Pino-on-tour
5 augustus 2016
Dag 14 - Venetië - Baarn
Om 6.45 op de fiets naar het vliegveld. De voorband is nog vol en rustig fietsen we naar de terminal. De pedalen eraf, lucht uit de banden laten, één tas inchecken en drie fietstassen als handbagage. Bij check-in krijgen we natuurlijk weer even met bezorgde gezichten van het luchthavenpersoneel te maken. Grote fietsen, of we ze nog kleiner kunnen maken. Nee dat gaat niet, maar als we zeggen dat we de fietsen niet op slot doen zodat het personeel er mee kan rijden, is er geen enkel bezwaar meer. Zonder verpakking (zoals altijd) kunnen de fietsen gewoon mee. We brengen de fietsen naar de afwijkende bagageafhandeling en, nadat het beveiligingspersoneel de fietsen op drugs heeft onderzocht, gaan ze naar het vliegtuig. Zo, altijd weer even een spanned moment, maar rustig blijven en blijven lachen helpt altijd.
Op Schiphol komen de fietsen er redelijk ongeschonden uit; geen grote beschadigingen. Prima!
We besluiten om de trein te nemen. In de Nederlandse sprinter gaan onze Pino's makkelijk mee. Net als Anique zegt dat het een vloeiende terugreis is, klinkt ui de intercom dat de trein niet verder zal rijden dan Hilversum vanwege een aanrijding met een persoon. Mmmmm, wij uit de trein en naar de fietsenzaak bij het station om de banden op te pompen. De laatste 7 km van Hilversum naar Baarn leggen we fietsend in stijl af. 15.00 uur tikken we ons huis aan.
We kunnen terugkijken op een zeer voorspoedige en prachtige fietstocht. We hebben met elkaar veel beleefd, veel indrukken opgedaan, leuke mensen ontmoet, leuke gesprekken gehad, gegrapt en gegrold. Kortom, een mooie combi van natuur, cultuur, culinaire hoogstandjes, en family quality time!
Hopelijk hebben jullie ook meegenoten. Benieuwd naar een volgende Pino fietsbestemming...? Voor tips en aanraders houden wij ons altijd aanbevolen :-)
Anique, Pieter, Tim & Daan
Dag 13 - Venetië
Vandaag bezoek aan Venetië. Met de shuttlebus van het hotel naar het vliegveld en dan de boot naar Murano (bekend van het glaswerk), Lido (heerlijke lunch) en natuurlijk Venetië zelf. Druk, maar wel indrukwekkend. Zo brengen we de dag door en eindigen uiteindelijk weer met de boot bij het vliegveld waar we door de shuttlebus worden teruggebracht naar ons hotel.
Zo, nu het varkentje van onze voorband wassen. We denken geen bandenlichters mee te hebben, dus regelen we een schroevendraaier bij de receptie. Aardige mensen en ze zijn helpen ons goed. Het manusje van alles is een fervent mountainbiker en als we iets nodig hebben, moeten we het vooral laten weten. Dan vindt Daan in een van de compacte gereedschapssetjes toch een bandenlichtertje. We willen de binnenband vervangen, want we hebben toch een nieuwe bij ons. Maar, wat blijkt de nieuwe binnenband die we al jaren met ons meedragen, heeft een gewoon ventiel en geen Frans ventiel. Op zich zou dat niet erg hoeven te zijn, maar in ons geval past het gewone ventiel niet door het gat in de velg. Goed gedaan, De Ruijtertjes, al die tijd een onbruikbare binnenband mee gehad. We einden het gaatje in de band en hij is zo geplakt. Band er weer om en klaar is Klara.
om de fiets alvast vliegtuig-klaar te maken worden onderdelen als lampen, bellen, bar ends, waterzakken, e.d. verwijderd. De pedalen worden losgedraaid en zachtjes weer vast om te voorkomen dat we morgen op het vliegveld de pedalen niet los zouden krijgen.
Dag 12 - Treviso - Venetië (bij vliegveld) 41 km
De laatste fietsdag van deze reis! Omaatje Gemma wacht ons al op in de ontbijtkamer, één lange grote tafel waar iedereen (ook de andere gasten) aan plaats kunnen nemen. Roomcroissants, superlicht brood met verse ham, cappuccino, nog even van genieten...
Omaatje Gemma stopt ons nog wat extra croissants toe voor onderweg, Het regent en weerman opa bestudeert de lucht een goed en schat in dat het om 11 uur droog zal zijn. Inderdaad begint het op te klaren en wordt het droog. We mogen ons gelukkig prijzen en draaien linksaf de weg op, zwaaiend naar opaatje en omaatje die ons uitgeleide doen.
Vanaf de zuidoost kant van Treviso gaan we het riviertje Sile volgen dat een typische blauw-groene kleur heeft. Meerkoetjes spelen op de bosjes gras die met de stroom meegaan. Een visser haalt net een forel binnen, die heeft zijn avondeten al geregeld. Na wat kilometers over het onverharde pad te hebben gefietst, steken we over naar de andere kant van de rivier en moeten we ons vervolgens tussen een paar dicht op elkaar geplaatste paaltjes heen wringen. Het lukt allemaal maar net. Ze hebben hier een nieuwe lange, houten loopbrug aangelegd. Fietsen is niet toestaand dus met de fiets aan de hand lopen we er overheen. In het water onder ons bewegen vissen (prachtig blauwe), verschillende soorten eenden en ganzen, en ja, ook een otter zien we nieuwsgierig om zich heen kijken. In de eerste helft van de 20e eeuw werd dit gebied gebruikt als steengroeve. Dat kun je nu nog zien aan de onverharde modder. Nu is het een beschermd natuurgebied. Bijzonder is het botenkerkhof. Ongeveer 20 wrakstukken, waarschijnlijk achtergelaten in de jaren ' 70, liggen in het water, vervallen en overwoekerd maar een ideale omgeving voor flora en fauna.
Als we de houten brug verlaten fietsen we direct het plaatsje Casier in waar we een pauze nemen. In de verte zien we dreigende donkere wolken aan de hemel. Hopen dat ze ons met rust laten.
Doorfietsend over het fietspad en later kleine weggetjes al slingerend eten we onderweg de croissantjes op en slaan we een te domme poes gade die maar niet een muisje dat zich verstopt heeft in een hoopje gedroogd gras, te pakken kan krijgen. Het kat en muisspel wordt duidelijk gewonnen door de muis. wie niet sterk is moet slim zijn, of zoals Van Gaal zou zeggen is de muis nu zo slim of de poes nou zo dom. Dat laatste dus is onze conclusie.
We naderen de finish bij ons hotel dat vlakbij het vliegveld van Venetië ligt. Maar dan slaat toch nog het noodlot toe. Een zwabberend gevoel bij het voorwiel van Pieter e Tim duidt erop dat er lucht uit de band ontsnapt. Ja hoor, lekke band en we moeten nog 9 km! We kiezen ervoor om de band op te pompen en te kijken hoe ver we komen. Nadeel van een handpompje is dat je de band niet hard genoeg kunt oppompen, echt noodmiddel. Laatste stoot lucht erin, iedereen klaar en verstand op nul en gas geven. We redden het 2,5 kilometer. Nog een keer pompen en weer 2,5 kilometer. Nog een keer en nu zelfs meer dan 3 kilometer; we zijn er bijna en pompen nog een laatste keer de band op; een paar honderd meter om de hoek is het hotel. Dat is nog eens een finish. Morgen als we Venetië hebben bezocht, gaan we verder naar de band kijken - of een nieuwe binnenband die we mee hebben of plakken.
Prima hotel, met een kamer met een beneden- en bovenverdieping en een fruitmand.
Dag 11 - Conegliano - Treviso 38 km
Goed geslapen in het hotel. Dit zijn een van de weinige kamers geweest met airco. Daan vond dat het maar goed koel moest worden worden en met net geen ijspegels aan onze neuzen ontwaken we. Omdat we ontbijten in een pasticceria 100 meter verderop in de straat, halen we onze fietsen eerst uit de garage, doen de tassen erop en lopen bepakt naar het terrasje dat al aardig vol zit met ontbijtende Italianen. we moeten weer naar eigen keuze bestellen en dat doen we grif.
Voldaan stappen we op, rijden de straat uit en wuiven nog even naar Giorgio. De hele dag rijden we door de uitgestrekte wijngebieden, met af en toe een kerk of een kasteeltje op een heuvel, en door kleine dorpjes. Het is zondag en dus overal uitgestorven. Hoe is het mogelijk dat er zoveel rust in de omgeving kan zijn? Dat zijn wij in ons dichterbevolkte Nederland niet echt gewend. Vlak voor Treviso gaan we van onze track af en mag Tim op de kaart navigeren. Rechts, links, links, rechtdoor, oh nee toch niet, het is echt lastig zonder straatnamen en enkel landweggetjes in een open gebied. Gelukkig helpt de GPS-navigatie en komen we keurig bij de B&B Ca' Gemma aan, een mooi huis met appartementen net even ten noordoosten van Treviso, gerund door een familie waarvan opa met zijn 81 jaar nod druk in de weer is. Opa en oma spreken geen Engels maar er wordt volop gerateld; met handen en voeten komen we allemaal een heel eind. ze zijn erg gastvrij.
's Middags gaan we Treviso in, eten wat en rijden door het centrum met oude gebouwen, ommuurd door dikke stadswallen en doorkruist met vele kanaaltjes. Treviso is relatief onbekend in maar mag zich toch onder de rijkste en mooiste steden van de Veneto scharen.
4 augustus 2016
Dag 10 - Maniago - Conegliano 57 km
Een van de heerlijkste ontbijten van deze vakantie. Zegt u maar wat u wilt hebben en we maken het voor u. OK, dat wordt dan graag een broodje ham, twee broodjes rosbief, vier roomcroissantjes, twee maal yoghurt met vers fruit, drie maal versgeperste jus d'orange, chocolademelk, twee cappuccino, lemon soda. Heerlijk smikkelen geblazen!
Om 10.45 uur laten we het grote plein achter ons en rijden via nauwe straatjes en voordorpjes Maniago uit. Eerst nog een paar kilometer klimmen en dan moeten we volgens ons (waarschijnlijk, maar we hebben het vaker mis gehad) alleen "vlak" en naar beneden. De afdaling naar zeeniveau is ingezet.
De zon doet al snel zijn werk en het belooft warm te worden. We slaan snel voldoende water in bij de lokale supermarkt.
In een van de volgende plaatsjes zien we Chris en Titia in de schaduw aan een hapje zitten. Zij hebben er vandaag al 15 km meer op zitten dan wij omdat zij gisteren voor Maniago overnachtten.
Over rustige weggetjes, langs zonnebloemvelden (soms de zonnebloemen helemaal verwelkt - is dat nu de bedoeling of is het te droog?) en maïsvelden, door schaduwrijke bossen en zonnige wijnvelden rijden we naar Aviano. We passen leuke kleine dorpjes met pittoreske straatjes. De bordjes van de fietsroute München - Venetië waarop we nu rijden zijn niet goed te volgen. Op een landweggetje waar je alleen rechtdoor kunt staat wel een bordje, maar juist op die bijsprong is het wel prettig te weten met zekerheid welke kant we op moeten. Gelukkig hebben wij onze GPS bij de hand en rijden comfortabel zonder fout rijden de goede weg in, tussen twee gebouwen door uit een een parkje komend en eindigend op het plein. Wij hebben onze neus nog niet laten zien op het plein of, wel nadat Tim en Daan al zijn afgestapt, springt er een geïnteresseerd opaatje op de voorstoel en Pieter en hij rijden een rondje over het plein. Grote hilariteit natuurlijk en veel aandacht van de andere opaatjes die hun wijntjes voor een momentje met rust laten.
Op alleen de uitgeschreven routebeschrijving van Benjaminse is het een lastige klus om de juiste route aan te houden. Dat merken wij ook aan Chris en Titia. Wij zitten al een uur aan een lunch met bruschetta op het plein in Aviano als zij aankomen.....alle wegen gezien maar niet de goede. Doordat ze Daan op een trapje zien zitten te "pokemonnen" weten ze dat ze goed zitten. Toch luidt ook hier het spreekwoord: vele wegen leiden naar Rome (of Venetië in ons geval).
Na de lunchstop besluiten we met z'n zessen samen te rijden naar Conegliano. We doen het rustig aan en al pratend trekken we door het Italiaanse landschap. Het is zaterdagmiddag en er is er geen sterveling (in de hitte) te bekennen. Na nog wat pitstops bij cafeetjes en verkoelende fonteinen komen we aan in Conegliano, bekend als productieplaats van de Proseccowijn.
Eerst aan een koel drankje en dan inchecken in het hotel. Onze fietsen mogen in de garage staan. Tim en Daan zijn alweer een paar honderd meter weg, Pokemon Go spelend en battelend tegen andere Pokemon teams.
's Avonds eten we, met Chris en Titia, bij Ristorante a casa de Giorgio. De eigenaar, Giorgio dus, is op zichzelf al een attractie en vertelt uit het hoofd wat er allemaal te eten en te drinken is. Een menukaart komt er niet aan te pas. Fantastische lokale keuken met specialiteiten en heerlijke Prosecco en wijnen! Absoluut een aanrader.
3 augustus 2016
2 augustus 2016
Dag 9 - Venzone - Maniago 53 km
Italiaans ontbijtje. Cappuccino en keuze uit zoete croissants met marmelade of ham en kaas. Wij houden het bij het zoete. Chris als ongeleid projectiel (:-)) komt weer terug want hij is z'n helm vergeten. We verlaten Venzone door de poort in de stadswal en mogen al meteen even klimmen. We gaan dicht langs de Dolomieten die blijvend indruk maken. Het heeft wel iets magisch, die bergen. Dalend en stijgend over een kleine rustige weg. Het is alweer behoorlijk warm geworden en het geluid van krekels is duidelijk hoorbaar. Plotseling zien we Chris en Titia staan en dat wordt weer kletsen :-)
Wij slapen vannacht in Maniago en moeten nog even doortrappen. We verlaten even de wegen op de rand van de Domomieten en rijden door wat vlakker landschap via Lestans en Sequals. Vlakker betekent niet makkelijker. Het is een pittig stuk vals plat omhoog en zonder schaduw in de buurt zijn dit lastige kilometers. Bij Colle buigen we toch maar rechtsaf richting de bergen en zo klimmen we naar Maniago waar we een heerlijke albergo hebben direct aan het grote plein. We merken dat we zo zuidwaarts zijn gekomen dat het water uit de kraan minder betrouwbaar is geworden. Vanaf nu alleen water uit flessen drinken. Wandelen door het stadje, pizzeria en ijs. Mooie afsluiting van de dag.
We zien onder ons een prachtig blauw meer met kristalhelder blauw-groen water: lago di Cornino. Het hele jaar door is de temperatuur van het water 8 graden. Hoog boven de bergtoppen zwermen tientallen vale gieren en ook de ijsvogel huist hier. Daan en Pieter klauteren via een niet geheel ongevaarlijk bospad naar de rand van het meer om het van dichtbij te zien en te voelen.
Terug op de fiets klimmen we verder naar het plaatsje Pinzano, goed werken voor ons. Gezellige cafeetjes ontbreken hier maar bij een kleine supermarkt kopen we broodjes, rosbief, melk, fris, bananen, chocola, chips, ijsjes en zo komen we na een lunch op een bankje wel weer een paar uur door.
De fonteinen die we onderweg tegenkomen helpen ons door de hitte. Hoofden, armen, petten, alles gaat onder het koude water.
1 augustus 2016
Dag 8 - Tarvisio - Venzone 57 km
Wat we nog vergeten te zeggen zijn is dat Tim na de regen op de rit naar Villach toe, omdat zijn spijkerbroek nat was geworden en hij een andere broek aan moest doen, nu wel (bij 30/35 graden!) in zijn korte broek loopt.
Vandaag wordt de makkelijkste dag aller dagen. Twee vingers in de neus zouden Tim en Daan zeggen. Vanaf Tarvisio rijden we over een fietspad dat ooit een spoorbaan is geweest. Dat betekent dat alles geleidelijk is. En we gaan naar beneden! Ongeveer 50 km nauwelijks trappen en heerlijk naar beneden glijden, fluitend, spelend, om ons heen kijkend, kletsend, pauzerend voor het maken van foto's. Het maakt allemaal niet uit want geen nare (klim)verrassing te verwachten. De beste uitvinding om van oude spoorbanen fietspaden te maken en ze hebben er hier flink in geïnvesteerd. Fantastisch om door de tunnels heen te gaan, uitzicht op de rivier ver onder ons en snelwegen die her en der andere bergen in verdwijnen. Ook de oude, verroeste, rechthoekige spoorbruggen maken indruk. Ze hebben er roosters op gelegd zodat je net het geluid van een trein maakt. Kedeng, kedeng, kedeng, kedeng, oe, oeoe! Op een paar plekken moeten we er even vanaf omdat ze de verbinding niet konden handhaven. Maar zo kom je weer in leuke dorpjes met een pleintje en een cafeetje waar het goed toeven is. We drinken veel onderweg want het is goed warm.
We slapen in een eenvoudig, maa prima hotel in Venzone. Een plaatsje met feitelijk een centraal plein en een kerk en een paar straten eromheen en omgeven door een stadswal. Venzone is in de jaren 70 getroffen door een hevige aardbeving en foto's laten de schade zien. Nu is het dorpje flink opgebouwd en ziet het er mooi uit. In het kapelletje naast de kerk liggen een paar mummies van enkele honderden jaren oud. Luguber genoeg.
Er zijn niet veel restaurants en we eten pizza met ijs toe, aan het dorpsplein. Altijd goed en helemaal in Italiaanse sferen.
31 juli 2016
30 juli 2016
Dag 7 - Villach - Tarvisio (Italië) 32 km
11.10 uur na een lekker uitgebreid ontbijt en nog nagenietend van de luxe van ons hotel, tuigen we de fietsen op en lopen we de winkelstraat naar boven. Er worden alweer stellages opgebouwd voor de tweede dag van het cultuurfestival.
Rustig fietsen we de stad uit en komen op een onverhard fietspad langs de rivier de Gail die door de bossen blijven volgen. Bij een fietscafé steken we naar links de brug over de rivier over en blijven in het midden staan waar een heerlijk windje door onze shirts heen blaast, lekker verkoelend. We komen bij het spoor en buigen rechtsaf. Langs het spoor is een kilometerlang grindpad, knarsend glijdt dat onder ons door. Via een moerassig stukje, slingerend tussen hoogbegroeid gras en planten dat overhangt rijden we naar Arnoldstein, de laatste grotere plaats voor de grens met Italië.
Op weg naar de grens zien we donkere wolken zich samenpakken en indrukwekkende lichtflitsen recht voor ons uit de hemel hun weg naar benden zoeken. De secondes tussen donder en bliksem tellend rekenen we uit if het onweer onze kant op komt of niet. Het hangt erom en we rijden door maar dan begint het toch echt te regenen en op de grens duiken we een café in. We bestellen de overheerlijke Italiaanse cappuccino en lemon soda (hier heeft Tim al helemaal naar toe geleefd). We praten met de lokale mensen, en met een vouw uit Villach wiens vriendinnen een paar kilometer verderop schuilen en die is losgeraakt van de groep, en hebben alleraardigste gesprekken. Zes cappuccino's en anderhalf uur verder klaart de lucht iets op maar het miezert nog wel. We doen voor het eerst onze (wind/waterproof softshell) jassen aan en zetten koers voor de nog resterende ca. 8 km naar onze overnachtingsplaats Tarvisio.
In Arnoldstein lopen we de supermarkt in en regelen eten en drinken voor de lunch. Hier is ook het "drielandenpunt" (bij benadering) van Oostenrijk, Italië en Slovenië aldus een monument.
We slaan het sterk stijgende en dalende fietspad over en volgen de grote weg waar niet veel verkeer over heen gaat. Het voorgenomen fietspad voor de tunnel is afgesloten en we doen ons licht aan en gaan door de tunnel. Doortrappen en zonder fratsen komen we bij het hotel aan. Dat ziet er meteen leuk uit en we hebben een heel appartement voor onszelf. We hebben uitzicht op de hellingen waar in de winter de skipistes zijn geprepareerd.
Tarvisio blijkt een toeristisch plaatsje vanwege de overdekte (leren)kleding markt. Kwalitatief goed diner in het hotel en een Italiaans ijsje in de straat.
28 juli 2016
Dag 6 - Möllbrücke - Villach 55 km
Opgestaan en een ontbijt wat ook weer te wensen overlaat genuttigd, pakken we in en gaan we naar de receptie, in nog een poging om de cheffin te spreken. Ze is er niet en het overige personeel probeert haar op haar mobiel te bereiken. Eindelijk lukt dat en ze vertellen onze klachten. Aniques volharding zorgt ervoor dat we 60 euro van de prijs afkrijgen. We geven de mensen mee om er wat mee/aan te doen.
Daan heeft bultjes op zijn arm en misschien is hij overgevoelig voor de zonnebrand. Bij de apotheek kopen we nieuwe.
We fietsen over mooie rustige weggetjes, weg van de auto's, tussen koeien en maisvelden en weilanden. De vele verschillende bloemetjes staan in alle kleuren in bloei. We gaan de Drau volgen en gaan in Spittal an der Drau Tim aan de apfelstrudel helpen.
Het us een heerlijk vlakke route en kunnen snel kilometers maken. De kruissnelheid ligt op ongeveer 20 km/u. Voelden de benen de eerste paar dagen nog niet altijd even goed, daar zijn we nu doorheen en de toegenomen sterkte is goed merkbaar. De gang zit er goed en in een tandemtreintje vliegen we voort. Onderweg stoppen we voor, hoe kan het ook anders weer voor een apfelstrudel, en we hebben geluk want het begint net te regenen. Als we uitgegeten en uitgedronken zijn is de regen gestopt. Helaas 15 km voor Villach begint het weer te regenen, en goed ook. Omdat de temperatuur goed is, trekken we geen regenkleding aan en knallen we door over de intussen modderig geworden onverharde paden met de aaneengesloten langgerekte plassen. Anderen hebben er meer moeite mee en we schieten ze voorbij. Wij voelen ons in ons element en de modder op onze kuiten doet ons niets. Wij weten immers dat in Villach een luxe suite op ons wacht.
In Hotel Post aangekomen belanden we in onze suite, 80 m2 met twee badkamers, een met bubbelbad en een met massagedouche (of zoals Daan hem noemt de neveldouche), minibar en dakterras. Dit heeft Anique weer prima geregeld!! We zitten midden in het centrum en helemaal opgefrist duiken we de festiviteiten van het aan de gang zijnde cultuurfestival in. We vermaken ons tot 0.00 uur.
Dag 5 - Bad Hofgastein - Möllbrücke trein + 32 km fietsen
Vandaag worden we voor het eerst met de wekker wakker. 8.00 uur aan het ontbijt en om 8.30 uur op de fiets naar het station. We moeten 4 km terug om bij het station te komen. In de verte loopt het spoor hoog over de bergkant maar gelukkig is het bij het station op gelijke hoogte met ons. We hoeven dus niet te klimmen. We zijn ruim op tijd en de ticketautomaat spuugt zonder problemen onze tickets uit.
Chris en Titia voegen zich bij ons en samen met de conducteur zetten we onze fietsen en bagage in de ruime fietswagon. We zijn druk in gesprek en praten honderduit en terwijl de trein al in beweging is gezet gaat Chris in een ontspannende pose staan niet doorhebbend dat hij zich aan een hengsel vasthoudt dat de noodrem blijkt te zijn. Op tijd merken we het op, anders hadden we nog wat kunnen beleven. Kort daarna komt de conducteur en verzoekt ons plaats te nemen in de passagierswagon voor het geval er hard geremd zou moeten worden.....hij had eens moeten weten dat het al bijna zover was geweest!
Het landschap trekt aan ons voorbij en we zien hoe wij hoog boven de weg rijden en de weg naar Bad Gastein inderdaad steil de gletscherstoep omhoog gaat. Een goede keuze dat we voor deze klim de trein hebben gekozen. In Mallnitz (we hebben door de directe verbinding de autotrein vanaf Böckstein niet hoeven nemen) stappen we uit en voelen dat het op de hoogte van 1175 meter iets frisser is geworden. We maken ons klaar voor de afdaling naar Obervellach en dat betekent helmen op! 7 km beginnend met haarspeldbochten en dan wat meer rechte stukken. Af en toe 8% daling dus goed remmen. Anique en Daan halen de hoogste snelheid van 61 km/u, Tim en Pieter goede tweede met 59 km/u. Tim denkt verstandig te zijn (niet dus), hij kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en voelt aan de schijfremmen of ze warm zijn. Tssssss, twee vingers verbrand. We doen een beroep op ons EHBO tasje en doen twee pleisters om de getroffen vingers. Een paar kilometer lang zit Tim met zijn vingers in de bidon met water....die bedenkt zich de volgende nog wel een keer.
Door het glooiende rivierdal van de Möll rijden we naar Kolbnitz waar we een heerlijke warme lunch hebben. We zien de wildwaterkanoërs de golven trotseren.
We kunnen er weer tegen aan en het laatste stuk gaat over een rustig fietspad c.q. kleine weg waar enkel de lokale boer in z'n tractor rijdt. We houden gepaste afstand als we achter de tractor met giertank rijden. Bluf dat die boer hem eens openzet...! De boer slaat af en wij bereiken Möllbrücke waar wij in Landhotel Kreinerhof overnachten.
Niet echt een warm ontvangst. Het personeel weet van toeten noch blazen als we inchecken. De sleutels van de kamers zijn niet te vinden. De cheffin komt zo en die zal ons verder moeten helpen. De organisatie laat te wensen over. Dan is daar de cheffin die ons de sleutels geeft.
Eerste indruk, kamers in het oude deel van het hotel. Op internet laten ze plaatjes van nieuwe kamers zien. Wat blijkt, er zijn oude kamers, gerenoveerde kamers en nieuwe kamers. Alle dezelfde prijs en dat is natuurlijk best vreemd. Volgens de bevestiging zouden wij een nieuwe kamer moeten krijgen en we doen 's avonds ons beklag, net als de kleine andere dingetjes die mankeren zoals een volle asbak op het balkon (die we vakkundig in een plantenbak hebben gezet) en een smerig kussen en ontbrekend onderlaken. Het personeel (dat op zich zijn best probeert te doen) hoort ons aan, begrijpt het en lost een paar van de dingetjes op maar zegt dat we morgenochtend met de cheffin moeten praten. Dat gaan we dan maar doen. Het eten in het restaurant (helaas het enige in het dorp naast een doodse pizzeria die er helemaal niet aantrekkelijk uit ziet) laat ook te wensen over. De spaghetti is aangebrand en het personeel ziet het en we hoeven dat niet te betalen. Slechte pers voor het hotel-restaurant dat al door ons omgedoopt is tot Keiner Hof.
Wordt morgen vervolgd.
26 juli 2016
25 juli 2016
Abonneren op:
Posts (Atom)