en kunnen dan genieten van een afdaling. Maar dan kunnen we echt aan de bak. De spieren zijn nog niet helemaal warm en we moeten nu al een pittige beklimming doen. In de eerste versnelling kruipen we omhoog samen met een van de andere fietsstellen die we weer tegenkomen. Het zweet gutst met grote stralen langs het lichaam. Maar zoals altijd, na hard werken komt de beloning: een lange afdaling. Joehoe in vliegende vaart!
We passeren de kleinste dorpjes, die toch allemaal een kerk hebben. We vragen ons wel af waar iedereen is op deze vrije zaterdag. Nauwelijks iemand te zien en het land lijkt uitgestorven.
In Juvigny sur Loison doen we een poging om een kopje koffie te drinken in het enige hotel-restaurant, althans het lijkt hierop. Helaas geen koffie en we gaan verder.
We gaan door Louppy-sur-Loisson met haar grote indrukwekkende 17e eeuws kasteel waar we een korte pauze nemen.
De andere Nederlandse fietsstellen van vanochtend zien we voor ons rijden. Ook komen we fietsers tegen die de andere kant opgaan. We zijn niet de enigen (maar dat hadden we ook niet gedacht).
De tocht gaat vlak naar Brandeville waar enkele Nederlanders grond en huizen hebben gekocht, waarna we 2 km steil een smalle weg door een donker bos moeten nemen. Bergverzet erop en af en toe even pauzeren. Geen teken meer van de andere fietsers, het lijkt erop dat ze andere route hebben genomen. Vlak voor de top is een uitkijkpunt en zien we waar we helemaal vandaan komen. De heuvels aan het eind van de horizon hebben we bedwongen. Indrukwekkend gezicht. Op de top bevinden we ons weer tussen de graanvelden en dalen we af, kilometers lang en zonder iemand tegen te komen. De verlatenheid van het land is wel een bijzondere ervaring als je de drukte van Nederland gewend bent.
De dorpjes die we passeren zien er arm en vervallen uit. Geen enkele pracht en praal. Diverse oorlogen zijn in deze streek uitgevochten en het schijnt dat boeren nog steeds met hun ploegen resten hiervan omhoog brengen. Ook zien we afslagen naar (Amerikaanse en Duitse) militaire begraafplaatsen
Nog een piek vlak voor Haraumont en dan afdalen naar Vilosnes om vervolgens door het glooiende landschap langs de Maas, die we weer tegenkomen verder te rijden, naar Forges sur Meuse waarna een laatste beklimming volgt. Een vriendelijke wielrenner biedt spontaan een energy bar aan. Het laatste stuk naar Verdun is relatief vlak. Even een foto maken in een fleurig veld met zonnebloemen.
Dan komen we aan bij de grote camping in Verdun met zwembad en visvijver. Gelukkig ook Wifi zodat we weer wat nieuwe foto's met jullie kunnen delen. We laten ons het eten lekker smaken.
16 juli 2010
Bertrix - Montmédy
Vrijdag 16 juli 2010 - Heuveltje op, heuveltje af!
Bertrix - Montmédy (Frankrijk) 56 km
Geen vos in de tent gehad. We worden moeilijk wakker en doen rustig aan. Pannetje water op voor een lekker bakkie koffie, de gister bestelde baguettes worden opgehaald. Het ochtendzonnetje is aangenaam, want het is een koude nacht geweest.
Onder veel bekijks verlaten we de Hollands getinte camping en rijden de weg naar het station van Bertrix terug. Meteen een eerste klim om je bergverzetje te gebruiken. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn vandaag. We pakken de route weer op en duiken onder de spoorlijn door waar ons een aangename lange afdaling wacht.
De route van vandaag kun je typeren als heuveltje op, in een slakkentempo van zo'n 6 km/u je helemaal in het zweet werken, en vervolgens een korte steile of langere geleidelijkere afdaling die we dan met ca. 40-50 km/u nemen. Op de top na elke klim gooien Tim en Daan de armen hoog in de lucht en wordt de afdaling luid joelend ingezet Vandaag dragen we voor het eerst onze helmen. Geen overbodige luxe!
Ik moet nog zeggen dat Daan weer een stap naar een nog grotere jongen heeft gezet, nu zijn eerste loszittende melktand na een hap in een stokbrood opeens miste en via het inwendig afvoerkanaal zijn weg naar de uitgang moet vinden. We houden het in de gaten ;-)
We rijden weer op wegen die jezelf nooit zou hebben uitgestippeld, zelfs een paar honderd meter over een spoor van kiezels en woekerend gras.
We hebben vandaag de keuze uit twee mogelijkheden om een deel van de etappe te doen. We kiezen voor de iets kortere maar met twee steile beklimmingen erin. De aanwezigheid van bakkers of supermarkten is schaars. Pas na 30 km kunnen we bij een bakkertje in Izel dat eigenlijk nog gesloten is brood en gebakjes kopen.
De gekozen route is de moeite waard en na een prachtige kilometerslange afdaling (eerste stuk 13%!) op een smalle weg zonder verder verkeer door donkere bossen met hoge bomen gaan we via de Abdij van Orval en Limes de grens over naar la douce France. Het is een weggetje van niks en onze eerste kennismaking met deze kant van Frankrijk begint meteen lekker met pittige klim van 2 km tussen de graanvelden door. We genieten ondertussen wel van de weidse uitzichten.
De volgende afdaling brengt ons in Avioth met haar indrukwekkende basiliek waar we midden in een processie belanden. Mensen zingen en dragen een Mariabeeld op de schouders door het dorp. Onder het genot van ijskoud drinken en ijsjes bekijken we vanaf het terras van een café het schouwspel. Ook laten we onze bidons vullen met vers koud water uit de tap en ijsblokjes.
We verlaten Avioth en rijden de laatste 8 km naar Montmédy. Leuke kleine camping onder de citadel. We hebben de tip gelezen om eerst de tent op te zetten om daarna met lege tassen naar de winkel in het centrum te gaan. Reden: een steile weg terug vanuit het centrum naar de camping. De kids spelen, Anique zet de tent op en ik ga boodschappen doen. Ook tank ik onze benzinefles voor de brander bij die intussen aan de lege kant begon te raken.
Lekker eten, frisbeeën, spelletjes doen, douchen en call it a day.
Geen vos in de tent gehad. We worden moeilijk wakker en doen rustig aan. Pannetje water op voor een lekker bakkie koffie, de gister bestelde baguettes worden opgehaald. Het ochtendzonnetje is aangenaam, want het is een koude nacht geweest.
Onder veel bekijks verlaten we de Hollands getinte camping en rijden de weg naar het station van Bertrix terug. Meteen een eerste klim om je bergverzetje te gebruiken. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn vandaag. We pakken de route weer op en duiken onder de spoorlijn door waar ons een aangename lange afdaling wacht.
De route van vandaag kun je typeren als heuveltje op, in een slakkentempo van zo'n 6 km/u je helemaal in het zweet werken, en vervolgens een korte steile of langere geleidelijkere afdaling die we dan met ca. 40-50 km/u nemen. Op de top na elke klim gooien Tim en Daan de armen hoog in de lucht en wordt de afdaling luid joelend ingezet Vandaag dragen we voor het eerst onze helmen. Geen overbodige luxe!
Ik moet nog zeggen dat Daan weer een stap naar een nog grotere jongen heeft gezet, nu zijn eerste loszittende melktand na een hap in een stokbrood opeens miste en via het inwendig afvoerkanaal zijn weg naar de uitgang moet vinden. We houden het in de gaten ;-)
We rijden weer op wegen die jezelf nooit zou hebben uitgestippeld, zelfs een paar honderd meter over een spoor van kiezels en woekerend gras.
We hebben vandaag de keuze uit twee mogelijkheden om een deel van de etappe te doen. We kiezen voor de iets kortere maar met twee steile beklimmingen erin. De aanwezigheid van bakkers of supermarkten is schaars. Pas na 30 km kunnen we bij een bakkertje in Izel dat eigenlijk nog gesloten is brood en gebakjes kopen.
De gekozen route is de moeite waard en na een prachtige kilometerslange afdaling (eerste stuk 13%!) op een smalle weg zonder verder verkeer door donkere bossen met hoge bomen gaan we via de Abdij van Orval en Limes de grens over naar la douce France. Het is een weggetje van niks en onze eerste kennismaking met deze kant van Frankrijk begint meteen lekker met pittige klim van 2 km tussen de graanvelden door. We genieten ondertussen wel van de weidse uitzichten.
De volgende afdaling brengt ons in Avioth met haar indrukwekkende basiliek waar we midden in een processie belanden. Mensen zingen en dragen een Mariabeeld op de schouders door het dorp. Onder het genot van ijskoud drinken en ijsjes bekijken we vanaf het terras van een café het schouwspel. Ook laten we onze bidons vullen met vers koud water uit de tap en ijsblokjes.
We verlaten Avioth en rijden de laatste 8 km naar Montmédy. Leuke kleine camping onder de citadel. We hebben de tip gelezen om eerst de tent op te zetten om daarna met lege tassen naar de winkel in het centrum te gaan. Reden: een steile weg terug vanuit het centrum naar de camping. De kids spelen, Anique zet de tent op en ik ga boodschappen doen. Ook tank ik onze benzinefles voor de brander bij die intussen aan de lege kant begon te raken.
Lekker eten, frisbeeën, spelletjes doen, douchen en call it a day.
15 juli 2010
Aische-en-Refail - Bertrix
Donderdag 15 juli 2010 - Van hindernisbaan tot spoorbaan!
Aische-en-Refail - Dinant 52 km gefietst, Dinant - Bertrix met de trein, nog 4 km fietsen van station naar camping
Gisteravond is het nog gelukt eten te kopen bij de supermarkt. Het onweer liet ons voorlopig met rust.
We zippen vanochtend de rits van de tent open en zien overal afgebroken takken en bladeren verspreid liggen, partytenten hangen ondersteboven in de heggen van de buren, diepe plassen water. Maar nu schijnt het zonnetje weer, hoewel de wind hard door de hoge bomen waait. Dat belooft wat.
Baquette, fruit en drinken, en dan de fiets op. We slaan onder het toeziend oog van de lokale brandweer die afgebroken en overhangende bomen en takken aan het afzagen is links het landgoed af en vervolgen de weg richting Eghezee. Bij de eerste kruising in het volgende dorp slaan we rechtsaf de glooiende heuvels in om zo met een beetje afsteken het fietspad dat ons verder naar het zuiden moet leiden bij Leuze op te pakken. De harde wind kracht (4-5) komt pal uit het zuiden. Het is niet anders, verstand op nul en gaan.
Het fietspad gevonden is dit verre van het relaxte pad dat we gewend waren. Hoopjes takjes en zelfs ook hier omgewaaide bomen (noodzaak tot af en toe afstappen)die ons beletten, als de wind het ons eens toelaat, vol gas te geven. Het is net een hindernisbaan.
De eerste 15 km is een lichte geleidelijke klim en daarna een mooie kilometerslange afdaling naar Namur, dat we via het centrum en de kades van de Sambre en daarna de Maas achter ons laten liggen. Over het aangelegde fietspad, varierend van mooi geasfalteerd, gravel/steentjes tot overheerlijke casseien en anderssoortige oude, rotsachtige stenen, dat vroeger (lang lang geleden) als jaagpad was ingericht rijden we weliswaar nog steeds tegen de wind in maar wel vlak naar Dinant. We passeren sluizen en oude burchten boven op de rechtstandige hellingen, en op de oevers van de Maas staan royale villa's die het aanzien waard zijn. We gaan nog altijd sneller dan de boten op het water. Links en rechts van ons worden de beboste heuvels (of zijn het al officiele bergen?) serieuzer.
In Dinant aangekomen brengen we eerst een bezoek aan het station. We hebben besloten vandaag verder de trein te pakken naar Bertrix. Hierdoor omzeilen we drie pittige cols (hebben al mensen gesproken die in tegengestelde richting fietsen en die zijn zelfs afgestapt) en laten we ons alvast naar een paar honderd meter hoogte brengen. Vanaf Bertrix blijven we even op globaal dezelfde hoogte en zal het verval (hopelijk) meevallen. Natuurlijk zijn hier in de Ardennen wel (venijnige) klimmetjes en afdalingen te verwachten.
We hebben anderhalf uur te overbruggen totdat de trein naar Bertrix vertrekt, dus we gaan in down town Dinant uitgebreid lunchen met o.a. een Leffe erbij. Het plaatsje waar de welbekende bierbrouwer is gehuisvest, ligt op een paar kilometer afstand van Dinant.
De tandems passen met gemak in de trein en met behulp van de vriendelijke conducteur wordt alles in de trein gezet. Een klein uur treinen en we hebben Bertrix bereikt. Van het station naar de camping, eerst snel afdalen en dan als toetje van de dag een stevig klimmetje van een paar honderd meter.
Een luxe camping, dus lekker uitgebreid douchen zorgt ervoor dat we 's avonds tevreden over de weilanden en naar de bosranden kijken. Bij schemer zien we misschien (brutale) vossen naderen op zoek naar wat lekkers. We krijgen het advies om het eten goed af te dekken om de vossen niet in je tent te krijgen. Wie weet, horen we ze wel rond de tent sluipen.... Het is een heldere nacht.
Gisteravond is het nog gelukt eten te kopen bij de supermarkt. Het onweer liet ons voorlopig met rust.
We zippen vanochtend de rits van de tent open en zien overal afgebroken takken en bladeren verspreid liggen, partytenten hangen ondersteboven in de heggen van de buren, diepe plassen water. Maar nu schijnt het zonnetje weer, hoewel de wind hard door de hoge bomen waait. Dat belooft wat.
Baquette, fruit en drinken, en dan de fiets op. We slaan onder het toeziend oog van de lokale brandweer die afgebroken en overhangende bomen en takken aan het afzagen is links het landgoed af en vervolgen de weg richting Eghezee. Bij de eerste kruising in het volgende dorp slaan we rechtsaf de glooiende heuvels in om zo met een beetje afsteken het fietspad dat ons verder naar het zuiden moet leiden bij Leuze op te pakken. De harde wind kracht (4-5) komt pal uit het zuiden. Het is niet anders, verstand op nul en gaan.
Het fietspad gevonden is dit verre van het relaxte pad dat we gewend waren. Hoopjes takjes en zelfs ook hier omgewaaide bomen (noodzaak tot af en toe afstappen)die ons beletten, als de wind het ons eens toelaat, vol gas te geven. Het is net een hindernisbaan.
De eerste 15 km is een lichte geleidelijke klim en daarna een mooie kilometerslange afdaling naar Namur, dat we via het centrum en de kades van de Sambre en daarna de Maas achter ons laten liggen. Over het aangelegde fietspad, varierend van mooi geasfalteerd, gravel/steentjes tot overheerlijke casseien en anderssoortige oude, rotsachtige stenen, dat vroeger (lang lang geleden) als jaagpad was ingericht rijden we weliswaar nog steeds tegen de wind in maar wel vlak naar Dinant. We passeren sluizen en oude burchten boven op de rechtstandige hellingen, en op de oevers van de Maas staan royale villa's die het aanzien waard zijn. We gaan nog altijd sneller dan de boten op het water. Links en rechts van ons worden de beboste heuvels (of zijn het al officiele bergen?) serieuzer.
In Dinant aangekomen brengen we eerst een bezoek aan het station. We hebben besloten vandaag verder de trein te pakken naar Bertrix. Hierdoor omzeilen we drie pittige cols (hebben al mensen gesproken die in tegengestelde richting fietsen en die zijn zelfs afgestapt) en laten we ons alvast naar een paar honderd meter hoogte brengen. Vanaf Bertrix blijven we even op globaal dezelfde hoogte en zal het verval (hopelijk) meevallen. Natuurlijk zijn hier in de Ardennen wel (venijnige) klimmetjes en afdalingen te verwachten.
We hebben anderhalf uur te overbruggen totdat de trein naar Bertrix vertrekt, dus we gaan in down town Dinant uitgebreid lunchen met o.a. een Leffe erbij. Het plaatsje waar de welbekende bierbrouwer is gehuisvest, ligt op een paar kilometer afstand van Dinant.
De tandems passen met gemak in de trein en met behulp van de vriendelijke conducteur wordt alles in de trein gezet. Een klein uur treinen en we hebben Bertrix bereikt. Van het station naar de camping, eerst snel afdalen en dan als toetje van de dag een stevig klimmetje van een paar honderd meter.
Een luxe camping, dus lekker uitgebreid douchen zorgt ervoor dat we 's avonds tevreden over de weilanden en naar de bosranden kijken. Bij schemer zien we misschien (brutale) vossen naderen op zoek naar wat lekkers. We krijgen het advies om het eten goed af te dekken om de vossen niet in je tent te krijgen. Wie weet, horen we ze wel rond de tent sluipen.... Het is een heldere nacht.
14 juli 2010
Aische-en-Refail
Woensdag 14 juli 2010 - Luieren met een donderend einde!
Rustdag in Aische-en-Refail
We slapen lekker uit, ontbijten wat, ieder doet zijn ding. Tim en Daan Dssen, Anique en ik lezen in onze Dwarsliggers(R) die heel goed bevallen. Niet te kleine letters en het leest prettig. De tent staat in de zon en we reizen de schaduwrijke plekjes achterna over het veld.
Dichtbij de camping op loopafstand is een supermarkt, hier doen we boodschappen.
Voetbal gekocht en daar wordt vanaf dit moment (door Tim) gretig geoefend op het versterken van het zwakkere linkerbeen. Op naar tweebenigheid.
's Middags het zwembad in, hoewel de badmeester volgens Daan wel flauw is. Ik mag met mijn zwemshort het bad niet in; er schijnt in Belgie een wet te zijn die dit verbiedt. Moet ik dan nu toch aan die strakke Speedo? Ook is de badmeester nog wat voorzichtig met Daan (net in bezit van diploma A), maar onder ons toezicht mag Daan met Tim in het grote bad.
Net terug van het zwemmen wordt de lucht in een razend tempo gitzwart. Net alsof er een ruimteschip overvliegt. Maar de tarp hoeft er toch niet af dit keer (net als op de eerste dag)? ECHT WEL!! Supersnel worden de spullen in de tent gezet en kruipen we bij elkaar onder het getik. En dan barst de hel los. Gigantische flitsen en knallen! De tent is stabiel en het vele water loopt goed weg, daar maken wij ons geen zorgen om. En aan de kinderen, die toch wel gespannen zijn, leggen we uit hoe donder, bliksem en ontlading gebeurt. We hopen dat voor zevenen het onweer voorbij is, want dan kunnen we nog droog naar de supermarkt voor de laatste verse dingetjes die we vanmiddag in verband met de warmte en de kans op bederf hadden laten staan.
Tim en Daan (nog net niet) zijn nu in slaap gevallen.....Bonne nuit!
We slapen lekker uit, ontbijten wat, ieder doet zijn ding. Tim en Daan Dssen, Anique en ik lezen in onze Dwarsliggers(R) die heel goed bevallen. Niet te kleine letters en het leest prettig. De tent staat in de zon en we reizen de schaduwrijke plekjes achterna over het veld.
Dichtbij de camping op loopafstand is een supermarkt, hier doen we boodschappen.
Voetbal gekocht en daar wordt vanaf dit moment (door Tim) gretig geoefend op het versterken van het zwakkere linkerbeen. Op naar tweebenigheid.
's Middags het zwembad in, hoewel de badmeester volgens Daan wel flauw is. Ik mag met mijn zwemshort het bad niet in; er schijnt in Belgie een wet te zijn die dit verbiedt. Moet ik dan nu toch aan die strakke Speedo? Ook is de badmeester nog wat voorzichtig met Daan (net in bezit van diploma A), maar onder ons toezicht mag Daan met Tim in het grote bad.
Net terug van het zwemmen wordt de lucht in een razend tempo gitzwart. Net alsof er een ruimteschip overvliegt. Maar de tarp hoeft er toch niet af dit keer (net als op de eerste dag)? ECHT WEL!! Supersnel worden de spullen in de tent gezet en kruipen we bij elkaar onder het getik. En dan barst de hel los. Gigantische flitsen en knallen! De tent is stabiel en het vele water loopt goed weg, daar maken wij ons geen zorgen om. En aan de kinderen, die toch wel gespannen zijn, leggen we uit hoe donder, bliksem en ontlading gebeurt. We hopen dat voor zevenen het onweer voorbij is, want dan kunnen we nog droog naar de supermarkt voor de laatste verse dingetjes die we vanmiddag in verband met de warmte en de kans op bederf hadden laten staan.
Tim en Daan (nog net niet) zijn nu in slaap gevallen.....Bonne nuit!
13 juli 2010
Diest - Aische-en-Refail
Dinsdag 13 juli 2010 - De eerste heuveltjes!
Diest - Aische-en-Refail 70 km
Lekker wakker geworden in het hotel, van het ontbijt genoten, laden we de fietsen weer op. Na eerst een paar boodschapjes te hebben gedaan verlaten we Diest via de historische Grote Markt en het stille Begijnhof.
Je vraagt je af en toe af hoe het mogelijk is dat je al snel weer op haast verlaten fietspaden terechtkomt om zo in alle rust van het voorbijglijdende landschap te genieten. Het fietspad wordt vandaag voor een groot gedeelte gevormd door een oude spoorwegbedding. Een buizerd, een (bos)uil en een aantal actief biddende valken worden gespot. Zo rijden we gestaag (via de Haspengouwroute en de IJzeren Wegroute) naar de eerste grotere plaats Tienen, waar we vervolgens op vakkundige wijze omheen worden geleid via een mooi aangelegd fietspad. Bij de Begijnhofkerk linksaf en wat kriskrassend laten we de rand van Tienen achter ons.
Een deels onverhard (gravel) of van casseien voorzien pad brengt op de route van RAVeL 2 richting Namen. De hele dag hebben we de behoorlijke wind redelijk tegen, die af toe wordt tegengehouden door de het fietspad flankerende bomenrijen. We passeren Hoegaarden en hoewel een bezoekje aan de brouwerij met een afsluitend biertje lonkt besluiten we niet het stadje in te gaan.
Kaarsrecht snijdt het fietspad met een lichte stijging door de glooiende graan- en maisvelden. Een prachtig gezicht. De zon schijnt volop, maar de wind zorgt voor wat verkoeling. Regelmatig maken we een pitstop voor wat eten en drinken. We merken dat we met de dag steviger in het zadel zitten.
Intussen hebben we het Nederlandstalige deel van Belgie verruild voor het Franstalige deel. Bonjour!
Door een groot deel vals plat schieten we minder snel op, maar uiteindelijk komen we aan bij een grote supermarkt in Eghezee.
Na de inkopen krullen we nog een paar kilometer door het landschap (onze hoofden komen maar net boven het hoge graan en de mais uit) naar Aische-en-Refail waar de op een landgoed gelegen camping ons plek voor de nacht kan geven.
Eerst een uurtje gezommen, daarna de boel klaargemaakt en de maaltijd gekookt. Het is heerlijk weer, dus lekker lang buiten zitten. Morgen misschien een rustdag.
Lekker wakker geworden in het hotel, van het ontbijt genoten, laden we de fietsen weer op. Na eerst een paar boodschapjes te hebben gedaan verlaten we Diest via de historische Grote Markt en het stille Begijnhof.
Je vraagt je af en toe af hoe het mogelijk is dat je al snel weer op haast verlaten fietspaden terechtkomt om zo in alle rust van het voorbijglijdende landschap te genieten. Het fietspad wordt vandaag voor een groot gedeelte gevormd door een oude spoorwegbedding. Een buizerd, een (bos)uil en een aantal actief biddende valken worden gespot. Zo rijden we gestaag (via de Haspengouwroute en de IJzeren Wegroute) naar de eerste grotere plaats Tienen, waar we vervolgens op vakkundige wijze omheen worden geleid via een mooi aangelegd fietspad. Bij de Begijnhofkerk linksaf en wat kriskrassend laten we de rand van Tienen achter ons.
Een deels onverhard (gravel) of van casseien voorzien pad brengt op de route van RAVeL 2 richting Namen. De hele dag hebben we de behoorlijke wind redelijk tegen, die af toe wordt tegengehouden door de het fietspad flankerende bomenrijen. We passeren Hoegaarden en hoewel een bezoekje aan de brouwerij met een afsluitend biertje lonkt besluiten we niet het stadje in te gaan.
Kaarsrecht snijdt het fietspad met een lichte stijging door de glooiende graan- en maisvelden. Een prachtig gezicht. De zon schijnt volop, maar de wind zorgt voor wat verkoeling. Regelmatig maken we een pitstop voor wat eten en drinken. We merken dat we met de dag steviger in het zadel zitten.
Intussen hebben we het Nederlandstalige deel van Belgie verruild voor het Franstalige deel. Bonjour!
Door een groot deel vals plat schieten we minder snel op, maar uiteindelijk komen we aan bij een grote supermarkt in Eghezee.
Na de inkopen krullen we nog een paar kilometer door het landschap (onze hoofden komen maar net boven het hoge graan en de mais uit) naar Aische-en-Refail waar de op een landgoed gelegen camping ons plek voor de nacht kan geven.
Eerst een uurtje gezommen, daarna de boel klaargemaakt en de maaltijd gekookt. Het is heerlijk weer, dus lekker lang buiten zitten. Morgen misschien een rustdag.
12 juli 2010
Baarle-Nassau – Diest
Maandag 12 juli 2010 - De eerste grens over!
Baarle-Nassau – Diest (België) 82 km
Na een rustig ontbijt en de boel te hebben gepakt zullen we vandaag de eerste grens passeren. Vanaf de camping slaan we rechtsaf de Tommel op en belanden direct op een landweggetje tussen de boerderijen door. Alles lijkt uitgestorven en dat beeld zal vandaag voor een groot deel overheersen. Heerlijke rustige wegen, 1 tegenligger per uur is veel. Het is wat bewolkt en de temperatuur voelt aangenaam. Over het Bels lijntje dat we intussen weer volgen passeren we de grens met Belgie (paar witte kruisen op de weg). De vaart zit er goed in en als dat zo doorgaat, zijn we snel in Diest. Maar dan, dikke wolken pakken zich samen en nadat de regendruppels als mandarijnen zo groot uit de lucht vallen begint het ook nog eens flink te onweren. Wat doe je als je op een afgelegen fietspad bent onder een bomendek. Mij is altijd geleerd niet onder een boom te gaan schuilen bij onweer. Dus knallend door de regen, tot op het bot nat, fietsen we door en dan snel Turnhout in. We vinden een bakker en schuilen in een portiek ernaast. Kledingwissel, we moeten wat droogs aan en trekken nu ook de regenjas erbij aan.
De tocht gaat al kronkelend door de weilanden en de bossen, waarbij we nu op ons lijstje van gespotte vogels kunnen zetten: een buizerd die op een paal op de uitkijk zit, een hoog in de lucht biddende torenvalk op zoek naar een lekkernij. Tim die dit jaar zijn spreekbeurt over vogels heeft gehouden geeft al rijdend tekst en uitleg. uiteraard zien we ook veel hazen en andere dieren voor onze wielen wegsprinten. Hoewel we het mooie weer tegemoet rijden en de zon steeds meer door de wolken prikt, komen we via kilometers over een bospad dat moeilijk begaanbaar is door een door de hevige regen veroorzaakte modderstroom uiteindelijk in het leuke plaatsje Herentals aan. Hier eten en drinken we uitgebreid terwijl de natte kleding over de fietsen wordt opgehangen midden op het grote plein.
De volgende kilometers naar Diest rijden we op de "gewone" kaart en de gps voordat we in Diest de Paul Benjaminse route gaan oppakken. De camping die we voor ogen hadden blijkt niet voor tenten bedoeld te zijn, zodat we, met bijna 80 km in de benen, op zoek moeten naar een alternatief. De dichtstbijzijnde camping, van de weinige die er zijn in de buurt, is 10 km terug. Dat doen we dus niet en we belanden midden in het oude stadscentrum van Diest in een hotel.
Na een frisse douche en wat kleding te hebben gewassen, gaan we het stadje in om wat te eten en te drinken.
Overigens moet ik herstellen dat we met z'n vieren zijn. We zijn namelijk met z'n zevenen: Snufje, Bebe en Oehoe, de knuffels van Daan, bekijken het landschap vanaf Daan zijn buik, de hele reis lang.
Aalst – Baarle Nassau
Zondag 11 juli 2010 - Vroeg op pad om de hitte voor te zijn!
Aalst – Baarle Nassau 61,7 km
Na het openen van de tent is het meteen duidelijk dat het onweer, de regen en de wind goed hebben huisgehouden. De bliksem is in een boom ingeslagen die vervolgens op een caravan is gevallen; gelukkig geen gewonden. Stopcontacten zijn uit de muren van diverse caravans geslagen. Afgebroken takken bedekken de weg naar het douchegebouw. We pakken de boel in en nadat de vergeten accu weer in ons midden is, slaan we rechtsaf richting het pontje. Het pontje gaat niet op zondag en we moeten dus een lus maken. Op de dijk fietsend passeren we een lint aan mensen die al vroeg in de morgen prachtig gekleed naar de kerk gaan.
Onze eerste stop is in het mooie oude stadje Heusden. Koffie, limonade met een Heusdens wiel. Na weer de inmiddels bekende terugkerende gespreken over de fietsen, nu met een wielrenclub van een man of vijftien die over twee weken naar zuid Frankrijk vliegen om van daaruit te gaan terugfietsen.
We gaan verder en maken regelmatige korte stops. De hitte is nog niet verdwenen. Via de rand van Tilburg pakken we op een gegeven moment het Bels lijntje op, een oude spoorlijn waar als ik mij goed heb laten informeren tot in de jaren '70 een oude stoomtrein reed en die nu is omgeturnd tot een kaarsrecht fietspad. Het Bels lijnje gaat helemaal door naar Turnhout (Belgie), via Alphen (met gedurende enkele kilometers "escorte" door een ander fietsstel dat in de buurt woont) naar Baarle-Nassau waar we op de camping gaan staan. Beter om de WK finale te kijken onder den 'Ollanders! Helaas weten we allemaal de uitslag.
Baarn – Aalst
Zaterdag 10 juli 2010 - De kop is er af!
Baarn – Aalst 78,3 km
10 juli 2010, 9.00 uur gepland vertrek vanuit Baarn. Onder grote belangstelling van toegesnelde familie en buren worden de laatste reisspullen klaargemaakt en op de fietsen gebonden. Het moment is daar, afscheid nemen en na het maken van enkele foto's van de equipe, gaan we dan toch echt op pad. Een laatste zwaai en de bocht om.
Rustig de juiste kadans vinden. Vandaag staat ca. 80 km op het programma en laten we ons vooral niet overhaasten. Na 20 km bij de eerste stop midden in de bossen van Austerlitz komen we erachter dat de accu van de solar oplader nog thuis op de tafel ligt. Mag je nog zulke mooie apparatuur hebben, moet je het natuurlijk wel meenemen. 20 km terug is net te veel, dus een belletje naar het thuisfront en materiaalman Bart (die nog had gezegd: "als je wat vergeet en je bent nog in Nederland dan kom ik het brengen", de goden verzoeken?) komt morgenochtend de oplader naar ons op de camping in Aalst brengen. Bedankt! Moeten Tim en Daan intussen maar even wat minder Dssen (voor de ouderen onder ons, dit is slam language afgeleid van de Nintendo-DS).
Het fietsen gaat lekker maar we merken al snel dat het toch echt wel heel erg warm is, om niet te zeggen bloedheet. Nauwelijks wind en hoe meer we richting het zuiden rijden ook minder bossen die de gewenste schaduw en verkoeling kunnen bieden.
Voorbijgangers reageren verbaasd op onze fietsen ("die hebben we nog nooit gezien", "goh dat is gemakkelijk met de kinderen") en nog verbaasder als ze antwoord krijgen op de vraag "waar gaan jullie heen?" of "gaan jullie ver?". Vooral die laatste vraag zorgde ervoor dat de vragenstelster van verbazing een stap achteruit deed en bijna de Lek bij Culemborg in viel. Een alles of niets reddingspoging van mij was niet nodig want ze kon nog net op het droge blijven.
De hitte is de grote lastpak. Zo rond half drie fietsen we bij Schoonrewoerd en passeren een meer waar een paar mensen in zwemmen. We bedenken ons niet en zetten de fiets aan de kant, lopen de appelgaard in en duiken met zwem- of fietsbroek het verkoelende water van het Wiel van Bassa in. HEERLIJK! We zwemmen in het water en liggen te drogen in de schaduw van een appelboom. Na anderhalf uur pakken we de fietsdraad weer op.
Een ander nadeel is, de tocht is zo uitgezet dat die door de mooiste stukjes landschap gaat maar het gevolg is dat er weinig tot geen plekken zijn om boodschappen te doen (de hele tocht welgeteld 2 kroegen en 1 supermarkt maar die kwam eigenlijk te vroeg om alle extra boodschappen mee te zeulen). Na een tijdje is het eerst zo koude water toch warm geworden. Zo'n 15 km voor de eindbestemming van vandaag kloppen we bij een boerderij aan met de vraag of we vers water mogen bijtappen. Een paar colaatjes en limonade met ijsklontjes en gezellige praat verder (dank voor de gastvrijheid!) rijden we de laatste kilometers naar de camping in Aalst. Even chillen en dan de tent opzetten.
Het idee is om na het eten het zembad in te duiken, maar helaas gooit het inmiddels losgebarsten onweer roet in het eten. Te gevaarlijk om het zembad in te gaan. De hele avond en een groot deel van de nacht is er onweer met harde windstoten. Onze tent staat stevig (wel de tarp er af gehaald, die zou het anders niet gered hebben) en geeft een veilig gevoel. Terwijl we op onze slaapmatjes en in onze lakenzakken liggen worden we opeens verrast met een feest op de camping is waarbij de geluidsinstallatie niet onderdoet aan die van een concert van Marco Borsato. Het scala aan verschillende genres, met name het Nederlandstalige als voorproefje op de voetbalfinale van morgen, zorgt ervoor dat je toch onbewust ritmisch met je voet beweegt of meezingt. Uiteindelijk wint dan toch de vermoeidheid en vallen we in slaap.
8 juli 2010
Klaar voor de start!
Zaterdag 10 juli a.s. vangt de Pino on tour 2010 aan!
Voor degenen die (ondanks onze enthousiaste verhalen ;-) ) nog niet genoeg ingevoerd zijn, het is de planning dat wij op onze Hase Pino (semi ligfiets)tandems van Baarn naar Barcelona reizen.
Wij zijn geheel zelf voorzienend en, we mogen wel zeggen, professioneel uitgerust met high tech, lichtgewicht outdoor equipment zoals tent, slaap-, kook- en eetmaterialen, alu stoeltjes, waterzakken voor constante vochttoevoer tijdens het fietsen, een geavanceerd solar oplaadsysteem voor onze Blackberry, zaklamp, fotocamera, netbook, Nintendo's, (ja, ja, toch een beetje comfort hoor), ultra snelle batterijoplader voor GPS, compacte lichtgewicht boekjes (merk Dwarsligger), spelletjes, compacte werphengel, en uiteraard is er ook nog plaats voor kleding (de galajurk en smoking zullen we wel thuis moeten laten :-) )
En dat allemaal in 4 voortassen, 4 achtertassen en 2 tassen op de bagagedrager.
Wat feiten op een rij:
Afstand: ca. 1.800 km
Aantal dagen op pad: 33 dagen
Terugvlucht Barcelona - Amsterdam: 11 augustus 2010 (fietsen worden ingepakt)
De route is te vinden op: http://www.cyclingeurope.nl/barcelona
Ons motto is: gezellig met z'n allen op pad, vrijheid blijheid, niets moet alles mag, opgaan in wat we allemaal onderweg zullen zien en meemaken, we zien wel wat er op ons af komt.
De laatste puntjes zijn zo goed als op de i gezet, fietstassen gepakt, gereedschap bij elkaar gezocht (hopelijk niet nodig), fietsen nagelopen.
Klaar voor de start!
Voor degenen die (ondanks onze enthousiaste verhalen ;-) ) nog niet genoeg ingevoerd zijn, het is de planning dat wij op onze Hase Pino (semi ligfiets)tandems van Baarn naar Barcelona reizen.
Wij zijn geheel zelf voorzienend en, we mogen wel zeggen, professioneel uitgerust met high tech, lichtgewicht outdoor equipment zoals tent, slaap-, kook- en eetmaterialen, alu stoeltjes, waterzakken voor constante vochttoevoer tijdens het fietsen, een geavanceerd solar oplaadsysteem voor onze Blackberry, zaklamp, fotocamera, netbook, Nintendo's, (ja, ja, toch een beetje comfort hoor), ultra snelle batterijoplader voor GPS, compacte lichtgewicht boekjes (merk Dwarsligger), spelletjes, compacte werphengel, en uiteraard is er ook nog plaats voor kleding (de galajurk en smoking zullen we wel thuis moeten laten :-) )
En dat allemaal in 4 voortassen, 4 achtertassen en 2 tassen op de bagagedrager.
Wat feiten op een rij:
Afstand: ca. 1.800 km
Aantal dagen op pad: 33 dagen
Terugvlucht Barcelona - Amsterdam: 11 augustus 2010 (fietsen worden ingepakt)
De route is te vinden op: http://www.cyclingeurope.nl/barcelona
Ons motto is: gezellig met z'n allen op pad, vrijheid blijheid, niets moet alles mag, opgaan in wat we allemaal onderweg zullen zien en meemaken, we zien wel wat er op ons af komt.
De laatste puntjes zijn zo goed als op de i gezet, fietstassen gepakt, gereedschap bij elkaar gezocht (hopelijk niet nodig), fietsen nagelopen.
Klaar voor de start!
7 juli 2010
Daan Zwemdiploma A gehaald
Net voor vertrek mag Daan afzwemmen voor zijn A-diploma. Zwembaden we komen eraan!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)