Pino-on-tour

Pino-on-tour

25 juli 2012

Dag 14 - Plan Incliné de St. Louis-Arzviller - rustdag

Twee dingen die we vandaag willen doen: 1) de botenlift zien en 2) rodelen (dit laatste willen vooral de kleine én grote kinderen!). Beide liggen dicht bij elkaar, dus dit valt goed te combineren.

Niet zittend op de fiets merk je pas echt hoe warm het is geworden. Op de fiets hebben we meestal nog wel een koele bries.

We kopen een 10-rittenkaart voor het rodelen. Met veel gegier en wedstrijdje doen, met z'n tweeën in een sleetje of alleen, met rode wangetjes komen we van de baan.

De botenlift is indrukwekkend en we brengen de nodige tijd door met het gadeslaan van de boten die erin en eruit gaan. Bovenaan zie we het hek waar we door vorige keer, jaren geleden, strandden en ons naar de overkant lieten overzetten door een boot met Denen. Toen stonden we, terwijl het - zo later bleek - niet mocht wat wij deden, gratis naar het botentafereel te kijken. Nu hebben we netjes betaald. Ook kunnen we een blik werpen op de machinekamer. De dame die hierbij uitleg verschaft, mag overigens wel wat meer plezier en enthousiasme uitstralen. Het monotone geluid houdt de interesse moeilijk vast en de kinderen vragen zich af waarom ze er niet uit mogen. De deur is vakkundig afgesloten, zodat we even door dit zure appeltje heen moeten bijten.

We lopen terug door het bos en plotseling lijkt het erop dat wij, onschuldige toeristen die al kwebbelend en keuvelend door het bos struinen, ons midden in een veldoefening van het Franse leger bevinden. Bij het zien van de legertruck en legerauto, en de soldaten met machinegeweren, gaat Tim ongemerkt een paar stapjes harder. Daan vindt het allemaal wel interessant en vraagt ons het hemd van het lijf.

Terug op de camping wordt er nog wat gezwommen, getafeltennist en verder gespeeld.

Wij breken ons noodrantsoen aan en bakken pannenkoeken.

Samen met de buren zitten we nog lekker lang na.

Vraag van vandaag: de wet van welke oude geleerde is van toepassing op de werking van de botenlift, waarbij de bak met water en boten de ene keer zakt en de andere keer omhooggaat in relatie tot de contragewichten die hetzelfde blijven wegen? De bak weegt naar beneden circa 920 ton en naar boven circa 880 ton.

24 juli 2012

Stokbrood.

Het uitzicht

2 ooievaars

Nostalgie!

Rodelen

Dag 13 - Francaltroff - Plan Incliné de St. Louis-Arzviller (Vogezen) 68 km

Na kort democratisch overleg over gaan we vandaag door of houden we een rustdag, gaan we vandaag door.

De aanblik van de omgeving is hetzelfde als gisteren. We moeten vandaag wel iets meer over wat drukkere D-wegen. Af en toe jakkeren de Fransen je hard voorbij, zowel de personenauto's als de vrachtwagens die je wat extra rukwind meegeven. Na een paar kilometer buigen we af naar een rustig weggetje en zien we de buizerds voor hun ontbijt zorgen, hoog boven in de lucht cirkelend maar soms ook zittend op een paal die als uitkijkpost fungeert, of op de grond zittend in het gras.

Mittersheim is het eerste plaatsje van betekenis met een supermarkt en een hotel-restaurant. Het is 12.30 uur als we daar aankomen en jullie raden het al, de winkel ging om 12.00 uur dicht...... Kunnen we weer niets inslaan. We gaan dan maar wat drinken in het restaurant, de driegangenmenus's en overige gerechten zijn ons wat te zwaar op de maag om daarna nog lekker te gaan fietsen. Nadat we betalen, slaan we linksaf het jaagpad van het Canal des Houilleres de la Sarre op en fietsen circa 9 km over het vlakke pad. Licht stroomopwaarts passeren we een aantal sluisjes. Bij sluis nummer 13 gaan we onze broodvooraad aanbreken en lunchen we. Een poesje komt nieuwsgierig kijken en snuffelt wat aan de fiets. Bij de ketting aangekomen verandert het beestje in ee soort indianenkrijger met oorslogsstrepen op zijn wangen. De ketting zit nog goed in de olie :-)

We laten het kanaal achter ons en gaan via de glooiende binnenlanden verder naar Sarrebourg. De bergen van de Vogezen komen steeds dichterbij en de bomen op de toppen kunnen we al in detail onderscheiden. Na een paar hinderlijke beklimmingen dalen we uiteindelijk naar de stad af. Knap dat de supermarkten zich ook hier voor ons verstopt weten te houden, ja een paar kilometer van de route is er wel één, zo wordt ons desgevraagd medegedeeeld door passanten. We klimmen de stad vervolgens uit richting het Canal de Marne au Rhin. Eerst moeten we er nog overheen om op gepaste afstand van het kanaal door de heuvels te fietsen, het jaagpad is hier nog niet omgetoverd in een begaanbaar fietspad. Anique en ik herkennen wel dit stuk, aangezien de fietstocht naar de Elzas onze eerste internationale fietstocht was in de jaren '90. Toen gingen we wel over het gras langs het kanaal, maar we wisten ook niet beter. Iemand zei dat we het kanaal moesten volgen, dus dat deden we dan ook tot het bittere einde. Verderop gaat het kanaal door een berg heen en zijn we hem even kwijt.

Dan het moment dat we langs het kanaal kunnen fietsen bij het Plan Incliné. Dit is een groot staaltje bouwkunst en uniek in Europa. Het scheepvaartverkeer moest vroeger door een groot aantal sluizen om het hoogteverschil te overbruggen. Later heeft men vanaf Arzviller een kanaal langs de bergwand aangelegd met een botenlift. Deze lift bestaat uit een grote bak waarin meerdere boten tegelijk kunnen varen, die omhoog en omlaag kan al naar gelang de richting die op vaart, en waarmee het hoogteverschil waar eerder 17 sluizen voor nodig waren, in één keer kan worden overbrugd. Nu is het de toeristische attractie van de buurt, samen met de rodelbaan. We verheugen we ons er nu al op om dat morgen te gaan doen!!

Hier vinden we de camping en slaan we ons kamp op. Daan en ik gaan direct door naar zwembad. Het water komt rechtstreeks uit een pure bron en is ijs- en ijskoud. Daan is de bikkel van ons tweeën en gaat er helemaal in. Ik houd het water tot aan de knieën. We hebben meteen aanspraak met onze Nederlandse buren en de kinderen banjeren al snel over de camping. Gezellig!

Morgen houden we hier rustdag. Ondanks dat er veel treinverkeer, waaronder de TGV, voorbij raast.

Er is Wifi op deze camping, dus we kunnen de verslagen en foto's bijwerken. We hebben weer problemen met de satellietverbinding, vandaar dat er af en toe radiostilte valt. No worries, geen nieuws is ook goed nieuws en we zijn bij stilte gewoon onderweg verder afzakkend naar het zuiden.

Dag 12 - St. Hubert - Francaltroff 71 km

Omdat de chambres d' hote allemaal volzitten en er 13 gasten zijn plus ons vieren , hebben we gisteren met de gastheer en -vrouw afgesproken dat wij ons ontbijt om 8.00 uur krijgen. Lekker vroeg dus, maar absoluut de moeite waard. Allerlei kleine broodjes, croissantjes, koffie, thee, warme chocolademelk, jus d'orange, verschillende soorten jam, kaas, meloen en natuurlijk Franse crepes!! Dit zorgt voor een goede bodem. Het is vandaag zondag en er zal niets open zijn, afgezien van vanochtend de bakker in Vigy, het eerstvolgende plaatsje verderop.

We laden de boel op en vragen nog aan de gastheer of hij misschien een grote fietspomp heeft. Ik wil toch wat extra lucht in de achterband hebben. Hij lijkt niet meer leeg te lopen en met de kleine fietspomp die we bij ons hebben, is het lastig de band helemaal hard genoeg opgepompt te krijgen. De meneer komt met een compressor aan en de band wordt in een vloek en een zucht hard opgepompt. Perfect geregeld.

De zon brandt al sterk en we smeren ons goed in. Voldoende water mee. We beginnen, zoals zo vaak met een klimmetje, maar daarna volgen de afdalingen en klimmetjes elkaar regelmatig af. Door de zon krijgen de weilanden, bossen en graanakkers steeds weer verschillende kleuren. Het blijft genieten van de weidse uitzichten. Je merkt op deze momenten dat Nederland deze glooiende weidsheid niet heeft. Ook het verkeer is, zeker op zondag, nóg rustiger
dan anders.

Tevergeefs proberen we in elk dorpje het lokale café, als dat er überhaupt is en zo die er was nu niet failliet is, aan te doen. Alles potdicht, luiken dicht. Nee, vandaag ( is het andere dagen anders??) wil men niets met de buitenwereld te maken hebben. We fietsen nog even met een ons achteroprijdende Nederlandse dame met eindbestemming Middellandse Zee op, maar na een aantal kilometer scheiden onze routes zich van elkaar. Groeten en goede reis!

Ondanks dat we af en toe het gevoel hebben niet snel te gaan, schieten we toch lekker op. Anique d'r voorrem blijft af en toe hangen zodat het wiel stroever draait. We spuiten de achtergebleven modder, die mogelijk de oorzaak van de extra weerstand is, regelmatig weg met water. Vanavond zullen we de rem een grotere schoonmaakbeurt geven.

Tijdens de pauzes, vaak bij een kerk of de mairie (het stadhuis), vinden we een lekker bankje en kijken we naar de hoofdzakelijke stilte en levenloosheid in de dorpjes. A la de caviarace op TV, voor degenen die deze nog kennen, doen wij een wedstrijdje met de zwaluwen die in groten getale over het dorpsplein rondvliegen en keer op keer onder de dakgoot verdwijnen en terugkomen.

Als er dan eens iemand voorbij komt, is het meestal wel een heel vriendelijk "bonjour" dat ons word toegeworpen. Ook de vele wielrenners onderweg steken hun hand even op. Toppunt is echter de hartelijkheid van de postbode in zijn auto: hard en veelvuldig toeterend paseert hij ons, steekt zijn handen op en zwaait hevig, doet vervolgens zijn alarmlichten aan en rijdt zo verder tot hij uit ons zicht is. Als hij zo voor ons zou blijven rijden, zou je nog het gevoel krijgen dat het de wedstrijdauto van de Tour de France is.

Tijdens de laatste kilometers van vandaag zien we aan de horizon de Vogezen opdoemen. Nu nog ver weg, maar ze zullen al snel dichterbij komen.

Uiteindelijk bereiken we een camping aan een meer bij het dorpje Francaltroff. We komen via de artiesteningang, namelijk over een klein landweggetje aan de achterkant van de camping. In het campingwinkeltje kunnen we alleen het broodnodige krijgen. Weer geen overdaad. Wat dat betreft komen we op dit deel van de route behoorlijk weinig bevoorradingspunten aan.

Vragen van vandaag:

Door welk land waar we deze reis nog níet zijn geweest, zijn we in de Franse taal figuurlijk al wel gereden, oftewel welk plaatsje met de naam vanhet land?

Waarom staan twee paarden zo dat het hoofd van de ene bij de billen en staart van de andere is, en vice versa? Het ziet er heel functioneel uit.

Eens kijken of we morgen de Elzas kunnen bereiken.

Dag 11 - Remich - St. Hubert 54 km

Heerlijk geslapen. Tim en Daan blijven nog wat liggen, omdat we gisteren laat van het eten terug waren op de camping, terwijl wij de spulletjes inpakken en het ontbijt regelen. Het zonnetje schijnt meteen al lekker. Ja lieve mensen, het begint er nu toch echt op te lijken met het weer.

We vertrekken mooi op tijd om, met de Moezel nog steeds aan onze rechterzijde, zuidwaarts te fietsen. Na pak 'm beet 10 km komen we in het beroemde plaatsje Schengen. Niet zozeer van de bezienswaardigheden hier, maar natuurlijk van het hier totstandgekomen verdrag van Schengen. We drinken een kopje koffie en de cappuccino hier, de Franse inslag is al te merken, wordt met slagroom uit een bus gemaakt! Overstappen op gewone koffie dan maar.

Nog 2 km en dan, "Bonjour la douce France!"
We rijden nog steeds, of weer, tussen de wijngaarden. Af en toe doemt er een oud kasteel of wat daar van over is gebleven op. Op de oevers bivakkeren talloze vissers, uitgerust met de meest geavanceerde hengels en accessoires, tenten, BBQ's etc.

We trappen goed door. Bij het plaatsje Malling besluiten we de Moezel te verlaten en de route door het glooiende landschap te volgen. Licht stijgend, af en toe een pittiger hellinkje, en heerlijke afdalingen. Het is wel een relatief arme streek hier, kleine boerendorpjes met oude, zo niet vervallen, boerderijen. Maar er staan ook nieuwe, mooie huizen tussen. Toch gebeurt er niet veel en zijn wij het die rustig op de fiets passeren zonder dat er een haan naar ons kraait. Wij, koemest en klei op de weg.

Het begint een beetje raar weer te worden. Tot dusverre is het vandaag steeds zonnig geweest, maar nu begint terwijl de zon blijft schijnen er af en toe een drup te vallen. Achter ons doemen dreigend hele donkere wolken op. Ze gaan niet hard en het lijkt erop dat ze net de andere richting opgaan dan wij.

As we in het dorpje Lemestroff aan een klimmetje van anderhalve kilometer willen beginnen, besluiten we terug te gaan om in een bushalte te schuillen todat we zeker weten dat het onweer voorbij is gegaan. We willen niet riskeren op een heuvel in een open veld te fietsen met onweer boven ons. We pakken de yahtzee erbij en doden de tijd met dit spelletje. We hebben op uitzicht op de klokketoren van de kerk. Na 40 minuten kunnen we verder.

En het wordt een heerlijk vervolg. De temperatuur is meteen weer warm en de kilometers tikken op ons tellertje in rap tempo door. We rijden door de vallei van het riviertje La Canner. We picknicken wat onderweg en Tim en Daan voetballen op het speelveld met twee goals.

Het aantal campings op dit deel van de route is schaars en we kijken of we tussen St. Hubert en Vigy een chambre d'hote kunnen vinden. Eerst rijden we nog over ongeveer 3 km over een onverhard pad door het glooiende land met haar graanvelden, afgezet tegen stukken bos. Er vliegen ook heel veel roofvogels in de lucht, soms heel dichtbij en het blijft indrukwekkend om deze volgels zo sierlijk en geluidloos te zien voortbewegen. In het maïs naast ritselt iets. Het klinkt als iets groots, maar wil zich niet aan ons laten zien. Het onverharde pad zit vol met gaten en losse stenen. Behoorlijk beetje mountainbiken en Daan jubelt het uit van de pret. Plots moeten even de tijd nemen om een megamodderpoel te analyseren voor de best we erdoorheen. Bij eerst poging waarbij Tim al lopend het verkeerde paadje kiest op zijn Crocs voelt hij de zuigende kracht van de modder. Hij raakt zijn Crocs nog net niet kwijt, maar met een dikke laag modder erop en erin en vieze sokken moet operatie schoonmaak met het water uit onze bidons de boel weer wat fatsoeneren. Nog een klein stukje en we zijn in het dorpje St. Hubert. Nog voordat je het goed en wel inrijdt bevindt zich aan de linkerkant van de weg een Gite de France. Op onze vraag of we kunnen blijven overnachten, krijgen we te horen dat de chambres d'hote allemaal bezet zijn, maar we kunnen tegen een aangepast prijsje wel in een gite rural, oftewel een half huis met twee verdiepingen, twee slaapkamers, douche, keuken, woonkamer met TV, wasmachine die bij het centrifugeren de kamer inloopt, tuin voor en achter, inclusief ontbijt. Wel een beetje met de Franse slag schoongehouden, maar da hoort er wellicht wel bij, prima om hier te bivakkeren.

We zijn vandaag geen winkeltjes tegengekomen, wel een bakkertje, dus het avondeten wordt penne bolognese en we hebben nog brood over. Morgen is het zondag, dat is altijd een lastige dag omdat als er al winkeltjes zijn, deze dan in principe dicht zijn.

Vanuit de achtertuin, in gezelschap van een aantal vlakbij grazende koeien, met een heerlijk avondzonnetje, saluut!

20 juli 2012

Dag 10 - Vianden - Remich 80 km

Topdag vandaag! We staan met het zonnetje op en het belooft een lekkere fietsdag te worden. Het standaard ochtendritueel vind plaats en we ontbijten rustig. Kletsen nog wat me de buren, houden ons allen toch nog wel bezig met de vraag of het weer zo zal blijven. Op hoop van zegen.

We pompen de achterband wat verder op. Ondanks dat de band niet verder leeggelopen lijkt te zijn, ben met name ik er niet helemaal gerust op. Het gevoel van een dansend achterwiel raak je niet zo snel kwijt. Net alsof je met zeebenen aan land stapt. Daarom niet te veel leuteren en kijken of we vandaag kilometers kunnen pakken.

Het wordt een heerlijke tocht. Voornamelijk stroomafwaarts langs de Our die overgaat in de Sauer en later vanaf Wasserbillig langs de Moezel is het wegdek vlak of licht naar beneden. Heel af en toe een hellinkje waar we wat van de oever afwijken, maar het mag geen naam hebben.

Vlak buiten Vianden steken we naar Duitsland over. Opvallend is dat hier ook de terrasgelegenheden dicht zijn. Koffie en anders lekkers komt er pas in Dillingen, waar we de brug oversteken terug Luxemburg in.

De kilometers verstrijken in no time en we passeren de nodige kanovaarders (hoewel we eigenlijk wel meer actievelingen op het water hadden verwacht) rijden snel naar het leuke plaatsje Echternach. Hier lopen we even het centrum in stoppen bij de konditorei voor koffie met heerlijk gebak. Terwijl we hiervan genieten, trekken onze fietsen weer behoorlijk wat aandacht. Het leidt zelfs tot Aziatische praktijken, geregeld moet iemand even met zijn handjes kijken en worden de fietsen even aangeraakt. We moesten maar eens kijkgeld gaan vragen.

Om 15.15 uur zijn we in Wasserbillig, waar we in eerste instantie volgens planning zouden overnachten. We zijn het erover eens dat we doorrijden naar Remich. We steken met de pont de Moezel over naar Duitsland en slaan rechtsaf om de Moselradweg naar het zuiden op te pakken. Eerst door een stukje industrie en later, als ook de autoweg die ons tot dusverre van de Moezel scheidde ergens anders is gaan lopen, komen we direct langs de Moezel te rijden en hebben een mooi uitzicht op de hellingen met wijngaarden en grote herenhuizen. Regelmatig slingeren we dwars door de wijngaarden.

De 27 km van Wasserbillig naar Remich knallen we er lekker door. De camping die we uitkiezen is weliswaar aan de Duitse zijde, maar even de brug over en we zijn in Remich.

Op de camping ontmoeten we oude bekenden, die vandaag een rustdag hebben gehad.

's Avonds eten bij de Mac, heel veel beter is er niet te vinden. Jammer, vanaf de andere kant van de Moezel zien de Luxemburgse stadjes er wel leuk uit, maar van dichtbij moeten we de lens toch wat bijstellen.

Vraag van de dag: door welk plaatsje dat het tegenovergestelde is van Feuerteuer zijn wij vandaag gefietst? Inkoppertje!!

19 juli 2012

Dag 9 - Vianden - rustdag

Een stadje door een gatje! (door Daan bedacht)

Uitslapen, douchen, broodjes , fruit en ander lekkers halen, ontbijten, voetballen, wegdromen in het zonnetje, nog eens wegdromen in het zonnetje, boekje lezen, blog schrijven, was draaien zodat alles weer helemaal schoon is, lunchen, achterband nakijken, is nog steeds hard (het zal toch niet kunnen zijn dat ie morgen het toch begeeft.... zijn er niet helemaal gerust op), bar end bij Daan rechtzetten, toch beschadigd door de val van de fiets nadat het vrouwtje bij de Montenauer hamfabriek de fiets had omvergereden, balletje trappen, oh ja weer in de zon zitten, naar de stad en helemaal naar het kasteel bovenop de berg lopen en via de achterkant van de berg langs een bospaadje naar beneden, tussen een klein buitje door, terrasje pakken, pizza eten, balletje trappen, boekje lezen, spelletje doen, blog schrijven, wedstrijdje over de camping rennen (Tim en Daan), tanden poetsen, boekje lezen in de tent, oftewel een lekkere hang-en-doe-het-rustig-aan-dag.

Vraag van vandaag: waar komt de spreuk "een stadje door een gatje" vandaan?

ZON, eindelijk.

Lekker warm worden

Mountainbikepad

De Vennbahn

De Vennbahn

Ons chaletje op de natuurcamping

Begin Vennbahn

Dag 8 - Weveler - Vianden 47 km

Beneden schuivelen opaatje en omaatje al actief door het huis. Als we beneden komen, staat de tafel gedekt met (veel te veel) broodjes, tomaten, kaas, vleeswaren, koffie, thee, Nesquik. Op het fornuis staan twee grote pannen klaar voor de eieren met spek. Wat heet, ze zijn bijna net zo groot als pannenkoeken. Met deze bom in de maag weten we zeker dat we eind kunnen komen.

Opaatje is vanochtend naar zijn houtzagerij geweest om wat kettingolie op te halen. We smeren de kettingen.

Na uitgebreid met elkaar gekletst te hebben, het is moeilijk wegkomen, springen wen om 10.00 uur op de fiets. Deze overnachtingsplek direct aan de route is zeker aan te bevelen.

We mogen meteen aan een lekkere klim beginnen. Dat wisten we gelukkig en we doen er ongeveer een klein uur over om naar 540 meter hoogte te klimmen. Het is overigens de eerste prachtige dag met zonneschijn en we hebben voor het eerst dan ook onze jassen niet aan. Onderweg passeren we de grens met Duitsland weer eens en genieten we van het mooie uitzicht. Beboste hellingen afgewisseld met weilanden.

De weg gaat glooiend door het landschap. Wij en af en toe een auto of een tractor. Zo fietsen we naar Dahnen en Dasburg. We komen op voorlopig het hoogste punt en we worden beloond met een heerlijke lange afdaling met uitzicht op Dasburg met een kasteeltje of wat daarvan over is. Opeens hilariteit. Wat gebeurt er namelijk? Op de stoep rechts tussen ons en de vangrail worden eerst Anique en Daan, en vervolgens Tim en ik, vergezeld door een waarachtig meesprintende eekhoorn, is het Knabbel of is het Babbel? Hij rent wel 100 meter met ons mee, verschrikt kijkend wat hij eigenlijk moet doen om van ons af te komen. Plotseling stopt hij en heeft hij het inzicht dat hij weer in alle rust zijn uitgang naar de bomen kan vinden.

We pinnen even in Dasburg en onderaan steken we de Our over en zijn we in Luxemburg. Linksaf fietsen we over een weg die als relatief vlak staat ingetekend, maar toch wel een paar verrassende hellinkjes kent.

Door het Ourdal, met een klein tijdelijk uitstapje naar Duits grondgebied, fietsen we naar Vianden. de bedoeling was eigenlijk vandaag door te rijden naar Echternach, maar 5 km voor Vianden krijgen Tim en ik last van een dansend gevoel op de fiets. Het blijkt dat onze achterband aan het leeglopen is. Dat zou de eerste keer in onze fietscarrière zijn dat we een lekke band hebben.

We zetten de fietsen aan de kant, halen de bepakking van de getroffen fiets af en zetten hem op z'n kop. Binnenband eruit en inspectie. Luisterend vinden we geen gaatje. Het ventiel is het ook niet. We pakken ons opvouwbare afwasteiltje erbij en doen daar wat water in. We zijn de hele band rond geweest, maar geen luchtbubbeltjes te bekennen. Aan de binnen- en buitenkant van de buitenband is ook niets te vinden van een gaatje of een stekel. Dan maar de binneband er weer in, de band goed oppompen en zo snel als we kunnen doorrijden naar Vianden. Hier gaan we de camping op en we zien wel of morgen de band weer leeg is of hard is gebleven. Morgen hebben we rustdag.

We zetten de tent op, begroeten de ganzen en zwanen en begeven ons met onze hengel naar de waterkant . Na een half uur zet de traditie zich voort en laat eerst Tim het palletje uit het molentje vallen waardoor we niet meer fatsoenlijk het tuig kunnen binnenhalen en met het hiemee gepaard gaande geklooi zakt het blinkertje naar de bodem om zich daar lekker vast te nestelen aan een plant en worden we gedwongen ritueel afscheid te nemen en het tuig door te knippen. R.I.P blinkertje!

We spelen een potje voetbal, lezen wat en gaan in het dorp eten.

Vraag van de dag: hoe snel ging de eekhoorn? Hint: de eekhoorn ging even snel als wij.

Dag 7 - Ovifat - Weveler - 48 km

Door de ramen kunnen we de hemel zien, alleen niet zo'n heel fantastisch uitzicht. Don 't say the R- word..........jullie raden het al, REGEN!!!!!

We ontbijten in de herberg en zien op het nieuws dat het in de ochtend bewolkt is met regen en dat het in de middag zou moeten opklaren.

We stappen op de fiets, het is koud en het regent goed hard. Iedereen is wel goed aangekleed. Anique en ik fietsen, zoals altijd, in de korte broek met de blote voetjes in de speciale fietssandalen. Met regen mogen de benen best nat worden. En als we over de onverharde wegen en paden gaan, soms in afdaling flink naar beneden denderend, dwars door de vele plassen, kunnen we onze benen nauwelijks uit de modder erop ontwaren.

We dalen af naar het plaatsje Champagne, waarbij we helemaal onderaan een watertje kruisen en direct erna de steile klim omhoog moeten maken. De route maakt een splitsing hier en wij kiezen ervoor om naar Waimes te fietsen en daar de Vennbahn weer op te pakken.

Waimes lijkt ons een mooie plek voor een koffiepauze. In het centrum zien we dat de brasserie nog niet open is (het is 10.30 uur en hij gaat pas over een uur open). Het regent nog altijd flink door en we proberen de auberge. Noppes, wel de deur open maar niemand te bekennen. Om de hoek is de lokale tennisclub. De buitenbanen liggen er uiteraard verregend bij, maar er is ook een hal met twee binnenbanen. Boven is de kantine en die is natuurlijk ook dicht. We warmen ons op met de föhn in de kleedkamers. Tot de conclusie gekomen dat Waimes toch niet the place to be is, kopen we wat gebak en brood bij de bakker, waar we nog een ander fietsend Nederlands stel ontmoeten. We praten even, zij hebben het oude boekje van Benjaminse nog en zijn niet uptodate voor wat betreft de Vennbahn. Ieder gaat vervolgens zijn weg. Allebei slaan we linksaf de Vennbahn op. Zij gaan alleen een tandje sneller en we zien hen voor ons kleiner worden.

Na een paar kilometer wordt het gladde asfalt verruild voor een pad met grote, losliggende stenen waar je alleen als je hard blijft doortrappen goed doorheen kunt komen zonder om te slaan. Dan zegt Anique dat de GPS een andere richting aangeeft om naar St. Vith te komen. We rijden naar het oosten, terwijl we meer naar het zuiden moeten rijden. We constateren dat het pad dat we volgen, weliswaar een oude spoorbedding is, maar niet de juiste die wij moeten hebben. Het Nederlandse stel dat ver voor ons rijdt ploegt zich verder een weg door de lossen stenen, maar is te ver van ons vandaan om ons te kunnen horen als we willen zeggen dat ze verkeerd gaan. In het dorpje Faymonville bellen we voor de zekerheid aan bij een huis en na een korte uitleg van de route rijden we rechtstreeks op het punt af waar we de Vennbahn kunnen vinden. Dit had je nauwelijks met het boekje alleen kunnen vinden. Lang leve de GPS waardoor we tijdig kunnen corrigeren. Oh wat zijn we blij en we vragen ons af wanneer het andere stel achter hun misrekening komt.

De Vennbahn is dit deel onverhard en we rijden vals plat naar beneden naar Montenau. Hier staat langs het pad een hamrokerij waar we naar binnengaan en zien hoe de hammen gerookt worden. We snoepen een paar stukjes ham van de toonbank. Nadat de vrachtwagenchauffeur van de rokerij onze fietsen wist te verplaatsen en daarbij het kettingslot volledig in de derailleur wist te draaien, en een vrouwtje in een Mini Cooper S één van de fietsen wist om te rijden bij het uitparkeren, vervolgen we onze weg naar St. Vith. Geen schade.

St. Vith verlaten we via het fietspad, keurig gescheiden van de auto's, en langs het mountainbike park. Voor de echte mountainbiker ziet dit er heel gaaf uit. Tim en Daan klauteren op een bruggetje dat als obstakel voor de mountainbikers dient.

Na Neidingen komen we op een ander aangelegd fietspad uit. Vers geasfalteerd en mooi onder bruggetjes door en een heuse, lange, donkere tunnel waar je eigenlijk je licht aan moet doen. Bijzonder om doorheen te rijden.

We rijden intussen door het dal van de Our die we de ene keer links van ons hebben en de andere keer rechts. Aangezien de Our de grens tussen België en Duitsland vormt, wisselen we beide landen een aantal keren af. Van het fietspad af gaan we door landerijen en vanuit het niets moeten we - naar zeggen één van de gemeenste klimmetjes - 30 meter een hellingspercentage van minimaal 20% overbruggen. Vol op het gas en knallen maar, gehaald!!

Het is gestopt met regenen en de lucht is opgeklaard. Het is een leuke etappe en we rijden makkelijk naar Weveler, vlak voor Burg Reuland met zijn hooggelegen burcht zoals de naam al zegt.

Hier houden we halt bij een B&B en installeren ons bij het bejaarde echtpaar, kranig als ze zijn met hun 75 en 80 jaar, in de mega-megakamer op de zolderverdieping. Op de vraag wat we morgen voor ontbijt willen, komen al snel de eieren met spek als wens naar voren. Kein Problem! Morgen regelt de heer des huizes wat olie voor over de kettingen. Na al die modder kraakt en piept er het nodige. De fietsen hebben we met de tuinslang schoongespoten.

Tim en Daan vinden in een kastje Monopoly Banking en in een mum van tijd ligt het spel op tafel klaar om gespeeld te worden. Eerst even douchen en dan fanatiek aan het spel.

Om 17.00 uur maken we aanstalten om naar Burg Reuland te gaan voor een hapje eten. En wie zien we daar, het Nederlandse stel van vanmorgen....ze vertellen dat ze twee uur verspild hebben onderweg om weer op de goede track te komen ze zoeken nog even verder naar een onderkomen voor de nacht. Vandaag hebben we Tim en Daan het gezegde "hardlopers zijn doodlopers" uitgelegd.

We eten heerlijk in een (relatief duur) restaurant en keren voldaan terug naar onze suite. Nog even monopolyen en dan naar bedje toe.

Vraag van de dag: hoe lang en waarop worden de Montenauer hammen gerookt?

Bonusvraag: waar komt de naam Ardennen vandaan?

Inzendingen naar familiederuijter@gmail.com

Aarde aan Mars, Aarde aan Mars!

We zijn weer online, voor zo lang als het duurt!

Er is een hapering in het posten van de dagverslagen gekomen, omdat we de afgelopen dagen geen satellietbereik hadden. We kunnen ons dit herinneren van twee jaar terug toen we hetzelfde ervoeren in de Ardennen/Vogezen.

We pakken de draad weer op.

16 juli 2012

Dag 6 - Hergenrath - Ovifat 57 km

Wauw, het is droog!!! Wauw, de zon lijkt te gaan schijnen!!! Au, wat doe je? Ik knijp je zodat je weet dat het geen droom is.

In onze hut van Pipo en Mameloe ontwaken wij met een uitzicht door de ramen op het bos en de lichte voorbijtrekkende wolken. We zetten een bakkie koffie en maken het ontbijt. Om 9.45 uur zitten we op de fiets en beginnen we direct aan een steil klimmetje. Lekker inrijden heet dat.....

Het weer is dus voor de verandering aangenaam en zo af en toe met het zonnetje erbij erg lekker. We kunnen onze jackies nog niet uitdoen, daar vinden we het nog te koud voor. In tegenstelling tot de vorige jaren is dat wel een verschil. We hebben deze reis geen enkele keer in alleen ons shirtje gefietst.

Tim heeft het boekje met de kaart op schoot en Daan is verantwoordelijk voor de navigatie op de GPS.

Via Walhorn rijden we naar Raeren. Hier maken we een stop bij de plaatselijke bakker en drinken hier ook nog wat. We slaan goed in, want we weten niet zeker of we nog genoeg winkels tegenkomen. Gisteren was het zondag en konden we de rust nog wel enigszins verklaren, maar vandaag is minstens zo rustig.

Bij het oude station van Raeren steken we de spoorbaan over tussen allerlei oude, van grafiti voorziene, treinstellen en omgekapte bomen, een volledig onbewaakte overgang terwijl er toch een deel van de rails actief lijkt te worden gebruikt. Een trein staat zelfs in de trainwash. Aan de overkant doemt een prachtig geasfalteerd fietspad van een paar meter breed op: welkom op de Vennbahn! Dit fietspad ligt op de plaats van de oude spoorlijn tussen Aachen en Luxemburg en gaat met een maximaal stijgingspercentage van 3% naar het dak van de Ardennen. De verwachting is dat verderop in dit jaar de gehele route af is, maa nu moeten we nog op een paar plekken er even van af om via een omleiding het fietspad later weer op te pakken.

In een constante en gelijkmatige tred rijden we naar boven en klimmen we meter voor meter in hoogte. Kruissnelheid ligt tussen 12 en 22 km/u. Het is werkelijk een prachtig fietspad en een uitkomst om zo redelijk ontspannen (geen dijenkrakers van hellingen van richting 20%) naar boven te koersen. Aan weerszijden veelal dicht bos met naaldbomen en wilde, kleurrijke bloemen in de berm. Vlak voor Roetgen (D) steken we de Belgisch - Duitse grens over. Het fietspad voert ons om het centrum van het plaatsje zelf heen en we komen enkel door wat buitenwijkjes. Hierna is het heerlijk gas geven op een stukje vals plat en van het mooie asfalt gaan we over op een onverharde weg. We zijn weer terug in België. Hier moet de Vennbahn nog afgemaakt worden en het pad ligt precies op de grens. Er zijn overigens nog niet heel veel mensen die gebruikmaken van het fietspad. Wat locals die boodschappen gaan doen en enkele fanatieke wielrenners en mountainbikers. Ha Momfert, alles goed, ben je er ook, al lig je stilletjes op je ruggetje aan de rand van de weg?

Bij Konzen balanceren we weer even Duitsland in. We passeren het plaatsje Montschau en komen uiteindelijk in Kalterherberg. Hier moeten we helaas voor even afscheid nemen van de Vennbahn. Nu zij. We weer in België. Ja het is af en toe lastig bij te houden in welk land je zit, ook omdat de mensen aan de Belgische kant hier, naast Frans, ook Duits praten. Af en toe weet je niet in welke taal je de mensen moet aanspreken.

De Vennbahn af worden we direct geconfronteerd met een paar flinke klimmetjes. Je hoeft je niet te schamen om af te stappen, vermeldt onze routebeschrijving zelfs. We slaan ons met vereende krachten erdoorheen. Golvend zien we de weg voor ons omlaag en omhoog gaan dwars door de dichte bossen en met helemaal niemand in de buurt. Ik denk dat we de afgelopen 15 km niemand hebben gezien. We halen het hoogste punt van de route naar Basel naar het schijnt, 619 meter! We begonnen vandaag op 150 meter hoogte. Na de top kunnen we van een lekkere lange afdaling genieten. Het is wat gaan betrekken, dus een paar kranten op de buik zou geen slecht idee zijn.

We puzzelen onze weg naar het plaatsje Sourbrodt en kijken of we een B&B kunnen regelen. Intussen is het gaan miezeren, dus ook deze fietsdag hebben we het niet droog weten te houden. De B&B die we op het oog hebben bestaat niet meer. Bij de supermarkt doen we inkopen, want we zijn aardig door ons eten en drinken heen gegaan. De dame van de supermarkt geeft aan dat er een camping in Ovifat is, ca. anderhalve kilometer ver. We gaan erheen hoewel het weer niet uitnodigt om de tent op te zetten. We zien een bordje van Gite d'Etappe en kloppen daar aan. Het is een soort jeugdherberg - hoewel de dame achter de receptie dat tegenspreekt -, maar toch lijkt het erop.

Een ruime kamer wordt ons ter beschikking gesteld, inclusief diner en ontbijt. Lekker comfortabel! We mogen er toch gevoegelijk wel van uitgaan dat verderop tijdens de reis we de tent vaker zullen gebruiken.

Kortom, een hele mooie tocht vandaag en lekker gefietst!

Vraag van de dag: tijdens het fietsen begroeten we een dier, welk dier is dat?

15 juli 2012

Dag 5 - Bemelen - Hergenrath 35 km

Wauw, zon!!! Wauw, 25 graden!!! Wauw, strakblauwe lucht!!! Wauw, koud pilsje drinken in de zon!!! Plop, de zeepbel knapt en we ontwaken uit onze dromen.....

Om 6.00 uur als je even wakker bent, heb je de stille hoop dat het droog blijft, maar om 8.30 uur is het weer misère! Konden we maar eens wat anders konden schrijven. Hoe het ook zij, om 10.15 uur zitten ingepakt in de regenkleding op de fiets. Het is wel windstil.

Via kleine weggetjes en mooi afgezonderde fietspaden rijden we naar Gulpen en daarna door het Geuldal zuidwaarts naar Mechelen en Epen. Het is wasbordjesdag: lange, heerlijke afdalingen, maar dan gevolgd door venijnige steile hellingen. Toch doorstaan we de hellingen goed. We blijven ons tussen 150 en 250 meter hoogte bevinden.

Bij Sippenaeken gaan we de grens, gemarkeerd met een ouderwetse grenspaal, met België over.we dalen en klimmen naar Plombières. In dit deel worden we begroet met een Frans 'bonjour'. Bij de volgede plaatsjes Moresnet, Neu Moresnet en Kelmis is het 'bonjour' veranderd in 'Guten Tag''. Hier is Duits de voertaal geworden. Via een waar off the road pad door dichtbegroeide bossen rijden we boven langs de Geul. De weg is weliswaar in minder goede conditie, maar het is wel leuk om je weg te vinden weg de drukkere weg met autoverkeer.

Op 35 km besluiten we de Naturcamping in Hergenrath aan te doen die zich aan het eind van een afgelegen weggetje bevindt. Hoe drassig kan het land worden....? Nou, verdomde drassig. De eerste uitstraling van de campig is outdoor. Restanten van kampvuurtjes zijn zichtbaar, overal opgesteld hout met de bijl ernaast, een paar tipitenten, stoeltjes en tafels gemaakt van boomstammen. Een snelstromend watertje loopt langs de camping. Tim en Daan zitten in no time onder de modder, bewust stappend in een plas of onbewust uitglijdend met de snufferd in de modder. Ze vermaken zich opperbest. Al gauw is een stok gevonden en gooit Tim hem in het stromende water terwijl Daan de stok er verderop stroomafwaarts met halsbrekende toeren weer weet uit te vissen.l

Op de camping is èèn Duits echtpaar met een klein kindje met wie we in gesprek raken. In eerste instantie hebben we het idee om toch maar onze tent neer te zetten, totdat de mevrouw vertelt dat aan het eind van de camping een 'geheim' is: een echte outdoor hut gemaakt van hout en leem met een houtkachel erin. Er is wel elektriciteit, maar geen stromend water omdat de watertank verstopt zit. We hakken wat hout en stoken de kachel. We hebben gedurende een half uurtje zelfs de zon en zitten buiten midden in de natuur zonder mensen (afgezien van de campingbeheerders). We staren lekker naar het bos en er gebeurt helemaal niets. het leuke van zo'n dag als vandaag is dat het een totale verrassing is waar we terechtkomen. Wie had nu verwacht dat wij helemaal back to nature de nacht midden in het bos zouden doorbrengen?

De douche vooraan op de camping staat in contrast met het outdoor gevoel dat we in onze hut hebben. Lekkere ruime, heerlijk warme douche. We zijn weer helemaal schoon en de modderspetters van onze voeten en kuiten afgewassen.

Het is zondag, dus de winkels zijn dicht. Gelukkig konden we vanochtend op de camping genoeg broodjes en croissantjes kopen voor onderweg. We hebben voorts altijd een noodvoorraad eten bij ons. Geen grote spareribs deze keer, maar macaroni met tomatensaus. We eten groentesoep vooraf en ons overheerlijke dessert bestaat uit outdoor instant chocolademousse. Eerlijk gezegd is die heel goed te nassen. Kopje koffie erbij en klaar is Klara.

Na het eten spellen we een spelletje en lezen we een boek.

De duisternis begint nu in te vallen en het enige dat we zo kunnen waarnemen is het gekabbel van de beek (we hoeven overigens niets eens bovengemiddeld vaak naar de wc).

Men zegt dat het morgenochtend zonnig wordt.........laten we het hopen.

Vraag van de dag: wat wordt het weer voor de komende drie dagen richting Luxemburg? Wie voorspelt het goed en zo kunnen we jullie antwoorden ook nog goed gebruiken.

14 juli 2012

Dag 4 - Bemelen/Maastricht - rustdag

Zoals aangekondigd vandaag rustdag. We staan rustig op, ontbijten uitgebreid en maken ons op voor een dagje Maastricht.

Natuurlijk regent het nog, maar ja wat moet je anders. Een dag op de camping rondhangen is dan ook geen optie.

Met de bus rijden we de weg die we gisteren gefietst hebben terug naar Maastricht. Bij het station stappen we uit en lopen we via de kraampjes van een 'kunst en (vooral) kitsch' markt richting het centrum. Maar eerst willen we de bioscoop zien te vinden om te kijken hoe laat Ice Age 4 draait. We kopen alvast kaartjes voor de 3D film van 13.00 uur en gaan eerst de intussen gebruikelijke koffiepauze houden. We vinden een cafeetje tegenover het station. We zitten aan het eind van een hele lange leestafel en er is nog plaats zat, maar precies naast ons komen twee krasse, bejaarde dames zitten. Ze zijn net met de trein uit Heilo bij Alkmaar aangekomen en doen een dagje Maastricht. Of wij nog even blijven zitten en op hun rollator en jassen willen passen als zij hun eten en drinken gaan halen. We hadden zelf ons eten en drinken net voor ons staan en zeiden droog dat we voorlopig hier nog wel even zitten. Heel even krijgen we het visioen dat we met twee echte 'Benidorm bastards' te maken hebben.

Terug in de bios genieten van de leuke film. Ja ook leuk voor ons ouders!
Na de film stappen we allemaal ietwat duizelig van de 3D effecten de bios uit en wandelen we verder de brug over naar het centrum. Uiteraard ontbreekt een bezoekje aan het Vrijthof niet.

We zouden zomaar een nieuwe quiz bedacht kunnen als variant op 'petje op, petje af' en wel 'regenjasje aan, regenjasje uit'. Later terug in onze ' luxe' ( ahum) stacaravan met TV zien we in het nieuws dat het in de rest van Nederland ook erg nat is en dat we mogelijk qua weerstatistieken een record gaan breken - in negatieve zin. Hele schrale troost en we blijven dansen voor mooi weer. Doen jullie allemaal mee? I like to move it move it, I like to move it move it, I like to... move it!

Anique heeft een potje Star voor soepele spieren en gewrichten gekocht om te kijken of dit helpt om haar kniekwetsuur te verlichten of nog beter weg te nemen. Morgen gaan we - weer of geen weer - verder. We zien wel hoe ver we dan komen.

Vraag van de dag (voor de profi's): wat is het nummer van de buslijn die wij vandaag tussen Maastricht en Bemelen hebben genomen?

Bonusvraag: uit welke animatiefilm waarvan nummer 3 nu in de bioscopen draait komt het liedje met de tekst "I like to move it move it, I like to move it move it, I like to... move it!"? Hint: de titel van de film is een (ei)land.

Voor degenen die later willen inhaken op de miljoenenvakantieprijsvraaglottototo, op alle ook eerdere vragen kan nog antwoord worden gegeven. Inzendingen kunnen naar familiederuijter@gmail.com. Antwoorden blijven tot na onze reis geheim.

13 juli 2012

Dag 3 - Valkenswaard - Bemelen 85 km

Het heeft nagenoeg de hele nacht geregend, althans in ieder geval de momenten dat je even wakker wordt. Het nodigt niet uit om eens lekker vroeg je bedje uit te kruipen. We blijven liggen tot 8.30 uur. Als we opstaan is het net even droog geworden. Rustig douchen, klein ontbijtje, de spullen inpakken en de tent nat opbergen.

Takkezooi, het gaat weer regenen. We hebben niet veel hoop op mooi weer. Met miezer, miezer en nog eens miezerregen trekken we onze regenjassen aan en krijgenTim en Daan ook nog de regenbroeken aan. We zijn goed warm aangekleed en weten te voorkomen dat we tot op het bot koud worden.

Na anderhalve kilometer doen we inkopen bij de Landwinkel: twee doosjes frambozen, brood, bolletjes, yoghurtdrink, koekjes. We eten en drinken op het terrasje voor de winkel.

Eindelijk op pad, veel tijd verloren door rustig aan te doen. We gaan richting het Achelse Kruis en hier komen we bij de abdij die (o)pa Bart gisteren bedoelde: de St. Benedictusabdij die aan de Belgische kant van de grens van Nederland en België staat. De grens wordt weergegeven door een schuine witte streep op het wegdek. Leuk fotomoment natuurlijk en we zetten de fietsen met Tim en Daan erop zo neer dat zij alleen in België zijn en wij in Nederland. De kids alleen in het buitenland, ach je moet ze nu al af en toe wat meer loslaten.....;-)

We gaan weer even terug naar de Nederlandse kant en rijden over een mooi geasfalteerd fietspad kronkelend over de heide.Hier lopen de schapen los. Het asfalt gaat over in grind en daarna in gravel. We ontwijken behendig de diepe plassen. Het is een drassige boel.

Ondertussen is het droog geworden. Wat verderop maken circa 20 padvinders die op kamp zijn en ons al van verre zien aankomen een erehaag aan weerszijden van het fietspad en wij rijden daar doorheen. Met trillende handen van beneden naar boven, oeoeoeeoeeoeeeeeeee!!

Bij Hamont-Achel gaan we de grens over. Een koffiepauze wordt ingelast bij de camping langs de weg, ook hier nog niet veel mensen. Iedereen is nog niet overtuigd van het mooie weer wacht een beetje af lijkt wel. Richting Bocholt gaan we bij een sluis de brug over en gaan we aan de linkerkant van het Kempisch kanaal het jaagpad op. Lekker vlak en dit ziet er goed uit. Het windje schuin in de zij en rug. Als dit zo kan blijven.....

Maar dan gaat het weer regenen en moeten de regenjassen weer aan. We gaan even van het kanaal af en komen in Bree/Opitter. Hier lonkt de Stukkeheidehof wat we nog niet weten toen we de oprit opreden. We denken een horecagelegenheid te bezoeken, maar in werkelijkheid kun je hier de kruidentuin ontdekken en een potje 18 holes bezemgolf spelen (wie wil niet Polleke de ezel en Colette de geit ontmoeten en een opdrachtje spijkerpoepen?). De vrouw des huizes onthaalt ons hartelijk en we krijgen toch een kopje koffie en een colaatje met een plakje cake erbij. Snufje het hondje niest eens een grote snottebel op een schoen van Tim. Dit tot grote hilariteit van de jongens. De op de grond gevallen kruimeltjes cake worden vakkundig door Snufje opgelikt. We zouden de tent hier kunnen neerzetten, maar dat is wat te vroeg voor ons. Bij slecht weer mag de tent zelfs in de schuur opgezet worden! Veel dank voor de gastvrijheid!!

We volgen het kanaal zuidwaarts, dan weer links van ons dan weer rechts van ons. De naam wijzigt in Zuid Willemsvaart. Plezierjachten en beroepsvaart glijden aan ons voorbij. Oh ja, Trea, hier is een fokker van Duitse (niet Mechelse) herders, dus als je toch een hondje in huis wilt nemen.....

Ongemerkt is de wind gaan draaien en krijgen we die voor zeker 30 km vol in onze snufferd. Ik kan me herinneren twee jaar geleden een poëtisch moment te hebben gehad om een de kracht van de wind te schetsen, de wind kan je vriend of vijand zijn. Nou, vandaag grotendeels niet onze vriend. We sleuren langs het kanaal en komen minder snel vooruit dan we zouden willen. Frustrerend om te zien dat de tegenliggers, onder wie oudjes op e-bikes, fluitend en ogenschijnlijk zonder enige krachtsinspanning ons voorbijflitsen. Wij houden vol.

Als zelfs het zonnetje is gaan schijnen, gaan we een langere stop houden. Enerzijds om de knie van Anique wat rust te geven en anderzijds om de hengel eens uit te werpen. Dobbertje eraan en flop daar gaat ie. Tim en Daan zijn hier wel even zoet mee. Het blijft nog wel lastig voor ze om geduld op te brengen en niet steeds vlak na de worp de draad weer binnen te halen. Niets gevangen ( uiteraard hoor ik jullie denken) gaan we weer verder over het jaagpad.

Uiteindelijk komen we vlak voor Maastricht in een giga, maar dan ook echt een giga, onweersbui en wolkbreuk terecht. Nauwelijks tijd om de regenkleding aan te doen krijgen we de echt voorspelde millimeters neerlag over ons heen. Het duurt maar een paar minuten en dan drijft de gitzwarte donderwolk verder, het klaart meteen weer op. Maar denk nu niet dat het watergevaar is geweken. De weg en het fietspad hebben moeite om het vele water af te voeren. En het onvermijdelijke gebeurt, een passerende auto rijdt door een grote plas en Tim en ik krijgen die van opzij over ons heen. HUFTER!! :-) Anique en Daan volledig in een deuk natuurlijk!

We rijden Maastricht binnen en doen boodschappen bij de Spar. Vervolgens crossen we hobbeldebobbelde over de kinderhoofdjes door naar het centrum van de stad en maken een fotootje op het Vrijthof. Van daaruit verlaten we Maastricht oostwaarts naar Bemelen. En zoals zo vaak, het toetje is de lokatie van de camping. We trotseren de Bemelerberg van 11% die ook onderdeel vormt van de Amstel Gold race en komen bovenaan bij de camping.

Het is een latertje, 19.00 uur, en we 'trakteren' ons op vandaag een stacaravan (oud maar schoon) en morgen een trekkershut (als we denken dat die het is, dan ziet die er mooi uit). Zo hoeven we niet met deze regen in de tent en het is ook minder warm geworden. We hebben besloten dat morgen sowieso een rustdag wordt. Beetje comfort mag er dan wel wezen. Ook nu tijdens het schrijven barst de hemel weer eens los.....

Waar is iedereen vragen wij ons geregeld af op zo'n dag als deze. Vele dorpjes liggen er verlaten bij. Zijn de mensen nog aan het werk of zijn ze toch op vakantie. De campings liggen er nog wat verlaten bij dus hier zijn ze niet. In ieder geval raken wij behoorlijk onthaast zo. En daar doen we het voor.

Vraag van de dag: welk plaatsje ten noorden van Maastricht lijkt op smeerkaas?

Leuk om jullie reacties te krijgen en te lezen!!!!

Groeten uit Bemelen!

12 juli 2012

Dag 2 - Bruchem - Valkenswaard 77 km

Hevig tikt de regen tegen het dak van ons 'chalet'. Nou, wat zal dat weer worden vandaag? Even buienradar checken en dat geeft aan dat het om 10.00 uur droog zou moeten zijn. We kunnen dus rustig aan doen.

En Pietje Paulusma is er niets bij, om klokslag 10.00 uur is het droog en rijden we weg. Het is wel behoorlijk waterkoud. Onze vriend de wind is er ook weer, hij is ons gunstig gezind en geeft ons een duwtje in de rug.

Welkom in het keigezellige Brabantse land. De tocht voert ons over rustige wegen en paden langs weilanden met rustig grazende koeien en paarden. Af en toe kijken er een paar ons nieuwsgierig aan. Moet je die zien, denken ze vast. Het is een prachtig stukje Nederland. Het riviertje de Dommel komen we geregeld tegen en moeten we kruisen. Het weer is ondertussen aangenaam geworden, droog en veelal zonnig. Oh, goedemiddag meneer en mevrouw fazant.

In Den Bosch houden we pauze. Op een terrasje tegenover de St. Janskathedraal nuttigen we koffie, chocomel en appelgebak.

We rijden verder zuidwaarts via Boxtel, Liempde en Best naar Eindhoven. In Liempde wordt geluncht met heerlijke vers brood van de bakker. Stokbrood, krentebollen, worstenbroodje, appelflapje. Bij de keurslager met wie we een tijdje blijven kletsen kopen we wat ham. Daan kijkt verlekkerd naar de babi pangang en de bami, maar dat gaan we maar even niet doen.
Op een bankje bij een kruispunt midden in het dorp nuttigen we de lunch heerlijk in het zonnetje. Tim en Daan proberen ondertussen het ijzeren kunstwerk van de boer achter het paard en de ploeg uit.

Het stuk naar en rond Eindhoven schiet minder snel op. We fietsen veel door de bebouwde kom, alle plaatsjes zijn aan elkaar vergroeid, en met al die verkeerslichten en drempels waarvoor wij met onze volle bepakking ook in de remmen moeten gaat de gemiddelde snelheid rap omlaag.

Anique d'r knie speelt wat op. Gevoelig en zeurend. Ook dit is een reden om rustig aan te doen. Niet forceren en vandaag zien aan te komen en maar kijken hoe de knie morgen voelt. Als het moet bouwen we gewoon eerder een rustdag in.

De weilanden en bospaden zijn goed drassig. Je kunt wel zien dat hier de afgelopen dagen veel regen is gevallen. Af en toe worden we aardig in de modder gezogen.

Rond Eindhoven is het wat zoeken naar de juiste route. We wijken van de voorgenomen route af om in een wat rechtere lijn naar Waalre en Valkenswaard te rijden. Tussen Eindhoven en Veldhoven lijkt het meer op spoorzoeken bij de padvinders. Ouderwets op de stand van de zon fietsend komen komen we uiteindelijk bij wegwijzers en rijden we in een streep naar Valkenswaard. Ook daar weer even spoorzoeken omdat de Markt is afgezet vanwege de kermis die morgen gaat beginnen, maar uiteindelijk komen we een paar kilometer verder bij een leuke minicamping waar wij de derde bezoekers zijn.

De tent staat in een vloek en een zucht en de matjes en slaapzakken worden door Tim en Daan erin gelegd. Iedereen zijn taak en dan gaat het snel.

Hierna douchen en ruimschoots de tijd om lekker een balletje te trappen. We hebben namelijk een klein voetballetje mee. En wat kletsen met de buren.

Handig die navigatie, daarin vinden we dat 900 meter verderop een restaurant zit. Daar gaan we heen. Als we opgediend krijgen lijkt het de wereld op z'n kop. Tim en Daan krijgen me daar een hoeveelheid eten. Tim een reuzeschnitzel en Daan z'n ogen vallen bijna uit zijn hoofd bij het zien van zijn giga-spareribs. Anique en ik nemen een bescheiden tournedosje. Maar het gaat allemaal schoon op.

Terug op de camping nog even voetballen. De fietsen staan in de schuur, dus mocht het gaan regenen, dan staan ze mooi droog.

Opa Bart, wij hebben onderweg geen abdij gezien..... Kennelijk hebben we een andere route enomen.

Hier weer de volgende vragen, de juiste antwoorden op de vragen blijven overigens deze keer tot het eind geheim, aldus chef de mission Tim.

Hoe vaak hebben wij de Dommel gekruist?
Wat hebben wij gespot op de Spottersweg bij Eindhoven?

Het is nu donker en rustig, af en toe een loeiende koe.

Welterusten!

Aanvallluuh

Tweede helft

Pauze

De Dommel

Over de Dommel

11 juli 2012

pauze

Dag 1 - Baarn - Bruchem 77 km

De kop is er af, the games can begin om in Olympische sferen te blijven! Toch altijd wel weer even spannend hoe je wegrijdt en of je je draai of, wat toepasselijker, je zit vindt.

Voordat we vertrekken vinden we dat we maar moeten 'ontbijten' met een tompouce en voor Daan Baarnse naaldjes van witte chocolade. Dit ter ere van de verjaardag gisteren van (o)pa Bart, die samen met Joke ons komt uitzwaaien, en zoals dat nu eenmaal in de genen van een echte hagelslag De Ruijter zit, er is altijd wel snel aanleiding gevonden voor een gebakje of andere zoetigheid.

Omdat alle spullen al zorgvuldig waren verzameld en ingepakt, hangen we de tassen snel aan de fietsen. Toch gaat er steeds door je hoofd of je niet toch iets vergeet.

Af en toe valt er een drup uit de lucht, maar laten we hopen dat we met geluk tussen de buien door kunnen fietsen.

En daar gaan we dan, een laatste zwaai en dan de hoek om. Het moeilijkste van de reis lijkt haast wel het begin te zijn om op het juiste punt in te haken op de uitgedraaide routebeschrijving.

Het eerste deel in Nederland fietsen we via de knooppunten en een LF-route. Het leuke is wel dat we ook in de nabije omgeving van ons huis op fietspaden terecht komen die we nog niet of nauwelijks eerder hebben gefietst. Deze panoramaroute (het is natuurlijk altijd het streven om over de mooiste en rustigste paden en wegen te rijden en dat is niet altijd (of beter meestal niet) de snelste) zorgt ervoor dat we er 17 km (!) over doen om in hartje Bilthoven te komen. Hier kopen we broodjes en gaan we wat eten en drinken.

Van Bilthoven, via De Bilt en Utrecht richting ergens tussen Bunnik en Houten door. Hier treffen we op 30 km een alleraardigst thee- en pannenkoekenhuis. Tijd voor een pauze. Koffie voor de oudjes en Fristi en twee pannenkoekjes voor de jonkies. De aandacht wordt getrokken als de ober achter aan zijn riem ter hoogte van zijn billen een bakje heeft hangen met in dat bakje een vaatdoekje. Al snel verandert het vaatdoekje in een '(bil)naaddoekje' en volgt grote onderbroekenlol.

Het gaat verbazingwekkend voorspoedig, tot nu toe staat de wind ook gunstig, vaak lekker in de rug. Kan dat wel zo blijven?? Niet helemaal, eventjes op de pont naar Beusichem worden de wolken zeer dreigend en donker en valt er een klein buitje zodat we onze regenjassen aan doen. We zijn trouwens helemaal in onze sas met onze lichtgewicht, dunne windjackjes. Ideaal, ademend, snel droog en lekker warm.

We worden niet echt nat en het valt reuze mee. Inderdaad geldt dat na regen ook weer zonneschijn komt.

Tim schrijft weer een boel dieren op die door ons gespot worden. The big five staan er nog niet tussen.....

De tweede helft van de rit als we wat meer richting het zuidwesten koersen, wordt het zwaarder, met name door de stevige zuidwester en het vaak ontbreken van bossages en bomen die ons anders tegen de wind hadden kunnen beschermen. Ook is er een lichte vorm van een gevoelige bips te bespeuren, je weet wel dat randje langs het zadel. Doorbijten en na morgen zal het al wel over zijn. Al met al, zeker ook door het goede meetrappen van Tim en Daan, gaan de kilometers toch redelijk soepel voorbij en komen we in Zaltbommel (hoe gaat dat liedje ook maar weer? - "tussen al die rommel staat de toren van Zaltbommel......" of zoiets). We rijden door het erg leuke, oude centrum en bezoeken de kerk even. Daarna naar de Albert Heijn om boodschappen te doen.

3 km verder in Bruchem komen we op de camping aan en staat een nette trekkershut met veranda waar de pino's droog kunnen staan en met stapelbed voor de kids (vooral Daan raakt niet uitgesproken over zijn lekkere bedje boven) klaar voor ons. Relaxed om de eerste nacht en nu het regenachtig is geen tent op te hoeven zetten. Daan en ik gaan op zoek naar viswater, maar langs de oorlogsgraven en afgezien van een nauw slootje en een ondiepe plas op de weg, keren we onverrichterzake terug.

Eten en spelletjesavond! De zon is gaan schijnen en de weersverwachting is dat het morgen droog blijft.....fingers crossed.

Straks moe maar voldaan oogjes dicht en snaveltjes toe.

Tot slot, Gaston, wat zijn de prijzen? In het kader van de interactie heeft de programmacommissie weer een prijsvraag georganiseerd. Er kan weer van alles voorbij komen en de vragen kunnen, strik of niet, op alles betrekking hebben.

Om makkelijk te beginnen: door welke niet-Euro landen zijn wij voornemens te fietsen tijdens deze reis (antwoord te vinden in eerder blogbericht)?

Bonusvraag: Door welke fruitstreek zij we gefietst en welk fruit werd het meest langs de weg verkocht?

Antwoorden kunnen worden gestuurd naar familiederuijter@gmail.com.

Gegroet!

10 juli 2012

Tim en Daan zijn er klaar voor!!!!

Het aftellen is begonnen.....!




Nog twee nachtjes slapen in ons eigen bedje. Dan verruilen we voor een ruim een maand ons lekkere boxspringetje voor de slaapmatjes die in hun soort weliswaar tot de comfortabelste horen, maar dat altijd wel weer even wennen is.

De spullen zijn bijna allemaal al gepakt, accu's in de oplader en morgen worden de puntjes op de i gezet.

Streven is om woensdag rond 9.30-10.00 uur te vertrekken. Eerste voorspellingen zijn nog wat regenachtig, maar met een beetje geluk kunnen we net als vorig jaar veelal tussen de buien door fietsen. Verderop in de tijd zien we wat zonnetjes ingetekend in de weersvoorspelling, we hebben er vertrouwen in!

De voorpret begint nu langzaam plaats te maken voor het gevoel van "yes, hopelijk staat er weer een mooie tocht op het punt om te beginnen!", beetje vergelijkbaar met gezonde spanning. We kunnen niet wachten en hebben er reuze zin in.

Eerste overnachtingsplek wordt Bruchem in de buurt van Zaltbommel.

Voor degene die de gehele route willen bekijken, zie www.cyclingeurope.nl (Benjaminseroute naar Rome).

De route gaat door negen landen: Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Liechtenstein, Italië. Oftewel van de Hollandse eenpansmaaltijden, via Belgische pattatekes, bratwursten, wijn en kaasjes in de Elzas, raclette, wiener schnitzels, uhhh Liechtenstein......belastingparadijs...., naar het land van de pizza! Genoeg reden om het er af te (blijven) fietsen.

We hopen jullie weer te kunnen verblijden met veel leuke reisverhalen en momenten. Jullie reacties zien we ook weer met veel plezier tegemoet.

Over de interactieve quiz/vraag/moment van de dag-momenten wordt, met name door Tim en Daan, al intensief nagedacht....maak de borst maar weer nat!