Pino-on-tour
31 juli 2016
30 juli 2016
Dag 7 - Villach - Tarvisio (Italië) 32 km
11.10 uur na een lekker uitgebreid ontbijt en nog nagenietend van de luxe van ons hotel, tuigen we de fietsen op en lopen we de winkelstraat naar boven. Er worden alweer stellages opgebouwd voor de tweede dag van het cultuurfestival.
Rustig fietsen we de stad uit en komen op een onverhard fietspad langs de rivier de Gail die door de bossen blijven volgen. Bij een fietscafé steken we naar links de brug over de rivier over en blijven in het midden staan waar een heerlijk windje door onze shirts heen blaast, lekker verkoelend. We komen bij het spoor en buigen rechtsaf. Langs het spoor is een kilometerlang grindpad, knarsend glijdt dat onder ons door. Via een moerassig stukje, slingerend tussen hoogbegroeid gras en planten dat overhangt rijden we naar Arnoldstein, de laatste grotere plaats voor de grens met Italië.
Op weg naar de grens zien we donkere wolken zich samenpakken en indrukwekkende lichtflitsen recht voor ons uit de hemel hun weg naar benden zoeken. De secondes tussen donder en bliksem tellend rekenen we uit if het onweer onze kant op komt of niet. Het hangt erom en we rijden door maar dan begint het toch echt te regenen en op de grens duiken we een café in. We bestellen de overheerlijke Italiaanse cappuccino en lemon soda (hier heeft Tim al helemaal naar toe geleefd). We praten met de lokale mensen, en met een vouw uit Villach wiens vriendinnen een paar kilometer verderop schuilen en die is losgeraakt van de groep, en hebben alleraardigste gesprekken. Zes cappuccino's en anderhalf uur verder klaart de lucht iets op maar het miezert nog wel. We doen voor het eerst onze (wind/waterproof softshell) jassen aan en zetten koers voor de nog resterende ca. 8 km naar onze overnachtingsplaats Tarvisio.
In Arnoldstein lopen we de supermarkt in en regelen eten en drinken voor de lunch. Hier is ook het "drielandenpunt" (bij benadering) van Oostenrijk, Italië en Slovenië aldus een monument.
We slaan het sterk stijgende en dalende fietspad over en volgen de grote weg waar niet veel verkeer over heen gaat. Het voorgenomen fietspad voor de tunnel is afgesloten en we doen ons licht aan en gaan door de tunnel. Doortrappen en zonder fratsen komen we bij het hotel aan. Dat ziet er meteen leuk uit en we hebben een heel appartement voor onszelf. We hebben uitzicht op de hellingen waar in de winter de skipistes zijn geprepareerd.
Tarvisio blijkt een toeristisch plaatsje vanwege de overdekte (leren)kleding markt. Kwalitatief goed diner in het hotel en een Italiaans ijsje in de straat.
28 juli 2016
Dag 6 - Möllbrücke - Villach 55 km
Opgestaan en een ontbijt wat ook weer te wensen overlaat genuttigd, pakken we in en gaan we naar de receptie, in nog een poging om de cheffin te spreken. Ze is er niet en het overige personeel probeert haar op haar mobiel te bereiken. Eindelijk lukt dat en ze vertellen onze klachten. Aniques volharding zorgt ervoor dat we 60 euro van de prijs afkrijgen. We geven de mensen mee om er wat mee/aan te doen.
Daan heeft bultjes op zijn arm en misschien is hij overgevoelig voor de zonnebrand. Bij de apotheek kopen we nieuwe.
We fietsen over mooie rustige weggetjes, weg van de auto's, tussen koeien en maisvelden en weilanden. De vele verschillende bloemetjes staan in alle kleuren in bloei. We gaan de Drau volgen en gaan in Spittal an der Drau Tim aan de apfelstrudel helpen.
Het us een heerlijk vlakke route en kunnen snel kilometers maken. De kruissnelheid ligt op ongeveer 20 km/u. Voelden de benen de eerste paar dagen nog niet altijd even goed, daar zijn we nu doorheen en de toegenomen sterkte is goed merkbaar. De gang zit er goed en in een tandemtreintje vliegen we voort. Onderweg stoppen we voor, hoe kan het ook anders weer voor een apfelstrudel, en we hebben geluk want het begint net te regenen. Als we uitgegeten en uitgedronken zijn is de regen gestopt. Helaas 15 km voor Villach begint het weer te regenen, en goed ook. Omdat de temperatuur goed is, trekken we geen regenkleding aan en knallen we door over de intussen modderig geworden onverharde paden met de aaneengesloten langgerekte plassen. Anderen hebben er meer moeite mee en we schieten ze voorbij. Wij voelen ons in ons element en de modder op onze kuiten doet ons niets. Wij weten immers dat in Villach een luxe suite op ons wacht.
In Hotel Post aangekomen belanden we in onze suite, 80 m2 met twee badkamers, een met bubbelbad en een met massagedouche (of zoals Daan hem noemt de neveldouche), minibar en dakterras. Dit heeft Anique weer prima geregeld!! We zitten midden in het centrum en helemaal opgefrist duiken we de festiviteiten van het aan de gang zijnde cultuurfestival in. We vermaken ons tot 0.00 uur.
Dag 5 - Bad Hofgastein - Möllbrücke trein + 32 km fietsen
Vandaag worden we voor het eerst met de wekker wakker. 8.00 uur aan het ontbijt en om 8.30 uur op de fiets naar het station. We moeten 4 km terug om bij het station te komen. In de verte loopt het spoor hoog over de bergkant maar gelukkig is het bij het station op gelijke hoogte met ons. We hoeven dus niet te klimmen. We zijn ruim op tijd en de ticketautomaat spuugt zonder problemen onze tickets uit.
Chris en Titia voegen zich bij ons en samen met de conducteur zetten we onze fietsen en bagage in de ruime fietswagon. We zijn druk in gesprek en praten honderduit en terwijl de trein al in beweging is gezet gaat Chris in een ontspannende pose staan niet doorhebbend dat hij zich aan een hengsel vasthoudt dat de noodrem blijkt te zijn. Op tijd merken we het op, anders hadden we nog wat kunnen beleven. Kort daarna komt de conducteur en verzoekt ons plaats te nemen in de passagierswagon voor het geval er hard geremd zou moeten worden.....hij had eens moeten weten dat het al bijna zover was geweest!
Het landschap trekt aan ons voorbij en we zien hoe wij hoog boven de weg rijden en de weg naar Bad Gastein inderdaad steil de gletscherstoep omhoog gaat. Een goede keuze dat we voor deze klim de trein hebben gekozen. In Mallnitz (we hebben door de directe verbinding de autotrein vanaf Böckstein niet hoeven nemen) stappen we uit en voelen dat het op de hoogte van 1175 meter iets frisser is geworden. We maken ons klaar voor de afdaling naar Obervellach en dat betekent helmen op! 7 km beginnend met haarspeldbochten en dan wat meer rechte stukken. Af en toe 8% daling dus goed remmen. Anique en Daan halen de hoogste snelheid van 61 km/u, Tim en Pieter goede tweede met 59 km/u. Tim denkt verstandig te zijn (niet dus), hij kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en voelt aan de schijfremmen of ze warm zijn. Tssssss, twee vingers verbrand. We doen een beroep op ons EHBO tasje en doen twee pleisters om de getroffen vingers. Een paar kilometer lang zit Tim met zijn vingers in de bidon met water....die bedenkt zich de volgende nog wel een keer.
Door het glooiende rivierdal van de Möll rijden we naar Kolbnitz waar we een heerlijke warme lunch hebben. We zien de wildwaterkanoërs de golven trotseren.
We kunnen er weer tegen aan en het laatste stuk gaat over een rustig fietspad c.q. kleine weg waar enkel de lokale boer in z'n tractor rijdt. We houden gepaste afstand als we achter de tractor met giertank rijden. Bluf dat die boer hem eens openzet...! De boer slaat af en wij bereiken Möllbrücke waar wij in Landhotel Kreinerhof overnachten.
Niet echt een warm ontvangst. Het personeel weet van toeten noch blazen als we inchecken. De sleutels van de kamers zijn niet te vinden. De cheffin komt zo en die zal ons verder moeten helpen. De organisatie laat te wensen over. Dan is daar de cheffin die ons de sleutels geeft.
Eerste indruk, kamers in het oude deel van het hotel. Op internet laten ze plaatjes van nieuwe kamers zien. Wat blijkt, er zijn oude kamers, gerenoveerde kamers en nieuwe kamers. Alle dezelfde prijs en dat is natuurlijk best vreemd. Volgens de bevestiging zouden wij een nieuwe kamer moeten krijgen en we doen 's avonds ons beklag, net als de kleine andere dingetjes die mankeren zoals een volle asbak op het balkon (die we vakkundig in een plantenbak hebben gezet) en een smerig kussen en ontbrekend onderlaken. Het personeel (dat op zich zijn best probeert te doen) hoort ons aan, begrijpt het en lost een paar van de dingetjes op maar zegt dat we morgenochtend met de cheffin moeten praten. Dat gaan we dan maar doen. Het eten in het restaurant (helaas het enige in het dorp naast een doodse pizzeria die er helemaal niet aantrekkelijk uit ziet) laat ook te wensen over. De spaghetti is aangebrand en het personeel ziet het en we hoeven dat niet te betalen. Slechte pers voor het hotel-restaurant dat al door ons omgedoopt is tot Keiner Hof.
Wordt morgen vervolgd.
26 juli 2016
25 juli 2016
Dag 4 - Zell am See - Bad Hofgastein - 42 km
Heerlijk ontbijt, uitgebreid buffet. Tim werkt twee hele grote wafels met poedersuiker weg en Daan zit aan de broodjes met Nutella. Voor onderweg verzamelt Daan wat extra pakjes Nutella, lekker om zo uit te lepelen (en het geeft toch energie?).
Omhoog en omlaag tegen de helling van de heuvels verlaten we Zell am See. Vervelende steile klimmetjes met af en toe het genot van een afdaling. Zo'n cadeautje hebben we wel nodig. Het gaat om de balans. Plots zegt Daan "mam, wil je nooit meer iets in m'n broekzak stoppen; nu ben ik m'n Nutella'tje kwijt".
We weten dat er nog een 8% helling aankomt en die slaan we over door even te smokkelen en langs de grote weg, stroomafwaarts naar het plaatsje Taxenbach te knallen. Hier doen we ons te goed aan koffie, fris en taart bij de konditorei. Vanaf Taxenbach gaan we flink dalen. Eerst hebben we nog van grote hoogte zicht op de rivier de Salzach en later in Lend zijn we op gelijke hoogte met de rivier. Dan begint de elLENDe! We slaan rechtsaf om het Gasteinertal in te rijden. Tegen de helling van de eerste directe klim is door ons niet op te fietsen, onze beschrijving spreekt van een stijgingspercentage van 12%! Zelfs wielrenners zonder bepakking en in de kleinste versnelling komen nauwelijks naar boven. We zetten ons verstand op nul en met vereende krachten duwen we de fietsen met af en toe een pauze naar boven. Anderhalve kilometer ploeteren en zweten. Boven aangekomen staan we aan het begin van een tunnel en zien we een bord dat aangeeft dat de helling 15% (!) is.
We rusten eens lekker uit en zien nog meer platerende en zuchtende mensen naar boven komen. Als we de tunnel induiken, het fietspad is afgescheiden door een halfhoge betonnen wand, klimmen we nog twee kilometer geleidelijk omhoog. Wat een herrie van de langsrijdende auto's. Tim en Daan doen hun vingers in de oren. Aan het eind van de tunnel zien we het bekende licht en belanden we weer in de warmte.
We fietsen een paar kilometer door en nemen een uitgebreide lunch bij een restaurant langs de route: grote glazen fris en Kaiserschmarrn en schnitzel. Lekker bijkomen en genieten in de schaduw.
We zien allerlei soorten fietsers voorbijkomen; goed voorbereide en niet goed voorbereide; mountainbikes, toerfietsen; veel bagage en weinig bagage; e-bikes en traditioneel derailleurwerk.
Het leuke om te zien is elke local een mountainbike lijkt te hebben en er flink op los toert. Ook oudere mensen (60 plussers) op de mountainbike, eventueel met hulpmotortje. Goed hoor! Een echt fietsland.
Op en neer rijden we de laatste kilometers van vandaag naar Bad Hofgastein, een kuuroord dat er leuk uitziet. Ons hotel ligt nog wel aan het eind van een klein weggetje omhoog vanaf de hoofdweg; het toetje.
's Avonds gaan we naar de Italiaan. Goed eten.
En we raken aan de praat met Chris en Titia die ook de route naar Venetië fietsen. We zullen hen nog wel vaker tegenkomen.
We zitten in dubio. Vandaag hebben we een steile helling van 15% overwonnen en dat geeft wel een goed gevoel. Voor morgen staat het steilste stuk van onze route op het program en een stukje met de trein (dat ook wordt aanbevolen) lonkt. Twee kilometer helling van 12 en 10% naar Gastein en vervolgens nog vijf kilometer gestaag klimmen naar Böckstein. Uiteindelijk bellen met de Oostenrijkse NS en het lukt ons om voor ons en de fietsen plaatsen te boeken. Da's weer lekker geregeld. Morgen nemen we de trein van 9.29 uur en omdat het station vier kilometer buit Bad Hofgastein zelf ligt en we nog de kaartjes fysiek uit de ticketautomaat moeten zien te krijgen plannen we om om 8 uur aan het ontbijt te zitten.
Het weer is overdag goed, zonnig en warm. Elke dag om een uur of vijf á zes begint het even te regenen met een klap onweer. Daarna trekt de lucht weer open en is het zacht weer. Als we dus elke dag op tijd binnen zijn hebben we goed hoop het droog te houden tijdens het fietsen (maar ja, wie zal het zeggen...).
Dag 3 - Unken - Zell am See 50 km
Ons hotel heet Kirchewirt (door de jongens verbasterd tot Hotel Kierewiet) en ligt op 20 meter van de kerk. Dan is het lekker (echt waar hoor) wakker worden als het klokgelui om 7.00 uur begint. Rustig aan gaan we ontbijten en daar wachten de bakjes Nutella al op Daan. Prima ontbijt en de bidons weer gevuld met vers water. Fietsen optuigen, het straatje naar beneden, linksaf tot aan de kruising en we zijn weer op pad.
In ons Romantik Hotel genieten wij van een 8-gangen menu en slaan beleefd twee gangen af. Iets teveel voor ons.
We volgen de rivier de Saalach verder en rijden via Lofer naar Weissbach bei Lofer (waar anders). Steeds denken we dat het een vlak stuk is maar we komen bedrogen uit. Op en neer, en vervelende kleine steile klimmetjes. Echte kuitenbijters. Pieter heeft wat mindere benen vandaag. Hoe en waarom? Joost mag het weten. Om 12.01 uur komen we in Weissbach aan. En ja hoor, het is zaterdag en we zijn één minuut te laat want de Spar heeft z'n deuren zojuist gesloten (althans dat denken we). We hebben geen verder eten bij ons en we hebben toch wel wat energieopwekkers nodig.
Er is een biologische delicatessenzaak met eetgelegenheid en krijgen een heerlijke lunch van stokbrood met lokaal ei, spek, kaas voorgeschoteld, samen met verfrissend frambozensap. Daan heeft toch zin in iets anders en gaat nog een keer bij de Spar kijken. Hij heeft wat Pringles en koekjes gescoord en is een blij man. De chef roept uit dat er in zijn winkel en eetgelegenheid minder toevoegingsstoffen te vinden zijn dan in één bus Pringles.
Met het buikje vol kunnen we er weer tegenaan. Al wasbordend trekken we over het fietspad door het dal. Via Saalfelden en Maishofen maken we wat folkore mee, dorpsfeesten waar mannen in korte lederhosen zijn gekleed en de vrouwen in dirndljurken. Ook een uitgebreide trouwerij zien we voorbij komen en zo komen we bij de noordkant van de Zeller See. Langs de rechteroever van het grote meer zijn we in een paar minuten in Zell am See, overnachtingsplek voor vandaag.
Wat wel bijzonder opvalt is dat er gigantisch veel toeristen uit het Midden Oosten rondlopen. Toch wel onder de indruk van dit bepalende straatbeeld lezen we op internet en legt de dame van het hotel uit dat er jaarlijks zo'n 275.000 Arabieren (uit Kuwait, Saoedi-Arabië en de Verenigde Emiraten) in de zomer naar Zell am See komen. De meeste rijden in huurauto's met Duits kenteken (ze vliegen veelal op München) en rijden dan naar Salzburg en Zell am See. De Oostenrijkse regering heeft een mooie promo in het Midden-Oosten gehouden over de puurheid van de bergen, natuur en de lucht en de meren. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Zelfs restaurants spelen er maximaal op in en serveren Arabische gerechten en supermarkten leveren Arabische producten.
Een groter contrast met het folkloristische avondfeest (met nostalgische fietsen) op het kerkplein met muziek, (veel) bier en polonaises kun je je niet voorstellen.
22 juli 2016
Dag 2 - Salzburg - Unken - 40 km
We slapen heerlijk uit en besluiten onderweg te gaan ontbijten. We doen inkopen en begeven ons naar een bankje aan de oever van de Salzach.
Met het buikje vol fietsen we om 11.15 uur naar het oude centrum en verlaten Salzburg via een oude stadspoort. Bijzonder is te ervaren hoe rustig en snel je een grote stad kunt verlaten op de fiets. Al snel rijden we over een fietspad en draaien om het kleine vliegveld van Salzburg heen, en zetten koers naar het zuiden. Linksachter zien we het kasteel van Salzburg kleiner worden. Het is al aardig warm geworden en het belooft een mooie dag te worden, zonder regen. Tim heeft geen last van de warmte, hij zit nog met zijn lange spijkerbroek aan en presteert het om kippenvel te krijgen! Eens kijken of ie morgen zijn winterfleece trui aan doet....
We doen het rustig aan, dat krijg je als niet zo ver hoeft, dan ge je nog rustiger rijden maar dat voelt heerlijk. Lekker veel tijd om te pauzeren waar we maar willen.
Overwegend vlak met af en toe een (pittig) klimmetje en ook zelfs een afdaling die we niet fietsend kunnen doen. Door slecht wegdek, gaten en losliggend grind, nemen we niet het risico om te vallen.
We verruilen even Oostenrijk voor Duitsland. Via kuuroordplaats Bad Reichenhall gaan we langs de Saalachsee. Het water heeft die ijsblauwe kleur maar Daan vindt het water warm. Het fietspad is volgens een bordje op een paaltje gesperrt maar het paaltje is opzij geschoven zodat we toch op hoop van zegen verderrijden. Aan het eind van het onverharde fietspad kunnen we ook net langs een hek, dat was de Versperrung... Geluk gehad dus dat we er wel door konden. We zijn de enigen die hier nu fietsen, weg van de rest en van het drukke leven. Lekker rustig, over onverharde paden, laag en hoog langs de rivier, door de bossen. We verlaten de bossen en komen via een weide bij een eetgelegenheid waar we gaan drinken en eten. Eerst nog even dippen in een waterbak om af te koelen.
Als we verdergaan passeren we weer de grens met Oostenrijk. Via een karresporenpad langs boerderijen door een groen dal omgeven door boven ons uittorenende bergen rijden we naar Unken waar een leuk hotel onze overnachtingsplek wordt.
We zijn blij dat we niet kamperen. Donkere wolken trekken samen en hevige stortregen met onweer trekt voorbij.
Eten, pokemonnen, chillen.
Dag 1 - Baarn - Utrecht (fiets 26 km) en Utrecht - Salzburg (trein)
Helemaal bepakt en bezakt, hebben we niets vergeten? We zien het wel. We trekken de deur achter ons dicht en gaan er eens lekker voor zitten. Het voelt voor ons toch altijd bijzonder om deze manier op reis te gaan. Vaak hoorden we op vorige reize onderweg dat we over paadjes reden waar zelfs de lokale bevolking nauwelijks gebruik van maakten. Nu op het eerste stuk naar Utrecht willen we niet zeggen dat we over desolate weggetjes rijden maar zo dicht bij huis toeren we op een voor ons weer nieuwe route. Leuk dat dat zo al begint!
Het is bloedheet, meteen een van de warmste dagen in zomers Nederland. Ondanks dat we grotendeels door het bos rijden vindt het zweet al makkelijk zijn weg over de gebaande paadjes naar beneden. Als je in fietskleding, dunne shirtjes en fietsbroeken met zeem, rijdt wordt het zweet makkelijker en beter afgevoerd. We dachten, ach dat stukje naar Utrecht dat maakt niet zo veel uit dus we kunnen wel onze normale kleding. Fout en doen we nooit meer! Gewoon de fietskleding direct aan, ook al is het maar weinig kilometers.
De trouwe volgers weten dat we nooit alleen met ons vieren op pad gaan. Daan zorgde er altijd voor dat er allerlei (knuffel)vriendjes meegingen.
Wie een beetje het nieuws heeft gevolgd en op de hoogte is van de nieuwste rage, ook Daan en Tim zijn erdoor bevangen en spelen Pokemon Go. We proberen dat het niet te veel gaat overheersen maar dat lukt natuurlijk maar in beperkte mate. In het bos, bij vijvers en zelfs bij een verzorgingstehuis voor ouderen moet er even gestopt worden on pokemon te vangen. Oftewel Daan heeft al zijn honderden pokemon vriendjes meegenomen...
In de trein zetten we de Pino's op hun plek, het is zoals gebruikelijk even passen en meten. Aardig doen en lekker wegkletsen met de conductrices helpt. Blijven lachen en samen lossen we het op. Twee tandems blijft er indrukwekkend uitzien en levert vaak wat moeilijk kijkende mensen op. We zijn het gewend en ook nu weer komt het allemaal goed. We zoeken onze slaapcoupé op. 's Nachts dommelen we en vallen we uiteindelijk in slaap om in de ochtend in München te ontwaken. De trein heeft wel een half uur vertraging opgelopen als gevolg van wegwerkzaamheden en het is maar goed dat we voor een ruime overstaptijd hebben gekozen. Zo schieten we vloeiend de trein naar Salzburg in en ontbijten we in de restauratiewagon. Om 10.00 uur arriveren we in de relaxte omgeving van deze mooie stad, bekend natuurlijk als geboortestad van Mozart en de prachtige barokgebouwen met op de berg het kasteel dat boven de stad uittorent.
Langs de rivier de Salzach fietsen we naar onze overnachtingsplaats: Villa Trapp waar de beroemde familie Von Trapp heeft gewoond. Foto's met beelden van vroeger en een inrichting met mooie meubelen (deels nog authentiek) zorgen ervoor dat je je midden in de bijzondere sfeer waant. Wjj slapen on de Captain's suite.
We duiken het centrum in, bekijken bezienswaardigheden, eten heerlijk in een klein, heel onopvallend restaurant dat je zelf nooit gevonden zou hebben (lang leve trip advisor).
De welverdiende nachtrust.....
16 juli 2016
Gaan we of gaan we niet? We gaan!
Dag lieve mensen,
We hebben ons weer (de vorige keer waren de tochten naar Barcelona en Pisa) laten inspireren door Paul Benjaminse. De door hem uitgewerkte route, maar zeker ook zijn leuke verhalen met informatie en tips rondom de route maken het nu al een waar genot.
De voorpret is al in volle gang. Vandaag de fietsen helemaal nagelopen en samen met buurman Ben (altijd handig zo'n buurman die alle soorten gereedschap heeft en heel handig is) de kettingen verlengd. Tim en Daan zijn zo groot geworden ;-) dat de lengte van de ketting niet meer toereikend was. De buis van de Pino moest ook worden uitgeschoven. Improviserend is er een pvc buisje om de ketting heen gemaakt zodat er geen met olie besmeurde benen komen.
Wat moest er verder gebeuren? Eigenlijk niet veel meer, een paar maanden geleden zijn de fietsen namelijk helemaal opgeknapt door de fietsenmaker en zijn vooral alle draaiende delen vervangen. De oude hadden genoeg kilometers erop zitten.
Oh ja, een kleine complicatie; Tim heeft vorige week een middenvoetsbeentje gebroken en loopt nu rond op een speciale sandaal. Fietsen zou moeten kunnen zei de arts. Dinsdag nog wel controle en we hopen dat het er goed genoeg uitziet....fingers crossed!
Zing maar mee....
Do Re Mi Fa So La Ti, ok I'll make it easier for you,
Do, a deer, a female deer
Re, a drop of golden sun
Mi, a name, i call myself
Fa, a long long way to run
So, a needle pulling thread
La, a note to follow So
Ti, a drink with jam and bread
and that brings us back to Do-oh-oh-oh
Do, a deer, a female deer
Re, a drop of golden sun
Mi, a name, i call myself
Fa, a long long way to run
So, a needle pulling thread
La, a note to follow So
Ti, a drink with jam and bread
and that brings us back to Do-oh-oh-oh
We hebben er weer veel zin in en gaan vast mooie fietskilometers door twee heerlijke landen tegemoet. Hopelijk kunnen alle volgers van onze belevenissen meegenieten. Ben je nog geen volger, meld je dan aan (aan de rechterkant van deze blog) om elke keer dat er iets gepost wordt een berichtje te ontvangen.
Anique, Pieter, Tim en Daan
Abonneren op:
Posts (Atom)