We hebben de meest beroerde nacht gehad. Allemaal zijn we bijna de hele nacht wakker geweest. We konden de slaap niet vatten. Het was warm, geen airco en het ergste waren de muggen. We hebben hele gevechten geleverd. Platgeslagen muggen op de muren en in je bed liggen met alleen het puntje van je neus nog onder het laken uitstekend. Zzzzzzzzzzzoemmmmmmm, gek word je ervan. Als we halverwege de nacht uit het raam hangen, spelen de poesjes beneden in het gras. Kennelijk willen die niet hun ogen dichtdoen.
Hoe lang duurt de nacht nog pappie?, vraagt Daan. Kom, we gaan op pad zegt Anique. Op pad? Het is 6.00 uur! Uiteindelijk komt ook aan een lange nacht een eind en is het licht geworden.
De eigenaar en het personeel van het huis komen langzaam op gang. Tussen 9.00 en 10.00 uur zou het ontbijt toch zijn? Pas precies om 9.00 uur komt er iets van leven in de brouwerij. We ontbijten iets en checken uit. De man des zit op zijn praatstoel. Hij vertelt over zijn wijnen en geeft tips waar we langs kunnen rijden om iets van Leonardo da Vinci mee te krijgen (niet naar het museum in Vinci gaan, dat stelt volgens hem niet veel voor, maar naar de kerk in Vinci).
De afdaling is lang en rustig. Het geeft ons de mogelijkheid in alle rust nog een laatste blik op het Toscaanse heuvellandschap te werpen. Langs de kronkelende bergwand en tussen olijfboomgaarden door dalen we af naar Vinci. Hier slaan wij af van de route die naar Rome doorgaat. Wij gaan rechtsaf om onderlangs via Lucca naar Pisa te rijden.
Van Vinci moeten we nog een heeeeel klein klimmetje met een stijging van 50 meter naar Cerreto Guidi nemen. Zoals Daan het noemt, het is niet meer dan een verkeersdrempel waar we overheen gaan. Vanaf Cerreto Guidi gaan we langzaamaan naar beneden richting zeeniveau. In principe is de weg vlak, maar vlak in Toscane betekent meestal licht glooiend, licht stijgend en dalend zakken we steeds verder af. Tim en Daan doen af en toe de oogjes dicht en draaien zich op hun zij of liggen languit met hun benen op de pedalen. Begrijpelijk na de slechte nachtrust. Een ijsje halverwege geeft echter extra kracht.
Het is zondag en de dorpjes zijn uitgestorven. Pas als de kerk uit is, komen er meer mensen in het barretje waar wij pauzeren bij ons zitten. Nog een paar kilometer onverharde weg tussen de landerijen door. Voor de bergen voor ons buigen wij netjes naar links af. Pak ons dan, als je kan!
Zo bereiken wij Lucca. Een toeristische plaats, dat is meteen duidelijk. We lopen en rijden wat rond door de nauwe straatjes met de oude, hoge huizen, en pakken een terrasje. Geïntrigeerd kijken we naar een jong vleermuisje dat zich kruipend voortbeweegt. Is het uit een nest gevallen, is het gewond, kan het nog wel vliegen? Tim maakt van dichtbij foto's en als we om het beestje heen staan doet het een uiterste poging en weet zijn vleugels uit te slaan. Fladderend voor Daan langs (wie schrikt het meest van wie?) strijkt het vleermuisje een eindje verderop neer.
We gaan weer verder. Over de stadswal fietsen we naar het fietspad langs de rivier de Serchio en na een paar kilometer komen we bij ons hotel. Heerlijk als je weet dat je morgen nog maar iets van 20 kilometer hoeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten