Door de ramen kunnen we de hemel zien, alleen niet zo'n heel fantastisch uitzicht. Don 't say the R- word..........jullie raden het al, REGEN!!!!!
We ontbijten in de herberg en zien op het nieuws dat het in de ochtend bewolkt is met regen en dat het in de middag zou moeten opklaren.
We stappen op de fiets, het is koud en het regent goed hard. Iedereen is wel goed aangekleed. Anique en ik fietsen, zoals altijd, in de korte broek met de blote voetjes in de speciale fietssandalen. Met regen mogen de benen best nat worden. En als we over de onverharde wegen en paden gaan, soms in afdaling flink naar beneden denderend, dwars door de vele plassen, kunnen we onze benen nauwelijks uit de modder erop ontwaren.
We dalen af naar het plaatsje Champagne, waarbij we helemaal onderaan een watertje kruisen en direct erna de steile klim omhoog moeten maken. De route maakt een splitsing hier en wij kiezen ervoor om naar Waimes te fietsen en daar de Vennbahn weer op te pakken.
Waimes lijkt ons een mooie plek voor een koffiepauze. In het centrum zien we dat de brasserie nog niet open is (het is 10.30 uur en hij gaat pas over een uur open). Het regent nog altijd flink door en we proberen de auberge. Noppes, wel de deur open maar niemand te bekennen. Om de hoek is de lokale tennisclub. De buitenbanen liggen er uiteraard verregend bij, maar er is ook een hal met twee binnenbanen. Boven is de kantine en die is natuurlijk ook dicht. We warmen ons op met de föhn in de kleedkamers. Tot de conclusie gekomen dat Waimes toch niet the place to be is, kopen we wat gebak en brood bij de bakker, waar we nog een ander fietsend Nederlands stel ontmoeten. We praten even, zij hebben het oude boekje van Benjaminse nog en zijn niet uptodate voor wat betreft de Vennbahn. Ieder gaat vervolgens zijn weg. Allebei slaan we linksaf de Vennbahn op. Zij gaan alleen een tandje sneller en we zien hen voor ons kleiner worden.
Na een paar kilometer wordt het gladde asfalt verruild voor een pad met grote, losliggende stenen waar je alleen als je hard blijft doortrappen goed doorheen kunt komen zonder om te slaan. Dan zegt Anique dat de GPS een andere richting aangeeft om naar St. Vith te komen. We rijden naar het oosten, terwijl we meer naar het zuiden moeten rijden. We constateren dat het pad dat we volgen, weliswaar een oude spoorbedding is, maar niet de juiste die wij moeten hebben. Het Nederlandse stel dat ver voor ons rijdt ploegt zich verder een weg door de lossen stenen, maar is te ver van ons vandaan om ons te kunnen horen als we willen zeggen dat ze verkeerd gaan. In het dorpje Faymonville bellen we voor de zekerheid aan bij een huis en na een korte uitleg van de route rijden we rechtstreeks op het punt af waar we de Vennbahn kunnen vinden. Dit had je nauwelijks met het boekje alleen kunnen vinden. Lang leve de GPS waardoor we tijdig kunnen corrigeren. Oh wat zijn we blij en we vragen ons af wanneer het andere stel achter hun misrekening komt.
De Vennbahn is dit deel onverhard en we rijden vals plat naar beneden naar Montenau. Hier staat langs het pad een hamrokerij waar we naar binnengaan en zien hoe de hammen gerookt worden. We snoepen een paar stukjes ham van de toonbank. Nadat de vrachtwagenchauffeur van de rokerij onze fietsen wist te verplaatsen en daarbij het kettingslot volledig in de derailleur wist te draaien, en een vrouwtje in een Mini Cooper S één van de fietsen wist om te rijden bij het uitparkeren, vervolgen we onze weg naar St. Vith. Geen schade.
St. Vith verlaten we via het fietspad, keurig gescheiden van de auto's, en langs het mountainbike park. Voor de echte mountainbiker ziet dit er heel gaaf uit. Tim en Daan klauteren op een bruggetje dat als obstakel voor de mountainbikers dient.
Na Neidingen komen we op een ander aangelegd fietspad uit. Vers geasfalteerd en mooi onder bruggetjes door en een heuse, lange, donkere tunnel waar je eigenlijk je licht aan moet doen. Bijzonder om doorheen te rijden.
We rijden intussen door het dal van de Our die we de ene keer links van ons hebben en de andere keer rechts. Aangezien de Our de grens tussen België en Duitsland vormt, wisselen we beide landen een aantal keren af. Van het fietspad af gaan we door landerijen en vanuit het niets moeten we - naar zeggen één van de gemeenste klimmetjes - 30 meter een hellingspercentage van minimaal 20% overbruggen. Vol op het gas en knallen maar, gehaald!!
Het is gestopt met regenen en de lucht is opgeklaard. Het is een leuke etappe en we rijden makkelijk naar Weveler, vlak voor Burg Reuland met zijn hooggelegen burcht zoals de naam al zegt.
Hier houden we halt bij een B&B en installeren ons bij het bejaarde echtpaar, kranig als ze zijn met hun 75 en 80 jaar, in de mega-megakamer op de zolderverdieping. Op de vraag wat we morgen voor ontbijt willen, komen al snel de eieren met spek als wens naar voren. Kein Problem! Morgen regelt de heer des huizes wat olie voor over de kettingen. Na al die modder kraakt en piept er het nodige. De fietsen hebben we met de tuinslang schoongespoten.
Tim en Daan vinden in een kastje Monopoly Banking en in een mum van tijd ligt het spel op tafel klaar om gespeeld te worden. Eerst even douchen en dan fanatiek aan het spel.
Om 17.00 uur maken we aanstalten om naar Burg Reuland te gaan voor een hapje eten. En wie zien we daar, het Nederlandse stel van vanmorgen....ze vertellen dat ze twee uur verspild hebben onderweg om weer op de goede track te komen ze zoeken nog even verder naar een onderkomen voor de nacht. Vandaag hebben we Tim en Daan het gezegde "hardlopers zijn doodlopers" uitgelegd.
We eten heerlijk in een (relatief duur) restaurant en keren voldaan terug naar onze suite. Nog even monopolyen en dan naar bedje toe.
Vraag van de dag: hoe lang en waarop worden de Montenauer hammen gerookt?
Bonusvraag: waar komt de naam Ardennen vandaan?
Inzendingen naar familiederuijter@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten