Cheb - Teplá

Dinsdag 2 augustus 2011 - Het snot achter het netvlies!
Cheb - Teplá - 61 km

Als we de tent opendoen is het stuwmeer verdwenen. Verborgen in een dikke mist. Al snel echter wint de zon aan kracht en trekt de mist op.

We zijn gespaard gebleven door de tientallen dikke, vette, slijmerige naaktslakken. Slechts één lijkt de nacht dicht bij ons in de buurt te hebben doorgebracht en wel op een slipper. Goed schrobben om dat slijmspoor eraf te halen.

Een avontuur in WC en douche. Blijkt de WC niet functioneren, nou ja raadt het al, dat wordt een emmer water pakken om door te spoelen. We krijgen een visioen van de primitieve mandibak die in Aziatische landen wordt gebruikt.
Ken je dat, dat je staat te schateren in je zelf? Stel je voor dat je met je nog niet helemaal uitgeslapen hoofd de Tsjechische doucheruimte komt binnenlopen, waar je denkt te zien dat het schot tussen de twee armetierige wasbakkenrijen af en toe een spiegel heeft, en je staat voor een stuk om jezelf eens goed te bekijken, blijkt de spiegel een gat te zijn, zodat je toch enigszins voor paal staat. Niet gelovend steek ik ook nog eens mijn hand door het gat. Te bizar voor woorden.

We gaan op pad. We willen ca. 80 km doen vandaag, dat zou mooi zijn. Maar de zon brandt al heel fel zo in de ochtend, dus dat belooft nog wat te worden later vandaag.

We bereiken Cheb via een poort in de oude vestingswa, die ze aan het restaureren zijn. Niks Arbotechnisch verantwoord, gewoon oude stenen stuk voor stuk van grote hoogte naar beneden laten vallen. Levensgevaarlijk. Van het park proberen ze ook wat moois te maken. In het centrum trekken we kronen uit de muur en gaan we naar de grote Interspar om inkopen te doen. Leuk stadje met een leuke winkelstraat en plein.

De mensen staren ons aan en durven of willen geen contact maken. Het is net of het ze niet interesseert (kan natuurlijk) of dat ze niet gewend zijn contact te leggen. Ook het eerst wegkijken en dan heimelijk nakijken komt voor. Uiteraard maakt de taalbarrière het er niet makkelijker op, maar toch, het voelt allemaal anders dan in de "westerse" wereld.

We krijgen een traject voor de kiezen waar je "U" tegen mag zeggen. Dit blijkt de zwaarste en venijnigste etappe tot nu toe te worden. Au, au en nog eens au. Rothellingen, kort en zeer steil. Maar ook wat langere en behoorlijke steile. Regelmatig moeten we om de paar honderd meter pauzeren on op adem te komen. We drinken ook veel meer dan de afgelopen dagen. Tim en Daan helpen erg goed mee. Als je net een afdalinkje hebt gehad (waar je meestal maar kort van kunt genieten), je over een miniscuul watertje gaat, is meteen alle vaart eruit en klimmen we in de kleinste versnelling omhoog. Zo erg hadden we de etappe van vandaag niet ingeschat. We wisten wel dat we naar het één na hoogste punt van de reis zouden gaan.

De omgeving is weinig inspirerend. We rijden door boerenland en het is armoe troef hier. Een enkeling echter is druk bezig zijn huis of boerderij op te pimpen met verf. Vaak verschillende pasteltinten.

Tijdens een pauze zien we achter ons een ree oversteken. Ook zien we een dode slang op de weg, en volgens Tim een chinchilla (die op grotere hoogte leeft en wij ons intussen op deze hoogte hadden begeven).

Eindelijk, want het is het eerste dat we tegenkomen, een restaurant (waar ook wat leven in de brouwerij is, want vaak vraag je je af of eetgelegenheden of winkeltjes wel open zijn als je ze al als zodanig herkent) waar we ons te goed doen aan schnitzel, salade en friet en veel frisdrinken. Met deze bodem kunnen we het wel even uithouden.

Na deze lunch meteen weer een klim in en dan bereiken we langs de trolleybusbaan Mariánské Lázne, een heel toeristische plaats die bekend is om haar kuuroorden. Veel statige gebouwen met veel tierelantijnen en mooie kleuren. Maar ook hier geldt dat er nog veel gebouwen op een likje verf wachten. In de stad worden we een paar keer op de foto gezet. Als je de Tsjechische man probeert uit te leggen dat je onderweg bent van Amsterdam (om het gemakkelijk te houden voor het verhaal) naar Praag, haakt ie al af bij Amsterdam. Amsterdam, wat is dat? Ikke niet begrijpen.

We zijn een stukje gedaald in de stad en moeten er nu via de oostkant omhoog uit zien te komen. Een stevige beklimming over een paar kilometer, met enkele (semi)haarspeldbochtjes, neemt de nodige tijd in beslag. Zweten, afzien en doorgaan. Vwrstand op nul. Uiteindelijk komen we op 800 m hoogte in het Zadub-Zavisin. Een voldaan gevoel maakt zich van ons meester. Vanaf hier gaat het hoofdzakelijke bergafwaarts (helmen op!) en door licht glooiend landschap naar Teplá. Dit stuk landschap en dorpjes lijkt wat rijker en verzorgder. Net alsof we in een ander deel terecht zijn gekomen. Nu moeten de kilometers rap op de teller komen.

Het is al laat, 18.15 uur, dus we besluiten de camping besluiten de eerste camping bij Teplá te pakken en niet de geplande camping ca 20 km verder. Het is mooi geweest voor vandaag. Op de camping komen we oude bekende Praaggangers tegen en idereen is het erover eens dat vandaag de zwaarste dag van de reis tot nu toe is geweest. Ook zij hebben de nodige moeite ondervonden om de hellingen te bedwingen.

We gaan eerst wat vissen, genieten van koel drinken, voordat we de tent opzetten. Deze camping is overigens plezieriger (veel Tsjechen lijken meer te kamperen in huisjes/keten dan in tenten) dan de vorige. Sanitair ook wat beter en schoner.

De zon zien we prachtig oranjegekleurd aan de overkant van het spiegelgladde meer ondergaan. Een waarachtig mooie afsluiting van deze dag!

Het antwoord op Tim's merkenvraag van gisteren is: Arzberg. Dit is de plaats en het bekende merk waar we doorheen zijn gereden.

Vandaag geen nieuwe vraag van Tim.