Woensdag 11 augustus 2010 - Mañana, mañana!
Na het wederom uitgebreide ontbijt en de bagage goed over de tassen te hebben verdeeld en te hebben ingepakt, checken we uit. Om 12.00 uur nemen we afscheid van de "conserje" van het hotel, Xavier, en fietsen we in ca. 10 minuutjes naar terminal T2B van het vliegveld.
We zijn ruim op tijd, onze vlucht vertrekt -pas- om 15.15 uur. Maar we willen op deze laatste dag van de vakantie vooral geen gestress. We nemen de tijd om de fiets voor zover nodig te ontmantelen: lucht uit de banden laten lopen, pedalen eraf, zadels eraf, de verlichtingsdraadjes worden aan het frame vastgetaped. Zo zou het goed moeten zijn.
Vier fietstassen doen we twee aan twee in een grote vuilniszak, die we vervolgens goed dicht tapen. Dan hebben we nog de twee "rack packs" (de tassen die dwars over de achterbagagedrager liggen) over die ook zullen worden ingecheckt. We houden twee kleine fietstassen, een rugzak en de helmen over als handbagage. Overal nog naam- en adreslabels aan en klaar is Klara.
We staan als derde in de rij voor de incheckbalie, balie nummer 3. Als we aan de beurt zijn, is er geen enkel probleem. De in plastic gehulde fietstassen en de twee "rack packs" verdwijnen met vluchtlabel via de rolband uit het zicht. We krijgen onze instapkaarten en de man achter de balie gaat een mannetje bellen die zal helpen met de fietsen. Gaat bellen? Na diverse pogingen meldt hij ons dat de betreffende persoon de telefoon niet opneemt. Zit zeker al siësta te houden of zo. Na drie verzoeken van onze kant om een statusupdate en een uur verder, komen er eindelijk twee mannen. Er wordt weer eens op het hoofd gekrapt? Waar hadden we dat ook alweer eerder gezien (bij de trein in Beaune)? De mannen spreken geen woord Engels. Er meldt zich een vrouw, we begrijpen het is de cheffin. Ze spreekt Engels en het eerste wat ze zegt is dat het achterwiel eruit gehaald moet worden. Wij zeggen haar dat de fiets daar niet (veel) korter van wordt. Immers, de bagagedrager en het spatbord mogen erop blijven.
Na wat heen en weer gepraat door een semafoon gebaart de dame dat we met de twee mannen mee moeten naar een scanner, waar de fietsen doorheen moeten en die zich bevindt achter incheckbalie nummer 21. Daar gaan we. Komen we bij de scanner aan, staat daar een aantal "groenhemden" van de douane. De eerste fiets gaat schuin op z'n kant maar het blijkt dat ie niet in de scanner past. We hebben ook geen gereedschap meer bij ons, omdat dat is ingecheckt, dus we kunnen niet helpen om -zou het al toereikend zijn- het stuur verder naar binnen te draaien. Zouden we het gereedschap in de handbagage hebben gelaten, dan zal het waarschijnlijk bij de röntgencheck toch door de douane eruit zijn gehaald en waren we het kwijt geweest.
Er onstaat een hevige discussie tussen met name één man van de douane met een aantal "withemden" van het overig beveiligingspersoneel. Wie heeft de meeste strepen om op te staan? De klok tikt verder....
Uiteindelijk komt er een andere man aan en die gebaart ons hem te volgen naar de cargo afdeling waar een grotere scanner staat. We verlaten terminal T2B en gaan naar T2C. Het is ondertussen iets over half drie. Hoe laat gaat ons vliegtuig ook maar weer? Juist ja, 15.15 uur. We krijgen een licht gevoel van gaan we dit allemaal wel redden of niet. Bij de deur naar de cargo afdeling houdt de man zijn pas voor een sensor, maar kennelijk hebben we hier met een lichtgewicht te maken, want de autorisatie wordt geweigerd. Hij bellen...na een paar pogingen krijgt hij iemand aan de lijn. "Vale, vale" (uitgesproken "bale, bale") klinkt het. OK dus en we wachten totdat iemand van de douane achterlangs komt en de deur voor ons opent...... Ons horloge laat zien dat het over 14.40 uur is. Boarding van ons vliegtuig is begonnen en dit begint wel a-relaxed te worden. We brengen dit (nogmaals) bij de man onder de aandacht en verbeelden wij het ons of krijgt deze heer toch wat lichte rode vlekken in zijn nek? Ons bekruipt het gevoel dat hij ook niet meer helemaal zeker is van deze zaak. De telefoon gaat en nadat er opgelegd is, zegt de man dat we weer terug moeten naar de scanner waar we vandaan zijn gekomen. De fietsen zijn niet kleiner geworden en ze zullen er echt niet nu opeens wel doorheen kunnen, hoor.
Daar zijn we weer en een intensief overleg tussen groenhemden enerzijds en withemden anderzijds is (nog steeds) in volle gang. Volgens het opperhoofd van de groenhemden moeten de fietsen door de scanner. Zo niet, dan kunnen ze niet mee in het vliegtuig. Het is 15.00 uur en de dame die ons eerder onder haar hoede nam, zegt gedecideerd dat de fietsen niet mee kunnen in het vliegtuig. Ze laat weten dat ze de fietsen morgen zullen nasturen, als ze door een andere, grotere scanner zijn gegaan. Wij snappen dat het nu kiezen of delen is, wij willen op deze vlucht en we vertrouwen er maar op dat de fietsen inderdaad morgen op Schiphol zullen aankomen. We wijzen er overigens op dat er om 21.35 uur nog een vlucht naar Schiphol gaat. Kunnen de fietsen dan niet mee met die vlucht? Nee, het antwoord is -wie herkent dit niet?- "Mañana", morgen.
We zeggen de mensen gedag en -omwille van het scheppen van een vriendelijke sfeer- bedanken hen voor de getoonde moeite. Rennend begeven wij ons naar de gate. Eerst nog even -tergend langzaam- door de douane. Fietssandalen met metalen SPD clicks meteen uitgedaan, anders weten we zeker dat het poortje afgaat. Helaas toch weer vertraging. De douanier verzoekt ons de rugzak leeg te halen en hij geeft aan dat de twee kettingsloten niet door mogen. Die laten we bij hem achter met het vriendelijke verzoek, als ie tijd heeft, om ze op de twee beneden staande tandems te klikken. Zijn blik wekt de indruk dat we daar niet te veel op moeten rekenen. Jammer dan. Overigens mogen de zadel, inclusief zadelpennen, en pedalen wel door. Dat zijn toch op zijn minst ook "gevaarlijke items vergeleken met een kettingslot, nietwaar?
We zetten de sprint weer in en komen, pareltjes zwetend, bij de gate aan, waar het grondpersoneel al op ons staat te wachten. Zij waren al ingelicht door de beveiligingsmensen. Door de slurf het vliegtuig in en we laten ons zakken in onze stoelen op rij 3. Snel voor de start sms'en we nog even naar Bart (vader van Pieter) die ons komt ophalen van Schiphol dat de bus niet nodig is nu de fietsen niet meekomen. Een auto is voldoende.
We stijgen op en kijken elkaar aan. Deze vlucht blijkt toch wel het moeilijkste van de hele reis. Op 10 km hoogte komt de stewardess, met wie wij de hele gang van zaken al hebben doorgenomen (onze namen waren tijdens het boarden al drie keer omgeroepen maar dat bereikte ons niet toen wij bij de fietsscanner stonden), naar ons toe met de mededeling dat de captain op het allerlaatste moment nog twee rode fietsen in het ruim heeft zien verdwijnen. Nou breekt onze klomp. Die scanner is echt niet groter geworden, dus welke security check zal er nu feitelijk zijn verricht? En wij hebben net die bus afgezegd.....!
De vlucht gaat voorspoedig en meteen na de landing bellen we met het thuisfront om ze op de hoogte te stellen van het feit dat de fietsen wel mee zijn. Kan die bus alsnog komen? Met grote dank aan Michelle, komt zij met de bus naar Schiphol.
De bagage rolt van de band, zo ook de fietsen. Schade: één handgrip is eraf en één ventiel is afgebroken. Voor ons in ieder geval de bevestiging dat we er goed aan hebben gedaan om van huis naar Barcelona te fietsen en niet andersom. Anders moet je aan het begin van de reis eerst nog je fiets gaan repareren. Dat is overigens niet onoverkomelijk, maar wel vervelend.
Bij terugkomst in Baarn worden we opgewacht door familie, buren en vrienden die ons met prachtige spandoeken en vlaggen welkom thuis heten. De champagne staat klaar, alsook een prachtige taart met foto van ons vieren. Uit de boxen klinken Franse chansons.
Bart heeft een grote verrassing. Tim en Daan ontvangen een reuze "Pino-on-tour 2010" beker en wij (Anique en Pieter) krijgen een kleintje. De rolverdeling was vooraf al duidelijk: Tim en Daan kopman en wij knecht.
Familie, buren, vrienden: heel erg bedankt voor deze ontvangst en jullie belangstelling. Dat is de slagroom op de reis en maakt het geheel helemaal af! Dank ook voor de cadeaus!
Hiermee is deze reis tot een einde gekomen en gaan we ons beraden over een volgende tocht.
Pino-on-tour
14 augustus 2010
10 augustus 2010
Barcelona
Dinsdag 10 augustus 2010 - Dagje Barcelona, de fietsen staan op stal!
We slapen lekker uit, doen ons te goed aan het uitgebreide ontbijt en de Spaanse lekkernijen die bij tijd en wijle worden klaargezet. We vinden het eigenlijk wel lekker om, na het harde werken, even niets te doen en ons te baden in luxe. Voor Tim en Daan is zo'n hotel ook feest en ze zijn constant in de weer met de elektronische kamersleutels en de liften. Dus wordt het lezen en onze blog bijwerken. Voor meer duidelijkheid hebben de foto's nu veelal een onderschrift gekregen.
In de middag gaan we met de bus en de metro naar het Camp Nou stadion. Hier zijn we wel even zoet mee en hangen daar lang genoeg rond om rond 20.00 uur weer bij het hotel terug te zijn. Mede vanwege de hitte laten we de Ramblas voor wat ie is (wij kennen het al en we doen Tim en Daan met veel slenteren geen plezier).
Kids gaan spelletjes doen en wij gaan onze fietsen voor zover nodig demonteren om morgen op het vliegveld hier zo min mogelijk aan te hoeven doen. Even testen of de pedalen makkelijk los kunnen. Da's maar goed ook, want één pedaal heeft er weinig zin en we moeten een beroep op de technicien van het hotel doen om een grote bahco te regelen. Uiteindelijk lukt het hiermee om het onwillige pedaal los te krijgen. Morgen zullen de pedalen er namelijk waarschijnlijk af moeten. Verder halen we uitstekende en breekbare delen als bar ends, kilometertellers, sloten, gereedschapstasje, bidons, spiegel eraf. Die stoppen we apart in een tas. Morgen zullen we ook de zadels eraf halen. Het zou zonde zijn als daar iets mee zou gebeuren.
Het is allemaal eigenlijk zo gepiept en we gaan weer verder met relaxen.
Kids gaan nu in het bubbelbad, 'ns kijken of we de kamers droog kunnen houden....
Morgen vliegen we terug naar Schiphol en verwachten rond 17.35 uur te landen.
Foto's zie http://picasaweb.google.nl/101557355369808177134/PinoOnTourBlogspotCom#
We slapen lekker uit, doen ons te goed aan het uitgebreide ontbijt en de Spaanse lekkernijen die bij tijd en wijle worden klaargezet. We vinden het eigenlijk wel lekker om, na het harde werken, even niets te doen en ons te baden in luxe. Voor Tim en Daan is zo'n hotel ook feest en ze zijn constant in de weer met de elektronische kamersleutels en de liften. Dus wordt het lezen en onze blog bijwerken. Voor meer duidelijkheid hebben de foto's nu veelal een onderschrift gekregen.
In de middag gaan we met de bus en de metro naar het Camp Nou stadion. Hier zijn we wel even zoet mee en hangen daar lang genoeg rond om rond 20.00 uur weer bij het hotel terug te zijn. Mede vanwege de hitte laten we de Ramblas voor wat ie is (wij kennen het al en we doen Tim en Daan met veel slenteren geen plezier).
Kids gaan spelletjes doen en wij gaan onze fietsen voor zover nodig demonteren om morgen op het vliegveld hier zo min mogelijk aan te hoeven doen. Even testen of de pedalen makkelijk los kunnen. Da's maar goed ook, want één pedaal heeft er weinig zin en we moeten een beroep op de technicien van het hotel doen om een grote bahco te regelen. Uiteindelijk lukt het hiermee om het onwillige pedaal los te krijgen. Morgen zullen de pedalen er namelijk waarschijnlijk af moeten. Verder halen we uitstekende en breekbare delen als bar ends, kilometertellers, sloten, gereedschapstasje, bidons, spiegel eraf. Die stoppen we apart in een tas. Morgen zullen we ook de zadels eraf halen. Het zou zonde zijn als daar iets mee zou gebeuren.
Het is allemaal eigenlijk zo gepiept en we gaan weer verder met relaxen.
Kids gaan nu in het bubbelbad, 'ns kijken of we de kamers droog kunnen houden....
Morgen vliegen we terug naar Schiphol en verwachten rond 17.35 uur te landen.
Foto's zie http://picasaweb.google.nl/101557355369808177134/PinoOnTourBlogspotCom#
9 augustus 2010
Figueres - Barcelona
Maandag 9 augustus 2010 - Met de trein van Figueres naar Barcelona
Niet heel lekker geslapen, want het was bloedheet vannacht. De tent hebben we zo veel mogelijk opengezet. Was de temperatuur net draaglijk geworden, begon het verkeer op de langs de camping liggende N-II de nodige geluidsoverlast te veroorzaken.
Desalniettemin breken we rustig op en gooien we weg wat we niet meer nodig hebben of niet meer willen bewaren zoals onderzeil voor de tent, de voetbal (we hebben er thuis al genoeg), de hamer, het koeltasje, theedoek. De benzinebrander is leeggebrand. Zo weten we het aantal tassen van 10 naar 6 te reduceren.
Via de bakker, waar we ons ontbijt en eten voor onderweg kopen, komen we klokslag 11 uur aan bij het station. Lang leve de GPS die ons hier weer prima naar toe heeft geleid.
We kopen vier kaartjes enkele reis vliegveld Barcelona. De fietsen kunnen gratis mee. De vriendelijke meedenkende loketbeambte adviseert niet op het centraal station van Barcelona (Sants) over te stappen op de trein naar het vliegveld maar op een station eerder zodat we op hetzelfde perron kunnen blijven. Kijk, dat stellen we op prijs!
De trein van 11.47 uur arriveert en met hulp van twee Nederlandse jongens zetten we de fietsen en bagage in de trein. Weer ruimte zat en 220 V aan boord.
We krijgen geen blik op de zee te zien en om 13.35 uur bereiken we het ondergrondse station van Barcelona waar we uitstappen. Ondertussen hebben we al gezien dat de temperatuur is opgelopen tot wel 35 graden.
Dit station is druk en we moeten maar even zien hoe we (in alle rust) de fietsen en bagage aan boord gaan krijgen. We moeten 20 minuten wachten en dan komt de trein naar het vliegveld.
In de verte verschijnt de koplamp van de trein en we staan klaar voor een snelle actie. Iedereen moet maar even aan de kant gaan. De fietsen gaan snel de trein in, de tassen volgen en dan wij met ons vieren. De fietsen staan lekker onhandig dwars op het gangpad bij de deuren. Het is niet anders nu een fatsoenlijke ruimte voor fietsen ontbreekt. In het begin is het in de trein nog wel rustig en blijkt het mee te vallen als iedereen zit, maar bij de drie tussenliggende stations komen er meer en meer mensen naar binnen en natuurlijk willen ze allemaal door de deuren waar onze fietsen voor staan.
Op het station (=eindstation) van het vliegveld aangekomen, laten we rustig iedereen voor ons de trein uitgaan, maar dit genereuze gebaar wordt door de op het perron wachtende zo geinterpreteerd dat zij er meteen in willen. Op vriendelijke Hollandse (directe) wijze geven wij aan dat wij er toch eerst met onze fietsen en bagage uit willen. Dat lukt.
Op het perron wordt ons meteen gevraagd naar welke terminal wij willen. Wij antwoorden dat wij naar het Renaissance Hotel willen. Wij hoeven geen gebruik te maken van de terminalbus dus, wij zetten onze helmpies op en installeren de GPS. We kiezen voor de kortste weg en niet de (langere) weg die waarschijnlijk over de snelweg gaat.
Het wordt wat avontuurlijk omdat we, over stoepranden van op- en afritten klauterend, ook nog eens op de vluchtstrook tegen het verkeer (op de grote weg) ingaan. Op een punt waar we via een afrit en een oprit kunnen oversteken rijden we weer met het verkeer mee. We zien het hotel al liggen en rijden er zo naar toe. Geen zorgen, het was echt, echt niet gevaarlijk ;-)
Bij aankomst worden de piccolo's razend enthousiast (een paar fietsende Hollanders is weer eens wat anders dan zakenlui strak in het pak) en moeten er direct foto's worden genomen en websites worden uitgewisseld. De fietsen worden gestald in een aparte ruimte en wij checken in.
Heerlijk om toch na een maand kamperen op een waanzinnig dik bed te kunnen liggen en te kunnen genieten van het bubbelbad en de Elite Zone in het hotel waar eten (tapas) en drinken onbeperkt voor ons klaarstaat. Dit beetje luxe wordt nu extra gewaardeerd. Vanavond gaan we hier ook lekker eten. Complimenten voor Anique die dit op de haar bekende manier weer eens goed heeft geritseld!
Morgen gaan we waarschijnlijk de stad in.
Op veler verzoek en jullie geduld wordt beloond ;-), er zijn weer een boel foto's (sinds Beaune) aan de diavoorstelling toegevoegd.
Niet heel lekker geslapen, want het was bloedheet vannacht. De tent hebben we zo veel mogelijk opengezet. Was de temperatuur net draaglijk geworden, begon het verkeer op de langs de camping liggende N-II de nodige geluidsoverlast te veroorzaken.
Desalniettemin breken we rustig op en gooien we weg wat we niet meer nodig hebben of niet meer willen bewaren zoals onderzeil voor de tent, de voetbal (we hebben er thuis al genoeg), de hamer, het koeltasje, theedoek. De benzinebrander is leeggebrand. Zo weten we het aantal tassen van 10 naar 6 te reduceren.
Via de bakker, waar we ons ontbijt en eten voor onderweg kopen, komen we klokslag 11 uur aan bij het station. Lang leve de GPS die ons hier weer prima naar toe heeft geleid.
We kopen vier kaartjes enkele reis vliegveld Barcelona. De fietsen kunnen gratis mee. De vriendelijke meedenkende loketbeambte adviseert niet op het centraal station van Barcelona (Sants) over te stappen op de trein naar het vliegveld maar op een station eerder zodat we op hetzelfde perron kunnen blijven. Kijk, dat stellen we op prijs!
De trein van 11.47 uur arriveert en met hulp van twee Nederlandse jongens zetten we de fietsen en bagage in de trein. Weer ruimte zat en 220 V aan boord.
We krijgen geen blik op de zee te zien en om 13.35 uur bereiken we het ondergrondse station van Barcelona waar we uitstappen. Ondertussen hebben we al gezien dat de temperatuur is opgelopen tot wel 35 graden.
Dit station is druk en we moeten maar even zien hoe we (in alle rust) de fietsen en bagage aan boord gaan krijgen. We moeten 20 minuten wachten en dan komt de trein naar het vliegveld.
In de verte verschijnt de koplamp van de trein en we staan klaar voor een snelle actie. Iedereen moet maar even aan de kant gaan. De fietsen gaan snel de trein in, de tassen volgen en dan wij met ons vieren. De fietsen staan lekker onhandig dwars op het gangpad bij de deuren. Het is niet anders nu een fatsoenlijke ruimte voor fietsen ontbreekt. In het begin is het in de trein nog wel rustig en blijkt het mee te vallen als iedereen zit, maar bij de drie tussenliggende stations komen er meer en meer mensen naar binnen en natuurlijk willen ze allemaal door de deuren waar onze fietsen voor staan.
Op het station (=eindstation) van het vliegveld aangekomen, laten we rustig iedereen voor ons de trein uitgaan, maar dit genereuze gebaar wordt door de op het perron wachtende zo geinterpreteerd dat zij er meteen in willen. Op vriendelijke Hollandse (directe) wijze geven wij aan dat wij er toch eerst met onze fietsen en bagage uit willen. Dat lukt.
Op het perron wordt ons meteen gevraagd naar welke terminal wij willen. Wij antwoorden dat wij naar het Renaissance Hotel willen. Wij hoeven geen gebruik te maken van de terminalbus dus, wij zetten onze helmpies op en installeren de GPS. We kiezen voor de kortste weg en niet de (langere) weg die waarschijnlijk over de snelweg gaat.
Het wordt wat avontuurlijk omdat we, over stoepranden van op- en afritten klauterend, ook nog eens op de vluchtstrook tegen het verkeer (op de grote weg) ingaan. Op een punt waar we via een afrit en een oprit kunnen oversteken rijden we weer met het verkeer mee. We zien het hotel al liggen en rijden er zo naar toe. Geen zorgen, het was echt, echt niet gevaarlijk ;-)
Bij aankomst worden de piccolo's razend enthousiast (een paar fietsende Hollanders is weer eens wat anders dan zakenlui strak in het pak) en moeten er direct foto's worden genomen en websites worden uitgewisseld. De fietsen worden gestald in een aparte ruimte en wij checken in.
Heerlijk om toch na een maand kamperen op een waanzinnig dik bed te kunnen liggen en te kunnen genieten van het bubbelbad en de Elite Zone in het hotel waar eten (tapas) en drinken onbeperkt voor ons klaarstaat. Dit beetje luxe wordt nu extra gewaardeerd. Vanavond gaan we hier ook lekker eten. Complimenten voor Anique die dit op de haar bekende manier weer eens goed heeft geritseld!
Morgen gaan we waarschijnlijk de stad in.
Op veler verzoek en jullie geduld wordt beloond ;-), er zijn weer een boel foto's (sinds Beaune) aan de diavoorstelling toegevoegd.
8 augustus 2010
Maureillas-las-Illas - Figueres
Zondag 8 augustus 2010 - Fietsfinish bereikt!
Maureillas-las-Illas (Frankrijk) - Figueres (Spanje) 49 km
Om 8.30 uur beginnen we aan onze laatste fietsetappe van deze reis. Op naar de Col de Manrell om daar de grens met Spanje over te gaan.
We weten wat ons te doen staat: klimmen van 150 m naar (dat weten we nu exact) 724 m hoogte over een afstand van 16 km.
Na het verlaten van het dorpje Maureillas-las-Illas begint de smalle, rustige weg direct al goed te stijgen. We hebben geluk dat we in de schaduw fietsen. Dat maakt de beklimming absoluut draaglijker. De bergen waar we doorheen snijden zijn niet meer kaal of rotsachtig. Integendeel, ze zijn dichtbegroeid en groen en dat geeft een "gezellig" gevoel.
Rustig aan vinden we ons ritme. Met 6 a 7 km/u gaan we langzaam omhoog. Af en toe wordt de weg steiler en neemt de snelheid af tot 5 km/u. Maar er zitten ook een paar vlakkere stukken tussen zodat de spanning even van de benen is en de snelheid iets kan worden opgevoerd.
Na 12 km bereiken we het laatste dorpje voor de grens, Las Illas. Hier gaan we naar het - voor zover wij hebben kunnen zien - enige hotel-restaurant waar we ons tegoed doen aan koffie en fris.
De laatste 4 km worden het bekende toetje. Via een heel klein weggetje gaan we met een paar snel op ellkaar volgende haarspeldbochten de Route de Manrell in. Dit gaat steiler dan steil en Tim en Daan gaan een stukje lopen. Dit minder gewicht is voor ons duidelijk voelbaar.
Verderop gaan kunnen Tim en Daan weer op de fiets maar dan komen we er weer vier haarspeldbochten. Tim en Daan moeten weer afstappen en vinden een slimme oplossing om zo min mogelijk te lopen. Terwijl wij de haarspeldbochten nemen, snijden Tim en Daan de bochten af door recht omhoog te klauteren.
De laatste 1400 m wordt de weg onverhard, terwijl we links van ons al een eerste blik naar beneden op Spaans grondgebied kunnen werpen. Eerst bestaat de weg uit aarde, boomwortels en stenen. Later wordt de ondergrond kiezels en gravel. Een waar "smokkelpad".
Dan bereiken we om 12.15 uur de top: een onverhard plateautje met een monument ter ere van de stroom vluchtelingen die in 1939 over dit pad van Spanje naar Frankrijk overstaken.
We nemen de tijd om van dit moment, de rust en het uitzicht te genieten. We eten en drinken wat en praten met een groep Spanjaarden. Het is even omschakelen van Frans naar Engels en een paar woordjes Spaans.
We maken ons klaar voor de afdaling. De helmen (overigens verplicht in Spanje) gaan op en we suizen in grote vaart naar beneden. Een geweldige afdaling en de snelheid loopt op tot richting 55 km/u (11 km in minder dan 20 min.). De bochten nopen ons tot regelmatig remmen en dat voel je na een tijdje wel in de handen. Achter ons worden bergen al snel kleiner en verdwijnen naar de achtergrond.
Na 49 km door glooiend landschap (is het hier nu nog warmer dan in Frankrijk?) bereiken we de grote plaats Figueres, eindstation voor wat betreft het fietsen.
We zijn lekker op tijd, zetten de tent op, verfrissen ons en gaan de stad in. Alvast kijken welke trein we morgen naar Barcelona kunnen nemen. Op de Rambla (van Figueres uiteraard) gaan we eten en baren onze fietsen veel opzien. We overwegen Tim en Daan erop te laten zitten en een pet omgekeerd ervoor te leggen. Extra betalen voor het aanraken van de fiets.
Nu het mag voelen we de vermoeidheid over ons neerdalen. Het is mooi geweest zo. Een prachtige tocht waar we nog lang met veel mooie herinneringen op terug zullen kijken.
Morgen treinen naar Barcelona, twee nachten in een hotel met kamer met bubbelbad, bezoek aan de stad brengen en dan woensdag terug met het vliegtuig.
We zullen in Barcelona proberen weer nieuwe foto's (sinds Beaune)te uploaden. Dan hebben we als het goed is weer internet.
Bij deze alvast dank voor alle belangstelling van degenen die ons gevolgd hebben. Dat heeft er natuurlijk ook aan bijgedragen om de dagverslagen er elke dag (mits we bereik hebben ;-)) en met enthousiasme op te zetten.
Ook dank aan onze Garmin Dakota GPS die ervoor gezorgd heeft dat we niet verkeerd zijn gereden op de kaart en die ons - met name - in de plaatsjes feilloos overal doorheen heeft geloodst en ons makkelijk bij campings en winkels bracht. Uiteraard hadden we alleen op de kaart kunnen rijden maar dan waren we zeker een aantal keren verkeerd gereden. Dit stukje techniek heeft voor de nodige comfort gezorgd.
Ook zijn we blij dat de Pino's geen mankementen hebben vertoond en wij geen pech onderweg hebben gehad.
Dag, au revoir, adios!
Maureillas-las-Illas (Frankrijk) - Figueres (Spanje) 49 km
Om 8.30 uur beginnen we aan onze laatste fietsetappe van deze reis. Op naar de Col de Manrell om daar de grens met Spanje over te gaan.
We weten wat ons te doen staat: klimmen van 150 m naar (dat weten we nu exact) 724 m hoogte over een afstand van 16 km.
Na het verlaten van het dorpje Maureillas-las-Illas begint de smalle, rustige weg direct al goed te stijgen. We hebben geluk dat we in de schaduw fietsen. Dat maakt de beklimming absoluut draaglijker. De bergen waar we doorheen snijden zijn niet meer kaal of rotsachtig. Integendeel, ze zijn dichtbegroeid en groen en dat geeft een "gezellig" gevoel.
Rustig aan vinden we ons ritme. Met 6 a 7 km/u gaan we langzaam omhoog. Af en toe wordt de weg steiler en neemt de snelheid af tot 5 km/u. Maar er zitten ook een paar vlakkere stukken tussen zodat de spanning even van de benen is en de snelheid iets kan worden opgevoerd.
Na 12 km bereiken we het laatste dorpje voor de grens, Las Illas. Hier gaan we naar het - voor zover wij hebben kunnen zien - enige hotel-restaurant waar we ons tegoed doen aan koffie en fris.
De laatste 4 km worden het bekende toetje. Via een heel klein weggetje gaan we met een paar snel op ellkaar volgende haarspeldbochten de Route de Manrell in. Dit gaat steiler dan steil en Tim en Daan gaan een stukje lopen. Dit minder gewicht is voor ons duidelijk voelbaar.
Verderop gaan kunnen Tim en Daan weer op de fiets maar dan komen we er weer vier haarspeldbochten. Tim en Daan moeten weer afstappen en vinden een slimme oplossing om zo min mogelijk te lopen. Terwijl wij de haarspeldbochten nemen, snijden Tim en Daan de bochten af door recht omhoog te klauteren.
De laatste 1400 m wordt de weg onverhard, terwijl we links van ons al een eerste blik naar beneden op Spaans grondgebied kunnen werpen. Eerst bestaat de weg uit aarde, boomwortels en stenen. Later wordt de ondergrond kiezels en gravel. Een waar "smokkelpad".
Dan bereiken we om 12.15 uur de top: een onverhard plateautje met een monument ter ere van de stroom vluchtelingen die in 1939 over dit pad van Spanje naar Frankrijk overstaken.
We nemen de tijd om van dit moment, de rust en het uitzicht te genieten. We eten en drinken wat en praten met een groep Spanjaarden. Het is even omschakelen van Frans naar Engels en een paar woordjes Spaans.
We maken ons klaar voor de afdaling. De helmen (overigens verplicht in Spanje) gaan op en we suizen in grote vaart naar beneden. Een geweldige afdaling en de snelheid loopt op tot richting 55 km/u (11 km in minder dan 20 min.). De bochten nopen ons tot regelmatig remmen en dat voel je na een tijdje wel in de handen. Achter ons worden bergen al snel kleiner en verdwijnen naar de achtergrond.
Na 49 km door glooiend landschap (is het hier nu nog warmer dan in Frankrijk?) bereiken we de grote plaats Figueres, eindstation voor wat betreft het fietsen.
We zijn lekker op tijd, zetten de tent op, verfrissen ons en gaan de stad in. Alvast kijken welke trein we morgen naar Barcelona kunnen nemen. Op de Rambla (van Figueres uiteraard) gaan we eten en baren onze fietsen veel opzien. We overwegen Tim en Daan erop te laten zitten en een pet omgekeerd ervoor te leggen. Extra betalen voor het aanraken van de fiets.
Nu het mag voelen we de vermoeidheid over ons neerdalen. Het is mooi geweest zo. Een prachtige tocht waar we nog lang met veel mooie herinneringen op terug zullen kijken.
Morgen treinen naar Barcelona, twee nachten in een hotel met kamer met bubbelbad, bezoek aan de stad brengen en dan woensdag terug met het vliegtuig.
We zullen in Barcelona proberen weer nieuwe foto's (sinds Beaune)te uploaden. Dan hebben we als het goed is weer internet.
Bij deze alvast dank voor alle belangstelling van degenen die ons gevolgd hebben. Dat heeft er natuurlijk ook aan bijgedragen om de dagverslagen er elke dag (mits we bereik hebben ;-)) en met enthousiasme op te zetten.
Ook dank aan onze Garmin Dakota GPS die ervoor gezorgd heeft dat we niet verkeerd zijn gereden op de kaart en die ons - met name - in de plaatsjes feilloos overal doorheen heeft geloodst en ons makkelijk bij campings en winkels bracht. Uiteraard hadden we alleen op de kaart kunnen rijden maar dan waren we zeker een aantal keren verkeerd gereden. Dit stukje techniek heeft voor de nodige comfort gezorgd.
Ook zijn we blij dat de Pino's geen mankementen hebben vertoond en wij geen pech onderweg hebben gehad.
Dag, au revoir, adios!
7 augustus 2010
Ille-sur-Tet - Maureillas-las-Illas
Zaterdag 7 augustus 2010 - De generale repetitie!
Ille-sur-Tet - Maureillas-las-Illas 42 km
Een woelige nacht gehad. Tim reist in zijn slaap 's nachts door de hele tent, en bokst ons af en toe een blauw oog (dat doet ie overigens de hele vakantie al hoor). Het is warm 's nachts en dan toch wel benauwd met z'n vieren in de tent. Het wordt er niet beter op als vroeg in de ochtend de trein voorbij raast, hemelsbreed 20 meter van ons vandaan. Gevoelsmatig lagen we op het spoor. Overigens gisteren gooide Daan de frisbee over een hele hoge confiferenheg net langs het spoor en die (de frisbee) moeten we hier achterlaten.
Vandaag een korte etappe met een serieus te noemen col van 314 m (komend van het laagste punt vlak voor Thuir van 90 m). Maar we kunnen rustig aandoen en slaan goed in bij de bakker waar het storm loopt. We gaan op het terras zitten en drinken koffie erbij.
Eerst ca. 10 km vlak tot licht dalend door perzik- en nectarineboomgaarden. Uiteraard proeven we een perzik. Daarna de volgende 8 km licht stijgen en dan aan de Col de Llauro beginnen, 8,5 km lang tot de top van 314 m hoog.
Onderweg stoppen er twee busjes Fransen en stappen 10 mensen uit die ons spontaan een staande ovatie geven. Bravo! Bravo!
Dit deel van de rit gaat door een gebied met kurkeiken. Van de onderste helft van de stam van de eikenbomen wordt het schors eraf gehaald. Wel een apart gezicht die gescalpeerde bomen.
Het is een hele warme dag, de wind is verdwenen en er valt geen wolkje aan de lucht te bespeuren. Onderweg ruilen we met een paar andere Nederlanders die met de auto reizen en over een koelbox beschikken een fles lauw water tegen een fles koel water. De fonteinen in de dorpen lijken opgedroogd en kunnen ons de gewenste koeling niet geven.
We ontmoeten nog een Nederlands stel op de fiets dat ook vandaag naar Maureillas gaat en morgen de oversteek naar Spanje gaat maken. Op een pleintje in het dorpje Vives blijven we in de schaduw van de bomen even staan kletsen en hebben hier onze lunch.
Om 14.00 uur komen we op de camping aan en hebben nog de hele middag voor zwemmen, spelen, rustig zitten, boodschappen doen, voor de tent hangen, koken etc. etc. Lekker relaxen en ons langzaam mentaal klaarmaken voor de Pyreneeenetappe van morgen naar 715 m. Maar ook dat zullen we wel voor elkaar krijgen. Morgen de laatste fietsdag.
Ille-sur-Tet - Maureillas-las-Illas 42 km
Een woelige nacht gehad. Tim reist in zijn slaap 's nachts door de hele tent, en bokst ons af en toe een blauw oog (dat doet ie overigens de hele vakantie al hoor). Het is warm 's nachts en dan toch wel benauwd met z'n vieren in de tent. Het wordt er niet beter op als vroeg in de ochtend de trein voorbij raast, hemelsbreed 20 meter van ons vandaan. Gevoelsmatig lagen we op het spoor. Overigens gisteren gooide Daan de frisbee over een hele hoge confiferenheg net langs het spoor en die (de frisbee) moeten we hier achterlaten.
Vandaag een korte etappe met een serieus te noemen col van 314 m (komend van het laagste punt vlak voor Thuir van 90 m). Maar we kunnen rustig aandoen en slaan goed in bij de bakker waar het storm loopt. We gaan op het terras zitten en drinken koffie erbij.
Eerst ca. 10 km vlak tot licht dalend door perzik- en nectarineboomgaarden. Uiteraard proeven we een perzik. Daarna de volgende 8 km licht stijgen en dan aan de Col de Llauro beginnen, 8,5 km lang tot de top van 314 m hoog.
Onderweg stoppen er twee busjes Fransen en stappen 10 mensen uit die ons spontaan een staande ovatie geven. Bravo! Bravo!
Dit deel van de rit gaat door een gebied met kurkeiken. Van de onderste helft van de stam van de eikenbomen wordt het schors eraf gehaald. Wel een apart gezicht die gescalpeerde bomen.
Het is een hele warme dag, de wind is verdwenen en er valt geen wolkje aan de lucht te bespeuren. Onderweg ruilen we met een paar andere Nederlanders die met de auto reizen en over een koelbox beschikken een fles lauw water tegen een fles koel water. De fonteinen in de dorpen lijken opgedroogd en kunnen ons de gewenste koeling niet geven.
We ontmoeten nog een Nederlands stel op de fiets dat ook vandaag naar Maureillas gaat en morgen de oversteek naar Spanje gaat maken. Op een pleintje in het dorpje Vives blijven we in de schaduw van de bomen even staan kletsen en hebben hier onze lunch.
Om 14.00 uur komen we op de camping aan en hebben nog de hele middag voor zwemmen, spelen, rustig zitten, boodschappen doen, voor de tent hangen, koken etc. etc. Lekker relaxen en ons langzaam mentaal klaarmaken voor de Pyreneeenetappe van morgen naar 715 m. Maar ook dat zullen we wel voor elkaar krijgen. Morgen de laatste fietsdag.
5 augustus 2010
Villeneuve-lès-Béziers - Durban-Corbières
Donderdag 5 augustus 2010 - Gevecht tegen de natuur!
Villeneuve-lès-Béziers - Durban-Corbières 81 km
Hard, zacht,
Rukkend, vierend,
Beukend, aaiend,
Onzichtbaar, voelbaar,
Gierend, stil,
Onze vriend, verkoelend,
Onze vijand, uitputtend,
Ontembare natuurkrachten.
Mogen wij hem aan jullie voorstellen: wind.
Vanochtend beginnen we vroeg. Om half negen zitten we, het ontbijt verorberd, op de fiets. We hebben gemerkt dat het elke dag hier zeer hard waait. De wind gaat 's avonds liggen en begint dan weer de volgende dag. Om zo veel mogelijk wind tegen (tenminste kracht 5 uit het noordwesten) te vermijden beginnen we dus vroeg. We moeten vandaag een stuk in (zuid)westelijke richting en krijgen de wind steeds maar net niet een beetje in de rug. Het blijft hoofdzakelijk bij zij- en tegenwind.
Het eerste deel gaat weer langs het Canal du Midi. Het fietspad is eerst nog mooi geasfalteerd maar wordt na een paar kilometer onverhard. Dat blijft zo. Het wordt zelfs zo erg dat we op een gegeven moment alleen maar boomstronken en grote stenen aan het ontwijken zijn. Ondertussen hebben we de wind vol in de rechterzij en je moet goed rekening houden met stevige rukwinden. Je kunt nauwelijks rustig om je heen kijken. Misschien is die Fransman die we gisteren spraken hier wel de plomp ingegaan.
Bij Béziers gaan wij over een oude brug waarmee het Canal du Midi over de rivier de Orb gaat. Wel bijzonder om deze kruising van twee waterstromen te zien.
Even verderop passeren we de Ecluses de Foncerannes, 9 sluisjes die direct achter elkaar liggen om een hoogteverschil van enkele tientallen meters te overbruggen. Het is al vroeg in beide richtingen file met door toeristen gehuurde boten die veelal op onkundige wijze (het liefst als het kan overdwars en de kade vol rammend) door de sluizen worden geloodst.
Bij Poilhes verlaten we het Canal du Midi en komen weer in heuvelachtig terrein. Opeens duiken in het westen en (nog) ver weg in het zuiden de bergen op. Alvast een opwarmertje voor wat nog komen gaat. Vandaag hebben we twee lichte beklimminkjes over kleine, rustige wegen door wijngaarden en een soort niemandsland. De (soms kale) rotsachtige bergen imponeren. Ook zien we verschillende chateaus hoog bovenop de bergtoppen liggen.
Langzaam draaien we van (zuid)westelijke richting naar zuidelijke richting en slaan we op een T-spitsing linksaf om een heerlijke geleidelijke afdaling met rugwind in te zetten. Eindelijk. Het landschap ziet er wildwestachtig uit, zo ruig als het is. De weg gaat langs steile rotswanden en we arriveren eind van de middag op een camping municipal die prettig aandoet. Tim en Daan spelen al snel met andere kinderen en wij zitten even lekker bij te komen. Door de wind hebben we het gevoel minstens 100 km te hebben gereden. De tent wordt goed verankerd, andere tenten hangen er al bij alsof nog maar een haring voorkomt dat ze vliegend de grens met Spanje overgaan.
Het aftellen van de fietsetappes is begonnen. Nog drie fietsdagen tot Figueres. Van Figueres naar Barcelona willen we de trein nemen om het alternatief van de grote, drukke en dus onaantrekkelijke wegen te vermijden.
Villeneuve-lès-Béziers - Durban-Corbières 81 km
Hard, zacht,
Rukkend, vierend,
Beukend, aaiend,
Onzichtbaar, voelbaar,
Gierend, stil,
Onze vriend, verkoelend,
Onze vijand, uitputtend,
Ontembare natuurkrachten.
Mogen wij hem aan jullie voorstellen: wind.
Vanochtend beginnen we vroeg. Om half negen zitten we, het ontbijt verorberd, op de fiets. We hebben gemerkt dat het elke dag hier zeer hard waait. De wind gaat 's avonds liggen en begint dan weer de volgende dag. Om zo veel mogelijk wind tegen (tenminste kracht 5 uit het noordwesten) te vermijden beginnen we dus vroeg. We moeten vandaag een stuk in (zuid)westelijke richting en krijgen de wind steeds maar net niet een beetje in de rug. Het blijft hoofdzakelijk bij zij- en tegenwind.
Het eerste deel gaat weer langs het Canal du Midi. Het fietspad is eerst nog mooi geasfalteerd maar wordt na een paar kilometer onverhard. Dat blijft zo. Het wordt zelfs zo erg dat we op een gegeven moment alleen maar boomstronken en grote stenen aan het ontwijken zijn. Ondertussen hebben we de wind vol in de rechterzij en je moet goed rekening houden met stevige rukwinden. Je kunt nauwelijks rustig om je heen kijken. Misschien is die Fransman die we gisteren spraken hier wel de plomp ingegaan.
Bij Béziers gaan wij over een oude brug waarmee het Canal du Midi over de rivier de Orb gaat. Wel bijzonder om deze kruising van twee waterstromen te zien.
Even verderop passeren we de Ecluses de Foncerannes, 9 sluisjes die direct achter elkaar liggen om een hoogteverschil van enkele tientallen meters te overbruggen. Het is al vroeg in beide richtingen file met door toeristen gehuurde boten die veelal op onkundige wijze (het liefst als het kan overdwars en de kade vol rammend) door de sluizen worden geloodst.
Bij Poilhes verlaten we het Canal du Midi en komen weer in heuvelachtig terrein. Opeens duiken in het westen en (nog) ver weg in het zuiden de bergen op. Alvast een opwarmertje voor wat nog komen gaat. Vandaag hebben we twee lichte beklimminkjes over kleine, rustige wegen door wijngaarden en een soort niemandsland. De (soms kale) rotsachtige bergen imponeren. Ook zien we verschillende chateaus hoog bovenop de bergtoppen liggen.
Langzaam draaien we van (zuid)westelijke richting naar zuidelijke richting en slaan we op een T-spitsing linksaf om een heerlijke geleidelijke afdaling met rugwind in te zetten. Eindelijk. Het landschap ziet er wildwestachtig uit, zo ruig als het is. De weg gaat langs steile rotswanden en we arriveren eind van de middag op een camping municipal die prettig aandoet. Tim en Daan spelen al snel met andere kinderen en wij zitten even lekker bij te komen. Door de wind hebben we het gevoel minstens 100 km te hebben gereden. De tent wordt goed verankerd, andere tenten hangen er al bij alsof nog maar een haring voorkomt dat ze vliegend de grens met Spanje overgaan.
Het aftellen van de fietsetappes is begonnen. Nog drie fietsdagen tot Figueres. Van Figueres naar Barcelona willen we de trein nemen om het alternatief van de grote, drukke en dus onaantrekkelijke wegen te vermijden.
4 augustus 2010
Villeneuve-lès-Béziers
Woensdag 4 augustus 2010 - Rustdag in Villeneuve-lès-Béziers
Opstaan
Ontbijt
Batterijen opladen
Sudoku maken, boekje lezen
Balletje trappen
Het plaatsje in, leuk plein
Terrasje pakken voor koffie en fris, uitgebreid met andere fietsers praten
Ondertussen is de supermarkt dichtgegaan, dus uitgebreide lunch in restaurant met salades en pizza's (laatstgenoemde voor Tim en Daan)
Terugslenteren en blijven hangen bij de sluis om de vele (huur)boten (met amateurstuurmannen en -vrouwen) te zien passeren. Sneu om te zien dat iemand die voor de foto staat te poseren zijn Ipod in het kanaal ziet verdwijnen, het kabeltje waar ie aan hing laat los. De foto werd op het moment suprême genomen en de jongeman staat er wel erg beteuterd op. Er drijft wel meer in het water zoals hele meloenen, lege wijnflessen en waterkaarten.
Het barst hier van de fietsers die in beide richtingen langs het kanaal fietsen.
Weer een poging tot vissen met als enig resultaat dat de lijn in een tak/wortel op de bodem komt vast te zitten en we die moeten prijsgeven, maar we houden nog wat tuig over.
Terug op de camping het zwembad in
Weer balletje trappen
Koken en avondeten
Gedurende de dag ervaringen uitwisselen met andere (vele) fietsers. Van een stel Fransen heeft een iemand het gepresteerd met fiets en bagage het kanaal in te rijden. Alle spullen liggen voor de tent te drogen. Vandaar dat de man wat nors kijkt, maar stel het je maar eens voor...het zou een goede voor funniest home videos zijn geweest.
Gedurende de dag weer een stevige mistral die 's avonds gaat liggen. Het is een warme zwoele avond.
Heerlijk genoten van deze rustdag.
Morgen op tijd op om hopelijk niet te veel last van de mistral te krijgen.
Opstaan
Ontbijt
Batterijen opladen
Sudoku maken, boekje lezen
Balletje trappen
Het plaatsje in, leuk plein
Terrasje pakken voor koffie en fris, uitgebreid met andere fietsers praten
Ondertussen is de supermarkt dichtgegaan, dus uitgebreide lunch in restaurant met salades en pizza's (laatstgenoemde voor Tim en Daan)
Terugslenteren en blijven hangen bij de sluis om de vele (huur)boten (met amateurstuurmannen en -vrouwen) te zien passeren. Sneu om te zien dat iemand die voor de foto staat te poseren zijn Ipod in het kanaal ziet verdwijnen, het kabeltje waar ie aan hing laat los. De foto werd op het moment suprême genomen en de jongeman staat er wel erg beteuterd op. Er drijft wel meer in het water zoals hele meloenen, lege wijnflessen en waterkaarten.
Het barst hier van de fietsers die in beide richtingen langs het kanaal fietsen.
Weer een poging tot vissen met als enig resultaat dat de lijn in een tak/wortel op de bodem komt vast te zitten en we die moeten prijsgeven, maar we houden nog wat tuig over.
Terug op de camping het zwembad in
Weer balletje trappen
Koken en avondeten
Gedurende de dag ervaringen uitwisselen met andere (vele) fietsers. Van een stel Fransen heeft een iemand het gepresteerd met fiets en bagage het kanaal in te rijden. Alle spullen liggen voor de tent te drogen. Vandaar dat de man wat nors kijkt, maar stel het je maar eens voor...het zou een goede voor funniest home videos zijn geweest.
Gedurende de dag weer een stevige mistral die 's avonds gaat liggen. Het is een warme zwoele avond.
Heerlijk genoten van deze rustdag.
Morgen op tijd op om hopelijk niet te veel last van de mistral te krijgen.
Canet - Villeneuve-lès-Béziers
Dinsdag 3 augustus 2010 - Niets is wat het lijkt!
Canet - Villeneuve-lès-Béziers 72 km
Vandaag staan we op met het beeld om vanmiddag op tijd aan het strand aan de Middellandse Zee (officieel de Golfe du Lion) te liggen en morgen daar een rustdag te houden.
Om bij de track te komen moeten we eerst een paar kilometer pal tegen de wind in. Harde windkracht 5 vanuit het noordwesten. Daarna buigen we af en hebben we de wind vol in de rug. Vliegend ruiken we de zeewind al. Met een maximumsnelheid (dit keer geen foutje) van 63,2 km/u in een lange lichte afdaling! De uitgestrekte wijngaarden flitsen voorbij en zo dalen we af naar zeeniveau.
Vroeg in de middag komen we aan in Vias(-Plage) en gaan we op zoek naar een camping die zo dicht mogelijk bij het strand ligt. Er zijn hier wel minstens 30 campings, maar het schrikbeeld van al de duizenden aanwezige toeristen in dit deel bevestigt dat, ook na hulp van een aardige baliemedewerkster die een belrondje naar andere campings maakt, er zelfs geen plekje is voor ons en onze kleine tent. Teleurstelling natuurlijk en we zijn gedwongen een camping meer landinwaarts te vinden. Maar we schakelen snel om en pakken het jaagpad langs het Canal du Midi op waar veel fietsers te bekennen zijn. Nu wel met volle tegenwind, maar het valt uiteindelijk mee als we een kleine 15 km later bij de camping in Villeneuve-lès-Béziers aan. Deze camping is weliswaar ook vol, maar heeft altijd een strookje gras beschikbaar om de hier regelmatig aankloppende fietsers een plekje voor de nacht te bieden. Lekker plekje en morgen blijven we hier ook (echt waar).
Verder het gebruikelijke ritueel: zwembad, voetballen, eten (direct aan het kanaal), etc.
Canet - Villeneuve-lès-Béziers 72 km
Vandaag staan we op met het beeld om vanmiddag op tijd aan het strand aan de Middellandse Zee (officieel de Golfe du Lion) te liggen en morgen daar een rustdag te houden.
Om bij de track te komen moeten we eerst een paar kilometer pal tegen de wind in. Harde windkracht 5 vanuit het noordwesten. Daarna buigen we af en hebben we de wind vol in de rug. Vliegend ruiken we de zeewind al. Met een maximumsnelheid (dit keer geen foutje) van 63,2 km/u in een lange lichte afdaling! De uitgestrekte wijngaarden flitsen voorbij en zo dalen we af naar zeeniveau.
Vroeg in de middag komen we aan in Vias(-Plage) en gaan we op zoek naar een camping die zo dicht mogelijk bij het strand ligt. Er zijn hier wel minstens 30 campings, maar het schrikbeeld van al de duizenden aanwezige toeristen in dit deel bevestigt dat, ook na hulp van een aardige baliemedewerkster die een belrondje naar andere campings maakt, er zelfs geen plekje is voor ons en onze kleine tent. Teleurstelling natuurlijk en we zijn gedwongen een camping meer landinwaarts te vinden. Maar we schakelen snel om en pakken het jaagpad langs het Canal du Midi op waar veel fietsers te bekennen zijn. Nu wel met volle tegenwind, maar het valt uiteindelijk mee als we een kleine 15 km later bij de camping in Villeneuve-lès-Béziers aan. Deze camping is weliswaar ook vol, maar heeft altijd een strookje gras beschikbaar om de hier regelmatig aankloppende fietsers een plekje voor de nacht te bieden. Lekker plekje en morgen blijven we hier ook (echt waar).
Verder het gebruikelijke ritueel: zwembad, voetballen, eten (direct aan het kanaal), etc.
2 augustus 2010
St. Hippolyte-du-Fort - Canet
Maandag 2 augustus 2010 - Bobsleeend uit de bergen!
St. Hippolyte-du-Fort - Canet 70 km
We staan vandaag bijtijds op, 7.00 uur. De eigenaar van de camping doet zijn broodbezorgronde maar vergeet ons. Zijn broodreserveringssysteem werkt niet feilloos. Maar hij heeft nog genoeg achter de hand. Voordat we vertrekken komt hij nog met zijn fotocamera aansnellen om op de valreep nog een foto van ons te maken.
Een groot deel relatief rustig klimmen, zo'n 25 km, met af en toe een pittig hellinkje. Voordat we de rotsachtige bergen van de Cevennen de rug toekeren, kunnen we nog van mooie vergezichten genieten. Het is een bewolkte, maar benauwde dag. Enkele bergtoppen prikken door de laaghangende bewolking. Prachtig gezicht.
We verlaten de Cevennen en komen nu aan in de Languedoc met haar uitgestrekte wijngaarden.
Als door een bobsleebaan uitgesneden in de rotsen dalen we als een speer af. Flink remmen omdat er af en toe scherpe bochten genomen moeten worden. We ontmoeten de Herault en rijden door het dal verder. Onderweg maken we een uitgebreide stop bij en in het water. Tim en Daan proberen staand tot hun knieen in het water op alternatieve wijze met hun petten vissen te vangen. Weer zijn de vissen ons te snel af.
We passeren bij St. Guilhem-le-Desert een drukte van toeristen die de nabije grotten van Herault bezoeken.
De rit wordt vlakker en we knallen door de wijnstreek naar de camping in Canet.
De camping heeft een zwembad met drie glijbanen dus da's groot feest!
's Avonds spelen Tim en Daan met (en tegen) Franse kinderen jeu de boules. Leuk om te zien hoe fanatiek en sportief iedereen is.
Terwijl de karaoke aan de gang is houden wij het voor deze dag voor gezien.
St. Hippolyte-du-Fort - Canet 70 km
We staan vandaag bijtijds op, 7.00 uur. De eigenaar van de camping doet zijn broodbezorgronde maar vergeet ons. Zijn broodreserveringssysteem werkt niet feilloos. Maar hij heeft nog genoeg achter de hand. Voordat we vertrekken komt hij nog met zijn fotocamera aansnellen om op de valreep nog een foto van ons te maken.
Een groot deel relatief rustig klimmen, zo'n 25 km, met af en toe een pittig hellinkje. Voordat we de rotsachtige bergen van de Cevennen de rug toekeren, kunnen we nog van mooie vergezichten genieten. Het is een bewolkte, maar benauwde dag. Enkele bergtoppen prikken door de laaghangende bewolking. Prachtig gezicht.
We verlaten de Cevennen en komen nu aan in de Languedoc met haar uitgestrekte wijngaarden.
Als door een bobsleebaan uitgesneden in de rotsen dalen we als een speer af. Flink remmen omdat er af en toe scherpe bochten genomen moeten worden. We ontmoeten de Herault en rijden door het dal verder. Onderweg maken we een uitgebreide stop bij en in het water. Tim en Daan proberen staand tot hun knieen in het water op alternatieve wijze met hun petten vissen te vangen. Weer zijn de vissen ons te snel af.
We passeren bij St. Guilhem-le-Desert een drukte van toeristen die de nabije grotten van Herault bezoeken.
De rit wordt vlakker en we knallen door de wijnstreek naar de camping in Canet.
De camping heeft een zwembad met drie glijbanen dus da's groot feest!
's Avonds spelen Tim en Daan met (en tegen) Franse kinderen jeu de boules. Leuk om te zien hoe fanatiek en sportief iedereen is.
Terwijl de karaoke aan de gang is houden wij het voor deze dag voor gezien.
1 augustus 2010
Attuech - St. Hippolyte-du-Fort
Zondag 1 augustus 2010 - Kink in de kabel maar uiteindelijk rust in de tent!
Attuech - St. Hippolyte-du-Fort 20 km
Gisteren schreven we nog lekker een rustdag op de camping in Attuech te houden. Helaas loopt het anders. Een licht baalmoment, want wat anders nooit een probleem is, we kunnen niet een tweede nacht op dezelfde staplaats blijven. Die is namelijk gereserveerd en de camping is kennelijk helemaal vol. Opties: of verkassen naar een plek in de volle zon of iets meer in de schaduw maar wat meer op een parkeerplaats lijkt. In geen van beide hebben we trek en de moeite om op te breken en op te bouwen op deze camping is even groot om elders op een andere camping neer te strijken, ca. 20 km verderop. Het is een gok of het goed uitpakt, want nu weten we dat we een zwembad hebben en we weten niet wat we bij de volgende camping zullen aantreffen.
We kiezen er voor om die 20 km te gaan fietsen naar de volgende camping. Het is even moeilijk voor Tim en Daan (en in iets mindere mate voor ons) om deze teleurstelling te verwerken. Het is intussen al 12 uur, want uitgeslapen hebben we wel.
Het is meteen goed warm en het eerste stuk fietsen we op de GPS naar de route, waar we gisteren van zijn afgeweken, toe. Survivallen over een klein weggetje door een wijngaard, waar we de fietsen even over een kleine barricade moeten duwen, en vervolgens via een steil weggetje door het gehucht Massilargues om op de track te komen.
Het is alleen maar stijgen in de zinderende hitte. Overigens hebben Tim en Daan geen last van de hitte. Wij ook niet (altijd), maar als je stilstaat druipt het zweet van je af.
Er worden liedjes gezongen en moppen getapt onderweg en zo klimmen we verder. In het plaatsje Durfort drinken we bij een bar en krijgen Tim en Daan een reuze Mr. Freeze (je kent ze wel, van die waterijsjes waarvan je het plastic zakje aan de bovenkant moet openknippen).
Nog even door en dan dalen we een steil weggetje naar beneden af (morgenochtend weer naar boven) naar de ingang van een fantastisch gelegen, rustige camping MET ZWEMBAD! Een plek om nog een keer terug te komen.
Prima! Dit geeft weer een lekker gevoel en de middag brengen we in het zwembad door. Ook wordt de wasmachine ingeschakeld. Eind goed al goed van deze dag.
Attuech - St. Hippolyte-du-Fort 20 km
Gisteren schreven we nog lekker een rustdag op de camping in Attuech te houden. Helaas loopt het anders. Een licht baalmoment, want wat anders nooit een probleem is, we kunnen niet een tweede nacht op dezelfde staplaats blijven. Die is namelijk gereserveerd en de camping is kennelijk helemaal vol. Opties: of verkassen naar een plek in de volle zon of iets meer in de schaduw maar wat meer op een parkeerplaats lijkt. In geen van beide hebben we trek en de moeite om op te breken en op te bouwen op deze camping is even groot om elders op een andere camping neer te strijken, ca. 20 km verderop. Het is een gok of het goed uitpakt, want nu weten we dat we een zwembad hebben en we weten niet wat we bij de volgende camping zullen aantreffen.
We kiezen er voor om die 20 km te gaan fietsen naar de volgende camping. Het is even moeilijk voor Tim en Daan (en in iets mindere mate voor ons) om deze teleurstelling te verwerken. Het is intussen al 12 uur, want uitgeslapen hebben we wel.
Het is meteen goed warm en het eerste stuk fietsen we op de GPS naar de route, waar we gisteren van zijn afgeweken, toe. Survivallen over een klein weggetje door een wijngaard, waar we de fietsen even over een kleine barricade moeten duwen, en vervolgens via een steil weggetje door het gehucht Massilargues om op de track te komen.
Het is alleen maar stijgen in de zinderende hitte. Overigens hebben Tim en Daan geen last van de hitte. Wij ook niet (altijd), maar als je stilstaat druipt het zweet van je af.
Er worden liedjes gezongen en moppen getapt onderweg en zo klimmen we verder. In het plaatsje Durfort drinken we bij een bar en krijgen Tim en Daan een reuze Mr. Freeze (je kent ze wel, van die waterijsjes waarvan je het plastic zakje aan de bovenkant moet openknippen).
Nog even door en dan dalen we een steil weggetje naar beneden af (morgenochtend weer naar boven) naar de ingang van een fantastisch gelegen, rustige camping MET ZWEMBAD! Een plek om nog een keer terug te komen.
Prima! Dit geeft weer een lekker gevoel en de middag brengen we in het zwembad door. Ook wordt de wasmachine ingeschakeld. Eind goed al goed van deze dag.
Gagnières - Attuech
Zaterdag 31 juli 2010 - Venijnig door de wijngaarden!
Gagnières - Attuech 64 km
We denken dat het vandaag een over het algemeen makkelijke, vlakke etappe zal worden met een paar kleine, korte klimmetjes (waar we onze handen niet meer voor omdraaien).
We doen daarom lekker rustig aan van de camping, via het ontbijt bij de bakker (wel knetterhard stokbrood) in het dorp tot aan de eerste, lange tussenstop op een alleraardigst terrasje in St. Julien-de-Cassagnas.
De rit is echter daarna venijnig te noemen, omdat een deel gaat over weliswaar prachtige smalle weggetjes tussen de uitgestrekte wijngaarden door, maar het directe gevolg is dat er een niet te tellen hoeveelheid afdalinkjes en klimmetjes zijn. Niet lang, maar wel behoorlijk steil. Afdalen gaat snel en onderaan in de kom is meteen de snelheid er weer uit en gaan we in de eerste versnelling omhoog. Uiteindelijk verstrijken de kilometers.
Het is overigens weer een hete dag en het boerenlandschap doet intussen mediterraan aan. In meerdere mate zien we cipressen en constant zijn we in gezelschap van de vele tjirpende krekels.
Rond 18.00 uur komen we op een verrassend aangename camping in Attuech aan. Een duik in het zwembad en pizza eten. Daarna frisbeeënd naar het vismeer en de rivier lopen en met platte stenen over het water scheren. Daar zijn Tim en Daan wel even zoet mee. We zijn getuige van een prachtige zonsondergang met in de verte de donkere contouren van bergen. Vlak voor het slapen schijnen Tim en Daan met de zaklamp in de lucht op zoek naar de rondvliegende vleermuizen.
We besluiten hier morgen ook te blijven. We hebben immers nog een paar rustdagen op de plank liggen.
Gagnières - Attuech 64 km
We denken dat het vandaag een over het algemeen makkelijke, vlakke etappe zal worden met een paar kleine, korte klimmetjes (waar we onze handen niet meer voor omdraaien).
We doen daarom lekker rustig aan van de camping, via het ontbijt bij de bakker (wel knetterhard stokbrood) in het dorp tot aan de eerste, lange tussenstop op een alleraardigst terrasje in St. Julien-de-Cassagnas.
De rit is echter daarna venijnig te noemen, omdat een deel gaat over weliswaar prachtige smalle weggetjes tussen de uitgestrekte wijngaarden door, maar het directe gevolg is dat er een niet te tellen hoeveelheid afdalinkjes en klimmetjes zijn. Niet lang, maar wel behoorlijk steil. Afdalen gaat snel en onderaan in de kom is meteen de snelheid er weer uit en gaan we in de eerste versnelling omhoog. Uiteindelijk verstrijken de kilometers.
Het is overigens weer een hete dag en het boerenlandschap doet intussen mediterraan aan. In meerdere mate zien we cipressen en constant zijn we in gezelschap van de vele tjirpende krekels.
Rond 18.00 uur komen we op een verrassend aangename camping in Attuech aan. Een duik in het zwembad en pizza eten. Daarna frisbeeënd naar het vismeer en de rivier lopen en met platte stenen over het water scheren. Daar zijn Tim en Daan wel even zoet mee. We zijn getuige van een prachtige zonsondergang met in de verte de donkere contouren van bergen. Vlak voor het slapen schijnen Tim en Daan met de zaklamp in de lucht op zoek naar de rondvliegende vleermuizen.
We besluiten hier morgen ook te blijven. We hebben immers nog een paar rustdagen op de plank liggen.
Gagnières
Vrijdag 30 juli 2010 (aanvulling)
Tim wees er terecht op dat de volgende punten nog vermeld dienen te worden (hoe kon ik ze vergeten).
Onderweg, terwijl wij laag door de wijngaarden fietsen, zien wij links van ons met op de achtergrond bergen met steile wanden wel twintig roofvogels gebruikmakend van de thermiek rondzweven op zoek naar een lekker hapje.
Daar het vissen op de traditionele manier tot dusverre niet succesvol is geweest, gaat Tim over op wat hij op de Kung Fu (Panda) school heeft geleerd: focus op de vissen in het water en het blokkeren van de vis (om met de woorden van Tim te spreken). Zo vangt Tim een gigantische vis van wel 4 cm met zijn handen! We zijn van die vervelende nul af.
Tim wees er terecht op dat de volgende punten nog vermeld dienen te worden (hoe kon ik ze vergeten).
Onderweg, terwijl wij laag door de wijngaarden fietsen, zien wij links van ons met op de achtergrond bergen met steile wanden wel twintig roofvogels gebruikmakend van de thermiek rondzweven op zoek naar een lekker hapje.
Daar het vissen op de traditionele manier tot dusverre niet succesvol is geweest, gaat Tim over op wat hij op de Kung Fu (Panda) school heeft geleerd: focus op de vissen in het water en het blokkeren van de vis (om met de woorden van Tim te spreken). Zo vangt Tim een gigantische vis van wel 4 cm met zijn handen! We zijn van die vervelende nul af.
Abonneren op:
Posts (Atom)