De laatste fietsdag van deze reis! Omaatje Gemma wacht ons al op in de ontbijtkamer, één lange grote tafel waar iedereen (ook de andere gasten) aan plaats kunnen nemen. Roomcroissants, superlicht brood met verse ham, cappuccino, nog even van genieten...
Omaatje Gemma stopt ons nog wat extra croissants toe voor onderweg, Het regent en weerman opa bestudeert de lucht een goed en schat in dat het om 11 uur droog zal zijn. Inderdaad begint het op te klaren en wordt het droog. We mogen ons gelukkig prijzen en draaien linksaf de weg op, zwaaiend naar opaatje en omaatje die ons uitgeleide doen.
Vanaf de zuidoost kant van Treviso gaan we het riviertje Sile volgen dat een typische blauw-groene kleur heeft. Meerkoetjes spelen op de bosjes gras die met de stroom meegaan. Een visser haalt net een forel binnen, die heeft zijn avondeten al geregeld. Na wat kilometers over het onverharde pad te hebben gefietst, steken we over naar de andere kant van de rivier en moeten we ons vervolgens tussen een paar dicht op elkaar geplaatste paaltjes heen wringen. Het lukt allemaal maar net. Ze hebben hier een nieuwe lange, houten loopbrug aangelegd. Fietsen is niet toestaand dus met de fiets aan de hand lopen we er overheen. In het water onder ons bewegen vissen (prachtig blauwe), verschillende soorten eenden en ganzen, en ja, ook een otter zien we nieuwsgierig om zich heen kijken. In de eerste helft van de 20e eeuw werd dit gebied gebruikt als steengroeve. Dat kun je nu nog zien aan de onverharde modder. Nu is het een beschermd natuurgebied. Bijzonder is het botenkerkhof. Ongeveer 20 wrakstukken, waarschijnlijk achtergelaten in de jaren ' 70, liggen in het water, vervallen en overwoekerd maar een ideale omgeving voor flora en fauna.
Als we de houten brug verlaten fietsen we direct het plaatsje Casier in waar we een pauze nemen. In de verte zien we dreigende donkere wolken aan de hemel. Hopen dat ze ons met rust laten.
Doorfietsend over het fietspad en later kleine weggetjes al slingerend eten we onderweg de croissantjes op en slaan we een te domme poes gade die maar niet een muisje dat zich verstopt heeft in een hoopje gedroogd gras, te pakken kan krijgen. Het kat en muisspel wordt duidelijk gewonnen door de muis. wie niet sterk is moet slim zijn, of zoals Van Gaal zou zeggen is de muis nu zo slim of de poes nou zo dom. Dat laatste dus is onze conclusie.
We naderen de finish bij ons hotel dat vlakbij het vliegveld van Venetië ligt. Maar dan slaat toch nog het noodlot toe. Een zwabberend gevoel bij het voorwiel van Pieter e Tim duidt erop dat er lucht uit de band ontsnapt. Ja hoor, lekke band en we moeten nog 9 km! We kiezen ervoor om de band op te pompen en te kijken hoe ver we komen. Nadeel van een handpompje is dat je de band niet hard genoeg kunt oppompen, echt noodmiddel. Laatste stoot lucht erin, iedereen klaar en verstand op nul en gas geven. We redden het 2,5 kilometer. Nog een keer pompen en weer 2,5 kilometer. Nog een keer en nu zelfs meer dan 3 kilometer; we zijn er bijna en pompen nog een laatste keer de band op; een paar honderd meter om de hoek is het hotel. Dat is nog eens een finish. Morgen als we Venetië hebben bezocht, gaan we verder naar de band kijken - of een nieuwe binnenband die we mee hebben of plakken.
Prima hotel, met een kamer met een beneden- en bovenverdieping en een fruitmand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten