Vandaag een relatief kort ritje, zeker in vergeljking met gisteren. Rustig ontbijten en uitchecken.
Het is al een levendige bedoeling op straat. We rijden de hoofdweg op en komen langs het kuurbad, het lijkt wel wat vergane glorie.
Na de afdaling van gisteren tot 350 m hoogte moeten we vandaag nog een keer klimmen naar 760 m hoogte. De klim is echter geleidelijk en vindt plaats over een afstand van 26 km. Het is een prettige klim en goed te doen. Eenmaal van de hoofweg afgeslagen rijden we op een veel minder drukke weg langs de bergwanden, die aan deze zijde volbegroeid en groen zijn, door een vallei. De spoorlijn kronkelt onder ons. We komen de nodige wielrenners tegen die ons weer luidkeels begroeten en wij hen.
In Le Piastre bereiken we de top en doen we de helmen op. Intussen zij we Toscane binnengereden, de laatste provincie die we deze reis aandoen. Tijdens de afdaling, waarbij we ongelofelijk hard moeten remmen om de bochten niet uit te schieten - een deel gaat zelfs met 15% naar beneden - hebben we prachtig zicht op het Toscaanse landschap en de vlakte met daarin Pistoia die zich ontvouwt. Af en toe nemen we een moment de tijd om van het uitzicht te genieten. Zoevend rijden we Pistoia binnen en gaan midden op het centrale plein staan. Wat een ruimtelijk gevoel geeft dat. Een prachtige toren in de kenmerken de zwart-witte stijl en mooie gebouwen. Een Nederlanse familie met de reisgids van Toscane in de handen legt uit dat in het steegje om de hoek een gelateria is die nu tijdens de siëstatijd open is. Goed idee en we togen daarheen!
We hangen nog wat rond en zetten daarna koers naar onze ariturismo. Die bevindt zich aan de zuidkant van Pistoia tussen de bomen- en plantenkwekerijen. We hebben een appartement met uitzicht op de kwekeijen en op de achtergrond de bergen. De ondergaande zon maakt het mooie plaatje compleet.
Het is al een levendige bedoeling op straat. We rijden de hoofdweg op en komen langs het kuurbad, het lijkt wel wat vergane glorie.
Na de afdaling van gisteren tot 350 m hoogte moeten we vandaag nog een keer klimmen naar 760 m hoogte. De klim is echter geleidelijk en vindt plaats over een afstand van 26 km. Het is een prettige klim en goed te doen. Eenmaal van de hoofweg afgeslagen rijden we op een veel minder drukke weg langs de bergwanden, die aan deze zijde volbegroeid en groen zijn, door een vallei. De spoorlijn kronkelt onder ons. We komen de nodige wielrenners tegen die ons weer luidkeels begroeten en wij hen.
In Le Piastre bereiken we de top en doen we de helmen op. Intussen zij we Toscane binnengereden, de laatste provincie die we deze reis aandoen. Tijdens de afdaling, waarbij we ongelofelijk hard moeten remmen om de bochten niet uit te schieten - een deel gaat zelfs met 15% naar beneden - hebben we prachtig zicht op het Toscaanse landschap en de vlakte met daarin Pistoia die zich ontvouwt. Af en toe nemen we een moment de tijd om van het uitzicht te genieten. Zoevend rijden we Pistoia binnen en gaan midden op het centrale plein staan. Wat een ruimtelijk gevoel geeft dat. Een prachtige toren in de kenmerken de zwart-witte stijl en mooie gebouwen. Een Nederlanse familie met de reisgids van Toscane in de handen legt uit dat in het steegje om de hoek een gelateria is die nu tijdens de siëstatijd open is. Goed idee en we togen daarheen!
We hangen nog wat rond en zetten daarna koers naar onze ariturismo. Die bevindt zich aan de zuidkant van Pistoia tussen de bomen- en plantenkwekerijen. We hebben een appartement met uitzicht op de kwekeijen en op de achtergrond de bergen. De ondergaande zon maakt het mooie plaatje compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten